quinta-feira, setembro 05, 2024

O URUBÚ LAMBÓN


Sabedes o que é un urubú? É o nome que usan no Brasil para chamar un paxaro parecido cun avoitre, ou mellor cun cóndor andino. Ten máis nomes, como zopilote no México, gallinazo no Ecuador ou zamuro na Venezuela.

Mais como esta historia decorre no Brasil, na Foz do Iguazú, cabo das cataratas do Iguazú, chamaremos a ave como fan os brasileiros.

En fin, este urubú tiña até nome. Chamábase Cido, por “aparecido de repente”, visto que apareceu nun contentor de lixo cando mal era un pitiño. Morrería alí el só de non ser recollido pola Carliña, unha muller de grande corazón, que se ocupou del e o coidou como se fose seu propio fillo.

Acostumouno a comer cousas de humanos, con moito doce, porque era moi lambona, de xeito que Cido tamén se tornou moi lambón. Adoraba os bolos con crema, os pasteis de nata e as tortas con chocolate ou baunilla.

Por sorte para el, os urubús non desenvolven colesterol, mais si estaba máis gordecho do calquera conxénere seu. Era todo un espectáculo velo comer doces. Os boliños redondos e pequenos lanzábaos para o ar e engulíaos.

A vida de Cido podería ter sido fantástica, mellor que a de ningún outro urubú, visto que viviría toda a vida coa Carla, e xa non sabía ser un urubú selvaxe que se alimenta do lixo ou da carnaza.

Case que fai envexa pensar que a vida dun urubú, ou de calquera animal de compañía pode decorrer así, case...

Mais por veces as cousas son máis complicadas, tamén para unha mascota. E Cido foi vítima da desgraza. Todo comezou por un accidente de tránsito, cando a Carliña deu con varios ósos quebrados no hospital, e ademais perdeu a memoria, por tanto non se recordaba do Cido.

Mentres estaba na cama, cunha perna no alto enxesada, non paraba de se repetir:

— Sei que me esquezo de algo... ou de alguén, mais non sei sequera quen son eu.

Exacto, naqueles momentos, a súa memoria estaba en branco. Os doutores dicían que probabelmente a recuperaría, mais que iso tomaría o seu tempo e que, entrementres, tería que tomar moito líquido e relaxar. Con todo, no seu subconsciente, a imaxe do Cido brigaba por saír, mais non daba atravesado o muro da mesmoria.

E o urubú, o que é que facía? Pois, simplemente, morría de fame. Aínda que fose un bicho moi intelixente (conseguira abrir a neveira e comer o que por alí había, primeiro o doce e despois o salgado), chegou o momento en que toda a comida da casa esgotou.

Que fame pasaba o coitado! E onde estaba a Carliña? Por que é que ela non viña ocuparse del? Teríao esquecido? Abandonárao? Con todo, o que máis atormentaba o urubú era a fame. Tiña que comer e xa.

Mexeu as asas e alzou o voo. Felizmente había unha xanela aberta no apartamento, que a Carliña costumaba deixar así para que Cido voase até o parque de fronte, mais o urubú estaba afeito a facer voos verdadeiramente breves, porque non tiña que procurar a comida e, por tanto, non tiña de percorrer distancias; doutro lado, pesaba máis do que un urubú normal, tiña algo de sobrepeso. Por tal, cansaba de seguida de voar. Que desgraza. Mais daquela non había máis hipótese que buscar comida. Saltou da xanela e fixo un breve voo até a primeira árbore do parque. Alí pousou.

— A ver —debeu pensar a ave—, por aquí ten que haber algo que eu poida comer.

Fitou en derredor e descubriu que un neno ía comendo un pastel. Tiña toda a boca rodeada de crema. Era un pastel enorme cuxo cheiriño até chegaba ao urubú, quen non o pensou dúas veces e se lanzou contra o cativo, pola traseira, estricou unha garra e levoulle o pastel.

ZAS! Foi unha operación limpa. O cativo demorou uns segundos até comezar a protestar, non esperaba aquel ataque dos ares.

— Eeeehhhh! — berrou, mais Cido xa se afastaba, mais non tanto como faría un urubú corrente, mal conseguiu atinxir unha xota uns poucos metros por riba do chan, onde comeu con ansiedade o pasteliño, mais non o daba satisfeito, nen remotamente, pois a súa fame, se cadra, era aínda maior.

Espreitou polo parque, mais non vía nada. Porén, na rúa que ficaba ás súas costas detectou unha esplanada de pastelaría, na realidade era o que os brasileiros chaman lanchonete, onde a xente tomaba cousas na rúa, ás veces cun café, ou un zume.

Esculcou entre as mesas até que descubriu aquela porción de torta de amora con queixo e marmelada. Tomou folgos e aventouse contra ela. Estaba a ser consumida por unha señora grandona que cada vez que levaba unha cullerada para a boca largaba un suspiriño de pracer, porque era a persoa máis lambona de toda a cidade. Mais a señora si viu vir o Cido e até adiviñou as súas intencións. Por iso, cando o paxaro, ao bordo das súas enerxías, estricou as patas para atrapar a torta, a señora agarróullelas e fixo un movemento brusco para un lado, de maneira que as garras do coitado urubú non chegaron nen a rozar a superficie da torta, co gustosa que ela parecía. Ademais, a señora largou un chío que parecía máis propio dun animal que dunha persoa:

— Iiiiirgh!!

Estaba dándolle a entender que non podía aproximarse máis, outramente ela mesma lle espetaría as poutas, porque a boa señora era ben brava, que até as unllas parecían coitelas.

Despois daquel fiasco, Cido entendeu que tiña que continuar coa busca de comida. Rapinar na cidade non era fácil e, ademais, el cansaba axiña de voar, ou polo menos de facer ataques aéreos, que era algo máis propio das aguias, non dos urubús.

Algo no seu interior xurdiu para lle facer saber que el era unha ave que se alimentaba de carnaza, ou de lixo. Viu algúns urubús voaren alto. Eles tiñan que saber onde había comida.

Nunha última tentativa, Cido ergueu o voo do chan e subiu, subiu e subiu até ficar por riba das árbores do parque e dos principais predios. Os outros urubús ían de présa demais para el, mais conseguiu divisar para onde é que se dirixían. Era un vertedoiro fóra da cidade.

Levoulle tres veces máis chegar até alí do que a calquera urubú, pois tivo que facer paradas polo camiño. Arfaba coma un humano, non podía coa súa alma, mais chegou.

Aquel vertedoiro de lixo era un restaurante de autoservizo para urubús, gaivotas e outros bichos que acudían alí para comeren de graza e sen esforzo.

Cido procurou e axiña notou que os mellores lugares estaban xa ocupados por enormes urubús. Así que chegou, o resto da colonia de paxaros ollou para el cunha mestura de interese e de curiosidade. Era un forasteiro, diso non había dúbida. Non se vían paxaros tan gordechos por alí. En fin, Cido morría de fame, por tanto, non prestou atención aos ollares do resto de aves, mais elas non paraban de enxergalo.

Co beco remexeu no chan de lixo e procurou algo que levar á boca. Alí non atoparía pasteis nen nada polo estilo, mais o que é que había?

Atopou un verme grande, ben, era unha eiruga chea de líquidos. Alí andaba a remexer no chan, a tentar regresar para as profundidades do lixo. Porén, o instinto empurrou a ave a capturala. E capturouna. E enguliuna. E vomitouna. Que noxo!!

O episodio foi visto por varios paxaros, que, á súa maneira, largaron unha gargallada (non me pregunten como rin as aves, só sei que rin, mais nós, humanos, nen notamos).

Non se ía render. Aos poucos atopou unha coxa de polo. Tiña bo aspecto. Tamén a enguliu dun golpe... mais non se decatou de que era de plástico até que foi moi tarde. E aquela non puido cuspila, xa estaba no seu estómago.

Que horror! Por acaso era tan complicada a vida dun urubú selvaxe? Por que tiña que pasar el por iso?

Mais o peor eran as risadas do resto dos paxaros. Como podían ser tan crueis. Con todo, Cido era moi orgulloso, non ía renderse facilmente, non señor.

Aínda tentou unha terceira vez capturar algo. Mexeu co beco no chan novamente e —bingo!— atopou un rato morto. Fedía moito, na verdade, mais era tanta a fame que non hesitou. Comeuno. Por un instante veulle a náusea, mais non vomitou. Ficoulle dentro.

E así decorreron tres semanas.

No hospital, Carliña recuperou de repente a memoria. Foi grazas un urubú mozo que pousou no peitoril da xanela do hospital. De alí chiou.

— Cido! —gritou a muller de repente.

Todas as súas lembranzas regresaban á súa cabeza. Recordouse do seu querido urubú. O que tería sido del? Non sabía procurar comida. Morrería de fame?

Sen pensalo dúas veces, ergueuse, vestiuse como puido, axeitando o xeso da perna con moito esforzo a través das calzas, agarrou un par de muletas que había ao pé da cama e saíu do cuarto.

— Onde cre que vai? —perguntoulle a enfermeira no corredor da que a viu saír.

— Vou buscar o meu Cido —dixo toda decidida e non houbo forza humana que a detivese.

O primeiro que fixo foi apañar un taxi á saída do hospital. Regresou ao seu lar, mais como era de esperar, alí non estaba o urubú. Non estaba cando chegou, mais mentres a muller sentaba diante da mesa cunhas bolachiñas para trazar un plano de busca do urubú, sentiu un bater de asas na xanela aberta.

Alí pousou un urubú. No inicio, pensou que fose Cido, mais axiña viu que non era el, tratábase dun urubú normal, isto é, fraquiño, coas penas cubertas de po e porqueira, como acontece cos urubús bravos; o seu sempre tiña as penas brillantes e era duplamente gordo.

Mágoa, unha bágoa escapou pola bochecha da muller, mais tiña que se concentrar nun plano para buscar o seu Cido pola cidade. Chegaría até o lado arxentino se fose preciso, caso marchase para o país do outro lado do río Iguazú.

Mais o urubú pousado na xanela chiou varias veces. Non deu resultado. Á vista de que a muller estudaba un mapa na mesa e non reparaba no urubú, a ave saltou para o chan e camiñou para ela. E sen pedir licenza —como ía facelo, era unha ave e non falaba—, comezou a engulir as bolachas unha por unha.

Carliña reparou nese detalle, mais antes de que ela puidese reaxir, o urubú foi para o frigorífero e abriuno.

Só un urubú podería saber facer iso.

— Cidoooo! — berrou a muller e correu aos pulos, coxa, para el.

Apertouno, bicouno, fíxolle festas no lombo

— Que che aconteceu? Sufriches moito? Eh?

— Iiiirgh — chiou o urubú, que traducido vén sendo: “Nen imaxinas”

Que lonxe estaba Carliña de vir saber que durante aquelas tres semanas o seu Cido aprendera a vivir como un verdadeiro urubú selvaxe, que aprendera a procurar comida, que comera san (“san” para un urubú), que perdera o peso que lle sobraba (e era moito), que se fixera respectar polos outros urubús... En fin, virou un urubú de verdade, mais que ás veces regresaba ao seu lar porque tiña saudades de Carliña, que era coma a súa mai.

— Vou saír comprar unha torta tripla con morango, nata, amoras, queixo, baunilla, chocolate, améndoas, maní e pistacho, todo iso xunto.

Mais Cido, que entendía a linguaxe humana aínda que non puidese responder, non concordaba. Algunhas bolachas, si, mais comer tantas lambetadas coma antes, non. E tiña que o explicar á súa mai humana.

Así, mentres Carliña ía á pastelaría coas muletas, Cido saíu voando pola xanela. Esperou pousado nunha póla próxima até que a muller saíu coa torta meirande que tiñan feito naquela cidade.

E, de repente, BLUUUM!

A torta rematou no chan. O propio Cido empurrara a torta para o chan.

— Que fixeches? —preguntou Carliña sen dar crédito ao que fixera o seu querido Cido—. Toleaches?

Carliña atribuíra aquel estraño comportamento ás tres semanas que Cido pasara entre os seus conxéneres, que o deberon levar até un sufrimento extremo.

Con todo, pouco a pouco comezou a comprender que Cido só ía comer cousas propias de urubús. Todos os días acudía ao vertedoiro do lixo para procurar a súa comida.

E os doces?

Os doces moderounos moito, só comía de cando en vez algunhas bolachas, mais renunciou ás tortas e pasteis.

A Carliña custoulle entender que o seu urubú a amaba como sempre e quería vivir con ela, mais aquela dieta rica en azucres estaba a acabar coa súa saúde; porén, a final entendeu, que remedio.

A única cousa que non daba entendido era que pretendía dicirlle o urubú cada vez que lle chiaba:

— Iababí, iababí, iababí.

Mais para iso precisaría dun tradutor urubú-humano:

— Ven comer comigo ao vertedoiro, que hai uns vermes ben saborosos alí.

© Frantz Ferentz, 2024


domingo, setembro 01, 2024

UN RATO XIGANTE NAS RÚAS DE CASCABEL (PARANÁ)

 

Todo comezou dunha maneira inesperada. Foi cando Viticulta, muller que adoraba ollar polas xanelas para o exterior, mais sen ela ser vista, observou a rúa.

Daquela, estaba a pasar ferias na casa da súa cuñada e do seu irmán, na vila de Cascabel. Era unha vila moi coñecida porque os seus veciños se gababan de ser os máis precisos en todo canto facían ou dicían, detestaban as vaguidades e as imprecisións. De facto, cando alguén novo ía morar naquela vila, facíanlle un exame de civismo.

E Viticulta, como só estaba de ferias (no máximo, unha semana, outramente terían que lle facer tamén un exame), aborrecía. Non podía ficar a espreitar por tras da xanela como facía na súa propia casa, porque alí non se pasaba absolutamente nada, todo era anodino, aborrecido... Ademais, o motivo polo cal ficara na casa da cuñada e do irmán era que eles lle pediran para facer de coidadora do seu sobriño, o cal resultou ser un anxiño de poucos meses que durmía e durmía sen parar.

E Viticulta voltou dar unha ollada pola xanela. Só por costume, estaba tan afeita a ver cousas da súa propia xanela. Mais alí a xente non metía os fociños na vida allea. Que leria. Ademais, o predio onde moraba a familia da Viticulta era un terceiro andar, sen outros predios á fronte onde ollar.

Mais daquela algo viu. Si, algo estraño, moi estraño. Era de madrugada e non había xente na rúa, polo cal aquilo ben atraeu a súa atención. Tratábase... tratábase... a ver, os farois da rúa lucían moito ben, por tanto non podía haber dúbida. Tratábase dun rato xigante! Si, un rato dun tamaño descomunal que camiñaba tranquilamente pola beirarrúa e paraba a uliscar nos contedores de lixo, como faría un can da rúa.

A Viticulta esfregou os ollos, talvez se tratase dunha alucinación. Mais non, alí estaba o megarrato, tan tranquilo, nese momento deitado na herba sobre as costas.

Non podía ficar de brazos cruzados. Colleu o seu telemóbil e marcou o número das emerxencias.

— Emerxencias de Cascabel, cal é a súa emerxencia?

— Hai un rato xigante na miña rúa, aquí embaixo, el aí todo tranquilo.

— Un rato xigante? Miña mai, que medo, non? Déame o seu enderezo.

A Viticulta deulles o enderezo. En menos de cinco minutos apareceron ao pé da xanela da casa dous camións de bombeiros, cinco autos da policía, un furgón de resgate de animais, e todo iso con moitos bombeiros, policías, veterinarios e até un vendedor de bebidas que acompañaba os servizos de emerxencia nestes casos.

Quen parecía o veterinario chefe achegouse da criatura, que continuaba a durmir a súa soneca alleo a todo barullo ao seu redor. Até parecía que roncaba. A Viticulta observaba todo de riba, agarrada ás cortinas, coa tensión a lle subir até o cocote.

De repente, o veterinario mexeu a man e fixo un xesto tranquilizador aos outros membros da equipa de resgate. Mais non acabou aí a cousa: o veterinario fixo festas ao bicho na barriga, o cal por fin acordou, mais non atacou, non, parecía que gustaba das festas e até permaneceu de patas para o ar para recibir máis mecos na barriga.

A Viticulta non podía crer os seus ollos, mais tivo que se retirar da xanela, porque o sobriño acordara. Probabelmente tocaba mudar cueiras, que é unha cousa pouco agradábel e que envolve moito cheiro.

Mal terminara de mudar as cueiras do cativo, chamaron á porta da vivenda. A campaiña soou moi suave, a producir o inicio do Para Elisa de Beethoven, a música que apaixonara o irmán e a cuñada da Viticulta.

Co miúdo nos brazos, abriu a porta. Alí estaba o veterinario chefe que uns momentos antes atendera a emerxencia. O seu rostro non era precisamente amigábel, ao contrario, tiña unha expresión seria e que agoiraba reprimenda.

— Señora —dixo o veterinario todo serio—, que sexa a derradeira vez que dá unha falsa alarma.

— E logo? Como falsa? Eu vin perfectamante que había un megarrato na rúa, que xa lera sobre eles na internet, nunha páxina de monstros que moran por baixo das cidades! Saen dos esgotos para buscar comida! E ese ten de ser moi perigoso, porque perdeu o rabo nalgunha briga, talvez cun crocodilo tamén dos esgotos.

— A señora está a se ouvir? —retrucou indignado o veterinario—. Iso non era ningún megarrato, era unha capibara, que aquí temos moitas, e o Concello aliméntaas.

A Viticulta quixo entón que a terra a engulise. Na súa necesidade de atopar algo que espreitar, nen parou a ver o que é que había na rúa.

— E vai recibir un castigo por mobilizar inutilmente os servizos de emerxencia da cidade —anunciou moi serio o veterinario, xa acompañado dun axente policial carregado cunha caixa pesadísima de papelón.

— Hei pagar unha multa?

— Unha multa? Non! Vai ter que estudar todos estes dosieres sobre animais, ademais deste manual de como ser unha cidadá honesta —dixo descarregando a caixa nunha mesa da casa. Deica dúas semanas terá que pasar un exame, como calquera cascabelense... Ah, e ademais, élle prohibido ollar pola xanela máis de dez segundos seguidos.

Iso último foi o máis duro para a Viticulta, o máis duro. Así, ela non sería máis nunca ela...

© Frantz Ferentz, 2024

sexta-feira, agosto 30, 2024

PARANIMAIS: ANIMAIS DO PARANÁ

 

1. O PINTINHO... FEIO?



Pela estrada entre Foz e Cascavel, no Paraná, o motorista enxergou que havia na beira um pintinho que caminhava com a família. Até aí tudo seria normal se a família fosse de galinhas correntes, mas não, eram galinhas de Angola. 

Aquela poderia ser uma cena do conto do Hans Christian Andersen, O patinho feio, achou o motorista. Como todo mundo sabe, o patinho afinal era um cisne que terminara entre os patos e enquanto esteve com eles foi infeliz. 

O motorista deteve o carro na berma para enxergar. Até colocou o triângulo de avaria para observar e rezou para a polícia não passar por lá, mas a sua curiosidade era mais forte do que o seu temor a uma coima. 

Porém, queria descobrir se aquela era outra versão do patinho feio, mas com o pintinho feio, onde ele ainda não descobrira que era de uma raça de galinhas com plumas brilhantes e uma crista bem vermelha. 

Observou como interagia com as galinhas de Angola, a bicar no chão na procura de vermes. Desejava poder falar a língua daquelas aves para lhe poder perguntar diretamente. 

Estava tão concentrado na observação que não notou como alguém se aproximava dele e ficava às suas costas até que lhe falou. Era o dono das galinhas. 

— O senhor gosta de galinhas? 

Virou-se surpreendido. 

— Bem, sim, depende — não soube muito bem o que responder. 

— Se quiser, vendo-lhe algumas, são minhas. 

Quis então perguntar-lhe pelo pintinho feio. 

— E o pintinho...? 

Não o deixou terminar. 

— Não, esse não vendo. É o chefe delas. Sem ele, todo o poleiro seria um caos. Vendo-lhe qualquer galinha de Angola, mas não esse frango... 

O motorista ficou ainda a observá-lo. Parecia ser um membro mais do poleiro, sozinho entre galinhas doutra espécie, mas ele era mesmo o rei. Pediu desculpas mentais ao Hans Christian Andersen, despediu-se do homem e continuou o seu caminho, mas não sem antes lhe comprar uma dúzia de ovos para não parecer um cretino. 


2. A FUGIDA

Na mesma estrada entre Foz do Iguaçu e Cascavel há um prédio imenso que é um mundo em si próprio. Quando digo que é um mundo, é mesmo um mundo para os milhares de galinhas que nascem, crescem e morrem lá. Por norma, as galinhas que saem daquele prédio saem durante a noite em caixas transportadas por um camião, para serem levadas a um matadouro, onde... bem, já sabem o que se passa, acontece que eu sou muito sensível para falar nestas coisas. Portanto, aquele prédio é um género de planeta onde a vida dos plumíferos decorre toda.

Esta é a história de três galinhas... ou pintinhos mais bem. Nasceram de um ovo, como todos os pássaros da sua espécie, passaram pela mão de um perito que determinou que eram machos e foram declarados aptos para serem carne. Bom, carne eram, mas carne para ser consumida pelos humanos. Não gosto muito de falar nisto, desculpem.

Os três pintinhos não tinham nome nem o teriam nunca, porque não iam parar a qualquer quinta, como já imaginam. Portanto, para conhecermos a história deles, tomei a liberdade de os batizar como Pintinho Um, Pintinho Dois e Pintinho Três, nada de original, como estão a ver, que ainda pode ser reduzido para Um, Dois e Três.

Tentar descrevê-los é inútil, porque todos os três eram fisicamente iguais. Com apenas dois meses de vida, as penas eram ainda parcialmente amarelas e por baixo iam aparecendo outras escuras. E não há mais para dizer do aspecto dos três pintinhos, que já eram uns adolescentes.

Foi assim como Um, Dois e Três foram carregados em caixas de plástico que eram usadas como gaiolas, colocados num camião onde havia por volta de quinhentas caixas e em cada caixa por volta quinze pintinhos, os quais não tinham nem espaço para se mexerem (façam vocês o cálculo de quantos pintinhos viajavam no camião a caminho do matadouro).

Os coitados deles descobriram então que o mundo era mais do que aquela sala imensa em que passavam os seus dias a comer grão e engordar, com as luzes acesas todo o dia, sem imaginarem remotamente qual era o seu futuro.

O camião partiu do planeta das galinhas para atravessar uma parte da galáxia por uma estrada. Ainda não tinha amanhecido, quando o motorista pôs rumo a Foz de Iguaçu de modo a refazer uma rota que conhecia de cor e que tinha feito milhares de vezes. Mas o camionista não contava com aquele percance que aconteceu precisamente na viagem de Um, Dois e Três, os quais, cumpre dizê-lo, ainda não se conheceram entre si, porque viajavam em partes muito diferentes do camião-nave interestradal.

Como dizia, aconteceu um percance, algo imprevisto, que pode acontecer a qualquer motorista. E foi que teve uma vontade urgente de fazer chichi. Não podia esperar a uma bomba da gasolina, não, a sua bexiga estava a rebentar, por tal deteve o camião na berma, aproveitou umas árvores e lá se colocou para mijar. A satisfação que se refletiu no rosto do homem depois de urinar dava para um quadro, mas na altura não havia ninguém para tirar uma foto dele. E assim, deu-se a si a retomar a viagem antes de a polícia passar por lá e detê-lo por estacionar num lugar tão perigoso para o trânsito, mas o que iam saber eles de necessidades fisiológicas.

Contudo, durante os minutinhos que ele passara a regar o mato, algo tinha acontecido com o camião. E não era nada de acidental, não, foi um assalto ao camião.

Favorecido pela paragem obrigada do motorista, um grupo de ativistas veganos que por acaso andavam por lá e que defendiam os direitos dos animais (pintinhos incluídos) viu aquela ocasião como um sinal do universo, de tal modo que saltaram para a traseira do camião e abriram a porta traseira, lançando as gaiolas prisão da galáxia galinácea para o chão. Tal coincidência permitiu-lhes libertar os frangos. Via-se que estavam muito acostumados àquele género de ações, porque no tempo que o motorista passou a urinar, eles já tinham libertado quase metade das aves das suas caixas-gaiola.

Enfim, quando o camionista quis expulsar os ativistas pró-direitos dos animais, não pôde fazer nada, porque eles eram seis ou sete e ele estava sozinho, de maneira que três deles o retiveram, enquanto os outros atiraram todas as caixas para o chão, sem muita atenção, numa ação sem premeditação que não contou com imprevistos, como que muitos dos pintinhos correram para a estrada, de maneira que os ativistas tiveram que tentar parar o trânsito para os animaizinhos não terminarem sob os pneus dos carros... Na verdade, foi muito caótico e sim, finalmente apareceu a polícia federal rodoviária, mas o que aconteceu naquela altura, já não interessa, pois os nossos três conhecidos Um, Dois e Três sim tomaram um rumo certinho de afastamento da estrada.

Correram juntos por acaso, na procura de refúgio perto das árvores, porque embora fossem frangos, não eram estúpidos e sabiam que se eram atrapados talvez voltassem para o planeta das galinhas — os coitados deles nem imaginavam que, se fossem atrapados, não iriam de volta ao prédio horrível, mas para o matadouro.

Alguns frangos já jaziam no chão. Os urubus no céu já espreitavam os cadáveres dos desgraçados animaizinhos. Que tristeza.

Chegados até este ponto, não se pode dizer se os pintinhos podiam comunicar-se entre si. Evidentemente não o fazem como pessoas, mas eles puderam trocar impressões de alguma maneira. Decidiram, por enquanto, continuarem juntos. O Três, autoproclamado chefe do grupinho, continuou a caminhar pelo mato, a procurar ser detetado por qualquer possível inimigo. Despertaram nele os instintos selvagens dos seus antepassados quando ainda não foram domesticados.

Sobreviveram durante três dias, em que encontraram comida pelo chão, mas não era a farinha que lhes davam no planeta galináceo. Os vermes tinham um sabor estranho, ao qual não estavam habituados, mas a fome é coisa séria.

Após o terceiro dia, o Um disse que ele não queria atravessar o país galáxia sem rumo, que ia procurar um lugar onde ficar. 

— Não abandones o grupo — fez saber o Três, mas as suas palavras não foram escutadas.

O Dois e o Três viram como Um se perdia de vista logo, mas eles ignoravam que uns metros além da lomba que os separava, uma família de nómades encontrou o frango Um e viu nele o almoço enviado pelos céus.

Contudo, o Dois também não gostava do plano de atravessar o mato, e também apanhou um caminho para fora, sem dar explicações, e deixou o Três sozinho, o qual não viu como o Dois, após um par de quilómetros, terminou no estômago de um cão selvagem que não tinha comido durante uma semana. O Dois foi uma iguaria, com as penas incluídas.

O Três ficou sozinho, até que atravessou o mato e saiu ao campo aberto. E ali estava o gato. Bem, era uma gata. Vocês sabem que gatos são caçadores e que aquela gata bem podia atrapar o Dois. E a gata tentou caçá-lo. Não era nada de pessoal, era só fome.

O Dois correu, correu, correu, tudo quanto lhe permitiram as suas pernas. Por causa do medo de ter os focinhos da gata a lhe roçar a traseira, ele saltou o cerco de arames que se levantava perante ele.

A gata talvez pudesse saltar, mas lá estava o humano padrão daquele planeta galináceo que a espantou. A seguir, olhou para o frango que acabava de chegar, que bem logo foi rodeado pelas outras galinhas, mas eram galinhas de Angola. Quis fazer planos para ele, mas não iam resultar, não, porque aquel pintinho “freio” tornou-se o rei do poleiro.

Pelo menos, naquele planeta ao pé da estrada entre Foz e Cascavel, à noite viam-se as estrelas.


3. A DECISÃO DA CANELA

A Canela era una cadela. Ela sim tinha nome. Foi assim batizada pela gente da rua devido à cor de canela da sua pelagem. 

Morava entre Foz do Iguaçu e Cidade do Leste. Se perguntassem se ela nascera no Brasil ou no Paraguai, nem ela própria saberia a resposta. 

A coisa é que desde que tinha memória, a cadela passava as noites na Cidade do Leste e os dias na Foz. Já em cachorro, aprendeu a atravessar a ponte da Amizade por cima do rio Iguaçu, a imitar os humanos e descobriu que a Cidade do Leste era mais segura para dormir, enquanto era mais fácil encontrar comida na Foz. Mas ela era uma especialista. Frequentava os lanchonetes e ficava sentado ao pé de uma mesa. Sabia colocar caras muito expressivas até que convencia algum humano para lhe lançar algum bocado de comida que ela imediatamente devorava.

Embora a passagem pela ponte fosse complicada, a Canela ia e vinha todos os dias. Era uma cadela da rua, um animal que não interessava a ninguém, sem identidade, sem passaporte, sem ligação com nada nem com ninguém. 

A toda a sua vida podia ter decorrido assim. Já sabia muito bem onde encontrar comida na Foz, mas era preciso agir depressa porque muitos dos humanos não gostam de cães vagabundos e lançam-lhes qualquer coisa para os afastar. 

Enfim, nada de novo. Como estava a dizer, tudo seria pura rotina, embora fosse rotina com corridas pelas ruas ou pela ponte da Amizade. 

Mas sabem que aquele seu comportamento de cruzar a ponte foi observado por um gangue de delinquentes que acharam que poderiam treinar a Cadela para ela levar droga para o Brasil e no retorno trazer o dinheiro dos seus compradores? Mas, felizmente, não deu certo.  A polícia brasileira descobriu a operação graças aos latidos da Canela quando chamava a atenção dos traficantes para lhe tirarem a droga que lhe colocaram apegada na barriga e que lhe estava a produzir uns pruridos horríveis nas mamas. 

As mamas, precisamente, era uma parte do seu corpo que a incomodava muito. Estava grávida, o qual era algo novo. O sexo entre cães é uma coisa fisiológica, vocês já sabem. A cadela nem se lembrava de quem era o pai daqueles cachorros que carregava dentro de si. Mas notava que a sua fome duplicara. Comia muito mais do habitual. 

Afinal sentiu que ia parir. Não conseguiria chegar à Cidade do Leste, teria que parir na Foz. Mal tinha horas para encontrar um refúgio seguro. Embora odiasse a proximidade do rio, aquela era a parte mais segura, onde havia espaços que os humanos não frequentavam, mas sim outros seres, como as ratas, que sim podiam atacar os cachorrinhos. 

A Canela pariu seis crias vivas e uma morta. Má sorte. 

A experiência da maternidade era algo totalmente novo para ela. Mas o instinto é que prevalece. Bem logo, os cachorros procuraram a mama da mãe e começaram a tomar leite.

Parecia que tudo estava a correr bem. O ninho que a Canela preparara para os seus filhotes parecia seguro. Se ela ficava o tempo todo lá, as ratas não se aproximariam. Sim, segurança, mas isso envolvia fome. Ela tinha que sair dali para procurar comida e água. Se ela não se alimentava, os seus cachorros também não. Como fazer?

A cadela não contara com esse contratempo. Não podia arriscar abandonar o ninho, mas, ao mesmo tempo, sem alimento não produziria leite. Nos dois casos, havia muitas hipóteses de os cachorros morrerem.

Mas se as ratas eram uma ameaça grave, um gato era ainda muito pior. O faro de um felino atingiu perfeitamente o olfato da Cadela, que começou instintivamente a grunhir. Sentia como o gato se aproximava do ninho. A cadela ergueu-se, ia proteger a sua ninhada a todo o custo. Deixou à vista os seus caninos, enquanto os pelos da sua nuca se erguiam. Ela nunca tinha sido agressiva, mas naquela altura era uma questão de vida ou morte.

Foram uns minutos intermináveis em que a presença do gato, cada vez mais perto, só era percetível pelo seu cheiro, mas não estava à vista. O gato avançava lentamente, muito lentamente, já até o mínimo som das suas patas era audível.

E então ficou visível, a poucos centímetros da cadela. Não mostrava nenhuma animadversão, não parecia hostil. Aquele comportamento fez com que a cadela se relaxasse um bocadinho.

Aliás, na sua boca levava uma rata. Capturara-a havia uns instantes. Deixou-a fora do ninho e foi embora.

Ratas não são o alimento preferido dos cães, mas a fome é a fome. E aquele roedor satisfez as necessidades alimentares da cadela, que, naquela noite, não teve que sair na procura de alimento.

Mas foi assim todas as noites. O gato, na realidade uma gata, aparecia depois do pôr-de-sol, sempre com uma rata, um peixe ou qualquer animal que desse para comer. Alguma vez até trouxe restos de comida que os restaurantes vizinhos atiravam ao lixo.

A cadela nunca agradeceu à gata a sua gentileza, como ia fazê-lo? Mas foi graças à gata que a ninhada da cadela sobreviveu num ato inédito de solidariedade entre espécies. Mais um mistério da natureza, mais um. Ou talvez fosse um ato de sororidade entre fêmeas, quem sabe.


4. A GATA QUE PERDEU A CONTA DAS SUAS VIDAS

Dizem que os gatos têm sete vidas. Sei lá, pode ser. Esta gata já tinha gastado algumas por causa da fome. Passava muita. Naquele dia que tentou caçar o frango Três, estava à beira da inanição. 

Ela própria achava que estava a viver a sua quarta vida — portanto, quatro de sete vidas —. Morar no campo dava-lhe uma liberdade imensa, mas ela tinha nascido na cidade. A questão era escolher: liberdade ou fome; ou comida e medo. Sim, porque comer na cidade, concretamente em Foz, era fácil, mas a vida de um gato naquela cidade não é mesmo fácil, todo o contrário, são perseguidos e, se capturados, pode acontecer que acabem na ementa de um restaurante de poucos escrúpulos onde façam passar a sua carne por carne de coelho... ou de macaco.

Após perseguir um frango perdido no meio do nada, que tinha conseguido saltar um cerco de arames e ficar fora do seu alcance, a gata decidiu que se queria conservar a sua quarta vida teria que regressar à cidade.

E assim fez. Regressou à cidade que a tinha visto nascer. Contudo, se ela tivesse sabido o que lhe ia acontecer na altura, provavelmente teria ficado no campo, a tentar caçar rodentes ou algum pintinho que escapasse das quintas.

Ficou grávida. Vocês já sabem que com os animais não há nada para fazer. Ficam e ficam. 

Fez um ninho ao pé do rio e ali pariu oito gatinhos. Eram adoráveis e a gata sentiu que recuperava uma vida. À noite, deixava sozinhos os seus filhotes e ia à procura de comida. As criaturas cresciam bem, estavam bem alimentadas e ela era uma mãe amorosa e até dengosa que se ocupava das suas crias como se fossem as últimas sobre a Terra.

Numa altura, saiu a caçar durante o dia. Isso era precisamente o que estavam a esperar um par de olhos que a espreitavam na distância. Quando regressou, uma hora depois, o ninho estava vazio.

É impossível imaginar a dor de uma mãe, inclusive se é uma gata, quando lhe roubam os filhos. Porque foi mesmo isso que lhe fizeram. Contudo, conseguiu encontrar a pista do faro dos gatinhos. Foram-lhe arrebatados por um humano, um ser sem escrúpulos que queria fazer negócio com eles. 

A gata seguiu o rasto até uma loja de venda de animais de estimação. Lá estavam todos eles. A gata nem podia vê-los através da montra, mas chegava-lhe o cheirinho deles. No entanto, não pôde fazer nada. Os gatos foram logo carregados num transportador e tirados do negócio num carro grande. Embora a gata o perseguisse, não conseguiu alcançá-lo. Perdeu-se de vista no labirinto da cidade, sem imaginar que atravessariam o rio Iguaçu a caminho da Argentina. 

A gata talvez pensasse que pelo menos os seus filhotes acabariam com famílias humanas que os tratariam bem, mas isso era algo que provavelmente não passaria pela sua mente, porque os gatos não fazem hipóteses assim. Sei lá o que pensa um felino.

Assim, a gata perdeu mais uma vida, uma vida arrebatada pela dor da separação. Durante uma semana miou com tanta tristeza que até o resto de gatos da cidade se debruçavam para a enxergar.

Talvez até perdesse duas vidas em vez de uma. É complicado fazer a contagem das vidas de um gato.

E então, de repente, na beira do rio, descobriu que uma cadela da rua, tão da rua como ela, tinha parido uns cachorros. Estava sozinha e precisava de ajuda. Embora ela tivesse perdido os seus filhotes, não havia necessidade alguma de que aquela cadela perdesse os dela. Tomou uma rápida decisão. Se calhar, uma das suas vidas não se perdera.


Em Paraná, agosto de 2024

© Frantz Ferentz, 2024



quarta-feira, agosto 07, 2024

ZOILO E O SEU TELEMÓBIL

 

O Zoilo toma a súa bicicleta que está apoiada na parede da casa. O neno ten once anos e quer ir da casa até a piscina, porque case non ten nada mellor para facer do que tomar baño. Con tanta calor, non hai quen resista esa fogaxe.

A casa do Zoilo non é na realidade do Zoilo, mais dos seus avós e está nunha aldea da Mancha. Non vive alí durante o ano, mais agora é verán e os pais usan a casa dos avós como aparcadoiro para deixaren alí o neno durante tres ou catro semanas.

Cando cativo, Zoilo queixábase sen parar por ficar onda os avós, porque aborrecía moito. Mais cando lle agasallaron o seu telemóbil, parou de se queixar. Durante as horas que está acordado, non retira a vista do telemóbil, nin para comer.

— Filliño, para un pouco coa maquiniña e come, ho —dille a avoa todo o tenramente que pode, mais o Zoilo non escoita.

A avoa quer pórse brava co neto, mais daquela descobre que grazas ao telemóbil o neno nin repara no que come, de xeito que lle dá brócolos, celgas e couves, que outramente non comería nin louco.

Porén, non pode facer nada. A única actividade que fai o neno durante o día é ir á piscina unha vez por día e tomar baño alí. Mais inclusive o baño toma co telemóbil na man. Teno envolvido nun estoxo plástico que protexe o teléfono, por iso, pode metelo na auga sen temor a que estrague.

E así vai decorrendo o verán, tanto que o Zoilo nin se decata. Até para durmir coloca o telemóbil debaixo da almofada mentres carga.

Até aquel día. Cando o Zoilo vai á piscina, como todas as tardes, co telemóbil na man e a roda dianteira pasa por unha fochanca. O neno non a ve, como ía vela se non retira os ollos da pantalla?

Aparentemente non acontece nada, aparentemente, mais na verdade o golpe activa algo accidentalmente no teléfono. De inicio, o aparello funciona ben, por tanto, o Zoilo continúa a bater o papo cos seus amigos da cidade normalmente.

Os memes chéganlle con absoluta normalidade e o Zoilo ri co elefante que usa paus chineses para comer tallaríns; ou o flamengos que xogan a trocar as patas na pucharca onde moran. Por iso non se decata de que aquel vulto enorme que pasa ao seu lado podería esmagalo cun pé. Até que o vulto gruñe, e como gruñe, tanto que o seu alento despeitea os cabelos do rapaz.

O Zoilo está espantado co que ve na pantalla. Non lle parece nada normal. E logo, non é normal.

Parece real de todo e até sente o alento daquela “cousa” cabo del. Aquela cousa que o enxerga coa boca aberta chea de dentes afiados é un dinosauro, aínda que non saiba exactamente de que clase, mais é un deses bichos que pode comer unha persoa dun só bocado e aínda ficar con fame despois de arrotar.

O Zoilo non sabe o que se pasa, mais aquilo non é normal. Instintivamente bate nos pedais da bicicleta e foxe de alí sen retirar os ollos da pantalla, mais aquel dinosauro, sexa do tipo que for, perségueo como un gato persegue un rato.

— Axudaaaaaa! —berra o rapaz desesperado, a pedalear como nunca na súa vida.

Nin sequera ve por onde anda, mal escapa daquela besta que lle pisa os calcaños.

— Socorrooooo!

Mais por alí non hai ninguén. Por riba, outros dinosauros voadores comezan a sobrevoar a súa cabeza. O Zoilo sabe vagamente que se trata de pterosauros. Nunca non ten pasado tanto medo na súa vida.

Por iso, non ve o barranco que abre aos seus pés e cae. Rola por entre os matos, rabuña a pel e ao cabo desmaia.

Acorda moitas horas despois. Está na casa da avoa, todo esmagado, cuberto de feridas.

— Meu rei, estás ben? —pregunta a avoa, con cara de moita inquedanza.

O Zoilo nin responde, nunca pasou tanto medo en toda a súa vida. Parece que a experiencia foi moi forte, que algo na vida do rapaz mudou para sempre, mais aínda pregunta:

— E o meu telemóbil?

A avoa simplemente ergue os ombros. Por tal, o Zoilo fica sen telemóbil, é unha desgraza, mais se cadra é mellor así. Non quere contar a ninguén o que viu, porque ten certeza de que non será acreditado e despois quererán que o examine algún especialista da cabeza.

Á hora do almorzo, a avoa coloca diante do neto un prato con brócolos, celgas e couves. O Zoilo, ao ver aquelas verduras, sente un noxo indescritíbel. Como non ten os ollos apegados ao telemóbil, ve perfectamente aquelas verduras que non atura.

Non todo ía ser bo.

E así podería rematar esta historia, mais hai un segredo por tras. Si, un segredo que vos vou narrar, porque outramente ficaredes con vontade de saber o que é que se pasou.

Naquela mesma noite, a avoa do Zoilo toma a súa cadeira e vai sentar no faladoiro que nas noites de verán organizan os veciños na beirarrúa. Alí sentan varios veciños e falan das cousas do día.

Xa que logo, preguntan á avoa do Zoilo como correu co seu neto.

— Ben, correu todo segundo o previsto, Martiño —comenta a avoa a un dos velliños.

— Tes aí o telemóvel? —pregunta o tal Martiño.

A avoa quita o telemóbil dun bolso na saia e dáo ao Martiño, quen o toma e o manipula.

— Vexo que funcionou todo moito ben. O programa de realidade virtual que lle mandei confundiuno completamente —di o Martiño.

— E que foi o que el viu? —pregunta a avoa.

O Martiño abre un aplicativo e vense as imaxes:

— Oh, eis o tren que parece un dinosauro, e uns inocentes pardais no ceo que parecen pterosauros... Iso foi o que o Zoilo viu.

Probabelmente estaredes a vos preguntar quen é o tal Martiño e como un home maior, que participa dos faladoiros da aldea ao serán, sabe tanto de aplicativos, mais ese é un grande segredo que non estou autorizado a vos contar, mais vós podedes imaxinar o que quixerdes; con todo, ficade atentos, non sexa que o Martiño more máis perto de vós do que pensades e vos manipule o telemóbil para verdes cousas inexplicábeis e vós creades que son cousas reais. Estades avisados.

© Frantz Ferentz, 2024

 


quinta-feira, março 14, 2024

APOLO, O TERATÓLOGO AMADOR

 


Quero contarvos unha historia, mais é preciso que fique entre nós. Non podedes contar isto a ninguén, porque fixen unha descuberta moi importante que, se chegase ás orellas de certos gobernos, sería unha catástrofe mundial.

Probablemente queirades saber quen son eu, mais por motivos de seguranza non vos darei o meu verdadeiro nome. Podedes chamarme Apolo e son terátologo amador.

Que non sabedes o que é un teratólogo? Está ben, héivolo dicir. Un teratólogo é un estudioso das criaturas estrañas, entre as cales están os chamados monstros domésticos, como o monstro dos peúgos, o monstro dos pesadelos, ou o monstro dos biscoitos e tantos outros que poboan os lares da xente, mais que son invisibles para o ollo humano.

Vou falarvos da miña última descuberta, mais, como xa vos dixen, ten que ficar segredo, outramente terei problemas, a criatura terá problemas e seica vós teredes problemas por lerdes isto.

Todo comezou cando o meu pai me pediu:

— Apolo, xa está lavada a louza. Colócaa a enxugar, fai o favor.

Adoro facer construcións coa louza. Póñoa no escorredoiro ao pé da pía e coloco os pratos, os copos e o resto de cousas, coitelos incluídos, a formaren construcións abstractas que me prestan pola vida.

Teño coñecementos de física, por iso sei como funciona a forza da gravidade. Ás veces coloco garfos e cullares como soportes laterais. Sonvos construcións moi artísticas que duran até a louza secar. Despois todos os elementos van para o seu lugar, mais antes tírolles fotos que subo ás redes sociais.

Por anos todo foi impecable. Até aquel día.

Si, aquel día toda a miña construción colapsou, caeu para o chan sen compaixón, facendo un ruído que fixo acordar todo o predio. Moitos pratos, copos e cuncas esnaquizaron, un coitelo saíu disparado para un armario e ficou espetado na madeira como se fose unha frecha. Por sorte, non había ninguén na cociña, mais a escandaleira foi tal que, aos poucos, varios veciños petaban na nosa porta e preguntaban.

— Estoupouvos a bomba do gas?

— Caeuvos unha bomba dun helicóptero?

— Tivestes unha erupción volcánica pola pía da cociña?

— Houbo unha invasión alieníxena?

Eu fun até a porta, mais non abrín, porque non quería que os veciños metesen os fociños. Se hai algo que eles adoran é mexericar, de modo que simplemente expliquei:

— Non foi nada diso. Meu pai abriu unha botella de champaña e a rolla bateu por toda a cociña e fixo caer case todos os cubertos, pratos e cuncas que había. É que estabamos de celebración.

Meu pai, coitado, con todo barullo, nin acordou, por iso non entendeu, durante os seguintes días, por que os veciños lle piscaban un ollo ou lle facían comentarios como “que festas vos gastades no teu apartamento”. Mais eu non lle expliquei nada, pobriño, era mellor que continuase na súa ignorancia, mais si viu a desgraza acontecida na cociña, polo cal dixo nun ton bravo:

— Ves como non es tan bo con esas torres que constrúes cos pratos? Xa sabía eu que isto ía acontecer. Cómpre mercar unha louza nova e vas pagala ti...

Nin protestei. Limiteime a recoller os anacos espallados polo chan. Mais eu sabía que aquilo non fora un accidente, non fora un mal cálculo, non, sabía que aquel acontecemento fora provocado por unha forza invisible.

— E se... —comecei a me preguntar. 

Como xa vos dixen, son teratólogo amador. Coñecía todos os monstros domésticos que moran nas habitacións humanas e mantíñaos afastados do meu lar, aínda que iso envolvese que moraban nos lares dos meus veciños.

E si, adiviñastes o meu pensamento. Ocorreume que aquela situación tan embarazosa fora causada por algún novo tipo de monstro doméstico, un até daquela descoñecido. Por tanto, o meu obxectivo foi documentalo, gravar a súa existencia e entender o que fai.

Probablemente vos preguntaredes como podo rexistrar un monstro invisible se é, precisamente, invisible. Ben, neste caso, heivos confesar que teño unha boa equipa de teratólogo, con lentes de infravermello e escáneres de calor, pois os monstros, aínda que non se vexan, deixan pegadas enerxéticas. É a grande axuda da ciencia que permitiu aos teratólogos descubriren novos monstros domésticos e coñeceren os seus hábitos.



Deixádeme que vos conte cal foi a miña primeira experiencia cos monstros domésticos. Aconteceu hai moitos anos, cando cativo. Daquela, os meus deberes da escola comezaron a desaparecer. Eu sempre os facía ao serán, mais cando ía metelos na mochila, simplemente non estaban. Neses tempos non existían os aparellos que hai hoxe para facer o seguimento dos monstros domésticos. Con todo, tiven unha idea para seguir o rastro do roubón das miñas tarefas escolares; xa naqueles tempos eu tiña lido moito sobre monstros domésticos, de xeito que podía ficar a saber moitas cousas deles. Certamente receaba que fose un monstro cometarefas que esgueirara na miña casa.

Prepareille unha trapalla. Fixen as tarefas cunha tinta fosforescente que se vería a través do corpo do ladrón de tarefas. 

Cando o ladrón, no medio da noite, acudiu á miña mesa, axiña comeu nos meus textos. Mais aí estaba eu preparado. Escondido baixo un cobertor, non tiven problemas para seguilo polo corredor primeiro e polo bañeiro despois. Era só cuestión de seguir o brillo que del emanaba, mais gatuñou pola parede, de xeito que non puiden seguilo.

Porén, non estaba disposto a permitir que o monstro en cuestión me deixase sen tarefas. Mais habedes saber que eses monstros non comen calquera papel, non, só poden ser tarefas escolares feitas por unha crianza, por tanto, só tiña dúas opcións: quer parar de facer os deberes, quer facelos de maneira que lle causasen unha indixestión. A primeira hipótese estaba descartada, daquela só me ficaba a segunda. Mais como ía facer para lle quitar a gana de comer as miñas tarefas? 

Laxante, esa era a solución. 

Pensara que se o laxante funciona cos humanos, tamén funcionaría con outras criaturas con tracto dixestivo. E iso fixen, enchoupei a folla dos problemas de matemática cun pouco de laxante.

Así, cando o cometarefas acudiu á noite á miña mesa de estudo e viu aquela restra de contas e problemas —eu xa me decatara que adoraba a matemática—, lanzouse sobre as follas e devorounas sen mastigar.

“GRRRRGÑÑÑÑ” comezaron a soar axiña as súas tripas. Era nidio que tería que ir ao bañeiro de seguida.

A criatura liscou, mais non sen antes lle caer un saco de fariña enriba que, coas présas, nin vira e que o tornou visible. Aí aproveitei para lle facer un lampo de fotos. 

E así foi o meu primeiro encontro cun monstro cometarefas, o cal, a propósito, non volvín ver.



Por tanto, agora tiña que afrontar outra vez un encontro cun novo xénero de monstro doméstico, de cuxa existencia só tiña sospeitas. A miña hipótese era que se trataba dunha especie de monstro doméstico, cuxa filiación me era descoñecida, mais que adoraba derrubar cousas nos lares humanos. Se cadra, alimentábase do ruído que producían os obxectos ao caeren, como outros monstros se alimentan dos pesadelos. Talvez até por mor desas criaturas se explicase por que ás veces os humanos caemos sen motivo na casa. A miña hipótese é que conseguen que caïamos porque nunha mesma vivenda cohabitan varios deles e fan unha caste de cambadela.

Tamén daquela tiña unha idea de como o tornar visible e, ademais, documentar a súa existencia.

Para iso, ía darlle o que el máis quería: unha torre de pratos, cuncas e copos que chegase até o teito, unha torre tan tentadora que non habería monstriño derrubador que ficase indiferente.

Como meu pai me pedira que mercase unha nova louza, iso fixen, mais non merquei unha, merquei dúas. A segunda era toda de plástico, desas de campismo. Por tanto, fixen dúas torres que nin no mellor dos meus soños, con cálculos ben precisos.

A primeira erguina coa louza tradicional, mais utilicei cola. Si, colei todas as pezas. A segunda era a de plástico, mais aí simplemente arrumbei as pezas en equilibrio, como facía sempre.

E a seguir, todo foi cuestión de agardar. Ningún teratólogo pode ser impaciente, pois os monstros domésticos aparecen cando un menos espera. Se perdermos a paciencia, o monstro pode chegar a detectarnos, o cal significa un fiasco para calquera pesquisa.

En fin, como vos comentaba, puxen as dúas trapallas. Eu ben sabía que o monstro estaba confiado, sempre amparado na súa invisibilidade. A cámara de infravermellos e o sensor de calor ficaron preparados, mentres eu seguía todo o episodio do meu cuarto.

Finalmente apareceu a criatura. Polos rexistros que me chegaban, vin que era un monstro bastante pequeno, máis ou menos do tamaño dun monstro dos biscoitos. Con todo, saltaba moi lixeiro, como unha lagosta ou unha carricanta.

Achegouse á primeira torre e procurou a peza que faría que toda a estrutura colapsase se for retirada. Tratábase dun garfo. Empurrouno cos brazos, mais non se mexeu. Tentouno repetidas veces. Foi inútil. Probou aínda con outros elementos que puidesen ser removidos para a torre caer, mais o coitado nin podía imaxinar que toda a estrutura estaba ben colada. Deu varios pulos, unha mostra evidente da súa frustración.

De súpeto, reparou na segunda torre, a construída coa louza de plástico. Non chegou a procurar o punto fraco, lanzouse contra ela sen pestanexar, como se fose unha locomotiva, cheo de furia.

Entón si, entón a estrutura cedeu e a louza caeu para o chan, mais malamente produciu calquera ruído.

O monstriño ficou conxelado uns instantes e logo volveu dar pulos. Estaba bravo, rabioso. Como era posible. E como non vía por onde saltaba, caeu nun caldeiro cheo de fariña que eu deixara de propósito.

Aí puiden tomar outro lampo de fotos que documentaron a existencia da criatura, o seu tamaño e as súas técnicas.

Mais tamén axiña comprendín como era un risco que se soubese da existencia desa criatura. Se fose capturada e adestrada por algún goberno con ruíns intencións, a súa actuación sería un desastre.

Con todo, non me desfixen do monstriño. De cando en vez coloco unha torre feita con pezas de Lego para el a botar para o chan e así ficar satisfeito. Mais todo canto teño observado e observo gardo para min. E se vos contei esta historia é porque vos teño fiúza e confío que seredes discretos. Outramente, heivos enviar o monstriño para a vosa casa e veredes o que acontece.


Frantz Ferentz, 2024