Personaxes
Mónica
Mónica 2
Árbore
Hipopótamo
Bruxa, vestida de negro, verruga incluída.
Ladrón ou ladroa, o sexo é indiferente. Vestida de negro, con capucha
Policía, o sexo é indiferente. Veste dun xeito clásico, cunha túnica con botóns e un casco alto. Leva un pito que pendura dunha corda ao pescozo.
ACTO ÚNICO
MÓNICA aparece no palco. Hai peluches sen cabeza no chan. Nese momento, camiña abrazando un peluche, que aperta con forza, mais de súpeto cae a cabeza ao chan.
MONICA: Outro peluche esnaquizado.
Deixa caer o peluche no chan, sen cabeza, coma o resto.
MÓNICA: [Para a fronte]: E agora que fago? Preciso de abrazar. Non me queda nin un só peluche e nin sequera teño cartos para comprar máis. Ademais, teño que abrazar xa. Terei que saír, a pesar do confinamento, a ver se atopo quen abrazar.
MÓNICA pon a máscara e comeza a camiñar. Camiña até a porta (invisible). Ábrea, péchaa, continúa a camiñar. Atópase cunha árbore. Bate contra a árbore, non a ve porque está mirar para o chan.
MÓNICA; [Despois de chocar]: Vaia, desculpe.
MÓNICA continúa a mirar para o chan.
MÓNICA: Perdón.
Finalmente mira cara arriba. Mira para a árbore.
MÓNICA: É normal que non me responda, é unha árbore... Mais, quen sabe, se cadra é abrazable.
MÓNICA está a piques de abrazar a árbore. Pasa un brazo por un lado e outro polo contrario. Abrázaa, apegando a cara á superficie. Permanece así uns segundos, cos ollos pechados. Un sorriso aparece no seu rostro.
MÓNICA: Hmm, adoro abrazarte, árbore. Lévote para a casa.
MÓNICA tenta arrastrar a árbore coas dúas mans, mais a árbore non se move.
MÓNICA: Pois nada, eu vou outro día para abrazarte. Adeus.
Unha das pólas da árbore móvese lixeiramente, coma se dixese adeus. Mónica continúa a camiñar, a árbore fica fóra de vista.
Despois dun tempo, MÓNICA atópase cun hipopótamo. O animal anda tranquilo. Move o rabo
MÓNICA detense diante do seu fociño. O hipopótamo tamén para. Gruñe suavemente (parece un porco cando se trata de gruñir).
MÓNICA: Hipopótamo, co teu permiso, voute abrazar.
O hipopótamo permanece inmóbil. MÓNICA tenta abrazalo varias veces. Abrázao primeiro polo pescozo, despois polo peito, de xeonllos, despois pola barriga desde abaixo e finalmente desde arriba. Mais os abrazos son un fiasco.
MÓNICA: Hipo, non es moi abrazable ti. Que teñas un bo día.
O hipopótamo gruñe suavemente e segue o seu camiño, mentres MÓNICA segue o seu.
Despois dun tempo, MÓNICA atópase cunha vasoira no chan. Recóllea e míraa. Despois vai abrazala. Non hai maneira, a vasoira é moi fina.
E mentres está niso, unha BRUXA achégase por detrás. Leva un cono por sombreiro, cabelo horrible, veste de negro e ten un nariz puntiagudo cunha verruga do tamaño dunha canica.
BRUXA: Aquí estás, Mariola.
MÓNICA: [Volvéndose cara á bruxa]: Non, Mónica.
BRUXA: Perdón?
MÓNICA: Que o meu nome é Mónica, non Mariola.
BRUXA: Estaba a falar coa miña vasoira.
MÓNICA: A vasoira fala? Porque abrazar non abraza.
BRUXA: Normal, non ten mans. Pero non fala, aínda que voa.
MÓNICA: Que voa?
BRUXA: Si, está abraiada, non si?
MÓNICA: Entón é unha bruxa?
BRUXA: [Hesita]: Isto...
Mónica non agarda por unha resposta. Bótase sobre a bruxa e está a piques de abrazala, pero non o acaba de facer.
MÓNICA: Uf, que horror, que mal cheiras. [Desvíase]. Cheira a allo... e a cebola. É unha poción.
BRUXA: Noooon, é que estaba a preparar un cocido para comer.
A BRUXA colle a vasoira do chan, colócaa entre as pernas e sae correndo para descolar e descolar. Pérdese de vista.
MÓNICA: Que groseira, pode ser toda a bruxa que queira, pero xa podería despedirse.
Nese momento escóitase un asubío.
POLICÍA: Para, para!
Aparece un LADRÓN correndo. Veste todo de preto, cunha capucha totalmente preta que só deixa ver os seus ollos. MÓNICA intervén no seu camiño. Vai cos brazos abertos.
MÓNICA: Unha aperta!!
O LADRÓN non espera o que se atopa. Para asustado. MÓNICA aproveita para abrazalo. Apértao. O LADRÓN tenta fuxir de MÓNICA. O POLICÍA vén correndo, pero sen alento.
POLICÍA: [A arfar, coa máscara colgada]: En nome... da... da... lei... pare.
O LADRÓN consegue fuxir de MÓNICA e sae correndo coma un galgo. Mentres, o POLICÍA tenta recuperar o alento, momento en que MÓNICA aproveita para abrazalo.
POLICÍA: Que fai? Déixeme ir!
MÓNICA: A ver se se lava, cheira a suor. E facer máis exercicio, que está en moi mal estado.
POLICÍA: Céibeme!!
MÓNICA céibao. O policía continúa coa persecución. Volve tocar o seu asubío, sen folgos, e fica fóra da vista.
MÓNICA: Vese que non atopo quen abrazar. Pero a xente non entende que abrazar é algo vital para min. Ai, que pena. Volvo á miña casa.
MÓNICA comeza a andar. Avanza rápido. Chega á porta invisible da súa casa. Retira a máscara. Saca a chave, métea na pechadura, desbloquéaa, abre a porta e entra na casa.
Ela detense un momento. Despois vai ao espello de corpo enteiro. O público ve as costas de MÓNICA, mentres que verá a súa imaxe de fronte. A medida que se achega, vese a súa imaxe cada vez máis próxima. Loxicamente, o reflexo no espello repite os movementos de MÓNICA, que só moverá lixeiramente a man e a cabeza mentres está a monologar.
MÓNICA: A miña vida é moi triste. Eu, se non me abrazo, estoupo. Pensei que abrazar persoas ou árbores ou animais sería máis agradable que abrazar peluches, que rompen rapidamente, pero a verdade é que non é [suspira con moita tristeza].
MÓNICA cobre a cara coas mans e até salouca. Mira para o seu reflexo, que vira a cabeza para un lado.
De súpeto, o reflexo de Mónica, é dicir, MÓNICA 2, debrúzase no marco do espello.
MÓNICA 2: Psst...
MÓNICA non é consciente. MÓNICA 2 insiste.
MÓNICA 2: Ei!
MÓNICA sae da súa soñación. Vai cara a MONICA 2. Dá un paso atrás.
MÓNICA: Quen es?
MÓNICA 2: Eu son ti.
MÓNICA: E ti es eu?
MÓNICA 2: Depende.
MÓNICA: De que depende?
MÓNICA 2: De se estás a abrazar ou a ser abrazada.
MÓNICA: Non entendo.
MÓNICA 2: Xa veremos. Que queres, abrazar ou ser abrazada?
MÓNICA: Abrazar, pero resulta fatal. Non o entendo.
MÓNICA 2: E algunha vez fuches abrazada?
MÓNICA [A hesitar]: Hm... eu creo que non. Non estou segura.
MÓNICA 2: Se te abrazasen, non o esquecerías.
MÓNICA 2 sae do espello. Ambas as Mónicas están enfrontadas.
MÓNICA 2: Veña, abrázame.
MÓNICA: Estás segura?
MÓNICA 2 [A facer un xesto coa man para que se achegue]: Completamente.
MÓNICA achégase lentamente a ela. Ela devagar levanta os brazos para abrazar o seu reflexo. MÓNICA 2 fai o mesmo e abraza MÓNICA. Despois de dez segundos, sepáranse lentamente.
MÓNICA 2: Cómo che vai?
MÓNICA [Emocionada]: Vaia, foi incrible, non teño palabras.
MÓNICA 2: Por que?
MÓNICA: Pois porque ao mesmo tempo que eu te abracei, ti abrazáchesme a min.
MÓNICA 2: Pero se eu son ti, abrazácheste.
MÓNICA: Non te metas comigo
MÓNICA 2: Non te decatas?
MÓNICA: De que? De que recibo un abrazo?
MÓNICA 2: É máis que iso. É a primeira vez que te queres. E cando te abras, o amor que tes en ti debes dalo ao mundo. Pero, asemade, tes que abrazarte para que o mundo te volva amar.
MÓNICA: Non digas parvadas.
MÓNICA 2: É a simple verdade. Sae ao mundo e abraza, mais recupera os abrazos.
De súpeto, o reflexo de MÓNICA volve ao espello. Pérdese do outro lado.
MÓNICA tarda en reaccionar, pero entón decide seguir o seu reflexo.
MÓNICA: Agarda por min!
MÓNICA atravesa o espello, pero é coma se pasase por un cadro baleiro, non cruza para outra realidade.
MÓNICA: Onde fuches?
Silencio. MÓNICA mira ao seu redor. De súpeto ve un marcador preto e un cartaz branco. Senta no chan e escribe con letras grandes:
"Troco abrazar por ser abrazada".
Despois, pendura a cartolina, pon a máscara, vai á porta invisible da rúa, ábrea, sae e péchaa. Fóra, senta no chan co cartaz á vista a agardar.
Vai para o escuro.
PANO
NOTAS:
Mónica debería levar unha máscara, para que a actriz que interpreta a Mónica 2 teña o mesmo rostro.
A porta da rúa é invisible. Mónica ábrea e péchao coma un mimo.
Mónica realmente non anda. Só move os pés. Os que realmente se moven son os demais personaxes, aínda que Mónica pode dar uns pasos no palco.
O hipopótamo é un personaxe que precisa de dous actores.
Sem comentários:
Enviar um comentário