Aquela tarde de inverno, a avoa Margarida comezou a tecer unha bufanda.
Estaba sentada, quentiña, ao pé do lar na casa.
Fóra ía un frío mortal.
A xente non quería saír porque con aquela viruxe, cando alguén espirraba, os espirro ficaba conxelado no ar e despois era complicado quitar o espirro de xeo, máis aínda se se tiña bigote.
Entrementres, a avoa Margarida tecía e tecía.
Con toda a calma do mundo.
Con todo o tempo do mundo.
Movía as agullas de tecer cunha mestría incríbel.
Mais aos poucos, comezaron a lle pesar as pálpebras.
Con aquela caloriña ao pé do lar, entroulle a soneca.
E adormeceu.
Adormeceu a avoa Margarida.
Mais ela seguía a tecer.
Durmía e tecía.
Durmía e tecía.
A filla da avoa Margarida decatouse de que súa nai, da que durmía a soneca, seguía a tecer e tecer...
Mais a madeixa estaba para acabar.
Horror, coitada da nai.
Procurou outra madeixa.
Enganchouna a que estaba para acabar.
E así, cando rematou a primeira madeixa, a avoa seguiu a tecer coa segunda, sen se decatar de nada, sempre a durmir, a durmir, a durmir placidamente...
Mais entón a filla descubriu que estaba para acabar a segunda madeixa e a avoa seguía a durmir.
Procurou por toda a casa.
Non había máis madeixas.
Tiña que pensar algo axiña.
Veulle unha idea.
Rapidamente, comezou a destecer os escarpíns do seu fillo Alfredo, que xa non os usaba.
Eran tan bonitos, co seu filliño na punta como se fose o fociño dunha nave espacial, aínda que nos pés.
A filla da avoa Margarida desfiou os escarpíns a toda velocidade e conseguiu facer un par de madeixas.
Estaba segura que con aquilo abondaría.
Con certeza, a súa nai acordaría antes de as dúas madeixas acabaren.
Mais non.
Enganouse novamente.
Que ía facer?
Acordar a avoa, non; bastaba ollar para ela e ver a cara de ledicia que tiña.
Entón?
Xa daquela, a bufanda que comezara a tecer comezaba a ter unhas dimensións considerábeis.
Desde a cociña, onde comezaba, estendíase para o salón contiguo, seguía polo cuarto do Alfredo e xa case case chegaba á terraza.
A filla da señora Margarida saíu as carreiras saltando por riba da bufanda.
Abriu a porta da casa.
Bateu na porta da casa da veciña.
Contoulle o que acontecía, preguntoulle se non tería algunha madeixa para lle emprestar.
A veciña, que lle quería ben á avoa Margarida, axiña quixo dar unha man, mais ela na realidade non tiña madeixa ningunha.
– Só teño a ovella, a Lucía. Precisamente ela está ben provista de la neste ano. Non tivemos vagar para trasquiar nela.
Non había máis solución.
Levaron a ovella e apañaron as primeiras lás e axiña a avoa Margarida, sempre a adormecer, comezou a trasquiar a ovella mentres seguía a tecer...
Aquel sono longuísimo duraba xa máis de quince horas.
Toda a familia acabara aconcellando arredor da avoa.
Por algunha estraña razón, ela non acordaba.
E entrementres, a bufanda medraba e medraba.
Era de moitas cores, todo é preciso dicilo, aínda que des que comezara a trasquiar a ovella da veciña, xa só era branca.
Mais como non parara de tecer, a bufanda xa acabara de chegar a terraza e comezaba a despendurar pola parede de predio abaixo...
Ninguén facía o máis mínimo ruído.
Non querían acordar a avoa Margarida.
E ela seguía e seguía e seguía a tecer.
Porén, a ovella xa estaba case sen la.
O que ían facer?
Xusto daquela pasou unha caravana do circo pola rúa.
Con aquela friaxe!
Alí ían cinco elefantes á cabeza.
E espirraban os coitados.
Sabedes como soa un espirro de elefante?
Nin o imaxinades.
Mais cando se trata de cinco… son capaces de espertar toda unha cidade.
E xustamente aqueles cinco espirros asemade fixeron acordar a avoa Margarida.
Abriu os ollos espantada.
Durante uns segundos aínda teceu.
Despois detívose.
Saíu para a terraza para ver cal era a causa daquel estrondo.
Nin remotamente ía imaxinar ela que se tratase de espirros de elefante.
De cinco, por riba!
Axiña decatouse de que a súa bufanda baixaba pola parede do predio e chegaba xusto aos pés do primeiro elefante.
E con todas as súas forzas, berroulle ao coidador dos elefantes:
– Señor, envurulle os elefantes nesa bufanda xigante!
O coidador decatouse de que, con efecto, alí había unha bufanda xigante que despenduraba dunha vivenda.
Turrou dela e comezou a envurullar os pescozos dos cinco elefantes.
Os elefantes sentíronse moi aliviados con aquela bufanda xigante.
Despois a avoa Margarida baixou para a rúa e díxolle ao coidador dos elefantes:
– Déame o enderezo do circo, porque vou ver se lles fago cinco gorros de la aos elefantes…
Viva!
Mais para iso era preciso que a avoa Margarida adormecese outra vez diante do lar…
Porén, de onde ían quitar tanta la? Outra vez tocaría destecer peúgos, outra vez tocaría procurar unha ovella, outra vez tocaría…
Mais esa xa é outra historia.
Estaba sentada, quentiña, ao pé do lar na casa.
Fóra ía un frío mortal.
A xente non quería saír porque con aquela viruxe, cando alguén espirraba, os espirro ficaba conxelado no ar e despois era complicado quitar o espirro de xeo, máis aínda se se tiña bigote.
Entrementres, a avoa Margarida tecía e tecía.
Con toda a calma do mundo.
Con todo o tempo do mundo.
Movía as agullas de tecer cunha mestría incríbel.
Mais aos poucos, comezaron a lle pesar as pálpebras.
Con aquela caloriña ao pé do lar, entroulle a soneca.
E adormeceu.
Adormeceu a avoa Margarida.
Mais ela seguía a tecer.
Durmía e tecía.
Durmía e tecía.
A filla da avoa Margarida decatouse de que súa nai, da que durmía a soneca, seguía a tecer e tecer...
Mais a madeixa estaba para acabar.
Horror, coitada da nai.
Procurou outra madeixa.
Enganchouna a que estaba para acabar.
E así, cando rematou a primeira madeixa, a avoa seguiu a tecer coa segunda, sen se decatar de nada, sempre a durmir, a durmir, a durmir placidamente...
Mais entón a filla descubriu que estaba para acabar a segunda madeixa e a avoa seguía a durmir.
Procurou por toda a casa.
Non había máis madeixas.
Tiña que pensar algo axiña.
Veulle unha idea.
Rapidamente, comezou a destecer os escarpíns do seu fillo Alfredo, que xa non os usaba.
Eran tan bonitos, co seu filliño na punta como se fose o fociño dunha nave espacial, aínda que nos pés.
A filla da avoa Margarida desfiou os escarpíns a toda velocidade e conseguiu facer un par de madeixas.
Estaba segura que con aquilo abondaría.
Con certeza, a súa nai acordaría antes de as dúas madeixas acabaren.
Mais non.
Enganouse novamente.
Que ía facer?
Acordar a avoa, non; bastaba ollar para ela e ver a cara de ledicia que tiña.
Entón?
Xa daquela, a bufanda que comezara a tecer comezaba a ter unhas dimensións considerábeis.
Desde a cociña, onde comezaba, estendíase para o salón contiguo, seguía polo cuarto do Alfredo e xa case case chegaba á terraza.
A filla da señora Margarida saíu as carreiras saltando por riba da bufanda.
Abriu a porta da casa.
Bateu na porta da casa da veciña.
Contoulle o que acontecía, preguntoulle se non tería algunha madeixa para lle emprestar.
A veciña, que lle quería ben á avoa Margarida, axiña quixo dar unha man, mais ela na realidade non tiña madeixa ningunha.
– Só teño a ovella, a Lucía. Precisamente ela está ben provista de la neste ano. Non tivemos vagar para trasquiar nela.
Non había máis solución.
Levaron a ovella e apañaron as primeiras lás e axiña a avoa Margarida, sempre a adormecer, comezou a trasquiar a ovella mentres seguía a tecer...
Aquel sono longuísimo duraba xa máis de quince horas.
Toda a familia acabara aconcellando arredor da avoa.
Por algunha estraña razón, ela non acordaba.
E entrementres, a bufanda medraba e medraba.
Era de moitas cores, todo é preciso dicilo, aínda que des que comezara a trasquiar a ovella da veciña, xa só era branca.
Mais como non parara de tecer, a bufanda xa acabara de chegar a terraza e comezaba a despendurar pola parede de predio abaixo...
Ninguén facía o máis mínimo ruído.
Non querían acordar a avoa Margarida.
E ela seguía e seguía e seguía a tecer.
Porén, a ovella xa estaba case sen la.
O que ían facer?
Xusto daquela pasou unha caravana do circo pola rúa.
Con aquela friaxe!
Alí ían cinco elefantes á cabeza.
E espirraban os coitados.
Sabedes como soa un espirro de elefante?
Nin o imaxinades.
Mais cando se trata de cinco… son capaces de espertar toda unha cidade.
E xustamente aqueles cinco espirros asemade fixeron acordar a avoa Margarida.
Abriu os ollos espantada.
Durante uns segundos aínda teceu.
Despois detívose.
Saíu para a terraza para ver cal era a causa daquel estrondo.
Nin remotamente ía imaxinar ela que se tratase de espirros de elefante.
De cinco, por riba!
Axiña decatouse de que a súa bufanda baixaba pola parede do predio e chegaba xusto aos pés do primeiro elefante.
E con todas as súas forzas, berroulle ao coidador dos elefantes:
– Señor, envurulle os elefantes nesa bufanda xigante!
O coidador decatouse de que, con efecto, alí había unha bufanda xigante que despenduraba dunha vivenda.
Turrou dela e comezou a envurullar os pescozos dos cinco elefantes.
Os elefantes sentíronse moi aliviados con aquela bufanda xigante.
Despois a avoa Margarida baixou para a rúa e díxolle ao coidador dos elefantes:
– Déame o enderezo do circo, porque vou ver se lles fago cinco gorros de la aos elefantes…
Viva!
Mais para iso era preciso que a avoa Margarida adormecese outra vez diante do lar…
Porén, de onde ían quitar tanta la? Outra vez tocaría destecer peúgos, outra vez tocaría procurar unha ovella, outra vez tocaría…
Mais esa xa é outra historia.
© Xavier Frias Conde
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário