Franz Liebermann tiña sona de ser o mellor marionetista do país. Gañaba a vida montando espectáculos por vilas e aldeas. El mesmo facía as marionetas, escribía os argumentos, montaba os cenarios e realizaba as representacións.
Sempre adoitaba levar unha mala inmensa, que felizmente tiña unhas pequenas rodas. Alí sempre cargaba todo o necesario para montar o seu espectáculo.
Cando chegaba á sala onde debía representar o espectáculo, o primeiro que facía era montar o cenario. Tratábase dunha estrutura moi simple de sete barras, catro verticais e tres horizontais a formar unha U coa base moi longa. O espazo ficaba fechado por unha grosa cortina de la que impedía ver o que había detrás. Franz Liebermann sentaba na traseira, sobre un tallo, e desde alí movía as marionetas.
E que dicir das marionetas. Tratábase apenas de luvas, unhas luvas normais de la que levaban por riba apegadas as personaxes feitas de esponxa. Os dedos servían para mover as extremidades das personaxes, que podían ser igualmente dinosauros, luras, bailaríns de balé con catro pernas, bebés de elefante… Realmente calquera personaxe podía tomar vida con aqueles dedos prodixiosos.
Franz Liebermann era o máis grande artista. Por iso, gañaba o seu salario percorrendo os lugares do país co seu espectáculo de marionetas. E seguramente a súa vida tería sido igual por sempre, se non fose por unha xornalista curiosa que, durante unha das súas actuacións nunha certa vila, coincidiu que estaba por alí de ferias. Ela, a xornalista, preguntouse algo e quixo obter unha resposta:
— Como fai ese home para manexar ao mesmo tempo seis marionetas?
Non é que ninguén se tivese feito esa pregunta, mais todos chegaran a pensar que era tan bo, que mesmo podía ter algún sistema de cabos que permitisen o movemento de seis marionetas ao mesmo tempo.
Porén, a xornalista en cuestión, Berta Schwarz, pensou que alí había un misterio. Calquera explicación que lle desen non a ía convencer. Ela, xornalista conscienciuda, estaba certa que alí se escondía un segredo. E un segredo significaba noticia.
Foi durante a segunda parte do espectáculo que procurou a maneira de ficar preto da porta para saír máis doadamente. Cando o espectáculo comezou, ela saíu da sala e escapou para o exterior. Observara que xusto por riba da cabeza do marionetista había unha pequena xanela, pola cal era imposíbel acceder á sala mais si permitía a entrada de luz. Quedaba, ademais, a máis de dous metros do chan. Porén, Berta xa tiña trazado un plano na súa cabeza. Só precisaba o seu telemóbil, ben provisto de cámara, e un cordel.
Subiu a outra sala que había xusto enriba da sala onde tiña o lugar o espectáculo. Asomou á xanela e desde alí despendurou o telemóbil até deixalo á altura da xanela do andar inferior. Durante un par de minutos, o telemóbil rexistrou o que había alén da xanela. Non tivo que facer máis probas, os dous minutos de rexistro demostraron que a primeira idea da xornalista, aparentemente unha fantasía, era real..
Volveu á sala onde tiña lugar o espectáculo e viu como, cabo duns minutos, concluía cunha chuvia de aplausos. Ficou nun recanto á espera de os espectadores abandonaren a sala. Cando todos xa estaban fóra, achegouse até o cenario, totalmente protexido das olladas indiscretas.
— Señor Liebermann, podo falar consigo? —preguntou Berta todo amábel.
O señor Libermann saíu cabo duns segundos. Levaba un saio que puxera a toda présa. Tentaba sorrir, mais estaba moi nervioso.
— Que podo facer por si? —preguntou el tamén en ton amábel, pensando que, talvez, a muller só quería un autógrafo.
Porén, Berta colocoulle o telemóbil diante dos ollos ao home e mostroulle o que alí había gravado. Na imaxe víase, aínda que non nitidamente, como Franz Liebermann tiña seis brazos e usaba todos eles para mover seis marionetas asemade. A coordinación entre tantos brazos era perfecta.
— Descubrín o seu segredo, señor Liebermann. Teño a noticia que procuraba. Vai ser famoso.
Franz Liebermann comprendeu de seguida que, se se descubría o seu segredo, a súa existencia se tornaría un inferno. Non sería feliz facendo o que facía. Mais como xa previra que aquel momento podía chegar, viña preparado para iso.
Forzou un riso, unha gargallada e convidou a xornalista a acompañalo facéndolle un aceno. Ela obedeceu. Tras da cortina atopou todas as marionetas espalladas polo chan. Certamente o marionetista nin tivera vagar de arrumar aquilo. Porén, o home foi directo para a súa misteriosa bolsa e colleu algo estrañísimo. Tratábase de dous círculos paralelos unidos por unha barra na parte posterior. De cada un dos círculos xurdían dous brazos aparentemente humanos, mais víase que eran mecánicos, porque até ruxían lixeiramente.
Franz Liebermann puxo aquel arteluxo arredor do seu corpo e mostrou á curiosa xornalista como era capaz de mover os dous brazos postizos xunto cos seus naturais.
— Este é o segredo, señorita? Como puido pensar que eu tiña seis brazos naturais? —e volveu rir.
A xornalista dixo:
— Ten vostede moito talento, señor Liebermann. Descúlpeme. Farei de todos os xeitos a miña reportaxe porque é vostede un grande artista, diso non hai dúbida. Podo tirarlle unha foto?
— Claro, mais permítame parecer unha persoa normal —riu novamente—. Déame un par de minutos para me preparar. Espere por min aí fóra, faga o favor.
Ela obedeceu. Dous minutos despois, tiroulle unhas fotos onde se vía o vello marionetista con varias das súas creacións nas mans. Ela despediuse cortesmente del e marchou.
Cando xa tivo a certeza de estar só, Franz Liebermann quitou o saio. Se a xornalista tivese estado alí daquela, tería comprobado que, efectivamente, o que gravara era certo: o marionetista tiña seis brazos. Sempre catro deles ían ocultos, excepto cando actuaba. Esa era, certamente, a razón do seu grande éxito, mais sabía moi ben que, se algún día o descubrían, pasaría a ser un mono de feira.
© Xavier Frias Conde, 2011
All rights reserved worldwide
Sem comentários:
Enviar um comentário