– SAR, mudaches está mañá os peúgos?
Permitídeme que me presente. SAR son eu. Non é precisamente un nome, é un alcuño. Estraño, non? Dáme vergoña recoñecelo, mais isto significa Súa Alteza Real. Miña nai sempre anda a dicir que eu vivo coma un príncipe e que, precisamente, espero que na casa todos traballen para min. Esaxera. Ela ten que entender que eu estou nunha idade moi difícil, seica ela nin pasou por ela.
Mais tornemos á pregunta do comezo. Para min aquilo era unha situación espantosa. Mamá sempre me fai esa pregunta antes de saír da casa. Para min é vergoñento que na miña idade eu deba aínda escoitar esa pregunta. Pero naquela situación resultaba moi embarazoso. Iamos camiño do aeroporto para pasarmos o Nadal cos avós e xa montaramos no taxi. Eu non me sentín quen de dicirlle a verdade, non quería darlle motivos para montarme un número diante do taxista, alén de papá e desa cousa que vive connosco e que din que é o meu irmán pequeno.
Por iso, e só por iso, mentín. Mentín, considerando que era unha mentira piedosa, unha desas que se din coa mellor intención para evitar unha situación embarazosa. Porque, efectivamente, non mudara os peúgos aquela mañá. Non o fixera a mantenta, simplemente esquecérao, non houbo mala vontade, porque estaban alí ao alcance da man, sobre a cadeira. Como quere miña nai que eu repare en todo? Ademais, xa desde o primeiro momento iamos ás carreiras.
Pero se tivese sabido o que ía supor aquela mentira, non a tería dito. E digo isto porque as consecuencias diso son case imposíbeis de imaxinar. Non obstante, non vou adiantar acontecementos, todo virá ao seu tempo.
Deixounos o taxi na porta do aeroporto. Entramos os catro na terminal como raios. Non era que chegásemos con demora, mais miña nai é un chisco maníaca, e dígoo sen intención de criticar. En cuestión de minutos estabamos na fila da facturación.
E ao cabo tiñamos aí os nosos billetes na man e a equipaxe facturada. Camiñamos cara aos escáneres para despois acceder á zona de embarco. Era moi curioso ver o dispositivo montado, cunhas filas quilométricas. Despois de pasar os arcos, moita xente aínda era revisada na busca de non se sabe moi ben que. Eu pensaba que a min non me ían atopar nada perigoso, seica goma de mascar superácida ou pos picapica rebenta bocas. Aquilo causaba furor na escola, mais non coidaba eu que puidese causar problemas para a seguridade aeronáutica.
Unha señora diante de nós levaba unha galiña suxeita polas patas. Probabelmente déralle algo para acougar, porque o animal case que non se mexía. Parecíame estraño que alguén levase unha galiña no avión. Preguntábame eu se iso era moi normal, mais de feito non o parecía porque a xente arredor tiña cara de espanto.
Pero a sorpresa chegou cando a señora tentou pasar polos escáneres. O garda, que até daquela non se decatara de que a señora levaba unha galiña, non puido evitar que ela pasase a ave polos raios X. O animal reaccionou inesperadamente e comezou a remexer dentro do aparello. Arreo saltaron as alarmas. Algunhas penas da galiña saíron polas bocas do aparello de raios X.
E entón apareceu el. El, o enorme xefe dos vixiantes do aeroporto. Ninguén non me dixera que se trataba do xefe dos vixiantes, pero entre que eu vexo moita televisión (e este tipo era cuspido aos gorilas das películas) e que levaba non sei cantas medalliñas e condecoracións, axiña adiviñei de quen se trataba. Medía uns dous metros, os zapatos estaban tan limpos que até un se podía reflectir neles. Cando se presentou nos escáneres, todos os gardas puxéronse tesos, non se movía ninguén, nin sequera a pita que xa lograra saír do escáner. El, o xefe, observou durante dous ou tres segundos a situación desde as alturas co beizo de embaixo superposto ao beizo de enriba. E logo diso, agarrou a pita polas patas. Esta tentou liscar, mais era como ter uns grilos de ferro a retela. O xefe dos vixiantes devolveulle a galiña á súa propietaria e díxolle que se non atopaba unha gaiola para meter o animal, que se esquecese de embarcar. Se aquilo fose un mercado, seguramente a señora montaría un rebumbio impresionante, mais alí ninguén gurgutaba, nin miña nai, que é moi afeccionada a meter os fociños en todo. Tal era a impresión que causaba aquel tipo. A min até me pareceu que eran dous homes nun só.
Ben, á fin tocounos pasar a nós. O xefe dos vixiantes aínda deambulaba por alí mais víase que só facía unha rolda antes de se retirar para algures escondido, talvez para ler o xornal todo tranquilo. Primeiro pasou papá, sen problemas. Despois pasou "a cousa" e eu esperaba que saltasen as alarmas, que se cadra algunha das súas lambetadas activase os sensores de materias perigosas. Mais foi en van, o parvo del pasou.
Despois tocoume a min. Mamá estaba tras de min. Pasei por baixo do aro.
O maldito aro soou. Eu era inocente, non levaba nada, de verdade. Aquel aparello non rulaba ben.
O vixiante achegóuseme. Sen dicir unha palabra, comezou a pasarme o detector de enriba a embaixo. Até que chegou aos pés. E alí zuniu.
O garda miroume os zapatos curioso. Eu de seguida me decatei de que o problema era que os zapatos eran de fibela manías de mamá, que di que eses son máis elegantes que os de cordóns.
E entón veu algo inesperado, algo que podía mudar toda a miña vida, algo que non podería esquecer no resto dos meus días, algo que un sempre tenta esquecer porque sabe que a marca dun acontecemento tal deixa pegada indelébel.
– Por favor –pediu el–, quite os zapatos e páseos polo escáner.
Sentín que o sangue xeaba nas miñas veas. Diante de min, o vixiante comezaba a se pór non sei se farruco ou nervioso; tras de min, miña nai ollábame con cara de can por demorarmos tanto pola miña culpa.
Ben, coido que xa entendes a miña situación. Se eu quitaba os zapatos, cheiraríanme os pés e miña nai descubriría que eu non mudara os peúgos, co cal pasaría un Nadal horroroso, non só cheo de reproches, senón tamén obrigado a quedar choído no meu cuarto castigado; e se non os quitaba, a miña integridade perigaba alí mesmo. Buf, aquilo era terríbel. Debía ter unha idea rápido para salvar a situación. Non podía mandar a mamá a mercar toalliñas húmidas porque ela non se movería de alí. Pero si podía dicirlle ao vixiante que se collía frío nos pés amormaría e pasaría todo o Nadal na cama, que non me podía facer iso, que el tamén tería fillos, ou irmáns pequenos, ou ao menos un gato ou un can aos que non lles permitiría coller frío e amormar. Si, aquela pareceume unha boa escusa e xa ía abrir a boca cando me decatei de que diante de min estaba "el".
Si, el, o xefe dos vixiantes. Non podía ser outro.
Achegóusenos silandeiro, rastrexando todo ao noso redor como se todo estivese baixo control.
– Que temos aquí? –preguntou nunha voz relativamente baixa pero que non daba sinais de clemencia, como a dun monarca antigo a piques de ditar unha pena aterradora mentres espera ver o medo reflectido nos ollos do acusado.
– Os zapatos do rapaz soan, teñen algo metálico –explicou o garda.
O gorila, é dicir, o xefe dos vixiantes, seguiu a falar no mesmo ton, como se me estivese a perdoar a vida:
– Pois é ben sinxelo, o neno pasa os zapatos polo escáner e todo arranxado.
Dúas cousas: primeiro, non aturo que me chamen "neno" porque xa teño unha certa idade; segundo, non sei que me puña máis medo, se que miña nai descubrise que non mudara os peúgos ou que aquel tipo me metese enteiro polo escáner, como fixeran coa galiña de había un bocado.
Mais as cousas ían a peor. A xente na fila xa se estaba a pór nerviosa porque eu non me movía. Para colmo, miña nai, que até daquela estivera milagrosamente calada, empezou a tela comigo:
– Non ouviches? Quita os zapatos.
Eu estaba paralizado. Pero podía seguir aínda así durante horas. E entón a voz do xefe dos vixiantes soou metálica, soou toda metálica, desde embaixo da súa gorra de prato:
De feito, eu non fixen nada por ir tras del. Foi el quen me agarrou do brazo e tirou de min. Eu simplemente esvaraba polo chan encerado. E miña nai tras de min. Non podía ser meu pai que nunca di nada e que ten que mudar os peúgos non unha, senón dúas veces por día? Pois non... Desde logo estaba a me arrepentir ben de non ter mudado os peúgos de mañá.
Fun arrastrado até a oficina dos vixiantes. E dixen ben, arrastrado. Miña nai seguíanos dicindo:
Mais o xefe dos vixiantes ignorábaa. Pero ela sempre se tiña que notar, por iso comezou a me berrar desde atrás:
– Sar, Sar, vaste lembrar desta! Que maldade fixeches agora? –berraba ela case ás carreiras tras de min e do gorila que turraba de min implacábel.
Eu estaba, sobre todo, avergoñado, porque entre como me arrastraba o un e como me chamaba a outra, a xente debía pensar que eu era un can.
Pero ao cabo aconteceu o que tiña que acontecer. Eu fun dar cos meus ósos á oficina dos vixiantes do aeroporto, con miña nai detrás e un brazo máis longo que o outro por mor do pulo daquel animal.
Era unha caste de antro. Estaba en penumbra e era moi pequeno. Ao meu ver estaba feito así para pórlles máis medo aos coitados que coma min debían ser sometidos a un interrogatorio. Amais do xefe dos vixiantes, había alí outro vixiante sentado nunha cadeira, botado para atrás, coa gorra caída sobre os ollos a cubrirlle a metade do rostro. Tiña un aspecto sinistro. Até miña nai calou a boca un chisco á vista daqueles guichos. Se aqueles eran os servidores da lei, non quero pensar como serían os delincuentes.
Sen ningún preámbulo, o tipo chantóuseme diante, baixo a única lámpada da sala, a cal iluminaba moi pouco. O xogo de luz tenue e penumbra aumentaba o seu aspecto simiesco e aterrador. E el sabíao, víase que aquela era unha estratexia que tiña experimentada desde había anos.
– E agora, quitas os zapatos? –díxome nun ton aparentemente tranquilo mais que denotaba unha moi clara ameaza–. Se non descubrimos o que escondes aí, non só perderedes o avión ti e mais a túa familia, senón que terás serios problemas.
Eu pensara en pedir un avogado, como nos filmes, mais pensei que sería inútil. Xa estaba alí miña nai que era quen de facer de fiscal e de xuíz todo xunto, aínda que non de avogado defensor precisamente.
E foi ela a que xa me obrigou a quitar os zapatos dicíndome nun ton ameazador que non estaba para nada oculto:
– Quita os zapatos como che di este señor ou este verán non irás de campamento.
Miña nai si que sabía chegar ao centro das persoas. Ela coñecía perfectamente o meu punto fraco. Quitarme o campamento de verán, buf, iso era peor que a cadea perpetua para min.
Decidín, xa que logo, deixar a mente en branco e quitar por fin os zapatos. Como non tiñan cordóns foi ben doado.
E axiña comezou o que eu sabía que acontecería.
Mal os meus pés quedaron ao ar, o seu fedor principiou a estender polo ambiente. Era insoportábel, hei recoñecelo, aínda que non para miña nai, que xa está máis ou menos afeita aos cheiros de pés de meu pai e meus (e no futuro tamén aos da "cousa", porque ese tamén producirá o mesmo efecto, seguro).
Pero o máis sorprendente foi a reacción dos xefe dos vixiantes. No instante de os meus pés comezaren a cheirar, el correu para un dos armarios metálicos da parede e quitou un par de máscaras de gas. El puxo unha e guindoulle a outra ao seu colega.
E logo, aínda aconteceu algo máis incríbel. O segundo vixiante premeu un botón vermello que había ao seu carón e soou un sinal de alarma. A seguir agarrou un transmisor e dixo:
– Ameaza de bomba bioquímica, repito, ameaza de bomba bioquímica...
Tan terríbel era o cheiro dos meus pés? Tanto, tanto?
Ben, o que aconteceu despois é difícil de describir e máis aínda de acreditar. Aos poucos segundos entraron na sala uns señores vestidos todos con traxes brancos impermeábeis, como astronautas, cunha especie de escafandro e luvas tamén brancas.
Levaban uns detectores portátiles cos que comezaron a medir a atmosfera da sala.
O que parecía o xefe deles pareceu moi interesado nos meus peúgos. Por xestos obrigoume a quitalos. Eu estaba paralizado, pero aí estaba miña nai para me lembrar que me deran unha orde e que había obedecer ipso facto.
Quitou os peúgos e paseillos ao tipo que mos pedira. Este meteunos nunha bolsa de plástico transparente. Logo faloulle na orella ao xefe dos vixiantes e saíu da sala.
O xefe dos vixiantes, cando xa estivemos sós, non quitou a máscara. Comezou a me parecer máis débil do que pensara. Se non era quen de aturar un cheiriño a pés como o meu, como ía resistir a máis mínima tortura? Por fin comprendera que o seu era todo fachada.
Inesperadamente, miña nai colleume da orella e comezou a rifarme alí diante daqueles dous señores, que daquela quedaron alí pampos a ollaren para nós sen saberen como reaccionar.
– Porco, que es un porco –dicía miña nai–. Mira que che dixera que mudaras os peúgos, que ben sabes ti que logo che cheiran os pés. E ves a vergoña que me fas pasar? Porco, seu porco, que vas lembrar este día o resto da túa vida...
Daquela alguén comezou a falar do outro lado do transmisor. O segundo vixiante respondeu. Escoitou un momento e logo despediuse.
O tipo ergueuse e faloulle á orella ao seu xefe. Este achegóusenos, sempre coa máscara posta, e dixo:
– Polo de agora poden marchar. Comunícannos que o substancia atopada nos peúgos do seu fillo non é unha arma bioquímica, pero haberán deixarme os seus datos para seren contactados no futuro polo ministerio de sanidade. Os científicos quedan cos peúgos do neno para os someteren a máis probas. Teñen moito interese en descubrir cal é a substancia química en que están impregnados.
Non podía dar creto. Pero como o importante era non perder o avión, miña nai e eu houbemos voar polos corredores até chegarmos á porta de embarque, onde xa meu pai e meu irmán "a cousa" pensaban que non nos ían ver nunca máis.
As consecuencias daquel terríbel episodio foron que desde aquela houben lavar os pés, non dúas veces por día, como papá, senón tres, e sempre estaba vixiado por mamá. Mais non remata aí a historia. Unha empresa especializada en produtos insecticidas soubo do meu "problema" e ofreceunos á miña familia e a min moito diñeiro por pasar un par de días ao mes no seu laboratorio mentres os científicos fan probas químicas con meu suor. Parece ser, segundo afirman, que o meu cheiro de pés permite espantar insectos de toda caste sen contaminar, de xeito que pode chegar a ser un substituto dos pesticidas químicos.
© Frantz Ferentz, 2011
Sem comentários:
Enviar um comentário