Os autos tamén pensan [+12 anos]

    O señor Martíns acudiu, como todas as mañás, á garaxe de embaixo da súa casa. Como todas as mañás, abriu a porta do coche e, como todas as mañás, meteu a chave de contacto para arrancalo. E como todas as mañás, o coche ruxiu e ruxiu mais demorou dez minutos en dar arrancado, porque de inverno sempre facía o mesmo, malia durmir a cuberto. Como todas as mañás, o señor Martíns largou unha restra de cagamentos, todos eles claramente dirixidos contra o vello coche, o fiel compañeiro de fatigas que o vira progresar desde que entrara na empresa como un simple oficinista recadeiro até agora, quince anos despois, en que o señor Martíns se tornara xerente de proxectos a terceiros, un cargo non moi claro, mais que soaba moi ben.

    O señor Martíns repetía aquel ritual todos os días, con insultos incluídos para o seu auto, sen dar comprendido que a máquina, como os humanos, se tornara vella e que precisaba de certo mioco e até comprensión. Mais o señor Martín berráballe todo o que non berraba na empresa, onde o tiñan por un señor serio e moi educado. De feito, o señor Martíns apenas berraba nuns poucos sitios, concretamente en dous: nos partidos de fútbol que vía no estadio e na garaxe da casa cando ía arrancar o auto. Fóra diso, era un home exemplar.

    Mais aquela mañá ía acontecer algo extraordinario. Era algo que non acontecía todas as mañás, nin todas as semanas, nin todos os meses nin sequera todos os anos. Aquela mañá, xusto despois da última restra de despropósitos que o señor Martíns lle largou ao seu auto, na penumbra da garaxe, fóra da vista de calquera veciño que daquela puidese aparecer por alí, un ser pequeniño, do tamaño dun cabaliño do diabo, que expedía unha claridade moi intensa arredor de si, apareceuse perante o rostro abraiado do señor Martíns e díxolle:

    – Eu son a fada Nektar e veño observando a túa crueldade con este auto. Para entenderes como el se sinte polo teu modo de o tratar. Por iso, a través do teu telemóbil poderás escoitar a voz do teu auto a che falar...

    Xa dito, xa feito. A fada dirixiu a súa variña cara o telemóbil do señor Martíns, o cal brillou durante uns segundos no peto da chaqueta. O señor Martíns meteu a man nel para collelo e atopouse con que o telemóbil parecía todo normal, pero a fada, no entanto, volatilizara.

    – Aínda ben –pensou el, preocupado sobre todo polo seu telemóbil, que era caro de máis.

   Como non viu a fada, pensou que seica fora unha halunación. Arrancou o auto por fin e correu para o gabinete, porque xa era tarde. Mais polo camiño o auto ía moi lentiño, quizá por mor do frío. O señor Martíns largoulle unha restra de palabróns ben escollidos para a ocasión cando lle soou o telemóbil.

    – Talvez é o xefe –pensou–, pero aínda é cedo...

    O señor Martíns conectou o telemóbil grazas ao seu mans libres e sentiu unha voz metálica mais cun aquel de ancián que lle dicía:

    – Sempre che fun o máis fiel... Por que agora me tratas así? Non ves que non podo correr, que me doen os cilindros e o cegoñal me tira como se tivese reúma? Seica non entendes que as miñas buxías xa non prenden alegremente como cando eu era un auto mozo? Lembra os bos tempos que pasamos xuntos, cando te levaba a recoller a que agora é a túa dona, e como te conducín fielmente ao hospital coa túa muller a piques de parir...

    O señor Martíns apagou o telemóbil. Por nada do mundo ía chegar tarde ao traballo, non estaba para sentimentalismos. Apertou o acelerador e o motor do seu auto ruxiu nunha prolongada queixume.

    Probabelmente o señor Martíns tería esquecido toda a maxía acontecida na mañá porque era un home moi centrado no seu traballo, o resto das cousas, agás o fútbol de domingo, importáballe ben pouco. Por iso, sobresaltouse cando sentiu a campaíña do seu telemóbil soar cando estaba a realizar unhas importantes operacións no computador. Na pantalla dicía "identidade oculta". Se se trataba dun vendedor deses inoportunos, alguén que lle ofrecía un crédito polo que lle daban 2000 euros mais ao cabo devolvía 5000, ía deixalo xordo do berro que lle ía largar (largaríallo no cuarto de baño, para que os outros empregados non o escoitaran, pois el tiña unha reputación para manter...).

    – Si?

    – Son eu, o teu auto. Estou á túa espera fielmente á porta da empresa, cuberto xa pola neve, mais feliz de che servir...

    O señor Martíns retirou o teléfono da orella. Valorou o prezo do teléfono. Era moi caro, adquirido co programa de puntos despois de tres anos á espera. Da outra banda pensou no auto. Moi vello xa, debía xubilalo. Pero aquel teléfono, pola culpa dunha fada mexeriqueira, estaba ligado ao auto. Por iso, ergueuse da súa cadeira, abriu a xanela do seu gabinete e aventou o telefono ao río que pasaba por baixo. Despois chamou ao servizo de retirada de autos abandonados do concello para que o liberasen de vez daquel pedazo de ferralla.

    E xusto entón, aconteceu algo que ninguén esperaría agás o señor Martíns. A fada, toda alporizada, apareceu diante dos seus narices. Mais antes de que puidese dicir o que pensaba, o señor Martíns xa a cazara polas ás, metéraa nun sobre acolchado e deixáraa alí encerrada. Despois, el mesmo botáraa ao correo, comprobando pola última vez que tiña selos dabondo para chegar a Nova Celandia.d

© Xavier Frías Conde, agosto 2007