LUDMILA E AS SÚAS RAZÓNS [+10 anos]

Ludmila era unha persoa hiperracional. Isto quere dicir que pensaba e pensaba, que todo o vivía a pensar, mais que sentía pouco. Súa mai dicíalle:

— Filla, tes que sentir máis. Deixa o teu corazón falar...

— O corazón non fala —dicía ela.

— É verdade que non fala con palabras, mais exprésase.

Mais ela dicía que iso eran parvadas. Porén, a mai foi falar coa avoa, que era persoa sabia, por mor dos seus moitos anos.

— Ludmila non deixa saír os seus sentimientos —explicou a mai—, o único que fai é pensar. Estou ben preocupada.

A avoa pensou niso. E axiña atopou a solución. Chamou pola neta.

— Ludmila, ven a verme.

Ludmila acudiu rápido e, xusto da que ía polo corredor, a avoa púxolle a cambadela e Ludmila saiu voando até que aterrou nun cazabolboretas xigante.

Alí quedou apresada.

Ludmila tentou remexerse como unha louca e, en facéndoo, notou que o corazón lle ía para abaixo e que o cerebro lle ía para arriba. Cando a avoa calculou que o procesu xa estaba completo, agarrou unhas tesoiras e abriu o cazabolboretas. Ludmila baixou de alí toda mareada.

— Madeus, que medo pasei —dixo a rapaza.

— E logo? —preguntou a avoa.

— Non cho sei, era medo, e máis nada —dixo ela.

A avoa sorriu. A neta ía ter unha tempada o corazón onde o cerebro e o cerebro onde o corazón, só para compensar, despois habería que buscar como equilibrar a cousa, mais esa, amigos, xa vos é outra historia.

© Frantz Ferentz, 2012