Aos poucos foi apertando o gatillo, até que, de súpeto, notou aquel "clic" previo ao disparo.
Mais non houbo disparo.
Non.
Disparo non, houbo outra cousa. Unha cousa difícil de definir, mais imos tentalo. O que ocorreu realmente é que o cazador, ao ir apertar o gatillo, non chegou a disparar, senón que, de súpeto, viu os seus papeis trocados coa lebre.
El mordisqueaba unhas herbas —como podían comer aquela porqueira as lebres, puagh, que noxo—, mentres que a lebre apuntábao a el coa espingarda de dous canóns. O cazador estaba seguro de que aquel animal íalle a disparar, seguro que se vingaría por todos os exemplares da súa especie que el cazara ao longo dos anos.
Mais aí enganouse. A lebre, por medio de acenos, obrigouno a avanzar ameazándoo coa espingarda até o corazón da fraga, alí onde nunca chegaba ser humano ningún (ao menos polo de agora, aínda que alguén xa se construirá por alí un chaleciño). O home chegou a unha calvela do bosque onde había unha asemblea de animais. De repente, como por encantamento, o home entendeu a linguaxe dos animais.
Unha tartaruga grande como un autobús saíu de entre a multitude e díxolle ao cazador:
— Xa vexo que a lebre te fichou para correr contra min, eh? Di que son unha tramposa, mais é que ela ten mal perder. Imos ver como te portas, humano... Veña, íspete e quita o calzado.
E ao seu ao redor, o cazador oíu o estrondo dos animais a berraren as súas apostas.
© Frantz Ferentz, 2012
Sem comentários:
Enviar um comentário