O FELPUDO MÁXICO [+ 10 anos]

Diante da porta dos García-Sineiro había un felpudo vello, cotroso, fedorento, que como todos os felpudos servía para limpar o calzado antes de entrar na casa.

Ninguén sabía exactamente cantos anos levaba aquel felpudo alí, nin sequera de onde saíra, mais resistía, resistía, aínda que fose á costa de acumular porqueira.

A señora da limpeza, dona Leo,  non quería saber nada del cando limpaba o corredor de fóra.

Só o movía para un lado empurrando nel coa vasoira e iso era todo.

Que noxo lle daba…

Probabelmente terían pasado aínda lustros sen ningunha novidade, até o felpudo terse desfeito en anacos de puro vello.

Mais non foi así.

Todo comezou de repente un día, cando dona Leo ía empurrar o felpudo coa vasoira, este moveuse só antes de ela o tocar.

Movérase só uns centímetros, mais abondou para que dona Leo non dese tocado o felpudo.

A muller pensou que, talvez, se trataba da súa imaxinación, de maneira que volveu a achegar a vasoira ao felpudo.

E novamente o felpudo moveuse uns centímetros antes de ela o tocar.

Como era posíbel?

A muller pensou que se trataba dunha brincadeira dos donos da casa, seguro que había un fío de nailon co que movían o felpudo.

Un chisco indignada premeu a campaíña da casa dos García-Sineiro, porque non estaba disposta a soportar chanzas dos habitantes daquela casa, só faltaba iso!

Abriu a señora García-Sineiro, con cara de se ter erguido da cama uns segundos antes, seguramente espertada pola campaíña.

– Bo día, dona Leo, aconteceu algo?

– Que se aconteceu?

E dona Leo comezou a protestar diante da señora García-Sineiro das brincadeiras dos seus fillos, que rían do seu probo traballo de limpadora e bla, bla, bla…

A señora García-Sineiro demorou un chisco para reaxir.

Os seus fillos non estaban na casa, era fin de semana e foran pasalo onda os avós, por tanto eles non podían ter organizado nada do estilo, aínda que fosen ben capaces de facer falcatrúas como a que dicía dona Leo ou mesmo peores.

Talvez podían ter deixado activado un dispositivo de control remoto que fixese moverse o felpudo –eran ben capaces diso!–, mais aparentemente non había aparello ningún escondido tras a porta da casa.

Para a señora García-Sineiro comprobar a veracidade do relato, dona Leo puxo a vasoira ao lado do felpudo e este, de seguida, afastouse.

– Que estraño... –dixo a señora García-Sineiro, quen estaba verdadeiramente abraiada.

E tal como estaba, en bata, subiu no felpudo dun puliño.

Entón si que aconteceu algo aínda máis estraño.

O felpudo comezou a se mover polo chan do corredor exterior, lentamente, como se fose un vehículo.

– Pare, señora, pare!! –berraba dona Leo.

– Non podo, non sei guiar isto!!

Que desastre…

Por sorte, o felpudo só daba voltas polo corredor, en círculo, de modo que cando a señora García-Sineiro estivo á altura de dona Leo, saltou aos seus brazos, aínda que a velocidade era mínima, mais viaxar sobre un felpudo é algo que realmente asusta, outramente facede vós a proba.

Cando a señora García-Sineiro deu descendido do felpudo, este detívose.

Dona Leo, ameazando coa vasoira, conseguiu obrigalo a moverse para o seu lugar de partida.

Aquilo si que era un misterio.

– Isto, en vez dunha alcatifa máxica, até parece un felpudo máxico –afirmou dona Leo.

– Mais as alcatifas máxicas voan, non si?

– Voan, mais os felpudos, por seren máis pequenos, deber ser que só se arrastran…

– Ten que ser iso, si –recoñeceu a señora García-Sineiro–, mais a min esta cousa ponme medo, e fede…

– Que me vai contar a min. Xa hai anos que teño que aturala. Se fose por min, xa estaría no lixo hai anos.

– Ten razón. Espere, vou procurar unha bolsa plástica de lixo grande onde meter o felpudo.

Mais non tivo nin tempo de se mover.

Xusto nese momento, a porta do lado abríase e o señor Gutapercha turraba do seu chihuahua para que saíse á rúa para facer pipí e o que for mester.

O chihuahua do señor Gutapercha era un can preguizoso como poucos, incapaz de camiñar máis de seis pasos antes de facer unha pausa para tomar folgos.

E cadrou que, cando o señor Gutapercha turraba del, o can quedou xusto enriba do felpudo.

O felpudo, así que sentiu peso enriba de si, comezou a aboiar.

Si, aboiaba a medio metro, porque a señora García-Sineiro pesaba dez veces máis có can, ou seica quince.

Todos quedaron abraiados, a contemplar a escena en que o chihuahua aboiaba enriba do felpudo.

Porén, o can parecía ben ledo de estar alí enriba, non parecía pórlle medo ningún, remexía o rabo todo gaioleiro.

– Guau, guau!!

– Parece que lle presta –atreveuse a afirmar dona Leo.

– Parece, parece –dixo o señor Gutapercha.

– Escoite, móvase cara a saída, tirando da correa do can –propuxo a señora García-Sineiro.

O señor Gutapercha fixo como lle indicaron.

A intuición da señora García-Sineiro funcionaba: o felpudo ía tras do señor Gutapercha co can enriba, que estaba encantado de poder saír a pasear sen ter que camiñar.

– Señor Gutapercha –chamou dona Leo–, se o ven saír así á rúa, seica terá problemas.

O señor Gutapercha virouse, rañou a cabeza e dixo:

– Sabe que? Que tanto me ten. Non fago mal a ninguén e consigo que o meu can saia a dar unha volta. Se este felpudo é máxico, mellor para min… A propósito, señora García-Sineiro, mércolle o felpudo.

– Non se preocupe, señor Gutapercha, agasállollo. Xa mercarei eu un novo. Espero que non sexa máxico. Préstame que, polo menos, a vostede lle sirva de algo.

E moi satisfeito, o señor Gutapercha seguiu o seu camiño cara o portal da casa.

Por fin ía poder pasear tranquilo co can.

Aínda que fose enriba dun felpudo máxico.

© Frantz Ferentz, 2012