O virus máis daniño [+8 anos].- XFC

  Edelmiro era un portento da informática.

  Facía co seu computador verdadeiras marabillas, como contra-programar os programas da televisión, facer cambiar os semáforos de toda a cidade a ritmo de salsa dominicana e karaokes prestosísimos nas emisoras da policía. Todo iso só enchufando o seu computador á liña telefónica.

    Pensaba que o sabía todo, mesmo cales eran os riscos que podía correr un rapaz como el que era un xenio.

    Era quen de simular a guerra das galaxias nun disquete normalín ou de crear unha partida de xadrez que nin o campión do mundo podería gañar.

    Os seus compañeiros da escola estaban encantados con el, como xa vos podedes imaxinar. Pasáballes todos os xogos e non lles cobraba nada. Todo de balde.

    Un día veu á súa casa Loís, un dos amigos da clase. Pediulle algún programa ou xogo novo, se era que o tiña.

    – Estou a experimentar un de plans de pensións desde a idade escolar.

    O tema era interesante aínda que pareza o contrario. Estes rapaces xa estaban daquela moi concienciados de que no futuro as pensións non serían cousa fácil, que llelo sentían dicir a seus pais e comentábano nos telexornais.

    – Pásasmo? –pediu Loís.

    – Está ben. Ven á miña casa esta tarde e copiareicho nun disquete.

    E fixéronno así. Edelmiro insistiu ao seu amigo para que llo devolvese ao outro día sen falta, porque andaba coa mosca de que uns espías que traballaban para unha multinacional informática llo querían plaxiar.

    Loís afirmou que o probaría no seu computador e llo devolvería deseguida, que para iso era moi cumpridor.

    E ao outro día:

    – O teu programa é fantástico –exclamou Louguís en devolvéndollo ao seu amigo–. Mesmo recomendoume que invista en filatelia romana, que aí teño moito futuro.

    Edelmiro agarrou o disquete e meteuno no peto da súa camisa.

    Aquela mesma noite, Edelmiro empezou a se sentir doente.

    Súa mai xa lle notara que non tiña boa cara porque se lle puxera verde leituga.

    Mandou vir o médico, quen, despois de examinar o rapaz, exclamou entre rosmidos de morsa: 

    – Hmm, hmm...

    – É grave?

    – Hmm...

    O médico mandou un xarope que sabía a degorrios pero a cousa non deu mellorado.

    E repetíronse as visitas e os xaropes durante tres días sen resultados positivos.

    Cando a mai preguntaba ao doutor se era grave, este sempre reiteraba o seu “hmm” que o explicaba todo. Ao cabo dos tres días volveu Louguís á casa do seu amigo para lle facer unha visita:

    – Sabes que a túa cara semella unha pantalla de computador? –foi a primeira cousa que lle dixo ao seu amigo, porque el certo é que delicadeza tía pouca, como cando ao coñecer o seu ídolo do fútbol lle dixo que máis que un nariz tiña unha cenoria.

    Mais Edelmiro non reparou na forma senón no contido e de repente deu comprendido todo:

    – Teño un virus!!

    Así, de entrada, aquilo podía parecer o comezo dunha cantiga do verán ou un ataque de tolemia do pobre rapaz.

    Como un poseso, Edelmiro ergueuse da cama e púxose a rebuscar no arquivador de disquetes e non parou até que deu co que buscaba.

    E logo merendouno como se fose un biscoito diante do pasmo de Loís, que pensaba que aquela enfermidade era gravísima e quen sabe se até contaxiosa.

    – Estás tolo, Édel?

    Edelmiro non dixo nada mais axiña mudou a súa cor verde leituga por outra máis normaliña.

    Despois dixo:

    – Agora áchome moito ben.

    – Pero, que pasou? –quixo saber Loís.

    – É ben sinxelo. O disquete que me devolviches co plan de xubilacións tiña un virus daniño. Cando o gardei no peto, contaxieime. Por iso comín outro disquete que tiña un programa anti-virus...

Loís cría que iso non era posíbel... Ou seica si?

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide