A historia de Tariquía, o país sen camiños [+10 anos].- XFC

Tariquía era un pequeno país moi verde que se achaba no corazón dunha inmensa selva tropical. As casas estaban todas penduradas das pólas das árbores e accedíase a elas por medio de escalas de corda ou ben por unha caste de ascensores de táboas que se movían coa axuda dunhas cordas das que había que tirar con forza.

Era un curioso país onde a xente atopaba no bosque todo o que precisaba para vivir. Mais naquel país tiñan un problema desde sempre: que non había un só camiño porque todo estaba cuberto de vexetación e habían abrirse paso a golpes de machete. Por iso a xente saía pouco das súas casas, non fose que se perdesen e logo non soubesen regresar ao seu lar.

Aínda que non era excesivamente grande (ocupaba unha illa de cen quilómetros cadrados no medio dun río inmenso), se alguén se perdía era moi probable que non o volvesen ver. Un introducíase tranquilamente na selva, fiándose dos troncos das árbores, para cabo dunha hora decatarse de que todos os troncos eran iguais e por tanto estar perdido.

Ninguén lles aprendera aos tariqueiros o emprego da búsola, e tampouco sabían orientarse polas estrelas, que eran moi difíciles de ver por mor das altísimas frondes das árbores. De todas as maneiras, ían moi poucos estranxeiros por alí. Soamente uns poucos aventureiros que se aproximaban a Tariquía navegando polo gran río para recoller froitos tropicais e mercar unha botelliña do magnífico licor de landres que facían os tariqueiros.

Co paso do tempo, a poboación de Tariquía medrou moito. A cada volta había máis habitantes e houberon ir facendo casas cada vez máis para o interior da selva. En breve, os habitantes dun lado perdían o contacto cos da parte oposta porque non podían percorrer a illa para ilos visitar.

Faltaban os camiños e era urxente facelos axiña.

Con moito esforzo, cosneguiuse convocar o concello dos cidadáns e cidadás de Tariquía, presidido polos catro burgomestres e burgomestras, un por cada unha das catro cidades arbóreas que existían no país.

Durante a xunta, todos estiveron de acordo en que habían buscar algún estranxeiro que soubese facer camiños na selva. Mais iso si, era imprescindible que os camiños fosen feitos naturalmente, sen destrozar a foresta, porque era a que lles fornecía todo.

Pedíronse tres voluntarios para cruzaren o gran río nunha canoa e chegaren ao continente para buscar axuda. No principio ninguén se ofrecía porque ningún tariqueiro estivera fóra da illa na súa vida, mais deron saído tres que embarcarían na canoa e cruzarían ata a beira dereita, onde se achaba o país de Tadquín, abondo contaminado xa co paso do tempo polas moitas industrias que tiña.

Os tres voluntarios, con moitos esforzos, deron cruzado o río e desembarcaron na ourela. Seguiron un camiño de asfalto –que alí que había camiños– e chegaron a unha cidade con casas todas de madeira. Os tres tariqueiros foron ata o concello e pediron permiso ao rexedor para póren un cartel asinado polos catro burgomestres de Tariquia.

O cartel dicía así:

Por orde dos catro burgomestres e burgomestras de Tariquía, faise saber que se pagará con douscentos litros do aprezado licor de landre a aquela persoa que sexa capaz de abrir camiños no noso país respectando o medio ambiente. Os candidatos hanse presentar no prazo dunha semana ante nós na baía do Gran Baobab.

Os tres voluntarios tariqueiros regresaron polo mesmo camiño, recolleron a súa canoa e finalmente atravesaron o gran río para comunicar aos catro burgomestres e burgomestras o resultado da súa actividade.

E pasou a semana estipulada. Case todos os habitantes de Tariquía estaban amontoados na baía do Gran Baobab para veren chegar os candidatos. Os burgomestres estaban á fronte coas súas mellores galas e para a ocasión construírse un embarcadoiro con grandes táboas. Era o primeiro porto que tiña o país sen camiños.

Os primeiros en chegar eran uns setenta homes que viñan nun barco. Todos traían enormes machados, vestían camisas de cadros e levaban unha gorra de la na cabeza. Eran, como xa teredes imaxinado, leñadores.

Soamente saudaron dicindo “bos días” e puxéronse sen máis a cortar as primeiras árbores que había á beira do gran río. Traballaron moi duro e, cabo dunha hora, había no chan cinco grandes troncos abatidos. Aí pararon un cacho e o xefe dos leñadores dirixiuse aos burgomestres:

– Ven? En poucas semanas terémoslles feito todos os camiños que queiran.

Os catro burgomestres e burgomestras axitaron a cabeza ao mesmo tempo. Unha burgomestra falou no nome dos outros tres:

– O señor non coñece esta selva. En canto que chova, e será en poucas horas, no lugar deses troncos abrocharán novas árbores e dentro de tres meses os camiños feitos desaparecerán.

En efecto, dúas horas máis tarde choveu e axiña uns gromos apareceron no lugar onde estaban as árbore abatidas. Era claro que a burgomestra tiña toda a razón.

Sen largar unha verba, os setenta leñadores cos seus setenta machados volveron por onde viñeran montados na súa canoa.

Cara ao mediodía apareceu unha nova canoa. Esta era máis pequena e nela viaxaba un só home. Como acontecera cos anteriores candidatos, este desembarcou tamén na baía e chantouse diante dos burgomestres e burgomestras.

Cun enorme sorriso díxolles:

– Eu téñolles a solución.

– A cal?

– Queimar a selva –retrucou o forasteiro sen deixar de sorrir.

Entón todos os Tariqueiros que estaban alí comezarona berrar e a asubiar ao forasteiro:

– Fóra, fóra!

– Que o boten

– Está louco!

– Merece que o tiren ás pirañas

– Que o queimen a el!

Un dos burgomestres explicoulle o anoxo do seu pobo:

– Se queima a selva, acábasenos a vida.

O pirómano volveu polo mesmo camiño –ou sexa, polo mesmo río–, mais agora xa non sorría.

Cara á tarde achegáronse á illa dúas persoas que viñan nunha barca con motor, a cal botaba un fume moi desagradable pola chimenea.

Tratábase de dous homes vestidos con traxes e garavatas e que fumaban charutos, como se fixesen xogo coa barcaza en que viaxaban.

Un deles achegouse aos burgomestres e sorrindo díxolles bisbeando:

– Aquí mesmo témoslles unha maquinaria estupenda, de rendementos inmellorables...

Contoulles a cantidade de vantaxes que tiña, ata que chegou ao prezo:

– ... e só halles custar...

Aquí aínda baixou máis a voz para o dicir.

Un dos burgomestres, alporizadísimo, díxolle:

– O señor é un ladrón, un aproveitado. Lisque!

O tipo e mailo seu acompañante deron media volta e marcharon botando tanto fume coma o seu barco.

Os habitante de Tariquia estaban desilusionados. Ata daquela non lles propuxeran ningún sistema eficaz e inofensivo para facer camiños no seu país. Tan difícil era, xa que logo?

Agardaron algún tempo máis, discutindo entre eles, e cando estaban a pique de volveren para ás casas, porque xa era o serán, apareceu pola beira da baía un veleiro.

A xente agardou que chegase. Non perdían nada.

No veleiro viña un home con tada a fachenda de ser explorador. Levaba un casco que parecía unha pequena palancana, ía de pantalóns curtos e do seu peito penduraban uns prismáticos.

Cando desembarcou dixo aos burgomestres:

– Coido que teño a solución ao seu problema...

Todos os presentes calaron a boca e deixáronlle facer. O estranxeiro fixo desembarcar unha gran caixa que levaba na cuberta e cando estivo no chan abriuna.

Apareceu un animal abondo grande, que ollaba para a xente espantado, anque a xente miraba para el con tanto ou máis espanto.

O estranxeiro pediu:

– Bótense a un lado que o ceibo...

Efectivamente, soltou o animal e este saíu ás carreiras para o interior da selva. Os tariqueiros puideron comprobar que ao seu paso, o animal fixera un camiño natural polo que se podía transitar perfectamente.

– É perfecto!

– Ese becho é a nosa solución!

Eran berros dos habitantes da illa que xa estaban marabillados e ilusionados.

– Que animal é ese? –preguntou unha burgomestra.

– Chámase tapir, e téñolles tres máis aí dentro.

– Por canto nolo vende? ¿Polo prezo que diciamos no cartel de douscentos litros do noso licor?

– Por nada, sonlles de balde. Eu tíñaos no meu piso da cidade, mais arestora xa vivían con estreituras, os pobriños. Penso que aquí estarán na gloria. Conque me dean un par de botelliñas do seu licor para a viaxe, confórmome.

E así foi. Os catro tapires quedaron a vivir en Tariquia e eles eran os encargados de ir abrindo e mantendo os camiños. A xente tomoulles moito aprecio e a illa conservou a súa selva, polo menos até hoxe.

© Xavier Frías Conde, 1995.

All rights reserved worldwide