A Lidia pousou os cóbados no balcón dos correos e dixo toda seria á señora que se encargaba de pór selos, pesar cartas, certificar cartas, desbotar cartas e botar cartas na caixa.
— Bo día, canto custaría enviarme até a miña casa?
A señora dos correos, que se chamaba Camila, non tiña nada nadiña de sentido do humor. Pensou que a Lidia estaba de brincadeira, de modo que lle dixo:
— Depende do que lle custe un taxi.
— Mais eu non teño cartos de máis para un taxi, nin para un bus nin para o tren, nin para nada. Só teño cartos para un selo.
A Camila, que non tivera un moi bo día, case que botou faíscas polo nariz. Se cadra, fora un dragón na súa vida anterior e algo diso lle quedara.
— Mire, señorita, marche por onde veu e non incomode máis.
— A ver —tentou razoar a Lidia—, os correos son un servizo público, non si?
— Son.
— Daquela, se eu levo un selo pago, cun enderezo escrito ben clariño, podo ser enviada como un paquete, non si?
— Pode.
— Daquela, quero que me envíen á miña casa polo correo.
A Camila ficou coa boca aberta. O razoamento da Lidia era impecábel, de maneira que tiña razón. Ademais, ela podía ser moi rabuda e ter moi mal xenio, mais era a tipa máis cumpridora de todos os correos do mundo mundial. E se alguén tiña razón canto ao servizo, ela íallo recoñecer, de modo que dixo:
— Pase por aquí.
A Lidia pasou. A seguir, a Camila envolveuna en papel de embalaxe, mais tivo coidado de máis de lle deixar o rostro descuberto para que puidese respirar.
— Cal é o seu enderezo?
— Rúa das Papoulas 7 —dixo a Lidia.
A Camila escribiu o enderezo con moito coidado sobre o papel de embalaxe, escribiu con letras maiúsculas. Despois decatouse de que para lle pór o selo, tiña que pesala.
— Alipio, axúdame a subir esta señora paquete á pesa
O Alipio non daba creto ao que vía, mais non estaba disposto a levar un gruñido da Camila, de modo que lle axudou a alzar a Lidia. Abondou con sentala na pesa.
— Non diga o meu peso en alto —pediu a Lidia.
A Camila non o dixo. Ela era moi profesional. Tecleou na maquiniña e imprimiu un selo.
— Cinco euros e sesenta céntimos.
— Non ve como é o máis barato? —dixo a Lidia.
— Ten razón... Mais vai ter que esperar até o servizo de mañá.
Aí a Lidia mudou o rostro e preguntou:
— E non poden enviarme hoxe? É que o meu fillo vai chegar da escola e non vai ter a merenda feita. Vostede non ten fillos?
— Non, eu teño unha cadela que é como se fose a miña filla. Quérolle ben.
— Daquela imaxine a súa cadela soa na casa, á espera da señora.
O corazón da Camila estragaba só de pensar niso.
— Alipio, servizo exprés. Agarra o carriño e leva esta señora-paquete ao seu domicilio!
O Alipio deu un pulo no asento. Nunca tal lle acontecera. Mais como estaba á proba nos correos, non gurgutou. Colocou a Lidia no trolei, cargouna como puido na traseira da vespa e levouna ao seu domicilio tesa coma un pau. Parecía un pararraios na traseira da moto.
— Pare, pare, que é aí —berrou a Lidia cando se decatou que xa estaban diante do seu portal e que estaban a piques de ultrapasalo.
O Alipio detivo a vespa, pousou a Lidia no chan, saudou coa man e marchou na súa moto, desexando non ter que facer encargos como aquel máis nunca.
Porén, a Lidia quedou embalada ao lado do seu portal. Coitada. Que desastre de servizo o dos correos. Tería que protestar. Ademais, a xente que pasaba por alí, nin lle facía caso. Por tanto, a Lidia foi dando puliños até o portal, que por sorte estaba aberto, abriu como puido o ascensor, calcou o botón do seu andar co nariz e subiu. Despois chamou á campaíña tamén co nariz.
Abriu o seu home. Cando viu aquela embalaxe alí, berroulle ao seu fillo:
— Ah, David, boas noticias! Os teus desexos tornáronse realidade. Envíanche a nova nai que pediras!
Frantz Ferentz, 2013
Sem comentários:
Enviar um comentário