Ludmila ía a camiño das súas aulas de conducir.
Estaba moi nervosa, mais non polo auto, nin polo frío fóra, nin porque había tanto tránsito que até circulaban os vehículos polas beirarrúas e polos sumidoiros cos seus faros antinéboa.
Entón, o que preocupaba a Ludmila?
Estaba preocupada polo seu profesor da condución.
Era un guicho feo, moi peludo e con dous cairos inferiores que sobresaían, até parecer un xabaril ou un ogro.
Porén, o peor non era o seu aspecto, mais o seu carácter.
Era capaz de afastar unha farola ou facer mudar a dirección do vento.
Aterrador, era aterrador.
Ludmila non tiña o máis mínimo medo del, mais estaba moi incómoda por el ser tan groseiro.
Cando metía a terceira en lugar da cuarta, o profesor berraba até que o teito do auto abría como a tapa dunha lata de pexegos en almíbar.
Ou cando ela erraba co piscapisca, el disparaba faíscas cos seus ollos e derretía o cristal frontal.
Mais un día, Ludmila fartou.
E na terceira aula, decidiu darlle unha lección.
Así, cando Ludmila baixou do auto e comezou a empurralo para o estacionar, o profesor largou un ruxido que deixou sen follas a todas as árbores en cen metros en derredor e até un can peludo perdeu todo o pelo até ficar completamente calvo.
Ludmila subiu ao carro, ollou para o profesor toda seria e díxolle:
— Dea unha ollada ao espello retrovisor.
O profesor ollou para si propio.
Tería unha verruga nova na punta do nariz?
Medraríalle un terceiro ollo?
Mais non, el víase tan guapo coma sempre.
En fin.
— Dálle, continúa... —ordenou a Ludmila.
Ludmila meteu a primeira e comezou a circular.
De súpeto, o profesor viu un paxariño a voar ao seu carón.
E as nubes, fofiñas, bicaban con agarimo o morro do auto.
O profesor, desgustado, ollou pola xaneliña.
A cidade era tan curriña, alí abaixo, en miniatura...
Era a vista de paxaro...
Entón a profe deuse conta: estaban a voar!
Quería berrar.
Mais non lle saíu nada.
E entrementres, Ludmila non guiaba, pilotaba, porque o auto se convertera nun avionciño.
Que bonito foi escoar entre as nubes...
A viaxe durou media hora.
Que bo era voar, non había tránsito, nin semáforos nin condutores con présas.
Finalmente, Ludmila aterrou.
O profesor baixou do auto a tremer, as pernas non lle responderon e até lle caera parte do cabelo.
— Abur, profe, vémonos mañá —Ludmila despediuse.
O profesor fitou para ela abraiado, mentres Ludmila se afastaba con calma.
Preguntouse se todo fora un soño, se cadra hipnose, ou se, de verdade, aquela muller era unha meiga e era capaz de facer voar unha vasoira, unha aspiradora ou un auto.
Mais ía ficar coa dúbida.
Por se acaso, ía deixar de berrar a aquela muller, non fose que para que a próxima vez...
© Frantz Ferentz, 2011
Sem comentários:
Enviar um comentário