O ESCRITOR INVISÍBEL

 Personaxes

• Tabacundo, escritor

• Escritor invisíbel

Ambientación

O escritorio do TABACUNDO, cunha vella máquina de escribir nunha mesa de madeira, toda ela con columnas de papeis enriba e unha cadeira por tras. 

O TABACUNDO ollará para o público.

Acto Único

~Cadro 1~

O TABACUNDO entra por un lateral. Veste unha bata e chinelos. Na man leva unha cunca de café. Nótase que acaba de acordar. 

Vai para a mesa. Dá un grolo ao café e pousa a cunca na mesa. Ten de mexer nos papeis para ter espazo. 

Repara na máquina. Pon cara de espanto. Hai unha folla na máquina. Está escrita. O TABACUNDO le uns segundos en silencio. 

TABACUNDO

Como é posíbel que teňa acontecido isto outra vez? [Retira a folla da máquina e le en voz alta] «Capítulo setenta e dous. E foi daquela cando, en seguindo o meu can, descubrín que era el o verdadeiro ladrón das xoias. Non é que o animal tivese ruíns intencións, non. O animal foi treinado para iso. Daquela lembreime de como aquel cadelo chegara até min. Déranmo na rúa, foi aquel criminal que xa planificara todo. Que parvo eu fora! Mais xa era tarde. Roubáranme, mais eu adoraba aquel can...». [Pausa] Outra vez atopo isto [pasa a man pola testa]. Cada maňá, da que viňa para o meu escritorio, atopaba unha folla escrita na miňa vella máquina de escribir. É imposíbel entrar nesta sala sen coňecer a palabra pase da porta de enriba. Por iso, ao cabo, coloquei unha cámara e hoxe poderei ver quen entrou aquí. Porque é evidente que alguén atopou a maneira de escoar aquí.

O TABACUNDO quita o telemóbil do peto da bata. Préndeo. Agarda uns segundos. Vai tocando na pantalla. Detense. Fica a observar uns segundos. Volve tocar a pantalla. Buliga o telemóbil.

TABACUNDO

Non pode ser. Non creo que a cámara falle. Só vexo como unha folla de papel se coloca soa na máquina e as teclas pulsan soas. A historia non pode ser escrita soa... [Pausa]. Só hai unha explicación. Que se trate dun ser invisíbel, que sexa un escritor invisíbel, ou incorpóreo. Chega con que se coloque por tras de min e, como non o vexo, entra no meu escritorio e fica aquí escondido. Só así se explica que consiga estar aquí, e por que é que non aparece na gravación... De todos os xeitos, quero saber como remata esta historia do can ladrón. Vou deixar que remate a historia. Só fica un capítulo. E por riba, xa lle deixo unha folla colocada. E até estou a pensar que inclusive podo tirar proveito desta situación.

O TABACUNDO colle unha folla en branco e colócaa no rolo da máquina. A seguir, recolle a cunca do café e sae.

~Cadro 2~

Entra o TABACUNDO no seu escritorio cun mazo de follas na man. É un romance mecanografiado. Colócao na mesa do seu escritorio con violencia. Está alporizado. Moitos dos papeis que están na mesa caen para o chan.

TABACUNDO

Que fiasco! Despois de ter todo o romance do escritor pantasma, envieino ao meu editor (pausa). E que me dixo ese cretino? Manifestou que o romance é boísimo, que era das mellores cousas que lera nos últimos tempos, mais... mais... mais... que o derradeiro capítulo non fechaba ben a historia, que metera a zoca completamente, que parecía que embebedara para escribir ese derradeiro final, porque non atopaba outra explicación [bate na mesa co puňo, máis papeis caen]. Sendo honestos, eu non sei escribir tan ben, mais se cadra tenterei inventar un final. Así, polo menos, o romance terá unha parte de min... [acouga un pouco].

O TABACUNDO sae do palco.

~Cadro 3~

Entra o escritor FANTASMA. Leva posta unha saba que cobre todo o seu corpo. 

Colócase por diante da mesa do escritorio e fala directamente para o público.

PANTASMA

Querido público, eu son o autor dese romance. E si, son unha pantasma, estou morto e son unha alma en pena a vagar por este mundo para cumprir cunha tarefa pendente. O meu é aínda máis incríbel. Coloquei esta saba para vós me verdes, outramente son invisíbel. Acreditádeme [pausa]. Teňo algo pendente. E é que non podo enviar nada a un editor. Grazas a que conseguín premer as teclas da máquina, colocar e retirar o papel, escribin o meu romance. Se fose cun computador, non conseguiría facelo funcionar, mais despois de moito procurar, atopei este escritor, o TABACUNDO, que aínda utiliza vellas máquinas de escribir, unha manía que me favorecía. Axiňa me decatei de que era un tipo sen escrúpulos, capaz de usar materiais alleos sen calquera problema de consciencia, mais el tiňa acceso a editores. Era o tipo ideal, actuou como calculei que faría.  Foi por iso que culminei o meu romance con ese capítulo final tan frouxo. E sei que el non será capaz de rematar o romance como é preciso [fai unha pausa]. É mágoa non me verdes, mais estou a sorrir de contento. Xa rematei o meu capítulo final...

O escritor FANTASMA retírase da beira do palco. Vai para a parte traseira da mesa. Recolle os papeis do seu romance. A seguir, quita uns papeis de embaixo da saba e colócaos na base.

PANTASMA

Xa está. O meu romance está completo. Agora que xa sei que é bo, procurarei un outro editor que...

TABACUNDO

[Só se ouve a súa voz, mais non chega a estar á vista] Quen anda aí? Vou chamar á poesía... Quixen dicir, á policía! Escritor invisíbel, vou por tiiii!!

PANTASMA

[Ao público, entre susurros] Será mellor que marche, non sexa que ao cabo me vexa! Abur!

O escritor PANTASMA sae por un lateral, mentres se ouven primeiro os pitidos dunha alarma ao ser desmontada, e logo os pasos do TABACUNDO a correr, mais antes de el chegar ao palco, vai para escuro.

Pano

© Frantz Ferentz, 2023