Así que o Hermenéutico V foi proclamado emperador, comezou o pesadelo dos seus súbditos.
O monarca tiña o costume botar peidos en toda a parte. Normalmente eran deses sen son, mais que cheira horríbeis. Ninguén ousaba dicir nada, faltaría, mais en privado os cortesáns comentaban. Os murmurios chegaron a ouvidos do rei, que convocou os membros da corte e díxolles:
– Sei que pensades que eu boto peidos, mais de certo é a miña colonia, que está na moda en París. Chámase Vent d’Intestin.
Así que o emperador dixo aquilo, todos os cortesáns comezaron a botar peidos e conservalos en frasquiños de vidro. Se era moda de París, había que a seguir.
Aumentou o consumo de feixóns en todo o reino. A xente que máis peidos largaba gañaba moitos cartos. Houbo quen conseguiu engarrafar peidos de vaca que teñen moito gas metano. O cheiro a peido tornouse o perfume da corte imperial.
Por iso, non vos debe estrañar que, cando os revolucionarios entraron no palacio e quixeron derrocar o monarca, houberon dar media volta porque saíron intoxicados e agardaren aínda uns séculos até as máscaras de gas seren inventadas.
© Frantz Ferentz, 2019
Sem comentários:
Enviar um comentário