E de repente, a Lúa comezou a ter un comportamento estrañísimo, observábel a ollo nu. Daba puliños no cosmos. Saltaba. E non estaba precisamente a xogar á corda.
Como era posíbel? Os cientistas tomaron aquilo como unha cuestión de estudo fundamental. Enviaron sondas e naves tripuladas a tomar mostras a toda velocidade para os cientistas faceren pescudas sobre o que ao satélite da Terra acontecía. E a partir de aí, comezaron as hipóteses, tantas como marcas de bolachas hai nun supermercado.
– É unha especie de indixestión por un meteorito que lle entrou por unha físgoa e que agora non pode botar fóra –opinou o doutor Felix Smirnoff, da Universidade de San Petersburgo.
– É unha reacción á exposición solar despois de tantos séculos. Probabelmente algunha treboada solar afectou o seu sistema de rotación e o satélite reaxe perante iso –dixo a doutora Ilke Repinke, da Universidade de Berlín.
Porén, a explicación mellor acollida foi que a lúa tiña unha especie de ataque causado por non se sabe que, tal como dixera o doutor Lepidopterus Smith da Universidade de Iowa, que foi a explicación mellor acollida, definida como doenza ciclotímica da Lúa.
As explicacións eran todas realmente estúpidas, ninguén facía idea do que realmente acontecía coa Lúa. Ben, ninguén, ninguén, non. A avoa Lucía si o sabía. Aínda que ela moraba nunha pequena aldea case perdida á beira do Atlántico, entendeu perfectamente o que lle acontecía á Lúa. Sabíao porque era exactamente o que lle acontecía á súa neta. Era, simplemente, que tiña impo. Impo de lúa.
Escribiu á maioría da xente que mandaba no planeta. Como era unha avoa moderna, abondou con mandarlles un emilio para seren informados. Mais a xente que manda no planeta non a escoitou. A avoa Lucía non se desencoraxou. Pediu axuda á súa neta Natalia, que era moi boa para as cousas dos computadores, e creou un sitio web chamado: www.quitemoslleoimpoalua.com, tamén con versión en inglés, faltaría.
O que a avoa Lucía dicía alí era simplemente que coa axuda de toda a xente que quixer participar, habería usar a mellor terapia para quitar o impo: dar un susto. Por iso, convocou a xente para na madrugada do luns para o martes dun 29 de febreiro, día bisesto e, por tanto, perfecto para os sustos, toda a xente tería que saír exactamente á hora marcada segundo o horario fixada en cada fuso horario cunha máscara fea, ollar para a Lúa, berrarlle “uuhh” con todas as súas forzas e inmediatamente volver para cadansúa casa.
É claro que os cientistas, políticos e moita xente seria do planeta ría daquilo. Eran ideas de avoa tola, dicían. Porén, á maioría da xente pareceulle unha idea xenial, porque non tiñan nada que perder. De feito, a cada noite, os puliños da Lúa estaban a remexer nas marés do planeta. Podía ser unha catástrofe planetaria. Até que chegou a noite sinalada. A xente saíu á porta das súas casas e todos asemade berraron ollando para a Lúa:
– Uuuuhhhhhhhhh!
Foi un berro extraordinario que se sentiu en toda a Terra. Todos esperaron, case co alento retido. Pasaron os minutos, as horas.
A lúa parara de ter impo. Ouviuse un “hurra” por todo o planeta. A avoa Lucía tiña razón. Mais ela segue sen se crer importante. Simplemente, segue a facer a cada venres rosquillas de anís, que é o que máis lles presta aos seus netos e bater o papo coas amigas pola internet cando as ten lonxe.
© Xavier Frías Conde
Sem comentários:
Enviar um comentário