quarta-feira, abril 30, 2025

A RAREZA DA NATUREZA

 


Chamábase Quintín, mais iso non sabía ninguén. Fora capturado como escravo anos atrás, cando as tropas de Calamistán do rei Capariňo III ocuparon o territorio de Pacokistán.

Os soldados de Capariňo III fixeran unha limpa de xente horríbel, mais o Quintín ficou salvo por un motivo ben estraňo de explicar, mais héivolo contar.

Daquela, o Quintín era un adolescente coa pel toda chea de acne. Era unha cousa horrenda. Mais iso precisamente salvou a súa vida. Foi levado á corte como monstro acnésico, se cadra coa idea de o mostrar nun circo como rareza da natureza.

A casualidade fixo que Quintín fose visto pola raiňa Taringa no patio do palacio real como escravo. Había unha poxa importante de escravos. A propia raiňa participou na venda de escravos e comprou a rareza da natureza.

E por que, probablemente vos preguntedes. Ben, porque Quintín, ao ter toda pel chea de acne, servía á raiňa para ter sempre ao seu dispor alguén de quen extraer espiňas, puntos negros e demais cochadas que se acumulan na pel da xente.

Acontece que a raiňa tinha a todos fartos porque ía rebentando o acne dos cortesáns. Era a súa paixón, adoraba rebentar espiňas. E claro, como era a raiňa, ninguén ousaba negárselle. Por iso, os cortesáns comezaron a se esconder da Taringa cada vez que ouvían os seus pasos aproximárense. Até o rei Capariňo a evitaba, ocultábase mesmo por tras das cortinas.

A presenza do Quintín na corte foi un alivio para todos, porque o seu acne era tan tremendo que a raiňa non daba limpado a pel del. Pasaba as horas a rebentar todos os puntos negros do corpo do escravo e non eliminaba nen 40 por cento.

Por riba, o Quintín non se queixaba nunca. De facto, nen falaba o coitado. Parecía ser moi curtiňo da mente. Só comía cando lle puňan a comida diante, mais comía todo, até o prato se non llo retiraban.

Foi un tempo de moita calma no reino de Calamistán, coa raiňa sempre ocupada na extracción de espiňos da pel do Quintín.

Até aquel día. Foi entón que a raiňa Taringa descubriu que por tras da orella esquerda do Quintín había un punto negro chamanteiro, de cor brillante, que de certo contiňa un xorriňo de materia apestosa, desa que sae toda seguida e dá para encher cinco alfergas. É unha graxa moi noxenta que sae polo burato aberto. E ese, precisamente, era un dos elementos do acne preferidos da raiňa. No caso de Quintín, chegou unha vez a extraer oito alfergas de graxa. Aquel burato era moi prometedor. Se cadra, daquela chegaría a dez alfergas.

— Non te mexas —ordenou a raiňa inutilmente, porque o Quintín se deixaba facer sempre.

Extraeu graxa durante horas. Era un xorro interminábel que saía e saía. A raiňa ao cabo colocou un caldeiro enorme, porque dez alfergas non chegaban para conter tanta porqueira que saía por aquel burato.

De repente, o Quintín colapsou. Caeu ao chan facendo un barullo tremendo. A raiňa espantouse toda e comezou a berrar fóra de si.

— A miňa rareza da natureza derrubou así, sen aviso —explicaba a Taringa aos que acudiron aos seus aposentos, entre os que estaba o doutor da corte, un home moi sabio que aprendera o seu oficio primeiro coas galiňas e a seguir cos cochos das quintas.

O doutor tomou o pulso do Quintín e dixo:

— Está para morrer. Case que nen ten pulso. Que foi o que se pasou? —preguntou o doutor.

A raiňa contou todo, tamén cousas do casamento da cuňada e detalles de como vesten moi mal algunhas nobres cortesás, até que acenou para o caldeiro de graxa que extraera da cabeza do Quintín.

— Iso non é graxa de acne —dixo o doutor—. Iso é outra cousa moi diferente. Quitou case toda esa substancia ao coitado! E agora vai morrer!

Entón foi a raiňa que desmaiou.

Cando se recuperou, viu algo que non entendeu. O doutor estaba a reintroducir aquela substancia na cabeza de Quintín coa axuda dun funil. A raiňa ficou espantada:

— Doutor, o que anda a facer?

— Devolverlle a vida.

— E logo?

— Porque esa graxa aparente que lle extraeu da cabeza non era tal, era o seu cerebro!!

A raiňa non podía acreditar aquilo. Como ía ela quitar case todo o cerebro ao Quintín? Mais foi realmente así. Segundo o cerebro ía entrando na cabeza do Quintín, o escravo ía recuperando a consciencia. Até fixo algúns sons estraňos, mais sen chegar a falar.

Cando rematou a operación de recheo do cerebro, o doutor pasou a repetir algo que aprendera a facer cos ovos fecundados de galiňa na quinta. Cando estaban nunha fase intermedia, buligábaos con moita enerxía. Experimentou a mesma práctica coa cabeza do Quintín. Buligouna con moita forza durante varios minutos. Era horríbel, mais o doutor sabía ben o que facía.

— Chámome Quintín e non a rareza da natureza —dixo o escravo.

A raiňa desmaiou otra vez, mentres o doutor sorría satisfeito e dábase palmadiňas nas costas, porque ninguén ía darllas.

Que foi realmente o que conseguira o doutor? Conseguiu colocar ben a siseira do Quintín, que até daquela estivera  descolocada. E aconteceu que entón se tornou o individuo máis intelixente do reino, e ademais conservaba todas as memorias de antes. Que mal o tiňa tratado a raiňa.

— Voume —anunciou de súpeto Quintín á raiňa.

— Non podes —díxolle a Taringa—. Un escravo só se pode tornar libre se comprar a súa liberdade ou se lla conceder o rei.

Quintín decidiu ir falar co rei, porque non tiňa un peso.

— Maxestade, veňo pedirvos que me outorguedes a liberdade. Emprestei un grande servizo ao reino como fornecedor de espiňas e puntos negros para manter a vosa esposa ocupada.

— Mais se eu che conceder a liberdade, a miňa esposa volverá atormentar toda a corte, eu incluído, para nos rebentar a pel.

— Entón, propóňovos un trato: eu consigo que ela vos deixe tranquilos e vós concedédesme a miňa liberdade.

— Se lograres iso —dixo o rei—, serás libre.

O escravo, grazas á súa intelixencia excepcional, soubo fabricar unha máquina do tempo e veu para o século XXI.

Así, o Quintín apareceu no día seguinte cuns óculos de realidade virtual de volta na corte. Colocounos á raiňa e esta axiňa comezou a ver ducias de persoas con problemas de acne. Aquilo era o paraíso, pasaba o día todo a rebentar puntos negros.

Mais as baterías, despois dun tempo, esgotaban e Quintín tiňa que viaxar ao futuro para recargar as baterías. Foi nunha desas que a raíňa descubriu a máquina do tempo do seu ex-escravo e viaxou ela tamén escondida.

E aquí continúa. Descubriu que neste século, na internet, a xente pon vídeos de limpeza de acne. Agora ela é quen limpa as peles de persoas de todo o planeta mentres a gravan. Ten a súa propria produtora de vídeo e gaňa a vida a facer o que máis lle presta na vida. Ademais, ninguén ten saudades dela na corte, nen o propio rei.

Entretanto, o Quintín vive feliz en Calamistán sen ninguén a lle rebentar as espiňas, e a viaxar no tempo na súa máquina. Disque mesmo casou cunha muller das cavernas e que ela non lle rebenta as espiňas porque prefire catar piollos, carrapatas e pulgas.


© Frantz Ferentz, 2025


O NENO E O DRAGÓN: A ORIXE DUNHA LENDA

 




Personaxes

  • NENO é moi impertinente e insistente, vai na procura de amigos.
  • DRAGÓN, que é aínda un bebé da súa especie, camiña sobre dúas patas.
  • CUBEDO, pedagogo vestido á antiga usanza, con birrete e ligas.
  • REI, afeccionado ás palabras cruzadas.
  • CRONISTA, que escribe cunha pena de ganso.


ACTO UN


Cadro 1


No medio do campo. Algunha pedra e algunha árbore. Talvez se vexa un círculo amarelo pendurado a representar o sol.

O DRAGÓN está a camiñar polo palco. Só move os pés, non avanza: faino devagar, como con desgana. Como camiña a dúas patas, as mans lévaas tomadas por tras das costas, como se estivese a pensar en canto camiña.

Decorren uns segundos co DRAGÓN a camiñar, até, que de repente se escoita unha voz de fóra do palco.

NENO: OLAAAAAAAA!

Entra o NENO. Camiña a dar pulos, como se estivese no patio da escola. Aproxímase do DRAGÓN, que se detén ao ver o neno. Cando fica á altura do DRAGÓN, o NENO tamén se detén. Fican cara a cara.

NENO [En ton simpático]. Ola.

DRAGÓN [Pouco amigábel]. Ola.

NENO: Nunca tiña visto un bicho coma ti. Que es? Unha lagarta que toma esteroides? Unha sapagueira anémica, un godzila en miniatura?

DRAGÓN: [En ton amoscado]. Que falas? Son un dragón!

NENO: Un dragón de Komodo, como eses que saen pola tele nos documentarios de animais?

DRAGÓN: [Irado].Nooooon, un dragón de aquí, dos de sempre, dos que botan lume pola boca.

NENO: [A bater palmas de emoción]. Cuspe lume! Cuspe lume! [Apunta para a fronte, a algún posto indeterminado]. A ver, a ver, consegues disparar unha lapa e aburar aquelas bouzas de alí?

DRAGÓN: [Coloca as mans nos cadrís]. Non podo. Aínda che son moi novo, son un dragón infantil e non podo lanzar lume.

O DRAGÓN fai intención de continuar o seu camiño, mais o NENO colócalle a man no brazo coa intención de o refrear.

NENO: Espera! Non marches.

O DRAGÓN fai todo o posíbel por se desprender da presa do NENO, mais este non llo permite. Ao cabo, o NENO desata a chorar. Finalmente o MONSTRO cesa na súa intención de marchar. Detense.

DRAGÓN: Está ben, que raios queres?

NENO: Que sexas o meu amigo, porfa, porfa, porfa...

DRAGÓN
: Merca un peluche que che faga compaña.

NENO
: Non, non, eu quero un amigo de verdade, coma ti.

DRAGÓN
: Non ía funcionar, neno. Eu só estou a procurar unha cova escura e fría onde poida ficar a morar, en canto desenvolvo as miñas cousas de dragón, como cuspir lume. E ficarei alí até medrar e despois me dedicar a asar todo o que se cruzar polo meu camiño.

NENO
: Ah, sabes o que? O meu tío ten un restaurante. Poderías traballar alí a asar polos.

DRAGÓN
: Que non! Tes que ter amigos coma ti, da túa idade e... humanos!

NENO
: [En ton triste]. É que non che me queren ben. Rin de min, din que son un melindreiro.

DRAGÓN
: Lamento moito todo iso, mais eu son un dragón bravo que só naceu para destruír. Estuda para cabaleiro e cando medrares, talvez poidamos loitar. E agora, marcho procurar unha gruta escura e tenebrosa...

O NENO fai o xesto de ir agarrar o DRAGÓN novamente, mais este sae a correr. O NENO perségueo, corren en círculo, en canto o NENO non cesa de dicir: «Para, para!».


Cadro 2


Aparece CUBEDO. Fica a ver o que se pasa no palco, co NENO a perseguir o DRAGÓN.

NENO
: [Para si]. Oh, señor, que valente é o neno. Persegue o dragón aínda a risco de pór a súa propia vida en perigo... Mais teño que axir, pois outramente o seu pai non me perdoaría se lle acontecese algo.

O CUBEDO colócase entre o NENO e o DRAGÓN.

Como é de esperar, o NENO bate contra o CUBEDO. Ambos caen ao chan. O DRAGÓN aproveita para continuar a súa carreira e pérdese para fóra do palco.

NENO
: E logo, ti que fas?

CUBEDO
: Salvarte.

O NENO desata a chorar.

CUBEDO
: Por que choras?

NENO
: Non o entenderías...

O CUBEDO apunta para un lado. O NENO bota a camiñar, seguido do CUBEDO. Ambos abandonan o palco.

Escuro.

PANO



ACTO DOUS



Salón do trono no palacio real. O REI está sentado no trono cun xornal sobre as pernas. Está a resolver unhas palabras cruzadas e ten unha caneta na man.

Ao seu carón, está sentado o CRONISTA, nunha triste mesa e sentado nun tallo. Usa unha pena de ganso para tomar notas en papel hixiénico. Tamén á beira hai un tinteiro onde molla a punta da pena para poder escribir. De vez en cando, di en voz alta o que está a anotar.

REI: [Centrado nas palabras cruzadas, a chupar o extremo da caneta]. Cinco vertical, cargo de goberno do monarca, tres letras.

CRONISTA
: Rei...

REI
: Que queres?

CRONISTA
: Que é rei.

REI
: Xa sei que son rei.

CRONISTA
: Digo que o vocábulo das palabras cruzadas é ‘rei’, cinco vertical, tres letras.

REI
: Ah, tes razón. Obrigado.

CRONISTA
: De nada...

Entra o CUBEDO acompañado do NENO. Achéganse até o trono.

CUBEDO
: Maxestade, maxestade, que ben que estades aquí!

CRONISTA
: O pedagogo entra a arrastrar o príncipe no salón do trono. Estaremos a piques de iniciar unha xornada histórica?

REI
: [Sen erguer a vista do xornal]. Catro horizontal, animal que bota lume polo nariz, seis letras... eh, seica é 'fumador'.

CRONISTA
: Esa ten sete letras.

CUBEDO
: Trátase dun dragón, maxestade.

REI
Tes razón. É dragón. [Escribe]

CUBEDO
: Non, maxestade, que hai un dragón no reino.

O REI aventa o xornal por aí e presta toda a súa atención ao CUBEDO.

REI
: Como, cando, onde?

CUBEDO
: Non vos preocupedes, xa o voso fillo tomou conta del.

REI
: De quen tomou conta?

CUBEDO
: Do dragón.

REI
: [Ao NENO]. É iso verdade?

NENO
: Eu... só procuraba un amigo.

CRONISTA
: O xove príncipe herdeiro só foi na busca dun inimigo contra o que se bater...

CUBEDO
: O voso fillo perseguiu o dragón por medio país, en canto empuñaba un pau. A besta fuxía e fuxía, non ousaba afrontar o príncipe. Vino cos meus propios ollos.

NENO
: [En ton de sorpresa] Eu non tiña ningún pau!

CRONISTA
: O príncipe, sen temer pola súa vida, expulsou o dragón fóra das nosas fronteiras. Mal empuñaba unha espada e como escudo levaba só o seu valor. No lombo dun cabalo das cortes reais, o príncipe perseguiu a fera até ela atravesar as nosas fronteiras, para nunca máis voltar.

NENO
: Non foron así as cousas...

REI
: [A aplaudir] Bravo, bravo, o meu fillo é o meu digno sucesor!

O REI érguese do tron, fai unhas festas na cabeza ao NENO e recolle do chan o xornal onde estaba a cubrir as palabras cruzadas. A seguir, retorna ao trono e continúa coas palabras cruzadas, novamente a chupar o extremo da caneta.

CRONISTA
: O rei abrazou o fillo. Ambos choraron emocionados, porque a aventura podería ter rematado en traxedia, pois aquel dragón sanguinario...

NENO
: [Interrompe. Fala ao CRONISTA]. Non podes escribir que era lendario en vez de sanguinario?

CRONISTA
: Eu son o cronista e esta historia me está a ficar fabulosa. Non mudarei nin unha vírgula. Daquela, xa só me falta rematar esta crónica, que será coñecida polos séculos dos séculos. Príncipe, seredes recordado para sempre, no lombo dun cabalo brioso, a combater un dragón. Chamarse ha A lenda de San Xurxo e o dragón.

CUBEDO
: [A aplaudir]. Que marabilla! Príncipe, verás como agora que es un heroe, terás amigos.

NENO
Mais eu non son ningún santo, só son Xurxo.

REI
: [Interrompe os presentes e ergue a vista do xornal]. Calade a boca, que non me podo concentrar.

O CUBEDO, o NENO e o CRONISTA saen do palco na punta das dedas para non distraeren o REI, que volve concentrarse nas súas palabras cruzadas.

REI
: A ver, dous horizontal, tres letras. Conclusión, fechamento, terminación. [Fica a pensar uns instantes]. Ah, xa sei: fin.

Escuro.

PANO

© Texto: Xavier Frías Conde, 2025
© Ilustración: Enrique Carballeira Melendi.

segunda-feira, abril 21, 2025

O REI DICOTOMIO E O SEU COMPUTADOR SOFIO

 

O rei Dicotomio II recebeu de um embaixador estrangeiro um computador para que nele pudesse escrever todas as suas ordens. 

O monarca reinava num reino que parecia ancorado no século XVIII, por isso ter um computador era algo incrível. Nenhum dos sujeitos sabia o que era aquela coisa com uma espécie de cabeça e olho grande, um corpo metálico, embaixo da mesa, preso à cabeça por cabos. O conjunto terminava com alguns botões que eram colocados na base da cabeça e onde, ao tocar em cada um deles, aparentemente se comunicava com o aparelho. 

O rei permitiu visitas ao seu aparelho. Entre a população causou uma grande comoção que aquela máquina fizesse tantas coisas. Viam-se imagens, tocava músicas, falava outras línguas. Era incrível. Tanto é que o rei Dicotomío batizou o aparelho de Sofío, porque Sófia em grego significa sabedoria, como lhe explicou alguém da corte real. Desta forma, indicou a todos que o computador era o mais sábio do reino, enfim, o segundo mais sábio, porque o primeiro era logicamente ele, o rei, ou assim dizia.

No começo, tudo correu muito bem. Dicotomio fazia videochamadas para conversar com outros reis e presidentes do mundo. E o computador colocava legendas na língua do rei Dichotomío, mas ele era muito lento para ler, de modo que sempre havia ao lado dele um servo estudioso que sussurrava no seu ouvido o que os outros diziam.

Mas o problema surgiu quando ele teve que escrever. Houve sérios problemas lá. E o facto é que o rei, além de passar meia hora a procurar cada letra do teclado, quando a escrevia, muitas vezes a palavra aparecia de forma diferente na tela. Parecia que, ao escrever, Sofío fazia o que queria.

— A culpa é do corretor — atreveu-se a explicar o servente com estudos. O computador acha que o que Sua Majestade escreve está errado e muda-o.

— Como é possível que esta máquina julgue a minha forma de escrever? — o rei ficou com raiva. Se não fosse um artifício, eu teria mandado enforcar o Sofío, enforcá-lo, mas felizmente ele não tem pescoço.

O rei ficou a pensar. Esse dispositivo era mesmo muito útil para ele, mas não lhe permitiria decidir quando mudar ou não a escrita. Além disso, quando mudava uma palavra, aquela que colocava na tela ficava incompreensível, até mesmo impronunciável. Parecia que ele até inventava palavras sozinho.

— Que é isso do corretor? — perguntou Dicotomío ao servente com estudos.

— É um programa de computador que deteta erros de escrita e os substitui por formulários que são incorporados ao seu banco de dados, uma espécie de léxico que não para de aumentar, porque Sofoo também aprende.

O rei não entendeu uma palavra daquela bobagem e achou que era algo mágico. Imaginem, no século XXI, ele ainda pensava, como a maioria do seu povo, que o computador era coisa de bruxaria e, portanto, Sofio era um bruxo.

Mandou chamar seu médico pessoal ao quarto onde estava Sofio.

— Abra a barriga dessa coisa e encontre um anão morando lá dentro, que é quem muda minha escrita.

O rei chegou à conclusão de que um pequeno ser vivia dentro da torre do computador e era quem modificava seus escritos à vontade.

— Que barriga? — perguntou espantado o cirurgião, que não via barriga alguma naquela caixa.

— Lá! — o monarca apontou para a frente da torre.

Por mais que tentasse, o cirurgião não conseguiu enfiar o bisturi no metal. Para isso, era necessário utilizar simplesmente um desaparafusador, mas o médico não tinha.

— Lamento muito, Majestade, mas não tenho as ferramentas para lidar com máquinas — desculpou-se o cirurgião real.

Dicotomius II pensou em privar Sofio de comida. Desconectou-o da corrente, que, diga-se, vinha do reino vizinho por um cabo, porque o rei nunca se preocupou em instalar energia elétrica no seu próprio reino.

E foi assim que, como não havia eletricidade, o computador não funcionava.

O rei tentou outro método. Chamou o bispo, porque talvez se tratasse de uma posse diabólica. Fizeram toda uma série de rituais em volta do computador, para que ele expulsasse os demónios que tinha dentro, mas nem assim.

O rei iria desistir e esquecer o computador, talvez dá-lo a outro rei, ou vendê-lo como sucata, quando a princesa Chindasvintas voltou dos estudos.

Dicotomio ficou muito feliz por ter a filha de volta, mesmo que fosse só de férias. A menina, vendo o aparelho, disse animada:

— Um computador! Finalmente vais modernizar nosso reino, pai?

— Não funciona bem, filha. Olha o que acontece quando escrevo.

Na verdade, assim que ele digitasse algumas palavras, o corretor substituía imediatamente a palavra.

— Estás a ver? 

— Claro, pai. Isso acontece porque não definiste o idioma de entrada.

A princesa abriu brevemente os controlos do computador e, após uns instantes, anunciou:

— O computador estava configurado com o inglês como língua da escrita. Já o mudei para a nossa língua. Prova agora a escrever.

E aí sim, aí o computador parou de modificar todo o texto e limitou-se a sublinhar algumas palavras em vermelho.

— Não entendo, porque está a sublinhar palavras? — perguntou o rei.

— Porque na nossa língua cometes muitos erros de ortografia, pai, mas a máquina pode corrigir-te.

E Dicotomio ficou calado, não queria mostrar o quanto era ignorante, por mais rei que fosse, na frente de sua filha.

© Frantz Ferentz, 2025


sábado, abril 05, 2025

A OVELHA QUE QUERIA SER ABELHA

 


Era uma vez uma ovelha que vivia em rebanho, com muitas outras ovelhas. Como todas as ovelhas, não tinha nome, mas vamos dar-lhe um para que possa ser reconhecida mais facilmente. Vamos chamá-la de Ari.

Ari cresceu num rebanho nas montanhas. Era uma ovelha feliz, que gostava de correr com todas as outras ovelhas. Mas era uma ovelha estranha e ela sabia disso. Não gostava muito de grama, tanto que o pastor Sintagmático lhe dava um penso saboroso que só ela comia.

A sensação de não ser uma ovelha como as outras foi crescendo cada vez mais em Ari. Tanto que naquela primavera ele não fez nada além de prestar atenção nas abelhas. Adorava aquelas criaturinhas que iam de flor em flor e produziam mel.

Um dia, uma abelha pousou no seu focinho. Ari não pôde deixar de dialogar com ela:

— Beeee, beeee, beeee.

Ao que a abelhinha respondeu rapidamente:

— Bzzzz, bzzzz, bzzzz.

Ari divertiu-se com o comentário e respondeu rapidamente:

— Beeeeee, beeeee, beeeee.

— Bzzzz, bzzzz, bzzzz, bzzzz.

— Beeeee? Beeeeee! Beeee, beeeee.

— Bzzzz, bzzzz, bzzzz! Bzzzz

Naquele momento, Ari decidiu que queria ser uma abelha.Teria acesso a todo o mel que quisesse. E só precisava aprender a falar como uma abelha.

— Beeee? Beeee.

— Bzzzz.

E a abelha entrou no ouvido de Ari. Ela teria que se aproximar do seu cérebro. Era um túnel escuro, mas tinha cera, e isso é ótimo para as abelhas, que o utilizam para construir.

Quando chegou ao seu cérebro, a abelha perguntou:

— Bzzzzz?

No final, Ari conseguiu responder:

— Bzzzz!

Com a abelha dentro da cabeça, ele poderia falar como elas, as abelhas.

E foi para as colmeias mais próximas. Queria anunciar às abelhas que ali viviam que ela também era uma abelha.

Mas não chegou. Sintagmático, o pastor, apareceu no meio do caminho, agarrou-a pelo pescoço e levou-a até uma cerca dentro da fazenda. Lá ela estava cercada por vários cães. O pastor disse-lhe:

— Aqui vais ficar até parares de acreditar que és uma ovelha e perceber que és uma cadela que ficou órfã e cresceu com as ovelhas. E não sairás até aprenderes a latir!

© Frantz Ferentz, 2025


sexta-feira, abril 04, 2025

A ALERGIA DA HELENA

 

Às seis da manhã, soou o despertador.

NGUI, NGUI, NGUI, NGUI...

Soava estranho demais, mas era a única forma de a Helena acordar, porque tinha um sonho muito profundo que apenas aquele som conseguia interromper.

— Filha, estás acordada?

Era a voz da Alcione, a mãe, que soava do outro extremo da casa. A Helena olhou para o João, o irmão, que dormia todo tranquilo. Nem o som daquele despertador infernal o tirava do sonho. Ele tinha a sorte de ter aulas de tarde, enquanto a Helena as tinha de manhã, portanto ela era a que sofria a desgraça de acordar cinco dias por semana tão cedo.

A menina foi tomar o pequeno-almoço e depois tocou o asseio.

— Lava-te bem, hein? —lembrou a mãe —. Tens que cheirar bem antes de entrares na sala de aula.

— Muitos dos meus companheiros fedem, mamã. O Carimbolo cada dia cheira diferente.

— Como assim?

— Sei lá como é que ele faz. Um dia cheira a gato morto, outro a sardinhas em lata, outro a lixeiro, outro a...

— Chega — interrompeu a mãe —, não me interessa como é que cheira o Carambelo...

Carimbolo — corrigiu a menina.

— Como for. Vai à casa de banho e prepara-te.

Depois de se pentear bem, a Helena quis ver-se bem no espelho. Estava ótima. Ficou a olhar o seu reflexo durante muitos minutos, gostava de se ver.

— Vens já? — soou a mãe ao longe.

A menina interrompeu a sua atividade e correu para a porta da casa. A mãe ia levá-la à escola.

Até seis horas depois, quando a Helena voltou da escola, mas não parecia a mesma menina que tinha saído da casa de manhã. Coçava os braços com total desespero e, por cima, tinha uns ranhos que pareciam cascatas.

— Filha! O que é que te aconteceu?

Mas a Helena nem tinha tempo de responder, correu para a casa de banho e voltou com um rolo de papel higiénico para limpar os mocos, que caíam sem parar. Os dois braços, aliás, estavam completamente vermelhos por causa das unhas da menina a coçar sem parar.

— Suspeito que isto seja alergia — disse a Alcione, quem, sem hesitar, levou a garota para o médico.

Foram diretas para o hospital, até entraram pelas emergências. Felizmente, havia uma alergóloga disponível.

Assim que a doutora viu a criança, disse para a mãe:

— Coloque-a na padiola.

A doutora nem fez perguntas no início. Observou os sintomas, que eram as cachoeiras que saíam do nariz da Helena e a coça desesperada da menina nos seus próprios braços.

Depois, a doutora pegou no seu carnê e começou o interrogatório, que sabia fazer tão bem como um agente da polícia para um suspeito.

— Têm animal de estimação em casa? 

— Temos.

— Um gato, um cão, um porquinho-da-índia, um coelho, qualquer um com pelo?

— Não, é uma iguana — disse a mãe.

— Que se chama Margarida — acrescentou a Helena sem parar de lhe sair muco pela cascata.

— Então, que plantas há ao redor da vossa casa?

Foram enumerando as variantes que conheciam, que não eram todas, enquanto a doutora tomava notas.

— A menina tem problemas com algum alimento, por exemplo, com leite, com pão?

— Não.

— Então, vamos praticar as provas da alergia. Venham à consulta aqui no hospital daqui a uma semana.

A doutora desenhou uma espécie de tabuleiro no braço da Helena, a qual perguntou com surpresa:

— Por acaso, vamos jogar xadrez no meu braço? Ou três em linha?

— Não, fazemos isto para marcar distintos produtos que podem causar alergia... — explicou a doutora.

— E pode ser que tenha alergia da mamã, ou do papá, ou do João?

— Espero que não...

A Helena abraçou a mãe, não queria que ela fosse a causa da sua alergia, isso sim seria uma desgraça, mas então teve uma ideia:

— Ah, doutora, e não pode ser que tenha alergia à escola? Hoje, quando vim dali, foi que me encontrava tão mal...

— Há pessoas que têm alergia ao giz...

— Mas na minha escola usamos marcadores para o quadro — reconheceu a menina desiludida.

A doutora colocou algum medicamento que aliviasse os sintomas. Para o nariz, foi como se colocassem uma barragem, porque as cataratas cessaram. A Alcione, por acaso, também cortou as unhas da menina para evitar que chegasse até ao osso quando se coçava.

Finalmente, depois de uma semana de espera, a Helena e a sua mãe foram ao hospital para receber os resultados das provas de alergia.

— Isto não tenho nunca visto — disse a doutora. — A menina é alérgica... a si própria. 

— Não pode ser... — deixou escapar a Alcione.

A doutora não parava de dar voltas pela sala de consulta. Nem ela, nem nenhum dos seus colegas tinha visto uma coisa parecida. Só podiam explicar que fosse alérgica a alguma secreção do seu próprio corpo.

— E isso tem cura? — perguntou a mãe.

A doutora e a Alcione começaram a dialogar sobre o que a médica tinha pesquisado. Por enquanto, a Helena foi olhar-se num espelho de corpo inteiro que havia na consulta. Via-se bem, apesar das coceiras nos braços. 

— Mamã — disse a menina, — achas que posso ter um vestido azul para o meu aniversário, com bordos dourados?

Mal a mãe desviou a vista para a menina, esta começou a coçar todo o corpo com desespero e novamente uma cachoeira de ranhos acudiu ao seu nariz, como se a barragem tivesse quebrado.

— Mamãezinhaaaaaa!

A Alcione e a doutora interromperam a conversa. A doutora retirou o espelho. Colocou-o de costas para a criança. De repente, entendeu qual era a causa verdadeira da alergia:

— A Helena não tem alergia a si própria — anunciou nervosa. — Tem uma alergia ainda mais rara e esquisita.

— Como assim? — perguntou a Alcione.

— Tem alergia ao seu reflexo!!!!

A doutora quis fazer mais provas. Pegou no seu telemóvel e tirou uma foto da menina.

— Olha para a foto — pediu a doutora.

— Não quero — disse  Helena, a cobrir os olhos com as mãos.

— Olha, faz favor, é muito importante.

— Escuta a doutora, filhota — pediu a Alcione.

Lentamente, a menina retirou as mãos dos olhos e enxergou a foto.

— Estás pior? 

— Não...

— Então já entendi o que se passa. A Helena tem alergia ao seu reflexo em espelho, é dizer, que a sua parte direita seja a esquerda no espelho e ao invés. Mas nas fotos do telemóvel esse efeito pode ser evitado.

— E qual é então a solução, doutora?

— Teremos que pesquisar, mas, por enquanto, só podem fazer uma coisa: se ela se olhar no espelho, tem que ser através doutro espelho, para que os seus lados sempre fiquem no lado correto...

© Frantz Ferentz, 2024