A fada de marmelada [+8 anos].- XFC

     A Tareixa era unha bruxa ruín ruinísima. Era tan ruín que minguara e minguara ata se tornar en diminuta. E é que por mor da súa maldade, a Tareixa reducira ao tamaño dun puño. A Tareixa chegara a se converter en case un demo. Tiña a pel de cor cinza e levaba sempre unha roupa preta que cheiraba a xofre.
     Voaba enriba dun plumeiro a moita velocidade, a procurar o lugar exacto onde facer algunha falcatruada.
Era practicamente invisíbel para o ollo humano.
     Gustáballe, por exemplo, pasar por baixo dos cascos dos motoristas, estirándose moitísimo, e argallarlles entre as orellas, como se fose un abellón.
     Daquela, o motorista premía no acelerador da moto e arrincaba a toda velocidade facendo un ruído espantoso e organizando un caos xigante no tráfico, porque pasaba por riba de coches, autobuses, peóns e até elefantes se daquela houbese algún a cruzar a rúa
     Tamén lle gustaba pasear por entre as operadoras telefónicas, facéndolles cóxegas embaixo do nariz, ata elas berraren en algo que semellaba xaponés e deixaren os usuarios dos servicios telefónicos pampos por creren que a súa chamada saíra desviada para a China.
     Mesmo nunha ocasión, a Tareixa mobilizou unha escuadra de tanques. Por mor dun feitizo, convencera un coronel de que os tanques habían atacar unha colonia de moscas.
     O resultado foi terríbel, porque naturalmente os tanques non mataron mosca ningunha mais, en troques, fixeron unha chea de buratos nun campo de golf. Sen embargo, aquilo tivo a súa parte boa, porque despois o campo de golf valeu como reserva natural de morcegos.
     Así as cousas, Tareixa facía unha falcatruada tras doutra, e cada día era máis e máis ruín, máis e máis cincenta, máis e máis pequena...
     Até aquel día.
     Si.
     Porque aquel día, da que buscaba unha falcatruada para facer, descubriu aquel recendo tan estraño.
     Nunca tal ulira.
     Era doce, suave e a boca tornábase en auga. Aínda que a Tareixa era moi moi ruín, non podía de ser curiosa e mesmo, quen sabe, ata era lambona.
     O certo é que o cheiro viña dunha xanela dunha casa pequena dun barrio afastado da cidade xigantesca.
     Ninguén podería atopar aquela xanela agás polo olfacto.
     E a Tareixa atopouno.
     Sen pensalo dúas veces, voou ata aquela xanela da que procedía aquel olor marabilloso.
     A bruxiña pensou que debía tratarse dalgunha poción fantástica que ela descoñecía.
     Pensou tamén que se se facía con ela, podería facer falcatruadas aínda maiores.
     Xa dito xa feito, alcanzou a xanela e penetrou no cuarto. Era unha peza humilde onde había unha caldeira sobre o lume a ferver.
     Dentro fervellaba un líquido espeso, de cor avermellado. A Tareixa pensou que aquilo debía ser, ao menos, sangue de dragón, que, é preciso dicilo, ela nunca non vira na súa vida.
     A Tareixa asomou os fociños dentro da caldeira. Ía moita calor alá dentro.
     E a bruxa, como era moi curiosa, esvarou desde o plumeiro e caeu dentro da pota.
     Choff!!
     A Tareixa pasouno moi mal. Tiña toda a sensación que ía afogar. Enguliu e enguliu moito daquel líquido vermello... pero aconteceu que estaba docísimo. Era delicioso!!
     Cando ao cabo deu saído da caldeira, a Tareixa alcanzou a xanela. E viuse reflectida no vidro.
     Mais para a súa sorpresa xa non era moura, era... dunha cor avermellada que case que sabía doce, escuriña mais con ar larpeiro.
     A Tareixa parecía un caramelo con brazos, pernas e cabeza. E se montaba no seu plumeiro, daquela era un caramelo con pao!!
     De todos modos, a Tareixa levara un bo susto. Non pensara que ía caer naquela caldeira e que aquel sangue de dragón lle escorregaría polo corpo todo. A cousa foi que tiña moita falcatrúa pendente por facer e non pensou en quitar a capa de sangue de dragón que levaba enriba.
     E ía tan ocupada, que da que liscaba non se decatara que a xanela da casa onde entrara pertencía a unha humilde pastelería dun barrio perdido, onde unha anciá muller facía sempre os seus doces.
     Daquela, a Tareixa, toda vermella, montou no seu plumeiro, tamén vermello, e percorreu os ceos da cidade ao solpor. Seguía a ser tan invisíbel como decote, mais había unha diferencia entre o rastro que deixaba antes de caer na pota e o que comezou a deixar despois.
     A bruxa pasou por entre unha multitude de xente que con caras serias e longas voltaban para cadansúa casa despois do traballo. A todos lles mudou a expresión das súas caras. Algúns pensaron en croasáns recheos.   
     Outros en torradas con marmelada. Mesmo algún lembrouse de cando era cativo e tomaba marmelada de amorodo para a merenda.
     Certamente, a todos os que se cruzaban no camiño da Tareixa lles mudaba completamente a expresión da cara.
     Despois a bruxa meteuse no metro. Tamén aquel ía cheo de xente. A bruxiña foi realizar unha das súas falcatrúas favoritas: correr polo vidro da cabina do conductor simulando ser unha fantasma e así espantar o conductor e obrigalo a saltarse unha estación causando a indignación de todos os viaxeiros.
     E alá foi cruzando os vagóns, e da que ía cara a dianteira, os viaxeiros comezaron a sorrir e a pensar en bolos con marmelada e iren de merenda coas súas familias aquela fin de semana.
     Todos tiña pensamentos moi bonitos que lles chegaban a través do cheiro que desprendía a Tareixa.
     A bruxa decatouse do que acontecía e nin sequera deu chegado á cabina. ¿Que era aquilo?
     Todos sorrían, todos tiñan cara alegres! A bruxa estaba anoxadísima porque todo comezara a lle saír xusto ao contrario de como ela pretendía.
     Volveu á superficie, á rúa, e sentou ao pé dun farol da rúa. Seguía invisíbel para os ollos humanos, mais non puido evitar que un can abandonado se puxese ao seu carón e comezase, de súpeto, a lambela.
     O can remexía no rabo todo ledo. Debía levar todo o día sen comer e as lambetadas sobre a bruxa sabíanlle a gloria. A Tareixa xa estaba ao bordo da desesperación porque a súa mera presencia provocaba sorrisos e caras de alucinación.
     E xusto iso era o contrario do que se propuña a diario calquera bruxa malvada. De feito ela tiña sona de ser unha das bruxas peores do país... se as súas compañeiras soubesen o que lle estaba a acontecer!!
     Cando o can marchou todo satisfeito, a bruxa mirouse as mans. Estaban vermellas. De feito, aquel sangue de dragón enchoupara todo o seu corpo e mais as súas roupas e non saía de ningún xeito. Entón pensou que aquilo non era casual, era unha apócema feita por algunha poderosa feiticeira.
     A Tareixa decidiu ir voltar á xanela da casa do barrio afastado. Daquela, diante da caldeira, encontrou unha anciá que remexía diante da caldeira onde seguía a bulir o sangue de dragón. A bruxa colocouse diante dela e faloulle así:
     – Ah, muller, que poderosa apócema é esa que me fai provocar sorrisos na xente?
     A muller, que era cega, respondeulle:
     – Non é apócema ningunha. É só marmelada de amorodo e cereixa que uso como recheo dos meus pasteis...
     E a muller seguiu coa súa tarefa.
     Entón, a Tareixa quedou máis sorprendida do que xa estaba. E antes de se decatar, comezou a sentir unha dor punzante nas costas. De repente, xurdíronlle dúas pequenas ás, como de cabaliño do demo. A Tareixa deixou caer o seu plumeiro e notou que podía aboiar no ar.
     A anciá, que seguía a remexer na caldeira, uliu o ar e dixo:
     –Hmm, xa vexo que es unha fada... e recendes a marmelada. Quizais ti sexas a fada de marmelada...
     E así foi desde aquel momento.

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide