quinta-feira, março 14, 2024

APOLO, O TERATÓLOGO AMADOR

 


Quero contarvos unha historia, mais é preciso que fique entre nós. Non podedes contar isto a ninguén, porque fixen unha descuberta moi importante que, se chegase ás orellas de certos gobernos, sería unha catástrofe mundial.

Probablemente queirades saber quen son eu, mais por motivos de seguranza non vos darei o meu verdadeiro nome. Podedes chamarme Apolo e son terátologo amador.

Que non sabedes o que é un teratólogo? Está ben, héivolo dicir. Un teratólogo é un estudioso das criaturas estrañas, entre as cales están os chamados monstros domésticos, como o monstro dos peúgos, o monstro dos pesadelos, ou o monstro dos biscoitos e tantos outros que poboan os lares da xente, mais que son invisibles para o ollo humano.

Vou falarvos da miña última descuberta, mais, como xa vos dixen, ten que ficar segredo, outramente terei problemas, a criatura terá problemas e seica vós teredes problemas por lerdes isto.

Todo comezou cando o meu pai me pediu:

— Apolo, xa está lavada a louza. Colócaa a enxugar, fai o favor.

Adoro facer construcións coa louza. Póñoa no escorredoiro ao pé da pía e coloco os pratos, os copos e o resto de cousas, coitelos incluídos, a formaren construcións abstractas que me prestan pola vida.

Teño coñecementos de física, por iso sei como funciona a forza da gravidade. Ás veces coloco garfos e cullares como soportes laterais. Sonvos construcións moi artísticas que duran até a louza secar. Despois todos os elementos van para o seu lugar, mais antes tírolles fotos que subo ás redes sociais.

Por anos todo foi impecable. Até aquel día.

Si, aquel día toda a miña construción colapsou, caeu para o chan sen compaixón, facendo un ruído que fixo acordar todo o predio. Moitos pratos, copos e cuncas esnaquizaron, un coitelo saíu disparado para un armario e ficou espetado na madeira como se fose unha frecha. Por sorte, non había ninguén na cociña, mais a escandaleira foi tal que, aos poucos, varios veciños petaban na nosa porta e preguntaban.

— Estoupouvos a bomba do gas?

— Caeuvos unha bomba dun helicóptero?

— Tivestes unha erupción volcánica pola pía da cociña?

— Houbo unha invasión alieníxena?

Eu fun até a porta, mais non abrín, porque non quería que os veciños metesen os fociños. Se hai algo que eles adoran é mexericar, de modo que simplemente expliquei:

— Non foi nada diso. Meu pai abriu unha botella de champaña e a rolla bateu por toda a cociña e fixo caer case todos os cubertos, pratos e cuncas que había. É que estabamos de celebración.

Meu pai, coitado, con todo barullo, nin acordou, por iso non entendeu, durante os seguintes días, por que os veciños lle piscaban un ollo ou lle facían comentarios como “que festas vos gastades no teu apartamento”. Mais eu non lle expliquei nada, pobriño, era mellor que continuase na súa ignorancia, mais si viu a desgraza acontecida na cociña, polo cal dixo nun ton bravo:

— Ves como non es tan bo con esas torres que constrúes cos pratos? Xa sabía eu que isto ía acontecer. Cómpre mercar unha louza nova e vas pagala ti...

Nin protestei. Limiteime a recoller os anacos espallados polo chan. Mais eu sabía que aquilo non fora un accidente, non fora un mal cálculo, non, sabía que aquel acontecemento fora provocado por unha forza invisible.

— E se... —comecei a me preguntar. 

Como xa vos dixen, son teratólogo amador. Coñecía todos os monstros domésticos que moran nas habitacións humanas e mantíñaos afastados do meu lar, aínda que iso envolvese que moraban nos lares dos meus veciños.

E si, adiviñastes o meu pensamento. Ocorreume que aquela situación tan embarazosa fora causada por algún novo tipo de monstro doméstico, un até daquela descoñecido. Por tanto, o meu obxectivo foi documentalo, gravar a súa existencia e entender o que fai.

Probablemente vos preguntaredes como podo rexistrar un monstro invisible se é, precisamente, invisible. Ben, neste caso, heivos confesar que teño unha boa equipa de teratólogo, con lentes de infravermello e escáneres de calor, pois os monstros, aínda que non se vexan, deixan pegadas enerxéticas. É a grande axuda da ciencia que permitiu aos teratólogos descubriren novos monstros domésticos e coñeceren os seus hábitos.



Deixádeme que vos conte cal foi a miña primeira experiencia cos monstros domésticos. Aconteceu hai moitos anos, cando cativo. Daquela, os meus deberes da escola comezaron a desaparecer. Eu sempre os facía ao serán, mais cando ía metelos na mochila, simplemente non estaban. Neses tempos non existían os aparellos que hai hoxe para facer o seguimento dos monstros domésticos. Con todo, tiven unha idea para seguir o rastro do roubón das miñas tarefas escolares; xa naqueles tempos eu tiña lido moito sobre monstros domésticos, de xeito que podía ficar a saber moitas cousas deles. Certamente receaba que fose un monstro cometarefas que esgueirara na miña casa.

Prepareille unha trapalla. Fixen as tarefas cunha tinta fosforescente que se vería a través do corpo do ladrón de tarefas. 

Cando o ladrón, no medio da noite, acudiu á miña mesa, axiña comeu nos meus textos. Mais aí estaba eu preparado. Escondido baixo un cobertor, non tiven problemas para seguilo polo corredor primeiro e polo bañeiro despois. Era só cuestión de seguir o brillo que del emanaba, mais gatuñou pola parede, de xeito que non puiden seguilo.

Porén, non estaba disposto a permitir que o monstro en cuestión me deixase sen tarefas. Mais habedes saber que eses monstros non comen calquera papel, non, só poden ser tarefas escolares feitas por unha crianza, por tanto, só tiña dúas opcións: quer parar de facer os deberes, quer facelos de maneira que lle causasen unha indixestión. A primeira hipótese estaba descartada, daquela só me ficaba a segunda. Mais como ía facer para lle quitar a gana de comer as miñas tarefas? 

Laxante, esa era a solución. 

Pensara que se o laxante funciona cos humanos, tamén funcionaría con outras criaturas con tracto dixestivo. E iso fixen, enchoupei a folla dos problemas de matemática cun pouco de laxante.

Así, cando o cometarefas acudiu á noite á miña mesa de estudo e viu aquela restra de contas e problemas —eu xa me decatara que adoraba a matemática—, lanzouse sobre as follas e devorounas sen mastigar.

“GRRRRGÑÑÑÑ” comezaron a soar axiña as súas tripas. Era nidio que tería que ir ao bañeiro de seguida.

A criatura liscou, mais non sen antes lle caer un saco de fariña enriba que, coas présas, nin vira e que o tornou visible. Aí aproveitei para lle facer un lampo de fotos. 

E así foi o meu primeiro encontro cun monstro cometarefas, o cal, a propósito, non volvín ver.



Por tanto, agora tiña que afrontar outra vez un encontro cun novo xénero de monstro doméstico, de cuxa existencia só tiña sospeitas. A miña hipótese era que se trataba dunha especie de monstro doméstico, cuxa filiación me era descoñecida, mais que adoraba derrubar cousas nos lares humanos. Se cadra, alimentábase do ruído que producían os obxectos ao caeren, como outros monstros se alimentan dos pesadelos. Talvez até por mor desas criaturas se explicase por que ás veces os humanos caemos sen motivo na casa. A miña hipótese é que conseguen que caïamos porque nunha mesma vivenda cohabitan varios deles e fan unha caste de cambadela.

Tamén daquela tiña unha idea de como o tornar visible e, ademais, documentar a súa existencia.

Para iso, ía darlle o que el máis quería: unha torre de pratos, cuncas e copos que chegase até o teito, unha torre tan tentadora que non habería monstriño derrubador que ficase indiferente.

Como meu pai me pedira que mercase unha nova louza, iso fixen, mais non merquei unha, merquei dúas. A segunda era toda de plástico, desas de campismo. Por tanto, fixen dúas torres que nin no mellor dos meus soños, con cálculos ben precisos.

A primeira erguina coa louza tradicional, mais utilicei cola. Si, colei todas as pezas. A segunda era a de plástico, mais aí simplemente arrumbei as pezas en equilibrio, como facía sempre.

E a seguir, todo foi cuestión de agardar. Ningún teratólogo pode ser impaciente, pois os monstros domésticos aparecen cando un menos espera. Se perdermos a paciencia, o monstro pode chegar a detectarnos, o cal significa un fiasco para calquera pesquisa.

En fin, como vos comentaba, puxen as dúas trapallas. Eu ben sabía que o monstro estaba confiado, sempre amparado na súa invisibilidade. A cámara de infravermellos e o sensor de calor ficaron preparados, mentres eu seguía todo o episodio do meu cuarto.

Finalmente apareceu a criatura. Polos rexistros que me chegaban, vin que era un monstro bastante pequeno, máis ou menos do tamaño dun monstro dos biscoitos. Con todo, saltaba moi lixeiro, como unha lagosta ou unha carricanta.

Achegouse á primeira torre e procurou a peza que faría que toda a estrutura colapsase se for retirada. Tratábase dun garfo. Empurrouno cos brazos, mais non se mexeu. Tentouno repetidas veces. Foi inútil. Probou aínda con outros elementos que puidesen ser removidos para a torre caer, mais o coitado nin podía imaxinar que toda a estrutura estaba ben colada. Deu varios pulos, unha mostra evidente da súa frustración.

De súpeto, reparou na segunda torre, a construída coa louza de plástico. Non chegou a procurar o punto fraco, lanzouse contra ela sen pestanexar, como se fose unha locomotiva, cheo de furia.

Entón si, entón a estrutura cedeu e a louza caeu para o chan, mais malamente produciu calquera ruído.

O monstriño ficou conxelado uns instantes e logo volveu dar pulos. Estaba bravo, rabioso. Como era posible. E como non vía por onde saltaba, caeu nun caldeiro cheo de fariña que eu deixara de propósito.

Aí puiden tomar outro lampo de fotos que documentaron a existencia da criatura, o seu tamaño e as súas técnicas.

Mais tamén axiña comprendín como era un risco que se soubese da existencia desa criatura. Se fose capturada e adestrada por algún goberno con ruíns intencións, a súa actuación sería un desastre.

Con todo, non me desfixen do monstriño. De cando en vez coloco unha torre feita con pezas de Lego para el a botar para o chan e así ficar satisfeito. Mais todo canto teño observado e observo gardo para min. E se vos contei esta historia é porque vos teño fiúza e confío que seredes discretos. Outramente, heivos enviar o monstriño para a vosa casa e veredes o que acontece.


Frantz Ferentz, 2024

sexta-feira, fevereiro 16, 2024

UM SAPATO DE CADA PAR

 


Naquela manhã, o novo professor chegou à sala de aula.

E todos olharam para ele, porque ninguém podia acreditar os seus olhos.

Não é que vestisse como um malabarista, nem que tivesse cabeça de coruja, nem que na linguagem das abelhas.

Não, não era nada disso.

Era simplesmente que o seu calçado não era normal.

No pé direito calçava um sapato e no direito calçava um outro diferente.

Há pessoas que gostam de meias diferentes, uma de cada cor, mas não é frequente que alguém calce dois sapatos diferentes.

Pois é.

Portanto, já desde o primeiro dia, os estudantes ficaram mais curiosos pelos pés do professor do que pelo que ensinava; muitos deles nem sabiam mesmo o que ensinava, só observavam os seus pés.

E dia após dia, o professor acudia à sala de aula com dois sapatos diferentes.

Que mistério escondia aquilo?

Era tanta a curiosidade que os estudantes decidiram unir as suas mentes para descobrirem qual a razão.

Primeiro, decidiram criar uma lista na internet onde cada um daria a sua opinião de qual o motivo.

Depois ideariam um plano para descobrir porquê.

Num site secreto da net colocaram a pergunta:

  • desmarcada

    Porque achas que o novo professor sempre vem com um sapato diferente em cada pé?

As respostas demoraram muito pouco para chegar. Ficaram assim:

  • selecionada

    Porque é muito, muito distraído e nem se apercebe de que calça sapatos diferentes (6 votos)

  • selecionada

    Porque é curtinho de vista e nem vê a diferença entre os sapatos (5 votos)

  • selecionada

    Porque é um excêntrico (4 votos)

  • selecionada

    Porque todos os sapatos que tem em casa são de um só par (2 votos)

  • selecionada

    Porque não tem dinheiro para comprar pares completos de sapatos (1 voto).

Era uma situação complicada. 

Havia muitas possibilidades. 

Como fariam para descobrir o verdadeiro motivo de porquê o professor vinha todos os dias, sem exceção, com dois sapatos diferentes?

E quando estavam prestes a idear um plano para descobrir o porquê do mistério do novo professor, viram que não era preciso.

E foi durante o intervalo, enquanto o professor vigiava, que sentiu que lhe pruria um pé, precisamente o direito.

Talvez lhe tivesse entrado um seixinho.

A questão é que o professor tirou o sapato direito e começou a coçar na planta.

Todos os estudantes da turma repararam num detalhe do pé do professor.

Era um pé esquerdo que de facto estava no lugar do pé direito.

Portanto, tinha dois pés esquerdos e nenhum pé direito.

Por isso os dois sapatos eram diferentes!!

© Frantz Ferentz, 2024


terça-feira, fevereiro 13, 2024

OS LIVROS QUE PUNHAM MEDO


A mãe da Sofia estava muito preocupada. A menina, de cinco anos, tinha medo dos livros. Tentaram explicar-lhe que os livros não são ruins, que nada mau podem fazer os livros, mas ela insistia que os seus livros lhe punham medo. Até falaram com a psicóloga do infantário, a qual também tentou explicar-lhe que os seus livros eram bons. Mas tudo foi inútil, a menina escondia-se debaixo dos cobertores e só queria ouvir os contos contados pela mãe, nada de tê-los perto. Por vezes, a Sofia até saltava para a cama dos pais, porque dizia que os livros olhavam para ela e a menina estava muito assustada.

— Não é bom que a Sofia tenha medo dos livros —comentava o pai—. Se não gostar deles, em adulto será uma ignorante porque não poderá estudar.

A mãe concordava com a opinião do pai, mas nenhum deles sabia o que podiam fazer. Porém, o problema da Sofia aconteceu estar a se repetir pelo bairro. Outros miudos da sua idade começaram a dizer que os livros eram assustadores. Os pais reuniram-se, contrataram psicólogos, mas era inútil, pelo menos dez miúdos tinham terror dos seus livros e não faziam mas do que se lamentar que tinham pesadelos noturnos de monstros saídos dos livros...

Até quando a avó Cristina, professora reformada, foi visitar a sua família. Quando os pais da Sofia lhe contaram o que acontecia, ela quis ver os livros. Pegou nalguns deles e começou a folheá-los. Ela própria teve que reconhecer que sentira medo.

— Vocês viram os desenhos destes livros? —perguntou a avó Cristina.

— Vimos. Estes albuns são o maior sucesso editorial atual. O que é que têm de particular? —quiseram saber os pais.

— Nos meus tempos —começou a explicar a avó—, os desenhos eram feitos para acompanhar os textos, mas estes livros, todos os que a menina tem cá, olhem, dão medo. Vocês viram estes narizes bicudos? E tanta cor cinzenta? E estes riscos que parece que querem saltar para os olhos? Eu própria tenho vontade de fechar estes livros e colocá-los em órbita!

Os pais ficaram muito surpreendidos. Mas tinham muita confiança na avó Cristina. Por isso, falaram com os outros pais, pois todos os meninos frequentavam o mesmo infantário e liam os mesmos livros. Deixaram a avó Cristina fazer uma prova: ela ofereceu-lhes livros com imagens a cores e formas redondas. Os miúdos reagiram de uma forma diferente ao verem os livros. Gostavam deles, já não tinham medo...

— Meninos —disse a avó Cristina—, agora façam uma coisa muito engraçada. Coloquem os vossos livros novos debaixo da cama, abertos por estas ilustrações tão giras.

Ninguém entendia nada, nem os pais nem os filhos.

— Façam como lhes digo —insistiu a velhota.

E obedeceram. Imediatamente, ouviram-se gritos interdimensionais de terror. Eram criaturas assusta-crianças que não resistiam aquelas imagens bonitas, tão diferentes das ilustrações de bichos bicudos. Fugiram todos dos seus esconderijos debaixo das camas e regressaram para os seus antros.

Nesse mesmo instante, num plano dimensional diferente, o responsável pelo Quadrante AP5XBAlpha informava o seu chefe, o Terrificador Máximo, de que o plano de mudar os sustos debaixo da cama por usarem ilustrações terroríficas fora um fiasco e que, se queriam continuar a assustar as crianças humanas, tinham que procurar um novo plano, mas até esse momento chegar, os humanos mais novos poderiam dormir tranquilos à noite.

© Frantz Ferentz, 2014/2024

O VELEIRO MEDRAMINGUANTE

 


Á xente sempre lle fan presentes polo Nadal. Poden ser moitas cousas: unha caixa de chocolates, un suéter, un brinquedo... en fin, poden ser moitas cousas, mais o que non é frecuente é que se trate dun obxecto máxico.

Si, exactamente diso, dun obxecto máxico. Imos por partes.

Caleido ía facer dezaseis anos en breve, por iso pedira como agasallo para o Nadal un barco a vea para sucar os mares, para saír cos amigos a navegar polas costas do seu país no Hemisferio Sur, onde as praias eran de area fina e o mar tiña unha cor turquesa brillante.

E alí estaba, pendurado da parede, o seu agasallo nun peúgo, como marca a tradición.

Así que o viu, o Caleido ficou decepcionado, porque dentro do peúgo do Nadal só había unha caixiña envurullada en papel de agasallo que tiña todo o aspecto de ser un puzle xigante. Daquela, non parecía que os seus pais lle desen ouvidos ás suxestións del de que quería un barco real para no verán navegar cos amigos.

— Aquí tes o teu agasallo, filliño —dixo a nai entregándolle o paquete.

El desenvurullou o vulto e viu unha caixa. Non se trataba dun paquete dun puzle ou até dunha maqueta de, por exemplo, a torre Eiffel. Non, nada diso. A caixa non tiña nada escrito, era unha simple caixa de cartón.

Tiña unha tapiña que abría turrando dela para riba. No interior da caixa había un barco, si. Era ben bonito, de madeira, con temón e unha vela branca. Tiña capacidade polo menos para seis persoas a bordo, mais terían que ser persoas do tamaño dun polegar.

— É brincadeira? —preguntou o Caleido.

— Fillo —explicou o pai—, nós non temos diñeiro para che mercarmos un veleiro de verdade...

— Mais eu quería navegar cos meus amigos...

— De todos os xeitos, le o que di aquí neste folleto que vén co barquiño.

O Caleido nin reparara que no fondo da caixa había, efectivamente, un papeliño pregado. Colleuno e despregouno. Era unha especie de manual de instrucións do veleiro.

As instrucións eran moi escuetas. Mal dicían:

«Veleiro medra-mingua. Este veleiro de brinquedo vira un veleiro real así que pousa na auga. Para regresar ao seu estado de brinquedo, é preciso que o veleiro pouse na terra sen ter contacto coa auga. Despois, colóquese novamente na súa caixa até o momento de botalo novamente a navegar.»

— Mais vós estades de chanza? —preguntou o Caleido aos seus pais.

Mais non, non era ningunha chanza.



Os pais de Caleido sabían perfectamente o que seu fillo quería, mais como xa lle dixera a nai, non tiñan cartos para lle mercar un barco real. Mal pagaban a hipoteca todos os meses como para investir millares de euros nun veleiro, mais o fillo estaba obsesionado por ter un barco para presumir diante dos amigos.

Por iso, os pais procuraron na internet unha balsa inflable ou algo así, porque era todo canto se podían permitir. Guglearon e guglearon até daren con aquilo

No inicio até parecía brincadeira, mais cando clicaron na ligazón que dicía barco medrante-minguante viron algo que os sorprendeu. Tratábase do que finalmente mercaron: un barco de brinquedo que, ao contacto coa auga, medraba até se tornar un barco real.

Era imposible acreditar aquilo. Chamaron. Unha voz que soaba a humano con acento de cabra respondeu. Os pais comentaron as dúbidas, mais a señora con voz de cabra díxolles que podían vir ao porto para veren cos seus propios ollos como aquel barco era tal como estaba anunciado.

Os pais andaban desesperados. Foron comprobar se o barco tiña as propiedades que anunciaban no anuncio. Xa estaba a agardar por eles un tipo vestido con capa e carapucha, con ares ben misteriosos, como un mago.

— Señora e señor Cuscuz, vexan o barco —dixo o tipo.

— Onde está? —preguntou a nai.

— Aquí.

E sacou o barquiño da manga, que era moi grande e aventouno á auga.

BLOP, soou.

E axiña o barco medrou, medrou, medrou até se tornar un barco normal. Todo en cuestión de segundos.

— Están a ver? —preguntou o tipo misterioso.

Mais os pais estaban sen fala. A seguir, o tipo ergueu o veleiro grazas a uns guindastes e colocou o barco na superficie seca do peirao. Inmediatamente o barco minguou, minguou, minguou e recuperou o seu tamaño de brinquedo.

O home tomouno na palma da man e os pais do Caleido dixeron a par:

— Mercámolo!



E foi así como o Caleido tivo aquel presente tan estraño. Tanto que, no inicio, nin cría que fose real, mais os pais lle xuraron e perxuraron que aquel barco medrante-minguante era real.

O Caleido acreditou as palabras dos pais e foi para o porto. Ía un día espléndido, cun sol e unha temperatura moi agradable que convidaba a navegar e até tomar baño cabo da costa.

O rapaz lanzou o barquiño do peirao tentando que non perdese o equilibrio e caese de cabeza para abaixo. Tivo que se deitar no chan para, estricando o brazo para abaixo no máximo posible, permitir que a súa man non ficase a máis duns poucos metros do chan.

XOF.

O barco pousou ben. O Caleido largou un suspiro de alivio e comezou a pensar:

“Espero que se cumpra...”

Mais a súa mente nin chegou a formular o pensamento cando soou algo así como:

VROOOOMMMM!

Xa o veleiro acadou o tamaño dun barco real. Era ben fermoso, cunha vela branca inmaculada e madeira da mellor calidade. 

O Caleido deu un pulo e ficou no interior. As táboas do chan cranxían. Que marabilla! O rapaz non podía acreditar que finalmente posuía un veleiro de seu. Daquela notou que o barco ía ser arrastrado pola corrente.

— A áncora!

Efectivamente, tiña que largar a áncora para o veleiro ficar quieto, porque non estaba amarrado. Todos os coñecementos da náutica que posuía o Caleido eran teóricos, aprendidos en cursos descargados da internet. Mais mesmo así sabía moitas cousas de barcos.

Cando xa estivo todo baixo control, fixo o que quería facer desde había anos: convidar todos os seus amigos da escola para o acompañaren a unha excursión do veleiro. Para iso, usou grupo de colegas da escola da aplicación de mensaxaría, que incluía un par de profes, mais eles de certo non irían pasear no veleiro. A mensaxe chegou a todos en cuestión de segundos e, como era sábado, a maioría dos colegas da aula do Caleido acudiron ao porto.

Cabo de media hora, estaban todos a bordo. E cada quen trouxera comida e bebida, como lles fora indicado na mensaxe.

Todo prometía que sería unha xornada de inesquecible para todos eles.

E foino.



Efectivamente, foi unha xornada en que todos os rapaces e rapazas desfrutaron como nunca na vida. O Caleido nin sequera sabía canta xente estaba a bordo, porque houbo unha festa con música, comida e bebida que durou todo o día.

Até que o sol comezou a caer. Daquela o Caleido dixo algo sorprendente aos seus colegas.

— E agora, é preciso saberdes que este veleiro é máxico, por tanto el tórnase un brinquedo cando está fóra da auga, en seco.

Aquelas palabras soaron como un chiste. Todos riron ás gargalladas.

— Non é brincadeira, é verdade! —insistiu o rapaz cando xa a nave estaba no peirao.

Mais todos continuaban a rir. Porén, o Caleido non permitiu que o veleiro tocase o peirao para todos os colegas marcharen, mantívose a un metro.

— Preciso da vosa axuda! Fagamos unha chuvia de ideas. Se me indique como sacar o barco da auga, gaña unha travesía dunha semana no veleiro.

Aquela proposta soaba moi ben. Por que non probar? 

— Meus pais practican ioga e acreditan na forza mental. Disque se nos colocamos en círculo e nos concentramos, podemos conseguir que o barco flutúe —explicou Alina, unha colega do Caleido.

— Probemos, probemos —propuxo o Caleido todo entusiasta.

Con pouca gana, sentaron todos no chan, tomados da man, mentres Alina dirixía os colegas.

— Respirade profundo, sentide o voso folgo, crede que xuntos podemos facer levitar este barco... —dirixía cos ollos pechados a Alina.

Experimentaron e experimentaron con todas as súas forzas, de tanto esforzo a algún até lle escapou un peido que, ao se espander polo ar, sacou da concentració o resto dos colegas do Caleido.

— Que fedor!

— Cocho, fai iso na túa casa!

— Porco!

Todos se queixaban, mais ninguén sabía quen era responsable pola flatulencia.

— Temos que probar outra cousa —dixo entón o Caleido.

— Mais eu quero xa ir para a casa! —protestou alguén.

— De aquí non marchamos até o barco ficar do tamaño dun brinquedo.

Houbo máis protestas, mais o Caleido mantívose firme.

— Eu teño unha idea —comentou a Mariola.

— E cal é? —preguntou o Caleido.

— Verás, a cousa é tomar moito impulso e navegar para a praia a toda a velocidade. Se tomas moito impulso, o barco sairá da auga e ficará na area.

Mais o nerdo da aula, o Máculo, replicou:

— Coa velocidade do vento, a dirección da corrente da auga, o peso deste veleiro, dígoche que non será posible. O veleiro ficará encalado na area, unha parte en seco e outra parte en mollado. 

Os colegas do Caleido sabían que o Máculo tiña razón. Tiña un cerebro prodixioso para facer cálculos físicos. Se el o dicía, sería verdade.

Mais aquela confesión do Máculo trouxo o enfastio do resto dos colegas da aula, que decidiron saltar pola borda, un após outro, e volveren á praia a nado, porque non ficaba moi lonxe.

E foi así como o Caleido ficou só no seu veleiro, a piques de chorar, por se ver tan soíño. De repente, unha man pousou no seu ombro e unha voz de rapaza díxolle:

— Eu fico aquí para che axudar, non sufras.

O Caleido virouse. Ela estaba alí, a Loia, a rapaza máis impopular de toda a aula.


Loia era o contrario de popular na aula do Caleido e compañía. Ela era gordecha e por iso non quería tela preto. Era sempre o mesmo discurso. 

Durante a excursión, ela tamén acudiu ao veleiro, mais pasou sen ser notada, de modo que ficou sentada na proa, como se quixese ficar invisible.

— Que fas ti aquí? —preguntou o Caleido nunha mestura de anoxo e alivio. Anoxo, porque non gustaba da rapaza, igual que o resto dos colegas; alivio, porque non estaba só, xa que todos fuxiran e o deixan só co seu problema.

— Axudarche —respondeu ela.

— E como?

— Coa cabeza.

— Seica queres dar cabezadas no barco a ver se mingua así?

— Non digas paravadas —retrucou ela a rir, e o seu riso soou contaxioso, pois o Caleido nunca sentira aquela rapaza rir—. Digo que só é cuestión de se usar a cabeza, de se usar o cerebro.

— E que suxires?

— Verás —comezou ela a explicar—, neste noso oceano as marés son moi marcadas. A diferenza entre a preamar e a baixamar é de moitos metros. Daquela, chega con deixares agora o veleiro cen metros máis aló, contra o paseo marítimo e esperar. Así que o mar se retirar coa baixamar, o barco ficará sobre a area.

— Mais vou levar unha coima se me atrapan co veleiro na area.

— Se, como dis, o barco se torna un brinquedo cando está pousado no chan, non terán nin vagar de ver o barco.

O Caleido pensou que n0n tiña nada para perder. Colocou a vela para o vento guiar a nave contra a costa, largou a áncora e agardou. 

Cabo de tres horas e media, a maré retirara de máis para todo o casco do veleiro estar na area, sen contacto coa auga. E xusto daquela, comezou a ranxer. Era sinal de que ía minguar. O Caleido saltou para a area e uns segundos despois, o veleiro viraba un brinquedo.

— Hurra! —berrou o rapaz todo contente. 

Recolleu o barco, meteuno na súa caixa e apresouse para a súa casa. Os pais xa estarían preocupados e, por riba, o seu estómago protestaba de fame.

E xusto antes de pechar os ollos, recibiu unha chamada no seu telemóbil.

— Aló?

— Caleido, axúdame.

— Loia? Onde estás?

— No teu barco! Cando minguou, eu aínda estaba a bordo e nin tiven vagar de saltar, como fixeches ti!

O Caleido deuse conta daquela que despois de recoller o veleiro, nin se ocupou da coitada rapaza. Si tiña que facer algo por ela. Mais xa sería no día seguinte, á noite era mellor descansar, mais como tiña o seu corazonciño, foi á cociña por unha bolacha, esfaragullouna e colocouna no chan do veleiro para a Loia matar a fame até o día seguinte.


© Frantz Ferentz, 2024