__Eu hei confesar que aquel home me puña medo e que era o máis parecido que vira nunca a un monstro, por iso, nos comezos, cando pasaba pola rúa ao seu lado, sempre apertaba a man de miña nai. Mais o que non daba comprendido era que aquel home tivese unhas moedas enriba dun pano. Para que precisaba un monstro o diñeiro, preguntábame eu...
__Miña nai explicárame que aquel home era un "pobre". E a partir de aí descubrín que existían persoas que non tiñan casa, nin diñeiro, nin roupa. Aquilo encheume de angustia e comecei a desenvolver uns sentimentos de solidariedade moi propios da infancia.
__E aquel mendigo, xa incapaz de producir máis medo en min, pasou a ser un elemento máis da miña paisaxe. E segundo eu ía tendo idade e dispuña dun pouco de diñeiro, botáballe unhas moedas. El alzaba un chisco a cabeza e murmuraba unhas palabras de agradecemento. E pouco a pouco cheguei a coñecer que aquel mendigo se chamaba Matteo, porque tiña un nome, como todas as persoas. Polo aquel de devolverlle a dignidade que toda persoa merece, para min converteuse no signor Matteo.
__Cando xa mudei de escola e comecei o liceo, mudámonos a Quartu, que cae a dez quilómetros de Cagliari. Perdín de vista o signor Matteo, mais non completamente, pois nas fins de semana, cando ía pasear polo centro de Cagliari, sempre naquela rúa preto do Belvedere, o signor Matteo seguía deitado na rúa, cunhas poucas moedas ao seu carón, aínda que nalgunha ocasión me pareceu que o brazo paralítico non era o esquerdo, senón o dereito. Pensaba que era a miña imaxinación.
Na nova escola comecei a interesarme moito polo fútbol. Axiña pasei a participar nun equipo local que xogaba en campionatos arredor da zona de Cagliari. Pouco despois, fixen un bo amigo, o Roberto, que amais ía á miña escola. Mais arredor del había sempre un halo de misterio no concernente á súa familia, nunca falaba dela e nunca o vía acompañado de seu pai ou de súa nai. Polo demais, era un rapaz absolutamente normal.
__Un día, durante un adestramento, o Roberto caeu de mala maneira e mancouse abondo nun pé. Non é que fose nada de grave, pero o adestrador dixo ao Roberto que el mesmo o levaba á súa casa. O Roberto protestou, por nada do mundo ía permitir que o adestrador o acompañase. Ao final, eu ofrecinme para acompañalo. Ao adestrador pareceulle ben, ao Roberto non, mais tiña mal o nocello e non podería chegar só á súa casa, de maneira que ao cabo houbo aceptar a miña oferta.
__O meu compañeiro moraba nunha parte antiga de Quartu onde as casas son unifamiliares e case que non hai diferenza entre a vida dentro e fóra das casas. Aquilo era un labirinto de rúas onde era un risco aventurarse só.
__Alí estaba a nai, que ao primeiro se espantou, aínda que logo acougou cando viu que non era para tanto. E tamén unha irmá maior que, segundo puiden ver, estaba a estudar na universidade polos libros que tiña enriba da mesa.
A familia do Roberto agradeceume as atencións, mais dalgunha maneira botáronme de alí. Eu volvín para a casa a pensar no estraña que era aquela familia e debo dicir que a curiosidade me estaba a comer. Terían talvez algún negocio ilegal na casa e non querían visitas no seu domicilio? Fose como for, pasáronse dous días e o Roberto non apareceu polo liceo. Pregunteille á nosa titora e ela díxome que a chamaran da casa del para lle notificaren que o Roberto debería ficar coa perna inmobilizada unha semana.
__Ofrecinme á titora para levarlle os apuntamentos ao Roberto e darlle unha man coas aulas. Así, unha tarde dirixinme á casa do Roberto, tentando lembrar cal daquela ruelas –na realidade eran todas iguais– era a súa. Pensei que debía ter feito como no conto de Polegariño, cando deixara un rastro de faragullas para atopar o camiño de regreso, pero non había xeito. Despois de dúas horas, cando xa era luscofusco, no medio da miña desolación por non atopar a casa do Roberto, cruceime de repente co signor Matteo. Aquel encontro era sorprendente. Malia a pouca luz, recoñecino arreo. Camiñaba lixeiro e até nos petos lle soaban abondas moedas.
__A miña curiosidade venceu a calquera outra sensación que xa daquela me roldaba (anoxo, fame, desesperación...). Moraría por alí aquel home? E se tal, onde? Embaixo dunha ponte, nalgunha cova? Ou simplemente viña por aquel barrio para resolver algún tipo de negocio? Seica o signor Matteo non se conformaba con ser pobre e, amais, era un delincuente.
__Seguino durante uns quince minutos polo labirinto de rúas mentres a escuridade se apoderaba do barrio. Os farois da rúa eran moi escasos, de maneira que a visibilidade era moi escasa. Ao cabo, o signor Matteo chegou a unha porta que só estaba cuberta por unha cortina. Entrou. Eu fiquei fóra. Era incapaz de reaccionar. Non quería acreditar. Aquela porta era precisamente a da casa do Roberto. Significaba aquilo que o signor Matteo era o pai do Roberto?
__Regresei como puiden á miña casa, coa cabeza chea de preguntas. Quería coñecer cal era a relación que unía ao Roberto con aquel mendigo.
Ao outro día, despois das aulas, tornei á casa do Roberto. Conseguira un plano da vila e fixera uns cálculos de por onde se encontraba. Eu case que parecía un explorador da África tropical. En cuestión dunha hora fun capaz de localizar a casa, pero daquela estaba fechada, non había ninguén.
__Aquilo era un inconveniente. Así non podería entrar na casa e coa desculpa de dar as tarefas da escola ao Roberto pescudar sobre aquel misterio.
Mentres eu contemplaba a porta daquela casa, parado no medio da rúa con cara de pampo, unha veciña chantou a cadeira de vime diante da súa porta para aproveitar os derradeiros raios de sol do día. Tratábase dunha muller moi vella, dunha idade determinada, que axiña reparou en min.
__A muller tiña gana de parola, probablemente moraba soa. Vestía aínda segundo o modo tradicional, isto é, de preto. Miroume curiosa durante uns segundos até ao cabo me preguntou:
__– Procura alguén?
__Eu decatárame da súa presenza mais non esperaba que se dirixise a min. Balbucín unha resposta;
__– O meu compañeiro da escola, o Roberto... É que anda lesionado e non veu hoxe...
__A muller suspirou e comprobou que xa tiña por onde comezar. E así souben que o meu amigo estaba no hospital, porque se mancara de novo, e que o signor Matteo era, efectivamente, o seu pai. Mais o que me abraiou de todo foi sentirlle dicir á paisana cando falaba do signor Matteo:
__– É un moi bo home, un grande traballador. Disque traballa de estibador no porto, eu non llo sei de seguro, mais traballa tanto que foi capaz de lles pagar a carreira universitaria a dous fillos e aínda fai o mesmo cunha terceira...
__Despois daquilo eu quedei mudo. Non podía entender como "traballando" de mendigo se podía gañar tanto diñeiro. En calquera caso, aquel foi un segredo que gardei para min e que nin sequera cheguei a partillar co meu amigo Roberto.
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário