1
Acordoume a campaíña inesperada do teléfono. Quen sería a aquelas horas temperás dun sábado ás once da mañá? Fun largando palabróns porque o soño me retiña na cama. De moi mal humor, alcei o auricular e dixen:
– Quen é?
Unha voz perfectamente coñecida por min soou polo outro lado da liña
– Cariño, sonche mamá!
Miña nai. Horror. O meu corazón comezou a latexar rapidamente. Un presentimento comezou a tomar corpo na miña mente. Non quería ouvir o que ía ouvir dun momento para o outro. Mais ía ouvilo:
– Teño saudades de ti, non sabes –dixo ela–, con que para a semana collo o avión e vou ver o meu neno pequeno, para ver como vive. É unha mágoa que só podo estar unha noite, mais abóndame para ver como estás.
O teléfono esvaroume das mans. Mellor. Así a conversa quedou cortada. A miña mente lóxica tratou de analizar a situación, mais nomeadamente tratou de ser positiva: só ía pasar unha noite, unha noite!
Porén, o meu corazón non podía parar de repetir a parte negativa da cousa: ela ía vir, ía vir, ía vir…
2
Deixádeme que vos poña en antecedentes sobre a miña vida. Son estudante de enxeñaría espacial nos Estados Unidos. Desloqueime desde Europa para cursar os meus estudos aquí. Aluguei un apartamento pequeno para min, onde vivo só. Bo, só de todo, non, porque aquí pasa moito tempo comigo un amigo de toda a vida que tamén veu estudar aos Estados Unidos. Chámase Leo e estuda técnicas teatrais, porque a súa fantasía ten que saír dalgunha maneira.
Pasara catro meses de total felicidade nos Estados Unidos, frecuentando as miñas aulas de astronáutica.
Era unha persoa feliz, só tiña contacto con miña nai de cando en vez pola internet, mais debía ter suposto que aquilo a ela non lle abondaba. Por iso, decidira vir visitarme. Era tal a súa paixón de nai que estaba disposta mesmo a pasar unha soa noite con tal de me ver. Incríbel. Porén, que ía facer eu?
Podía talvez inventarme unhas prácticas espaciais dunha semana na órbita terrestre?
Non era críbel.
Ou se cadra, unha visita á estación de seguimento de Kazakistán? Tampouco, eu non sabía mentir, miña nai ía saber que estaba a fuxir dela. Por tanto, debía aceptar a realidade. Debía aceptar que miña nai ía pasar unha noite no meu apartamento, só unha noite. Non podía ser tan terríbel, certo?
Ou talvez si?
3
O primeiro que fixen despois de tornar das aulas –nin a presenza de miña nai ía impedirme ir, que eu son moi formaliño e adoro a astronáutica– foi ligar para o Leo.
El tiña que coñecer a miña traxedia. El tiña que me axudar a saír do mal paso. El tiña que secuestrar miña nai e metela nun avión rumo á Patagonia… Non, iso non, que non son tan mal fillo e non podo pedir esas cousas aos meus amigos.
Quizá diñeiro si podo, mais que secuestren a nai de un, iso xa non. O Leo axiña me previu dos perigos que me espreitaban (el tiña moita experiencia en visitas maternas inesperadas, ou VMI, como el dicía no xargón técnico del). Por iso acudiu ao meu apartamento como especialista, para me asesorar antes de miña nai chegar. Era un verdadeiro amigo…
Polo menos así pensaba eu cando o vin aparecer coa súa mochila e os óculos de solo pronto a me fornecer dos seus mellores consellos, mais comecei a ter dúbidas da súa filantropía cando me dixo:
– Mais antes de me pór contigo ao estudo do apartamento canto ás súas condicións de hixiene, vasme convidar a unha pizza de catro queixos con ananás, non é verdade?
Ademais do seu descaro á hora de pedir cousas, hai outro aspecto do meu amigo Leo que non me presta: o seu mal gusto para escoller as pizzas, mais contra iso non podía loitar. Había aceptar que o asesoramento dun especialista en VMI me ía custar unha pizza, o cal, coas tarifas que se dan no mercado para outras cousas, non debería ser demasiado caro. Por tanto, aceptei. Liguei para a pizzaría e encomendei unha familiar como el quería e unha individual para min de bocartes con salame, porque os meus gustos non son tan exóticos como os seus.
4
Cando vin o Leo pór a gorra de Sherlock Holmes e apañar unha lente de aumento pensei que estaba a facer un ensaio dos del para o teatro. Non se trataba diso. El estaba a procurar a cotra da casa. Comezou polos móbeis, na procura do po. A cada pouco ía largando unha especie de gruñido ou de lamento de xabaril en cío, non se exactamente o que era.
"Piufff… nananá", soaba aquel ruído estraño que facía.
Pasaba un dedo polas prateleiras, por riba da tele, que certamente estaba chea de po e largaba de novo aquel son:
"Piufff… nananá".
Se tivese sentido aquilo no medio da noite, ás escuras, con certeza tería chamado ao tele-exorcista para me facer unha limpeza espiritual no apartamento, porque aquel ruído puña un medo atroz. Pensei que era, se cadra, unha técnica de detección de po por ultrasóns.
Que queredes? Eu tiña que darlle unha explicación racional a todo aquilo, non quería ter pesadelos de noite. Cando o Leo rematou de facer a revisión do salón, quitou a gorra de Sherlock Holmes, meteu o lente de aumento nun peto e quitou unha pipa.
Eu ía dicirlle que non permitía que se fumase na casa, mais non fixo falla: tratábase dunha pipa de caramelo, só valía para sugar nela.
– As prateleiras precisan unha boa limpeza. Porén, agora vou ver a cociña…
Entón quitou unha bata branca, como as que usamos nas prácticas de laboratorio. Puxo ademais unha máscara para a boca e entrou na cociña cun pano branco. Fechou a porta e obrigoume a esperar fóra.
5
As cousas ben feitas deben ser recoñecidas. E o Leo deixou a cociña limpísima, tanto que até se podía comer no mesado, o cal non acontecía nunca no meu mesado, porque estaba poboado por toda caste de microorganismos e de organismos non tan micros.
Estaba verdadeiramente abraiado. Quería darlle unha aperta ao Leo. Mais entón el, todo serio, espetoume:
– Alto aí!
Eu fiquei de pedra.
– Nada de apertas aínda que o traballo non está rematado. A túa porqueira aínda ten de parecer un apartamento e, para iso, hai que limpar o po do corredor.
Niso tiña razón. Se un botaba unha ollada para o corredor, rapidamente detectaba aquelas bólas de po e pelo que tenden a ficar embaixo dos radiadores, nos recantos máis inaccesíbeis.
Mentres o Leo estaba a preparar non sei que arteluxos da limpeza pola súa conta, eu tentei recoller as bolas de po meirandes coa man.
Mais que sorpresa levei cando descubrín que en eu achegando a man, elas fuxían, parecían ter vida propia, afastábanse de min.
En cuestión de segundos eu perseguía unha bóla grandona polo corredor e hei recoñecer que era incapaz de atrapala.
E entón ouvín a voz do Leo a soar metálica, dura, esgazante, ás miñas costas dicindo:
– Non perdas o tempo… Son bólas de po mutantes. Non conseguirás atrapalas coas túas mans.
Vireime para ollalo e… caín ao chan do espanto que levei.
Iso si, polo menos unha bóla de po, distraída, ficou atrapada embaixo das miñas nádegas.
6
Levara a impresión máis gorda da miña vida cando vin o Leo vestido como un soldado do futuro, cunha especie de máscara antigás, armado con algo parecido a un aspirador (de facto era un aspirador).
Levaba un traxe de camuflaxe con botas prateadas. O tipo, con certeza, puña medo. Non ousaba nin preguntarlle por que ía así vestido.
Do Leo un podía esperarse calquera cousa. Mais el deu resposta a todas as miñas dúbidas sen eu ter que abrir a boca.
– Xa me decatei de que as bólas de po son mutantes.
– Mutantes?
– Si, teñen vida propia. Teño a sospeita de que por algún complexo bioquímico teñen vida propia e até son intelixentes. Non desboto mesmo que se trate de entes extraterrestres actuando como espións.
Aquilo si que puña medo, para que mentir. Aínda que o Leo fose un tipo estraño, que o é, non se pode negar que é un xenio científico, con varios premios polos seus estudos.
O Leo, sen hesitar, ligou o aspirador e comezou a recoller as bólas de po, que tentaban aínda correr. Até que chegou á derradeira, a meirande, probabelmente a xefa das bólas de po.
O Leo prendeu o telemóbil e púxoo ao seu lado. E a bóla, talvez por mor das ondas telefónicas, comezou a chiar.
7
Nunca podería agradecer ao Leo toda a súa axuda. Salvara o meu apartamento e quen sabe se tamén o mundo. Porén, algo inesperado aconteceu, unha verdadeira catástrofe. Miña nai estaba na porta.
Como? Pois moi sinxelo: errara cos avións e collera o seu voo antes do que me dixera. O Leo díxome entre susurros:
– Teño que gardar estas mostras de bólas de po mutantes. Distrae túa nai mentres eu as deposito nalgures seguro.
Iso fixen. Din os dous chuchos de rigor á miña nai, a cal non se sorprendeu de que o Leo estivese onda min, porque eramos coma irmáns, sempre inseparábeis. Tamén para el houbo dous bicos na fazula con marca de pintalabios incluída. E despois, a noticia bomba:
– Rapaces, como estou eu aquí, hoxe fágovos eu a comida, que trouxen todo o necesario. Tomaredes unha xanta da casa, das de toda a vida. Mentres vós estudades, xa me poño eu a cociñar.
Como algún lector xa debeu imaxinar, miña nai trouxera a mala da equipaxe chea de comida, porque ela estaba convencida de que eu morría de fame nos Estados Unidos, ou que me enchía a hamburguesas e comida lixo.
Non podíamos facer nada.
Tocaríanos unha feixoada, ou unhas lentellas con chourizo, ou o que for.
– Tiveches vagar de esconder as bólas de po? –pregunteille bisbando ao Leo.
– Tiven, por un pelo, mais tiven, case que me descobre túa nai, mais está todo en orde.
Todo en orde?
Que inxenuos…
8
Para a xanta tocou paella. Non faltaban os camaróns, nin os ervellos, nin… que sei eu o que alí botara miña nai.
– Está boa a paella? –entrugou miña nai.
– Hmmm… –dixo o Leo coa boca chea, onde a súa resposta podería ser interpretada de múltiples maneiras, mais para miña nai aquilo era unha resposta positiva.
– Come amodo –espetoume.
Miña nai era demasiado nai, díxenme eu. A paella non estaba mal, porque miña nai sería un tormento, mais non era má cociñeira. Porén, algo había na paella que me resultaba alleo aos sabores habituais. Non é que soubese mal, sabía, simplemente, diferente. Por iso, pregunteille á miña nai:
– Mamá, botaches algo na paella que lle dá un gusto diferente. Hai un ingrediente novo, algo que non usas decote.
Miña nai rubiu coma unha adolescente; ela tomábase aquilo como un cumprido.
– Ai miña rula –horror, aínda me chamaba así–, que bo tasto tes. Con efecto, botei algo novo, un ingrediente deses americanos que tendes por aquí que me deu boa impresión. Díxenme, como estamos en América, introduzamos un produto americano. Por iso, botei iso que había nun bote que puña "beans", unhas especias, non si? Ulía mesmo ben.
E xusto daquela, o Leo comezou a tusir como un poseso.
9
Para evitarnos explicacións fatas, resumirei a situación así: Miña nai botara o contido daquel bote onde puña "beans" na paella, mais resultou que o que alí había non eran "beans", que significan fabas, mais as bólas de po mutantes que o Leo almacenara alí ás carreiras ante a chegada da miña nai.
O Leo, sabendo o que lle viña enriba, correu ao hospital. Tentou convencer ao cirurxán de que comera entes extraterrestres. Os médicos, pouco convencidos, pensaron que se trataba dunha intoxicación estraña. Mandáronlle purgantes –e a min tamén.
Despois daquilo, para eles acabou alí a historia. Porén, poida que o Leo tivese razón. Poida que, con efecto, as bólas de po si fosen mutantes. Sei que aquelas bólas seguen dentro de min e dentro del.
Que como o sei? Porque cada vez que algún de nós responde ao telemóbil, óuvense ruídos estraños, como de entes que se comunican co exterior aos chíos. E cando somos el e eu os que nos comunicamos polo telemóbil, eses entes comunícanse entre si e están contentos de saberen os uns dos outros.
Por iso, desde aquel día, cada vez que vexo unha bóla de po correr polo corredor da miña casa, fuxo dela mentres sento que, no meu interior, unha presenza se aleda. O que será de min doravante é algo que ignoro, mais confío en Leo para atopar unha solución a esta posesión das bólas de po mutantes.
© Xavier Frías Conde, 2011
Sem comentários:
Enviar um comentário