Todo comezou dunha maneira inesperada. Foi cando Viticulta, muller que adoraba ollar polas xanelas para o exterior, mais sen ela ser vista, observou a rúa.
Daquela, estaba a pasar ferias na casa da súa cuñada e do seu irmán, na vila de Cascabel. Era unha vila moi coñecida porque os seus veciños se gababan de ser os máis precisos en todo canto facían ou dicían, detestaban as vaguidades e as imprecisións. De facto, cando alguén novo ía morar naquela vila, facíanlle un exame de civismo.
E Viticulta, como só estaba de ferias (no máximo, unha semana, outramente terían que lle facer tamén un exame), aborrecía. Non podía ficar a espreitar por tras da xanela como facía na súa propia casa, porque alí non se pasaba absolutamente nada, todo era anodino, aborrecido... Ademais, o motivo polo cal ficara na casa da cuñada e do irmán era que eles lle pediran para facer de coidadora do seu sobriño, o cal resultou ser un anxiño de poucos meses que durmía e durmía sen parar.
E Viticulta voltou dar unha ollada pola xanela. Só por costume, estaba tan afeita a ver cousas da súa propia xanela. Mais alí a xente non metía os fociños na vida allea. Que leria. Ademais, o predio onde moraba a familia da Viticulta era un terceiro andar, sen outros predios á fronte onde ollar.
Mais daquela algo viu. Si, algo estraño, moi estraño. Era de madrugada e non había xente na rúa, polo cal aquilo ben atraeu a súa atención. Tratábase... tratábase... a ver, os farois da rúa lucían moito ben, por tanto non podía haber dúbida. Tratábase dun rato xigante! Si, un rato dun tamaño descomunal que camiñaba tranquilamente pola beirarrúa e paraba a uliscar nos contedores de lixo, como faría un can da rúa.
A Viticulta esfregou os ollos, talvez se tratase dunha alucinación. Mais non, alí estaba o megarrato, tan tranquilo, nese momento deitado na herba sobre as costas.
Non podía ficar de brazos cruzados. Colleu o seu telemóbil e marcou o número das emerxencias.
— Emerxencias de Cascabel, cal é a súa emerxencia?
— Hai un rato xigante na miña rúa, aquí embaixo, el aí todo tranquilo.
— Un rato xigante? Miña mai, que medo, non? Déame o seu enderezo.
A Viticulta deulles o enderezo. En menos de cinco minutos apareceron ao pé da xanela da casa dous camións de bombeiros, cinco autos da policía, un furgón de resgate de animais, e todo iso con moitos bombeiros, policías, veterinarios e até un vendedor de bebidas que acompañaba os servizos de emerxencia nestes casos.
Quen parecía o veterinario chefe achegouse da criatura, que continuaba a durmir a súa soneca alleo a todo barullo ao seu redor. Até parecía que roncaba. A Viticulta observaba todo de riba, agarrada ás cortinas, coa tensión a lle subir até o cocote.
De repente, o veterinario mexeu a man e fixo un xesto tranquilizador aos outros membros da equipa de resgate. Mais non acabou aí a cousa: o veterinario fixo festas ao bicho na barriga, o cal por fin acordou, mais non atacou, non, parecía que gustaba das festas e até permaneceu de patas para o ar para recibir máis mecos na barriga.
A Viticulta non podía crer os seus ollos, mais tivo que se retirar da xanela, porque o sobriño acordara. Probabelmente tocaba mudar cueiras, que é unha cousa pouco agradábel e que envolve moito cheiro.
Mal terminara de mudar as cueiras do cativo, chamaron á porta da vivenda. A campaiña soou moi suave, a producir o inicio do Para Elisa de Beethoven, a música que apaixonara o irmán e a cuñada da Viticulta.
Co miúdo nos brazos, abriu a porta. Alí estaba o veterinario chefe que uns momentos antes atendera a emerxencia. O seu rostro non era precisamente amigábel, ao contrario, tiña unha expresión seria e que agoiraba reprimenda.
— Señora —dixo o veterinario todo serio—, que sexa a derradeira vez que dá unha falsa alarma.
— E logo? Como falsa? Eu vin perfectamante que había un megarrato na rúa, que xa lera sobre eles na internet, nunha páxina de monstros que moran por baixo das cidades! Saen dos esgotos para buscar comida! E ese ten de ser moi perigoso, porque perdeu o rabo nalgunha briga, talvez cun crocodilo tamén dos esgotos.
— A señora está a se ouvir? —retrucou indignado o veterinario—. Iso non era ningún megarrato, era unha capibara, que aquí temos moitas, e o Concello aliméntaas.
A Viticulta quixo entón que a terra a engulise. Na súa necesidade de atopar algo que espreitar, nen parou a ver o que é que había na rúa.
— E vai recibir un castigo por mobilizar inutilmente os servizos de emerxencia da cidade —anunciou moi serio o veterinario, xa acompañado dun axente policial carregado cunha caixa pesadísima de papelón.
— Hei pagar unha multa?
— Unha multa? Non! Vai ter que estudar todos estes dosieres sobre animais, ademais deste manual de como ser unha cidadá honesta —dixo descarregando a caixa nunha mesa da casa—. Deica dúas semanas terá que pasar un exame, como calquera cascabelense... Ah, e ademais, élle prohibido ollar pola xanela máis de dez segundos seguidos.
Iso último foi o máis duro para a Viticulta, o máis duro. Así, ela non sería máis nunca ela...
Sem comentários:
Enviar um comentário