A orquestra contaxiosa da rúa Vimbileira [+6 anos].- XFC

Este conto foi escrito en 1994. Atopeino felizmente en papel e pedinlle á miña filla Laura que o transcribise no computador, cousa que ela fixo con moito pracer. Por iso, dedícolle este conto á miña filla Laura Frías.

    Na rúa Vimbileira nunca pasaba nada. Era tan tranquila que até os rueiros, por veces, se esquecían dela.

     Os policías durmían alí a sesta, porque ninguén os molestaba.

    Os avós e mais as avoas pasaban tamén alí as tardes porque non había ruídos de motos e podían xogar ao tute ou facer escarpíns de la.

    Mesmo o sol, en pasando por ela, paraba un intre para repousar.

    O vento cruzaba apoiado na punta dos seus pés para non romper o acougo e a chuvia, cando caía, nin se notaba.
    Todo era calma na rúa Vimbileira. Mais certo dia aconteceu algo especial. Aquilo foi moi, moi estraño. Ninguén o esperaba.

    
    Foi no número sete da rúa Vimbileira, unha casa de sete andares tan tranquila como as outras.
    Aquel día ía moita calor. As xanelas e as terrazas estaban todas abertas.

    A bebé do primeiro, sentada na súa cadeira, colleu un culler e unha mamadeira de vidro.
    CLONC, CLONC, soaba o culler ao bater contra o cristal.
    Á bebé do primeiro prestáballe aquel CLONC, CLONC. Seguiu a producilo porque así pasaría máis de présa o tempo até a hora da xanta.
    Que ben soaba:

    CLONC, CLONC, CLONC.

    No segundo andar, un neno tamén famento, atopou unha bolsa de pistacho.
    Sentou logo diante do libro de xeografía e comezou a estudar as capitais de Europa! Cantas eran!
    Entrementres, daba trabadas ao pistacho:
    CROC...CROC...CROC...CROC.

    No terceiro andar non había ninguén na casa e unha billa pingaba aborrecida.
    BLOB...BLOB...BLOB.
    Precisaba unha peza nova porque a auga fuxía a pinguiñas. Saltaban no lavabo unha tras outra.
    BLOB...BLOB...BLOB.

    No cuarto andar estrangallou un reloxo moi vello cun cuco.
    O cuco xa non sabía dar as horas xustas ou as medias. Soaba a cada pouca tempo.
    Toleaba...
    CU-CU...CU-CU...CU-CU...

    No quinto andar, un maquinista botaba a sesta. Traballara toda a noite a conducir un tren preguizoso.
    Agora estaba deitado no sofá, coa boca aberta coma a cheminea dunha locomotora.

    Cada vez que aspiraba, soaba:
    GHRUUUNFF...GHRUUUNFF...

    No sexto andar, unha estudante de bacharelato pasaba un traballo sobre as arañas a máquina.
    Como era moi lenta, daba ás letras unha vez cada moito tempo.

     TAC    TAC    TAC    TAC

     No sétimo andar, moraba un músico de pouca fortuna.
     Daquela non estaba na casa. Saíra a mercar o xornal para buscar un traballo nos anuncios.

     Vivía nun pisiño miúdo, onde todo era pequeno, con partituras e instrumentos vellos por todos os lados.
 

    Unha guitarra, nun curruncho, facía de colgadoiro.

    Unha trompeta penduraba como un cadro.

    Un tambor, servía de mesa.

    Un piano, cuberto cun cobertor, a cama.

     De noite, o músico ollaba para a lúa e mais as estrelas a procurar inspiración.
     O músico tiña talento, mais non tiña sorte ningunha.
     Precisaba algo distinto, especial.

     Aquel día, na rúa Vimbileira, nada foi igual.

    Os policías espertaron da sesta.

     Os avós pararon de xogar ás cartas e as avoas de tecer.

    O sol detívose no ceo...

    Aquel día, a casa número sete producía moitos ruídos ao mesmo tempo:

    CLONC, CLONC,

    CROC...CROC...

    BLOB...BLOB...

    CU-CU...CU-CU...

    GHRUUUNFF.......
 

    TAC    TAC    TAC


    Mais logo soaron mesturados:
    CLONC,  CLONC...GHRUUUNFF-TAC
    CROC...CU-CU...CROC...-TAC
    BLOB, CROC, CLONC..........GHRUUUNFF
    TAC. CU-CU    TAC    TAC
    Soaba moi estraño.

    Até os pardais, en escoitándoo, pararon de construír os seus niños.
    Como tiña ritmo, os paxaros movían as cabezas.
    CLONC, CLONC...GHRUUUNFF-TAC

    Chegou entón o músico do sétimo andar. Sentiu os ritmos xurdir da casa, seguiunos cos dedos e aventou o xornal ao ceo que se tornou pombiñas, barcos e avións de papel.
    Daba saltos de ledicia berrando:
    — Eureca! Atopeino!
    Quitou unha caderneta dun peto.
    Aguzou o seu lapiseiro case gastado.

    Trazou cinco liñas dun pentagrama e apuntou os sons que saían do seu edificio.
    Viña de nacer a Sinfonía Vimbileira.
    Agora o músico é famoso.
    Compón unha obra case todas as semanas.
    El anota os ruídos que, por veces, fan os seus veciños todos xuntiños.

    Mais cando nada soa, os policías, os avós e mais as avoas gozan do silencio.

© Texto: Xavier Frías Conde
© Ilustracións: Valadouro 

All rights reserved worldwide