Edelmiro era un portento da informática. Facía co seu computador verdadeiras marabillas, como contraprogramar os programas da televisión, facer cambiar os semáforos de toda a cidade a ritmo de salsa dominicana e karaokes prestosísimos nas emisoras da policía. Todo iso só enchufando o seu computador á liña telefónica.
Pensaba que o sabía todo, mesmo cales eran os riscos que podía correr un rapaz coma el que era un xenio.
Era quen de simular a guerra das galaxias nun disquete normaliño ou de crear unha partida de xadrez que nin o campión do mundo podería gañar.
Os seus compañeiros do colexio estaban encantados con el, como xa vos podedes imaxinar. Pasáballes todos os xogos e non lles cobraba nada. Todo de balde.
Un día veu á súa casa Lois, un dos amigos da clase. Pediulle algún programa ou xogo novo, se era que o tiña.
– Estou a experimentar un de plans de pensións desde a idade escolar.
O tema era interesante aínda que pareza o contrario. Estes rapaces xa estaban daquela moi concienciados de que no futuro as pensións non serían cousa fácil, que llelo sentían dicir a seus pais e comentábano nos telexornais.
Edelmiro era un portento da informática. Facía co seu computador verdadeiras marabillas, como contraprogramar os programas da televisión, facer cambiar os semáforos de toda a cidade a ritmo de salsa dominicana e karaokes prestosísimos nas emisoras da policía. Todo iso só enchufando o seu computador á liña telefónica.
Pensaba que o sabía todo, mesmo cales eran os riscos que podía correr un rapaz coma el que era un xenio.
Era quen de simular a guerra das galaxias nun disquete normaliño ou de crear unha partida de xadrez que nin o campión do mundo podería gañar.
Os seus compañeiros do colexio estaban encantados con el, como xa vos podedes imaxinar. Pasáballes todos os xogos e non lles cobraba nada. Todo de balde.
Un día veu á súa casa Lois, un dos amigos da clase. Pediulle algún programa ou xogo novo, se era que o tiña.
– Estou a experimentar un de plans de pensións desde a idade escolar.
O tema era interesante aínda que pareza o contrario. Estes rapaces xa estaban daquela moi concienciados de que no futuro as pensións non serían cousa fácil, que llelo sentían dicir a seus pais e comentábano nos telexornais.
E repetíronse as visitas e os xaropes durante tres días sen resultados positivos.
Cando a nai preguntaba ao doutor se era grave, este sempre reiteraba o seu “hmm” que o explicaba todo. Ao cabo dos tres días volveu Lois á casa do seu amigo para lle facer unha visita:
– Sabes que a túa cara semella unha pantalla de computador? –foi a primeira cousa que dixo ao seu amigo, porque o certo é que delicadeza tiña pouca, como cando ao coñecer o seu ídolo do fútbol lle dixo que máis que un nariz tiña unha cenoira.
Mais Edelmiro non reparou na forma senón no contido e de repente deu comprendido todo:
– Teño un virus!!
Así de entrada, aquilo podía parecer o comezo dunha cantiga do verán ou un ataque de tolemia do pobre rapaz.
Como un poseso, Edelmiro ergueuse da cama e púxose a rebuscar no arquivador de disquetes e non parou ata que deu co que buscaba.
E logo merendouno como se fose unha galleta diante do pasmo de Lois, que pensaba que aquela enfermidade era gravísima e quen sabe se ata contaxiosa.
– Estás tolo, Édel?
Edelmiro non dixo nada mais axiña cambiou a súa cor verde leituga por outra máis normaliña.
Despois dixo:
– Agora áchome moi ben.
– Pero, que pasou? –quixo saber Loís.
– É ben sinxelo. O disquete que me devolviches co plan de xubilacións tiña un virus daniño. Cando o gardei no peto contaxieime. Por iso comín outro disquete que tiña un programa anti-virus...
Lois cría que iso non era posible... Ou seica si?
Pensaba que o sabía todo, mesmo cales eran os riscos que podía correr un rapaz coma el que era un xenio.
Era quen de simular a guerra das galaxias nun disquete normaliño ou de crear unha partida de xadrez que nin o campión do mundo podería gañar.
Os seus compañeiros do colexio estaban encantados con el, como xa vos podedes imaxinar. Pasáballes todos os xogos e non lles cobraba nada. Todo de balde.
Un día veu á súa casa Lois, un dos amigos da clase. Pediulle algún programa ou xogo novo, se era que o tiña.
– Estou a experimentar un de plans de pensións desde a idade escolar.
O tema era interesante aínda que pareza o contrario. Estes rapaces xa estaban daquela moi concienciados de que no futuro as pensións non serían cousa fácil, que llelo sentían dicir a seus pais e comentábano nos telexornais.
Edelmiro era un portento da informática. Facía co seu computador verdadeiras marabillas, como contraprogramar os programas da televisión, facer cambiar os semáforos de toda a cidade a ritmo de salsa dominicana e karaokes prestosísimos nas emisoras da policía. Todo iso só enchufando o seu computador á liña telefónica.
Pensaba que o sabía todo, mesmo cales eran os riscos que podía correr un rapaz coma el que era un xenio.
Era quen de simular a guerra das galaxias nun disquete normaliño ou de crear unha partida de xadrez que nin o campión do mundo podería gañar.
Os seus compañeiros do colexio estaban encantados con el, como xa vos podedes imaxinar. Pasáballes todos os xogos e non lles cobraba nada. Todo de balde.
Un día veu á súa casa Lois, un dos amigos da clase. Pediulle algún programa ou xogo novo, se era que o tiña.
– Estou a experimentar un de plans de pensións desde a idade escolar.
O tema era interesante aínda que pareza o contrario. Estes rapaces xa estaban daquela moi concienciados de que no futuro as pensións non serían cousa fácil, que llelo sentían dicir a seus pais e comentábano nos telexornais.
E repetíronse as visitas e os xaropes durante tres días sen resultados positivos.
Cando a nai preguntaba ao doutor se era grave, este sempre reiteraba o seu “hmm” que o explicaba todo. Ao cabo dos tres días volveu Lois á casa do seu amigo para lle facer unha visita:
– Sabes que a túa cara semella unha pantalla de computador? –foi a primeira cousa que dixo ao seu amigo, porque o certo é que delicadeza tiña pouca, como cando ao coñecer o seu ídolo do fútbol lle dixo que máis que un nariz tiña unha cenoira.
Mais Edelmiro non reparou na forma senón no contido e de repente deu comprendido todo:
– Teño un virus!!
Así de entrada, aquilo podía parecer o comezo dunha cantiga do verán ou un ataque de tolemia do pobre rapaz.
Como un poseso, Edelmiro ergueuse da cama e púxose a rebuscar no arquivador de disquetes e non parou ata que deu co que buscaba.
E logo merendouno como se fose unha galleta diante do pasmo de Lois, que pensaba que aquela enfermidade era gravísima e quen sabe se ata contaxiosa.
– Estás tolo, Édel?
Edelmiro non dixo nada mais axiña cambiou a súa cor verde leituga por outra máis normaliña.
Despois dixo:
– Agora áchome moi ben.
– Pero, que pasou? –quixo saber Loís.
– É ben sinxelo. O disquete que me devolviches co plan de xubilacións tiña un virus daniño. Cando o gardei no peto contaxieime. Por iso comín outro disquete que tiña un programa anti-virus...
Lois cría que iso non era posible... Ou seica si?
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário