A Coloma ergueuse de mañá como todos os días, saudou o seu gato, o seu coello e, pola xanela do seu cuarto, o aprendiz de superheroe da casa de en fronte que adormecera no tendedoiro sobre o patio ao tentar entrar na casa pola xanela, mais como se enredou alí, adormeceu entre as cordas.
Notou que tiña un estraño proído no beizo. Foi ao baño ver de que se trataba. Cando viu aquel vulto no beizo, asustouse. Era como unha canica que lle penduraba do beizo inferior, na parte esquerda. Que horror!
Inmediatamente pediu hora no dermatólogo, mais, claro, a hora dábanlla para dentro dun mes. Porén, a Coloma sabía que non podía deixar aquilo alí sen atención, se até parecía que medraba por momentos, como unha especie de alien. A Coloma sentiu medo. Por iso, decidiu ir ás urxencias. Por sorte había alí un podólogo que algo entendía. Díxolle:
— Hui, iso é un herpes. Ten moi mao aspecto.
— E que podo facer con el, doutor?
— Aturalo.
— Aturalo? —preguntou a Coloma.
O doutor quixera dicir que debía deixalo en paz, que curaría só, nada de maltratalo, nin tocalo. Quería terlle explicado que cunha pomada de aloe vera curaría só, mais é que xa enseguida a enfermeira dixo: “Seguinte” e a Coloma tivo que saír, porque nas urxencias só daban tres minutos por paciente e o podólogo facendo de dermatólogo xa estaba chegando aos catro. Imperdoábel.
Dese modo, a Coloma dedicouse a coidar do seu herpes, a aturalo. E así foi como decidiu chamalo Bernardino. Cando pequena tivera un amigo invisíbel que se chamaba así e que era un pouco molesto. Por iso, decidiu homenaxear aquel amigo da infancia (que sería del logo de tantos anos?).
O certo é que a Coloma, desde aquel día, deixou de sentirse tan soa. Non é que o coello e o gato non lle fixesen compañía, que lla facían, mais co Bernardino tiña unha certa complicidade.
Seguía a medrar un pouquiño a cada día. Ao cabo dunha semana, o herpes do beizo da Coloma xa tiña o tamaño dunha pelota de fútbol. Mais o importante non era iso, senón como partillaban as refeccións. Así, cando a Coloma preparaba caldo de verduras, o Bernardino buligaba todo porque non gustaba del, o moi pillabán, mais daba saltiños de contento cando a Coloma comía un xeado, aínda que, para iso, a Coloma tiña que suxeitalo coas mans, porque podía perder o equilibrio.
Polas noites vían xuntos películas. Cando a Coloma se emocionaba cunha comedia romántica e choraba, o Bernardino tamén choraba, mais disimulábao, púñase mioqueiro.
Se non fose porque o Bernardino, ao cabo de dúas semanas, xa era tan grande como a cabeza da propia Coloma, diríase que ela era feliz.
Até aquela mañá.
Naquela mañá, cando a Coloma espertou e foi palpar o herpes para lle dicir bo día, atopouse con que xa non estaba. Desaparecera!
Como era posíbel? Procurouno entre as sabas. Mirou até entre os dentes do gato, se por acaso o comera. A Coloma comezou a sentirse moi triste. Bernardino...
— ¡Bernardino! —chamou desesperada.
E repetiu:
— ¡Bernardino!
E, de súpeto, ouviu unha voz aos seus pés que dicía:
— Aquí estou.
A Coloma fitou para aquel ser que se colocara aos seus pés. Era unha especie de gnomo que camiñaba aos saltiños polo chan.
— Ti es Bernardino? —preguntou sorprendidísima a Coloma.
— Son.
— Mais...
— Verás, nacín de ti en mitose, xa sabes, como as células que se separan. Son unha especie de clone de teu, pequerrecho e feo, mais un clone...
A Coloma non sabía si saltar de alegría ou chorar. Por unha banda, era bonito ter compañía no apartamento. Polo outro, o Bernardino saíra bastante feo. Tiña orellas picudas, como os elfos, e, ademais, se o visen os veciños, avisarían as Forzas Armadas por posíbel visión de alieníxenas.
O Bernardino pareceu barruntar o dilema da Colomba:
— Prométoche que non mudará nada, todo será como antes... Ademais, agora poderei ofrecerche o meu ombreiro para chorares cando vexas unha película sensíbel.
O mao é que o ombreiro do Bernardino lle caía á Coloma un pouco baixo, mais subíndoo en varios coxíns, quizais...
Porén, a Coloma aceptou. Deixou o Bernardino, o seu clone imperfecto, vivir na casa. E viviron felices, co Bernardino facéndose pasar por unha cacatúa nunha gaiola a cada vez que tiñan visita, de non ser porque, un día, ao se erguer, a Coloma descubriu que unha verruga do queixo comezaba a medrarlle desmesuradamente e enseguida díxose: “E agora que...?”
Frantz Ferentz, 2013
Sem comentários:
Enviar um comentário