A profesora Vociflux adoraba explicar os contidos das leccións aos seus alumnos. Falaba e falaba sen parar, podía referirse aos ríos do país, ás propiedades dos metais ou á interpretación dos soños en apenas cinco minutos.
Que maneira de falar!
Os seus alumnos ollaban para ela sen pestaxear. Estaban calados, atentos ás explicacións da profesora, cada un á súa maneira.
Mais que sabia era!
A sala de aula era un pequeno museo onde había unha lanza bantú, un capacete etrusco, un mosquito prehistórico nunha pinga de ámbar, un seixo que dicían que era un meteorito e até unha frauta de madeira que tocara o frautista de Hamelín.
Miguel sempre tiña a boca aberta, tanto que ao final se formaba unha pequena pucharca de saliva no chan da mesa. Cando se decataba e quería pechar a boca, xa era tarde demais e pensaba que morrería de sede, mais para aqueles casos levaba unha botella pequena da que tomaba uns grolos e así até a próxima.
Felisa pechou os ollos e deixou entrar nos seus oídos a voz da profesora Vociflux, mais moitas veces tiña que meter un dedo nun deles para que a voz non entrase por un oído e saíse polo outro. O problema é que era unha voz moi caprichosa e nunca se sabía de que ouvido podía saír. Disque unha vez mesmo saíu polo nariz.
Lola tentaba tomar notas do que falaba a profe. Utilizaba o seu caderno e escribía nel o que podía. Porén, ao final, o único que escribía foron poemas longos con rima, que lembraban aos de séculos atrás e mesmo con palabras inventadas, como elegotefa, sepibario, alualú ou outroscamente. A verdade, ninguén entendía o que escribía Lola, mais polo menos tiña ritmo e mesmo era capaz de escribir baladas.
E Rocco... Rocco era un caso á parte, porque parecía que as palabras da profesora Vociflux facíano levitar. Os compañeiros tiñan a teoría de que as palabras da profesora actuaban como un tapete máxico, xa que Rocco sentaba sobre elas e aboiaba, coma se fose Aladino.
E así pasaban as semanas nas aulas da profesora Vociflux. Os seus alumnos seguían as explicacións como puideron. Coa profesora fala que che fala, explica que che explica, ensina que che ensina. E cada certo tempo, ela preguntaba aos estudantes:
"¿Algunha pregunta?"
E calaban, calaban sempre, se cadra nin sequera escoitaban a pregunta, quen sabe. Até ese día. Ese día a profesora Vociflux deuse conta de que algo completamente anómalo estaba a pasar na aula. Non é que os seus alumnos fixesen cousas estrañas ou diferentes ás de sempre, non. Tratábase dunhas esferas que estaban a comer os seus alumnos!
Unha esfera amarela comía a cabeza a Miguel e víase como a saliva que soltaba ía enchendo aos poucos a súa propia esfera. A cabeza do neno axiña pareceu un peixe nunha peixeira. Mais parecía que el non se decataba.
Tamén unha esfera verde comía unha cabeza, mais neste caso era a de Felisa. Porén, no canto de a esfera encher de líquido, encheu de ruídos, que saían dalgún lugar, polo que parecía ser un altofalante do que contaba a profesora Vociflux. Mais a nena parecía non se decatar.
Unha esfera rosada comeu o corpo de Lola, mais deixou fóra a cabeza, os brazos e as pernas. Polas paredes da esfera movíanse palabras escritas en todos os alfabetos coñecidos e mesmo noutros descoñecidos, que quizais foron inventados. As palabras combináronse en liñas que xiraban arredor da esfera, algo así como as nubes de Xúpiter. Mais ela parecía non darse conta.
Unha esfera cincenta comeu a de Roco desde abaixo, deixando o tronco e os brazos libres. E aquela esfera comportouse coma unha bóla de praia, bota que che bota, mais sen facer o máis mínimo ruído, sen que Rocco afastase a vista da profesora Vociflux. Até parecía que nin se decataba.
A profesora Vociflux non sabía o que pensar. De onde saíran esas esferas? E como é que os rapaces nin se decataban da súa presenza? De súpeto, ocorreulle unha idea, ía facer unha proba:
“Unha cláusula enteira pode ter unha función sintáctica periférica.”
Se o dixese en chinés, entenderían o mesmo, mais sucedería o que a profesora esperaba: as esferas medraron.
E aínda dixo: "A ecuación da teoría da relatividade segundo Einstein é E = mc².”
Máis unha vez, as esferas aumentaron. Mais agora xa sabía o que pasaba cos seus alumnos. Que os comían as dúbidas!
Entón, a profesora Vociflux, moi seria, dixo aos seus alumnos:
“Quero que me contedes as vosas dúbidas, todas elas, mesmo as que tiñades do principio de curso. E non as gardadedes para vós!!”
O seu ton soaba moi serio. Ninguén se atreveu a responder. Houbo uns segundos de silencio, mais entón comezou a treboada de dúbidas:
"Por que os paquidermos son tan grandes e teñen trompa?"
"Por que se engana os porteiros cando se lanzan penaltis?"
"Por que non se levan as formigas vermellas coas pretas?"
"Por que os adverbios non van cos substantivos?"
Entón aconteceu algo que nunca pasara enantes nas aulas da profesora Vociflux. Houbo unha explosión. Todas as esferas rebentaron e convertéronse en líquido. Comezaron a cubrir a aula.
Mais o peor foi que nese líquido estaba a afogar a profesora, aínda que non os seus alumnos, que subiron ás mesas e de alí podían ver a lagoa que se formara na sala de aula.
"Estou a afogar", berrou a profesora. "Que podo facer?", preguntou ela.
Pola primeira vez, ela mesma formulara unha dúbida.
"Nade máis forte", díxolle Lola.
"Peche a boca", dixo Rocco.
Mais de súpeto, o director abriu a porta da sala aula, porque quería saber o que acontecía. E o líquido derramou fóra da sala de aula. A profesora sentou no chan, enchoupada, a tusir pola mor do líquido que engulira. Daquela, o director ollou en derredor e viu que os estudantes continuaban enriba das mesas, todos con cara de susto.
"Que pasou aquí, profesora Vociflux?"
"Ocorre que case afogo nun mar, ben, nunha pequena lagoa, de dúbidas".
"Só iso, director", confirmaron os estudantes.
Mais o director non entendeu nada, como ía o coitado home?
© Frantz Ferentz, 2022
Sem comentários:
Enviar um comentário