Quero contarvos unha historia, mais é preciso que fique entre nós. Non podedes contar isto a ninguén, porque fixen unha descuberta moi importante que, se chegase ás orellas de certos gobernos, sería unha catástrofe mundial.
Probablemente queirades saber quen son eu, mais por motivos de seguranza non vos darei o meu verdadeiro nome. Podedes chamarme Apolo e son terátologo amador.
Que non sabedes o que é un teratólogo? Está ben, héivolo dicir. Un teratólogo é un estudioso das criaturas estrañas, entre as cales están os chamados monstros domésticos, como o monstro dos peúgos, o monstro dos pesadelos, ou o monstro dos biscoitos e tantos outros que poboan os lares da xente, mais que son invisibles para o ollo humano.
Vou falarvos da miña última descuberta, mais, como xa vos dixen, ten que ficar segredo, outramente terei problemas, a criatura terá problemas e seica vós teredes problemas por lerdes isto.
Todo comezou cando o meu pai me pediu:
— Apolo, xa está lavada a louza. Colócaa a enxugar, fai o favor.
Adoro facer construcións coa louza. Póñoa no escorredoiro ao pé da pía e coloco os pratos, os copos e o resto de cousas, coitelos incluídos, a formaren construcións abstractas que me prestan pola vida.
Teño coñecementos de física, por iso sei como funciona a forza da gravidade. Ás veces coloco garfos e cullares como soportes laterais. Sonvos construcións moi artísticas que duran até a louza secar. Despois todos os elementos van para o seu lugar, mais antes tírolles fotos que subo ás redes sociais.
Por anos todo foi impecable. Até aquel día.
Si, aquel día toda a miña construción colapsou, caeu para o chan sen compaixón, facendo un ruído que fixo acordar todo o predio. Moitos pratos, copos e cuncas esnaquizaron, un coitelo saíu disparado para un armario e ficou espetado na madeira como se fose unha frecha. Por sorte, non había ninguén na cociña, mais a escandaleira foi tal que, aos poucos, varios veciños petaban na nosa porta e preguntaban.
— Estoupouvos a bomba do gas?
— Caeuvos unha bomba dun helicóptero?
— Tivestes unha erupción volcánica pola pía da cociña?
— Houbo unha invasión alieníxena?
Eu fun até a porta, mais non abrín, porque non quería que os veciños metesen os fociños. Se hai algo que eles adoran é mexericar, de modo que simplemente expliquei:
— Non foi nada diso. Meu pai abriu unha botella de champaña e a rolla bateu por toda a cociña e fixo caer case todos os cubertos, pratos e cuncas que había. É que estabamos de celebración.
Meu pai, coitado, con todo barullo, nin acordou, por iso non entendeu, durante os seguintes días, por que os veciños lle piscaban un ollo ou lle facían comentarios como “que festas vos gastades no teu apartamento”. Mais eu non lle expliquei nada, pobriño, era mellor que continuase na súa ignorancia, mais si viu a desgraza acontecida na cociña, polo cal dixo nun ton bravo:
— Ves como non es tan bo con esas torres que constrúes cos pratos? Xa sabía eu que isto ía acontecer. Cómpre mercar unha louza nova e vas pagala ti...
Nin protestei. Limiteime a recoller os anacos espallados polo chan. Mais eu sabía que aquilo non fora un accidente, non fora un mal cálculo, non, sabía que aquel acontecemento fora provocado por unha forza invisible.
— E se... —comecei a me preguntar.
Como xa vos dixen, son teratólogo amador. Coñecía todos os monstros domésticos que moran nas habitacións humanas e mantíñaos afastados do meu lar, aínda que iso envolvese que moraban nos lares dos meus veciños.
E si, adiviñastes o meu pensamento. Ocorreume que aquela situación tan embarazosa fora causada por algún novo tipo de monstro doméstico, un até daquela descoñecido. Por tanto, o meu obxectivo foi documentalo, gravar a súa existencia e entender o que fai.
Probablemente vos preguntaredes como podo rexistrar un monstro invisible se é, precisamente, invisible. Ben, neste caso, heivos confesar que teño unha boa equipa de teratólogo, con lentes de infravermello e escáneres de calor, pois os monstros, aínda que non se vexan, deixan pegadas enerxéticas. É a grande axuda da ciencia que permitiu aos teratólogos descubriren novos monstros domésticos e coñeceren os seus hábitos.
❦ ❦ ❦
Deixádeme que vos conte cal foi a miña primeira experiencia cos monstros domésticos. Aconteceu hai moitos anos, cando cativo. Daquela, os meus deberes da escola comezaron a desaparecer. Eu sempre os facía ao serán, mais cando ía metelos na mochila, simplemente non estaban. Neses tempos non existían os aparellos que hai hoxe para facer o seguimento dos monstros domésticos. Con todo, tiven unha idea para seguir o rastro do roubón das miñas tarefas escolares; xa naqueles tempos eu tiña lido moito sobre monstros domésticos, de xeito que podía ficar a saber moitas cousas deles. Certamente receaba que fose un monstro cometarefas que esgueirara na miña casa.
Prepareille unha trapalla. Fixen as tarefas cunha tinta fosforescente que se vería a través do corpo do ladrón de tarefas.
Cando o ladrón, no medio da noite, acudiu á miña mesa, axiña comeu nos meus textos. Mais aí estaba eu preparado. Escondido baixo un cobertor, non tiven problemas para seguilo polo corredor primeiro e polo bañeiro despois. Era só cuestión de seguir o brillo que del emanaba, mais gatuñou pola parede, de xeito que non puiden seguilo.
Porén, non estaba disposto a permitir que o monstro en cuestión me deixase sen tarefas. Mais habedes saber que eses monstros non comen calquera papel, non, só poden ser tarefas escolares feitas por unha crianza, por tanto, só tiña dúas opcións: quer parar de facer os deberes, quer facelos de maneira que lle causasen unha indixestión. A primeira hipótese estaba descartada, daquela só me ficaba a segunda. Mais como ía facer para lle quitar a gana de comer as miñas tarefas?
Laxante, esa era a solución.
Pensara que se o laxante funciona cos humanos, tamén funcionaría con outras criaturas con tracto dixestivo. E iso fixen, enchoupei a folla dos problemas de matemática cun pouco de laxante.
Así, cando o cometarefas acudiu á noite á miña mesa de estudo e viu aquela restra de contas e problemas —eu xa me decatara que adoraba a matemática—, lanzouse sobre as follas e devorounas sen mastigar.
“GRRRRGÑÑÑÑ” comezaron a soar axiña as súas tripas. Era nidio que tería que ir ao bañeiro de seguida.
A criatura liscou, mais non sen antes lle caer un saco de fariña enriba que, coas présas, nin vira e que o tornou visible. Aí aproveitei para lle facer un lampo de fotos.
E así foi o meu primeiro encontro cun monstro cometarefas, o cal, a propósito, non volvín ver.
❦ ❦ ❦
Por tanto, agora tiña que afrontar outra vez un encontro cun novo xénero de monstro doméstico, de cuxa existencia só tiña sospeitas. A miña hipótese era que se trataba dunha especie de monstro doméstico, cuxa filiación me era descoñecida, mais que adoraba derrubar cousas nos lares humanos. Se cadra, alimentábase do ruído que producían os obxectos ao caeren, como outros monstros se alimentan dos pesadelos. Talvez até por mor desas criaturas se explicase por que ás veces os humanos caemos sen motivo na casa. A miña hipótese é que conseguen que caïamos porque nunha mesma vivenda cohabitan varios deles e fan unha caste de cambadela.
Tamén daquela tiña unha idea de como o tornar visible e, ademais, documentar a súa existencia.
Para iso, ía darlle o que el máis quería: unha torre de pratos, cuncas e copos que chegase até o teito, unha torre tan tentadora que non habería monstriño derrubador que ficase indiferente.
Como meu pai me pedira que mercase unha nova louza, iso fixen, mais non merquei unha, merquei dúas. A segunda era toda de plástico, desas de campismo. Por tanto, fixen dúas torres que nin no mellor dos meus soños, con cálculos ben precisos.
A primeira erguina coa louza tradicional, mais utilicei cola. Si, colei todas as pezas. A segunda era a de plástico, mais aí simplemente arrumbei as pezas en equilibrio, como facía sempre.
E a seguir, todo foi cuestión de agardar. Ningún teratólogo pode ser impaciente, pois os monstros domésticos aparecen cando un menos espera. Se perdermos a paciencia, o monstro pode chegar a detectarnos, o cal significa un fiasco para calquera pesquisa.
En fin, como vos comentaba, puxen as dúas trapallas. Eu ben sabía que o monstro estaba confiado, sempre amparado na súa invisibilidade. A cámara de infravermellos e o sensor de calor ficaron preparados, mentres eu seguía todo o episodio do meu cuarto.
Finalmente apareceu a criatura. Polos rexistros que me chegaban, vin que era un monstro bastante pequeno, máis ou menos do tamaño dun monstro dos biscoitos. Con todo, saltaba moi lixeiro, como unha lagosta ou unha carricanta.
Achegouse á primeira torre e procurou a peza que faría que toda a estrutura colapsase se for retirada. Tratábase dun garfo. Empurrouno cos brazos, mais non se mexeu. Tentouno repetidas veces. Foi inútil. Probou aínda con outros elementos que puidesen ser removidos para a torre caer, mais o coitado nin podía imaxinar que toda a estrutura estaba ben colada. Deu varios pulos, unha mostra evidente da súa frustración.
De súpeto, reparou na segunda torre, a construída coa louza de plástico. Non chegou a procurar o punto fraco, lanzouse contra ela sen pestanexar, como se fose unha locomotiva, cheo de furia.
Entón si, entón a estrutura cedeu e a louza caeu para o chan, mais malamente produciu calquera ruído.
O monstriño ficou conxelado uns instantes e logo volveu dar pulos. Estaba bravo, rabioso. Como era posible. E como non vía por onde saltaba, caeu nun caldeiro cheo de fariña que eu deixara de propósito.
Aí puiden tomar outro lampo de fotos que documentaron a existencia da criatura, o seu tamaño e as súas técnicas.
Mais tamén axiña comprendín como era un risco que se soubese da existencia desa criatura. Se fose capturada e adestrada por algún goberno con ruíns intencións, a súa actuación sería un desastre.
Con todo, non me desfixen do monstriño. De cando en vez coloco unha torre feita con pezas de Lego para el a botar para o chan e así ficar satisfeito. Mais todo canto teño observado e observo gardo para min. E se vos contei esta historia é porque vos teño fiúza e confío que seredes discretos. Outramente, heivos enviar o monstriño para a vosa casa e veredes o que acontece.
