As gaivotas sempre atoparan o seu lugar favorito para atacar autos humanos naquela lingua de terra que comunicaba o continente coa península onde estaba o farol.
Un día si e outro tamén, os autos estacionados naquela rúa que atravesaba a lingua de terra, chamada rúa dos Melancólicos, acordaban luxados de caca de gaivota.
E todo hai que dicilo, as gaivotas alí esforzábanse por bater ben nos autos, deixándoos cubertos de... merda.
Por que nesa rúa e non noutras da vila mariñeira?
Parecía un misterio, mais na verdade elas consideraban que aquel anaco da aldea era de seu, aínda que iso non quixsese dicir que as gaivotas, mentres voan, non caguen onde lles apeteza, porque, como todas as aves, tamén defecan mentres voan, con resultados diferentes, igual que os corvos mariños, ou en América os pelicanos.
Todo acababa sempre con maldicións do dono do auto, cando, de mañá, ía pólo en marcha e se atopaba cunha caca de gaivota espallada por medio automóbil, porque, ademais, cando caía fresca de certa altura, a caca, ao chocar contra a chapa de metal e o vidro, estendíase e despois secaba rapidamente.
E entón era moi difícil eliminar a caca seca.
Até aquí, todo era normal, había anos que as cousas pasaban así.
Mais entón aconteceu algo novo, diferente, sen precedentes, inesperado, case aterrador.
Unha mañá, varios dos autos non espertaron coa coñecida caca de gaivota espallada, non, espertaron cunha caca xigantesca e colosal, que cubría practicamente todo o auto.
Iso foi un problema, porque quitar merda dese tamaño requiría de varias persoas e demoraba varias horas.
Mais non foi algo casual, foi algo que se repetía cos autos que estaban estacionados na rúa dos Melancólicos.
O ruín era que en toda a vila mariñeira era o único lugar onde se podía estacionar, pois, no resto, as rúas eran moi estreitas.
Así, noite após noite, unha caca de gaivota xigante cubría varios dos autos estacionados na rúa Melancholicos.
Os donos estaban desesperados, non sabían que facer, mais ninguén vira nunca cacas dese tamaño, eran enormes.
Os xornais locais fixéronse eco do fenómeno e de seguida apareceron “expertos” que deron todo tipo de explicacións, cada unha delas publicada nun xornal diferente.
"Esta defecación", dixo un mozo de Singapur cuxa verdadeira profesión era vender guindastres, "está producida por un pterosaurio. O tamaño desta... caca correspóndese coas capacidades intestinais dese dinosauro”.
"Mais non lle están extinguidos os dinosauros?", respondeu alguén.
"Iso é o que din", respondeu o de Singapur, "mais algún debeu quedar por aí, porque ese tamaño non ten outra explicación".
Non convenceu a ninguén, loxicamente.
Outro tipo, este de Toronto, dixo:
"Esa caca é caca de balea".
"Balea?", preguntaron alucinados. "Explíquenos".
“A ver, esta lingua de terra está entre dúas partes do mar. Hai baleas que detestan facer rodeos, así que, cando chegan aquí, toman carreira e saltan por riba do istmo, mais, para perderen peso durante o salto, alivian os intestinos mentres pasan polo ar. E iso é o que temos aquí: caca de balea”.
Non, esa hipótese tampouco convenceu a ninguén, porque nin os máis vellos do lugar nunca viran unha balea dar un salto coma ese, que sería polo menos de cen metros.
Houbo unha terceira opinión, esta dunha muller de Vladivostok, que dixo:
"Eses son residuos extraterrestres das naves que orbitan ao redor do noso planeta, mais que están ocultos aos nosos ollos".
"Mais son residuos das naves ou da súa tripulación?", preguntaron.
"Supoño que da súa tripulación, porque isto é... merda", respondeu a muller.
"Si, mais por que sempre cagan precisamente aquí enriba, co grande que é o planeta Terra?", preguntaron.
Ela encolleuse de ombreiros e explicou que probabelmente tiña algo a ver coa enerxía do lugar.
O seguinte paso veu cando se fixo a análise química das feces.
"Isto é caca de gaivota", anunciou sen dubidalo a cientista que dirixía a investigación, mostrando un isótopo revestido de merda de gaivota.
A partir dese momento, na vila mariñeira, xurdiu a idea de que nos arredores habitaba unha gaivota xigantesca, moi xigantesca, aínda que ninguén a vira nunca.
Tamén pensaban que debía ser invisíbel, porque o único rastro dela eran aquelas cacas do tamaño de cinco pelotas de baloncesto.
Houbo expedicións científicas e militares que se dedicaron a procurar aquela gaivota xigante que podía cagar como corenta gaivotas normais.
Procuraron e procuraron durante semanas, mais non atoparon rastro dela.
Mentres, na vila construíron un aparcadoiro no exterior, na entrada, para a rúa dos Melancolicos ser só un lugar de paso a pé até o faro.
E nese aparcadoiro desde entón só caeron as cacas de sempre, as das gaivotas correntes, mais nunca máis cacas xigantes.
Por iso, calquera lector hase preguntara: E cal era o misterio das cacas xigantes? Había realmente unha gaivota xigante que cagaba coma un xigante?
A resposta é non.
As gaivotas son moito máis intelixentes do que parecen, polo que simplemente concordaron que, en vez de cagaren por cadansúa conta, o farían sincronizadamente nun grupo de 30 sobre o mesmo obxectivo.
Deste xeito, as cacas de 30 gaivotas apuntadas cara ao mesmo auto producían unha merda xigante.
Así, conseguiron que a rúa dos Melancólicos deixase de estar sempre ateigada de autos e volveu ser para elas.
Xa que logo, por que non pararon de cagar nos autos do novo aparcadoiro?
Pois porque ese é un dos maiores praceres deses paxaros ao que nunca renunciarán.
© Frantz Ferentz, 2022
Sem comentários:
Enviar um comentário