O virus máis daniño [+8 anos].- XFC

  Edelmiro era un portento da informática.

  Facía co seu computador verdadeiras marabillas, como contra-programar os programas da televisión, facer cambiar os semáforos de toda a cidade a ritmo de salsa dominicana e karaokes prestosísimos nas emisoras da policía. Todo iso só enchufando o seu computador á liña telefónica.

    Pensaba que o sabía todo, mesmo cales eran os riscos que podía correr un rapaz como el que era un xenio.

    Era quen de simular a guerra das galaxias nun disquete normalín ou de crear unha partida de xadrez que nin o campión do mundo podería gañar.

    Os seus compañeiros da escola estaban encantados con el, como xa vos podedes imaxinar. Pasáballes todos os xogos e non lles cobraba nada. Todo de balde.

    Un día veu á súa casa Loís, un dos amigos da clase. Pediulle algún programa ou xogo novo, se era que o tiña.

    – Estou a experimentar un de plans de pensións desde a idade escolar.

    O tema era interesante aínda que pareza o contrario. Estes rapaces xa estaban daquela moi concienciados de que no futuro as pensións non serían cousa fácil, que llelo sentían dicir a seus pais e comentábano nos telexornais.

    – Pásasmo? –pediu Loís.

    – Está ben. Ven á miña casa esta tarde e copiareicho nun disquete.

    E fixéronno así. Edelmiro insistiu ao seu amigo para que llo devolvese ao outro día sen falta, porque andaba coa mosca de que uns espías que traballaban para unha multinacional informática llo querían plaxiar.

    Loís afirmou que o probaría no seu computador e llo devolvería deseguida, que para iso era moi cumpridor.

    E ao outro día:

    – O teu programa é fantástico –exclamou Louguís en devolvéndollo ao seu amigo–. Mesmo recomendoume que invista en filatelia romana, que aí teño moito futuro.

    Edelmiro agarrou o disquete e meteuno no peto da súa camisa.

    Aquela mesma noite, Edelmiro empezou a se sentir doente.

    Súa mai xa lle notara que non tiña boa cara porque se lle puxera verde leituga.

    Mandou vir o médico, quen, despois de examinar o rapaz, exclamou entre rosmidos de morsa: 

    – Hmm, hmm...

    – É grave?

    – Hmm...

    O médico mandou un xarope que sabía a degorrios pero a cousa non deu mellorado.

    E repetíronse as visitas e os xaropes durante tres días sen resultados positivos.

    Cando a mai preguntaba ao doutor se era grave, este sempre reiteraba o seu “hmm” que o explicaba todo. Ao cabo dos tres días volveu Louguís á casa do seu amigo para lle facer unha visita:

    – Sabes que a túa cara semella unha pantalla de computador? –foi a primeira cousa que lle dixo ao seu amigo, porque el certo é que delicadeza tía pouca, como cando ao coñecer o seu ídolo do fútbol lle dixo que máis que un nariz tiña unha cenoria.

    Mais Edelmiro non reparou na forma senón no contido e de repente deu comprendido todo:

    – Teño un virus!!

    Así, de entrada, aquilo podía parecer o comezo dunha cantiga do verán ou un ataque de tolemia do pobre rapaz.

    Como un poseso, Edelmiro ergueuse da cama e púxose a rebuscar no arquivador de disquetes e non parou até que deu co que buscaba.

    E logo merendouno como se fose un biscoito diante do pasmo de Loís, que pensaba que aquela enfermidade era gravísima e quen sabe se até contaxiosa.

    – Estás tolo, Édel?

    Edelmiro non dixo nada mais axiña mudou a súa cor verde leituga por outra máis normaliña.

    Despois dixo:

    – Agora áchome moito ben.

    – Pero, que pasou? –quixo saber Loís.

    – É ben sinxelo. O disquete que me devolviches co plan de xubilacións tiña un virus daniño. Cando o gardei no peto, contaxieime. Por iso comín outro disquete que tiña un programa anti-virus...

Loís cría que iso non era posíbel... Ou seica si?

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide

 

Benxamín, o can máis estraño [+10 anos].- XFC

    Érase unha vez un can. E até aquí nada de novo nin de estraño, porque cans hainos a ducias, milleiros, mesmo millóns no mundo.
    – Ben, daquela, que ten de particular este can?
    – Pois o que che ten de particular é que este can non sabía ladrar.
    – Que non sabía ladrar?
    – Tes razón, non é iso, é que ladraba "raro".
    – A ver, a ver, cóntame esa historia porque soa un chisco estraña. – Está ben, comeza así...

    Érase uha vez un can, como xa dixemos. E este can comprouno unha rapaciña chamada Inés.
    Ben, na realidade non o comprara ela, comprárao súa mai. E o can era dunha aparencia moi estraña. Era todo calvo. Querse dicir, non tiña pelos, ou sedas, polo corpo. Ben, algo de pelos si tiña. Tíñaos nalgúns puntos do seu corpo, como oasis no medio do ermo. E tamén tiña unha madeixa de cabelos na cabeza. Un can así non se ve todos os días. Cando a nena recibiu o can como agasallo, no día do seu aniversario, decidiu axiña como o chamaría:
    – Benxamín, como o meu compañeiro da escola, que está tamén todo peladiño.
    Como Benxamín non tiña pelos, cando lle daba o sol abondo tempo, tostábaselle a pel, como lle acontece tamén á xente. Era moi prestoso, porque despois lles tiñan que botar crema na pel para que non lle pruíse. A Inés chegou mesmo a pensar en lle mercar uns lentes de sol, porque aquel animaliño era moi delicado.
    E así, o Benxamín foi medrando medrando, todo contento, a comer de todo o que lle daban, enchendo o bandullo como se aquilo non tivese fin. Cando chegou a hora de que o can comezase a ladrar, entón foi a grande sorpresa. O can non fixo "guau", que é como fan os cans todos. Non, o que fixo foi "haf". E non o fixo nin unha nin dúas veces. Fíxoo sempre así.
    Figurádevos que sorpresa foi para todos sentir o Benxamín facer "haf-haf" no canto de "guau-guau". Aquel incidente estendeuse polo barrio. E, como sucede nestes casos, os veciños opinaron sobre a cuestión. Para uns, era cuestión de deixar o can medrar, que seica non sentira os cans veciños ladrar e portanto non tiña modelo de onde copiar. Por iso, Inés levou o can ao parque para que aprendese a ladrar. Mais o Benxamín, malia ser pequenallo, espantou a todos os cans do parque, que estaban mortos de medo ao veren aquel can calvo.

    Nada que facer por aí. Outro veciño dixo que o problema do can era que aquel non era en realidade un can, que seguramente se trataba de algo asemellado a un vampiro, unha mestura de rato voador e can. Tamén é verdade que o Benxamín, co seu fociño alongado, tiña un aquel de vampiro. Pero case que o botan a puntapés da casa por dicir aquilo.
    Como quedou triste a Inés despois de escoitar aquel señor insultar así o seu canciño.
    Un can vampiro...
    Con todo, algúns veciños acreditaron de verdade que se trataba dun vampiro e de noite pechaban sempre as ventás e as portas con dous ferrollos, para se evitaren sustos. Mais por moito que a xente opinou e por moito que probaron a aprenderlle ao can a facer "guau-guau", o Benxamín sempre dicía, ou máis ben facía, "haf-haf". Era un misterio. Mais á Inés tanto lle tiña. Era o seu can e era ben bonito.
    E así podía ter rematado esta historia, mais ao cabo, un día, despois de moito tempo, a Inés soubo a razón de por que o seu can non ladraba como todos os cans. Foi precisamente no parque onde todos os cans se espantaban co Benxamín. Xusto alí a Inés viu outro can como o seu, ben, de feito non era UN can, era UNHA cadela. Xa vos podedes imaxinar o contento que estaba o Benxamín. E a cadela tiña tamén unha propietaria. Chamábase Xulia... a propietaria, non a cadela. O animal chamábase Lasca.
    Xulia explicoulle á Inés a historia de Benxamín, de Lasca e todos os cans calvos. Non se trataba de cans extraterrestres, como afirmaba o veciño do sexto andar. Nin de pesadelos feitos realidade, como dicía a veciña do terceiro. Tampouco se trataba dun can analfabeto, como afirmaba o carteiro, que de selos entendía moito, mais de animais ben pouco.
    – O teu Benxamín, como a miña Lasca, son cans que veñen da América, mais estes naceron na Europa Central, en Chequia.
    – É verdade. Na cesta onde mo trouxeron cuando cativo, puña que viña de Praga.
    – Ves? Pois alí os cans non ladran "guau-guau", senón "haf-haf".
    – Daquela, o meu can non ladra en galego?
    – Non, o teu can, como a miña cadela, ladra en checo.
    E esta é a razón de por que o Benxamín, amais de ser calvo, fai "haf-haf". De feito pouco tempo despois de coñecer a razón deste fenómeno, a Inés descubriu un can no parque que facía "wang-wang".
    Era un deses que chaman pequineses. E é que viña da... China, onde, como toda a xente sabe, os cans fan "wong-wong"

© XFC, 2006.

All rights reserved worldwide

_______________________
Se queres sabes como fan os cans do mundo, visita
http://en.wikipedia.org/wiki/Bark_(dog)

Benvidos

Benvidos a este blogue. Atopádevos na vosa casa.
Aquí atoparedes un mundo que non existe. Ben, un mundo que non existe aló pola rúa, que non se ve a simple vista, que non se espella nos vidros dos autos nin nas vitrinas das tendas, mais que se atopa por baixo da pel de certa xente, daquela xente que non se rende ao cotián, a ser xente grande, como o entendía Saint-Exupéry.
Pois ben, este é un blogue dedicado aos contos. Seica algúns pensades que son nada mais contos para nenos. Ao mellor tendes razón, son contos para nenos. Pero na verdade, aqueles que aínda e sempre son nenos, atoparán aquí o que nunca perderon e que sempre está embaixo da súa pel. Como estou convencido de que as linguas, sobretodo se son pequenallas como o galego, serven máis que nada para aprenderlle á xente a ser feliz, non vou dedicar este blogue a falar desas cousas importantes que algúns consideran vitais, como a política, as fronteiras ou as filiacións divinas e diabólicas das palabras. En calquera caso, estas páxinas están abertas aos contos pensados para nenos de 2 a 222 anos.
Espero atoparvos a miúdo por aquí.

Xavier Frías-Conde (eonaviego)