Naquel día Arminter Naoiz decidiu que tocaba escribir algo. Había xa tempo que non compuña unha liña e xa eran horas. Por iso, agarrou o lapis, a folla en branco, o borrador e foi para a terraza da súa casa, o seu lugar favorito para escribir. Ía un día espléndido, de modo que pensou que, en cuestión de minutos, tería inspiración.
Quedou a contemplar o bonito horizonte, co mar de fondo, as gaivotas a chiaren… e pasou así media hora. Non había inspiración ningunha. Arminter Naoiz comezou a se sentir preocupado, porque, por normal,el axiña tiña algunha inspiración cando sentaba alí. O que estaba a acontecer daquela? É que non ía poder escribir catro versos? Só catro versos. Bo, tomouno con paciencia, seguiu a contemplar o mar, as gaivotas, os turistas torrados polo sol como cangrexos…
Tras dúas horas sen inspiración, xa estaba anoxadísmo. Mais con quen se ía anoxar? Coas musas? Con el mesmo? Distraidamente, mentres esperaba a inspiración poética, Arminter Naoiz fora facendo debuxiños no papel. Facíaos sen se decatar do que facía. Fixo moitos, tantos como follas tiña.
Por fin, Arminter Naoiz ergueuse da cadeira, foi ao teléfono, ligou para o restaurante chinés e encargou un arroz chou-chou, filloa chinesa e polo con limón. Tería que deixar a inspiración para máis tarde.
Porén, a inspiración non chegou nin no día seguinte, nin no outro, nin no outro, nin no outro… A inspiración poética do Arminter Naoiz parecía ter desaparecido. Mentres sentaba na terraza a esperar que lle chegasen ideas para escribir poesía, el, en troques, non facía máis do que facer debuxiños e debuxiños, como fai tanta xente cando está nunha xuntanza e aborrece.
Por fin, cabo dunha semana, veu o seu editor visitalo.
— E logo, Arminter, compuxeches algo novamente?
Arminter negou remexendo a cabeza. O editor sentiu lástima por el. Tiña unhas bolsas por baixo dos ollos que, nun poeta, son un mao sinal.
— Convídasme a un té frío? —preguntou o editor, porque vía que o outro non eran quen de ofrecerlle algo.
Arminter chamou ao chinés novamente para lle traeren os tés, porque el, o gran poeta, non movía un dedo na casa. O poeta acompañou o editor ao seu espazo de inspiración. O chan estaba cuberto de follas con debuxos de todo tipo. O editor non puido evitar recoller algunhas do chan. Aínda que se trataba de rascuños, esbozos, eran perfectos. Había corpos humanos, gaivotas, ondas a romper, unha filloa chinesa a medio comer, a cabeza dunha mosca. Os debuxos eran impresionantes.
— Arminter —díxolle o editor—, non pensaches que talvez che pasou a época de poeta e quizais deberías pensar en dedicarte ao debuxo?
O poeta ollou para el con desprezo. Arrincoulle as follas das mans, recolleu as que había polo chan —onde andaría a asistente, que era labor dela limpar!— e aventou todos os papeis pola terraza.
Quedou a contemplar o bonito horizonte, co mar de fondo, as gaivotas a chiaren… e pasou así media hora. Non había inspiración ningunha. Arminter Naoiz comezou a se sentir preocupado, porque, por normal,el axiña tiña algunha inspiración cando sentaba alí. O que estaba a acontecer daquela? É que non ía poder escribir catro versos? Só catro versos. Bo, tomouno con paciencia, seguiu a contemplar o mar, as gaivotas, os turistas torrados polo sol como cangrexos…
Tras dúas horas sen inspiración, xa estaba anoxadísmo. Mais con quen se ía anoxar? Coas musas? Con el mesmo? Distraidamente, mentres esperaba a inspiración poética, Arminter Naoiz fora facendo debuxiños no papel. Facíaos sen se decatar do que facía. Fixo moitos, tantos como follas tiña.
Por fin, Arminter Naoiz ergueuse da cadeira, foi ao teléfono, ligou para o restaurante chinés e encargou un arroz chou-chou, filloa chinesa e polo con limón. Tería que deixar a inspiración para máis tarde.
Porén, a inspiración non chegou nin no día seguinte, nin no outro, nin no outro, nin no outro… A inspiración poética do Arminter Naoiz parecía ter desaparecido. Mentres sentaba na terraza a esperar que lle chegasen ideas para escribir poesía, el, en troques, non facía máis do que facer debuxiños e debuxiños, como fai tanta xente cando está nunha xuntanza e aborrece.
Por fin, cabo dunha semana, veu o seu editor visitalo.
— E logo, Arminter, compuxeches algo novamente?
Arminter negou remexendo a cabeza. O editor sentiu lástima por el. Tiña unhas bolsas por baixo dos ollos que, nun poeta, son un mao sinal.
— Convídasme a un té frío? —preguntou o editor, porque vía que o outro non eran quen de ofrecerlle algo.
Arminter chamou ao chinés novamente para lle traeren os tés, porque el, o gran poeta, non movía un dedo na casa. O poeta acompañou o editor ao seu espazo de inspiración. O chan estaba cuberto de follas con debuxos de todo tipo. O editor non puido evitar recoller algunhas do chan. Aínda que se trataba de rascuños, esbozos, eran perfectos. Había corpos humanos, gaivotas, ondas a romper, unha filloa chinesa a medio comer, a cabeza dunha mosca. Os debuxos eran impresionantes.
— Arminter —díxolle o editor—, non pensaches que talvez che pasou a época de poeta e quizais deberías pensar en dedicarte ao debuxo?
O poeta ollou para el con desprezo. Arrincoulle as follas das mans, recolleu as que había polo chan —onde andaría a asistente, que era labor dela limpar!— e aventou todos os papeis pola terraza.
* * *
Cinco anos máis tarde, Arminter Naoiz sentaba na praia, co seu caderno de debuxo, os lapis de cores, á procura da inspiración que lle permitese pintar algo decente para a exposición que lle encargaran. Como non lle chegaba, dedicábase, inconscientemente, a facer figuriñas de papel. Unha noitébrega, un león, unha señora grávida… Onde raios se tería metido a inspiración?
© Xavier Frias Conde, 2011
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário