terça-feira, novembro 28, 2017

NO CAMPO DE REFUXIADOS


Resultado de imagen de refugee camp
No campo de refuxiados, os rapaces quedaron sen unha triste bóla con que xogaren. O aborrecemento estaba a tomar conta dos rapaces que sempre pasaban as horas interminábeis de estadía nel a xogaren partidas de desportes inventados, mais sempre con bólas. Porén, daquela, non quedaba unha triste bóla, porque os gardas requisaran todas. Parecía que o seu labor era precisamente lixar aínda máis os rapaces.

"Pai, ficamos sen bólas". Esas foran as únicas palabras que o Ahmed dixo ao pai.

Este xa sabía o que significaba. Fixo un aceno discreto aos cinco homes que estaban ao pé del, ociosos e sen nada para facer, mais que non perdían detalle do que facían os seus fillos naquel areal onde se alzaba o campo de refuxiados.

"Eh, gardas, tendes cara de fatos e non sabedes nin vos amarrar os cordóns das botas", berrou o pai do Ahmed mentres os remedaba, xunto cos outros cinco homes, do interior da reixa que impedía a saída dos refuxiados do acampamento.

Rapidamente, media ducia de gardas colleron as súas espingardas e desde unha distancia regulamentar, dispararon material antidisturbios contra os cinco homes descarados que ousaban mofarse deles. Foi unha chuvia de proxectiles disparados na dirección dos homes, mais practicamente ningún deles alcanzou ningún corpo, pois os homes correron para o interior do acampamento alzando unha vizosa nube de pó.

Cabo duns minutos, o pai do Ahmed aproximouse do fillo coa camisa envurullada á altura do ventre.

"Toma", dixo o pai e deixou á vista dúas ducias de bólas de goma que os gardas dispararan a el e aos compañeiros. "Xa podedes retomar as vosas partidas".

"Graciñas, pai", dixo o rapaz todo feliz e saíu ás carreiras contra os amigos, con todas as bólas de goma antidisturbios que eles ben saberían reutilizar.



© Frantz Ferentz, 2017

segunda-feira, junho 19, 2017

A PIRATA FERROLINHA

Resultado de imagen de lady pirate
A Cristina Río López

A Cristina decidiu que já estava farta de ser roubada. Ela trabalhava honestamente, mas o seu último cliente inventava mil escusas para não lhe pagar. A última dizia que as notas estavam doentes, de forma que uma nota de 100 euros marcava 95 por estar constipada, portanto, até ela não se recuperar, não podia pagar-lhe o devido.

A Cristina já não aturou mais. Disse que já chegava. E então decidiu tornar-se pirata. Como vivia perto do mar, não lhe custou muito encontrar uma barquinha. Estava velha, mas venderam-na por pouco dinheiro. Com um cobertor velho fabricou uma vela. Depois, com um lenço preto fez a bandeira pirata, que ela mesma desenhou, com muito jeito, pois primeiro pintou em branco a caveira e depois os dois ossos. Via-se muito giro. Finalmente, colocou-se um lenço preto na cabeça, pôs botas de goma e um remendo de olho, mas não sabia decerto se colocá-lo no olho direito ou no esquerdo. Contudo, embora levasse o remendo, ainda podia levar os seus óculos por cima.

Como ela era do Ferrol, decidiu procurar um nome. Não ia ser a pirata Cristina, porque assim ninguém a levaria a serio. Não, ela, como Dom Quixote, levaria o nome da sua terra, e mais ainda, chamar-se-ia como a sua terra, portanto, ela seria a pirata Ferrolinha. Sim, aquilo bem pronunciado punha medo. E por riba, pintou um bigode com carvão que lhe dava um aspeto ainda mais fero e, aliás, comprou uma espada de plástico num bazar chinês por três euros, mas que parecia muito real.

E assim, a Cristina lançou-se a navegar pelo Atlântico, sozinha, bom, não completamente, a sua equipagem estava composta por ela, como capitã pirata, e o seu gato. Aproximava-se dos grandes barcos de passageiros e gritava:

 Sou a pirata Ferrolinha e vou assaltar-vos. Lancem uma escada para cá baixo, que vou subir.

Os passageiros adoravam. Ninguém levava a sério a Cristina. Todos achavam que era parte de um espetáculo e lançavam moedas e moedas para ela. A Cristina estava convicta que os passageiros morriam de medo e por isso lançavam as moedas para o seu bote.

Durante todo o verão esteve a ameaçar os barcos de passageiros. E sempre com o mesmo resultado, que cada vez que gritava que ia assaltá-los, os passageiros lançavam moedas e moedas. E chegou um momento em que tanta moeda fazia com que a barca arriscasse de ir para o fundo. E é que os passageiros, bastante aborrecidos com aqueles cruzeiros, gostavam de ver uma menina com um bigode pintado e disfarçada em pirata fazer representações teatrais ali no meio do Atlântico. Até os golfinhos começaram a segui-la, porque gostavam do seu espetáculo. Porém, a Cristina cria a sério que ela era uma pirata, mas só o cria ela, e talvez o seu gato, mas ele não dizia nada, só dormia e comia sardinhas.

E assim, a Cristina, também conhecida como a pirata Ferrolinha, teve que voltar para casa porque tinha a barca tão carregada de moedas que já nem podia navegar. Com o dinheiro ganhado, comprou uma horta e dedicou-se a plantar tomates, batatas, cenoiras e feijões.

E o que foi do cliente da Cristina? Ah, esse foi incluído numa lista de piratas pela Cristina e agora o seu gabinete é visitado todos os dias pelos passageiros dos cruzeiros, que ficam à espera dele sair a cumprimentá-los com um remendo de olho, mas ele não gosta da ideia, coitadinho...

© Frantz Ferentz, 2017

quinta-feira, maio 11, 2017

DE OFICIO: P.E.T.A.


   Na torre de controlo do aeroporto saltaron todas as alarmas. O que algúns sospeitaban que acontecería, aconteceu. Parecía imposíbel, mais non, finalmente o máis estraño, o máis raro, o máis incríbel, tivera lugar. Moitos dos que alí traballaban ouviran falar daquel fenómeno, mais non o viviran en primeira persoa. Até se tería feito algún filme sobre iso, mais atopalo alí diante, a poucos metros do vidro da torre de controlo, era algo que ninguén esperaba e, menos aínda, que tivese acontecido tan rápido.
E de que estamos a falar, se se pode saber? preguntaredes algúns de vós.
Está ben, deixémonos de lerias e contemos o que acababa de acontecer no aeroporto do Mariscal Sucre de Quito. Mais heivos confesar que non é doado narrar “iso”. Ben, está ben, tentémolo.
Ás 17h15 estaba prevista a descolaxe dun voo de Quito para Madrid. Era un voo que partía cinco veces por semana. Había anos que viña sendo así e nunca aquel Airbus deixara de voar, nunca nos seus dez anos de vida.
Até aquel 3 de maio.
Naquel 3 de maio, o avión non reaxiu cando o comandante o puxo en marcha. Axiña os servizos técnicos do aeroporto se lanzaron para ver as tripas daquel Airbus. Dez técnicos armados de aparellos de todo xénero chequearon todos os sistemas do avión, e non unha nin dúas, mais tres veces. E a final chegaron a unha conclusión incríbel: que o avión non tiña ningún problema técnico. Absolutamente ningún. Daquela, por que non decolaba?
Ninguén o sabía. Tampouco ninguén tiña unha proposta. Nin sequera o piloto.
Porén, nun dos computadores da torre de controlo, un que estaba permanentemente ligado, mais que ninguén utilizaba, prendeuse un piloto vermello. Desde sempre, aquel computador estaba naquela sala sen ninguén se ocupar con el, sabían que era un mandado do ministerio, mais ningún operador traballaba con el. Na pantalla daquel computador apareceu unha mensaxe: Guevara 0999876542.
Todos os operadores da torre de controlo fitaron para aquela mensaxe inexplicábel, até que alguén lle dixo:
— E se Guevara fose un apelido e o número que vén a seguir fose o seu número de telemóbil?
Era unha hipótese. O xefe do servizo quitou o seu telemóbil e marcou un número. Soaron tres tons. Despois, unha voz de muller respondeu:
— Doutora Guevara ao aparello.
— Doutora, o seu nome e número apareceron na pantalla de un dos nosos computadores no aeroporto.
— Se callar un avión que non descola?
— Exacto.
— Vou para aló —dixo a doutora.
Unha hora despois, salvando o tránsito infernal de Quito, a doutora Guevara chegaba nun taxi ao aeroporto. Axiña subiu á torre de controlo.
— Cal é o avión en cuestión? —preguntou a doutora así que estivo na sala de controlo.
— Aquel de alí —dixéronlle acenando para o Airbus.
Sen perder máis tempo, a doutora Guevara sentou diante do computador en que aparecera o seu nome xunto co seu teléfono. Comezou a teclear. Inmediatamente se estableceu un batepapo cun locutor descoñecido que respondía ao nome de Petri. Estiveron a bater o papo durante ao menos dez minutos. Na sala non se mexía nin unha pestana, todos estaban pendentes da doutora, sen entenderen como se dedicaba a bater o papo no medio dunha situación tan complicada, mais ninguén ousou pedirlle explicacións.
Cabo duns minutos, a doutora ergueuse da cadeira e falou co xefe da torre.
— O Airbus está deprimido.
Un comentario así tería provocado as gargalladas de calquera, mais coa tensión que se mascaba no ambiente, ningún dos controladores sequera esbozou un sorriso.
— Verá —continuou a explicar a doutora—. Estiven a bater o papo coa computadora de abordo, que se fai chamar Petri. Cóntame que os sensores do avión detectaron un pasaxeiro que choraba porque non quería ir embora. Producía tanta tristeza que o avión se contaxiou dela e está para entrar en depresión...
Aquelas palabras que poderían parecer un chiste tampouco provocaron gargalladas, apenas vontade de ligar para os louqueiros, mais o xefe da torre de controlo non ía permitir que alí acontecese nada, por tanto só preguntou:
— E dígame, doutora, o que se supón que temos de facer?
— Creo que é sinxelo. Desembarquen o pasaxeiro en cuestión e afásteno do aparato, onde as súas vibracións non cheguen aos sensores do avión. Cando iso acontecer, o avión recuperará o seu ton vital normal e poderá descolar.
Todos contemplaban aquela muller coa cabeza chea de caracois que falaba tan seriamente.
Ao cabo, o técnico máis novo da torre, acabado de chegar alí a traballar, atreveuse a quebrar o silencio de todos os seus compañeiros e preguntou á doutora:
— Desculpe a indiscreción.
— Claro, dígame —respondeu a doutora Guevara cun sorriso.
— A señora é enxeñeira aeroespacial?
— Oh, non. De facto soulle PETA.
— PETA? Nunca ouvín falar diso.
— Significa Psicoterapeuta Especializada en Traumas Aeronáuticos.
— Continuo sen entender —dixo o controlador mozo.
— Psicóloga de avións, meu rei, que non pescas nada —explicou o seu xefe—. E agora, fagan o que dixo a doutora. E rapidiño…

© Texto: Frantz Ferentz, 2017
© Ilustración: M. Dolores Valencia, 2017

quinta-feira, março 09, 2017

O ATAQUE DO MONSTRO BOLACHEIRO

Resultado de imagen para ginger cookie shrek
Todos na cidade quixeron esquecer aquel tremendo episodio. Se hoxe preguntades a alguén polo que alí aconteceu naquela altura, ninguén recoñecerá que se lembra, embora si se lembren. E non me estraña, pois aquel episodio, aínda que breve, ameazou con destruír toda a cidade.

Vou parar de dar rodeos e vouvos contar os factos tal como acenteceron. Os inicios desta estoria non son moi claros, pois ninguén sabe exactamente como se xerou aquela criatura. Tampouco ninguén sabe de onde vén o Godzila do Xapón, mais aí está e dá para facer moitos filmes. Porén, ninguén querería facer un filme sobre unha bolacha de xenxibre xigante, mais esa é a criatura de que vos vou falar. Canto ás súas orixes, como digo, continúan a ser un misterio, mais eu teño a miña propia teoría. Coido que polo lugar onde apareceu o monstro, ao lado dunha escola, e a poucos metros dunha fábrica de produtos químicos, o monstro naceu pola manía de moitos nenos de botaren os restos das súas bolachas de xenxibre a un vello pozo abandonado ao pé da escola. Non sei de onde lles vén a manía (e a min tamén, hei confesalo, porque as manías son contaxiosas, coma as modas). De certo, todos os rapaces, da que saíamos da escola, tíñamos o costume de botar os restos das bolachas de xenxibre que nos daban para a sobremesa nese pozo, porque, hai que ser sinceros, eran unhas bolachas ben ruíns. Durante moitos anos, todos os estudantes da escola tiñan participado dese ritual. E penso eu que, no fondo dese pozo, había líquidos mortíferos que a fábrica de produtos químicos vertía para alí ilegalmente, sen coñecemento das autoridades.

Sexa como for, un bo día, da que amañecía, o tránsito todo ao lado da escola foi interrompido. Da boca do pozo xurdiu unha criatura que medía por volta de dez metros. Axiña a xente entrou en pánico. As primeiras imaxes da televisión mostraban un monstro feito de xenxibre, con forma humanoide, coma as bolachas, que camiñaba pola rúa esmagando todo ao seu paso. Tamén coma as bolachas, na cabeza tiña dous ollos brancos e unha boca inmensa, con só algúns dentes. Era pavoroso. Segundo camiñaba, esmagaba autos, daba couces aos autobuses, levaba por diante os cabos da luz e parecía que a electricidade apenas lle facía cóxegas. Tremendo. Enseguida acudiron as forzas de seguridade. Primeiro tentaron capturalo cunha rede, mais rompeu nela cunha facilidade pasmosa. Despois, xa decidiron que tiñan que facer coma no Xapón, disparar contra a criatura até derrubala, para evitar que esmagase a cidade, porque en media hora xa tiña deixado o barrio ao redor da miña escola case todo el en ruínas. Era unha devastación.

Dado que eu son curioso demais, ficara a unha certa distancia a contemplar aquela cena. Pillárame indo para escola e para un día que indo para aló vía algo interesante, decidín quedar. Con todo, decateime que de todos os edificios do barrio, o único que non sufrira danos fora a escola. "Por que?", pregunteime. Debía haber algo nela que mantivese afastada aquela criatura. Non podía ser nada relacionado coa sabedoría, nin sequera os libros. Non, debía ser outra cousa moi diferente, mais o que? 

A miña cabeza xiraba a toda a velocidade. O problema da bolacha xigante de xenxibre xurdira na escola e nela tiña que estar a solución. E entón un pensamento acudiume. Claro, por iso o monstro xenxibreiro evitaba a escola. Se a miña teoría era correcta, aquela cousa na parte traseira do patio acabaría coa bolacha destrutora.

Porén, primeiro tiña que chamar a súa atención. Como xa non había nin policías perto del, só uns helicópteros lle seguían a pista a boa distancia, eu era o único ser humano na zona. Se conseguía que reparase en min, sería doado que me seguise até onde eu quería. Ademais, até sabía como provocar a súa furia.

Corrín para el. Detivenme cando estaba a só uns cen metros. Despois gritei para atraer a súa atención:

— Eh, monstro xenxibreiro, olla o que fago.

Tiven que chamar por el tres veces, mais non me sentiu. Entón quitei aquilo do peto e trabei na pasta. O ranxer daquela bolacha ao ser partida polos meus dentes si fixo que o monstro atendese para min. Si, o seu ouvido bolacheiro sentiu como eu trababa nunha criatura da súa especie, unha bolacha de xenxibre normal e corrente. 

A partir de aí, todo se precipitou. Eu corrín para a escola, co monstro por tras de min a me pisar nos calcañares. Acelerei todo canto puiden, atravesei a cancela da escola que, loxicamente estaba aberta e non era de esperar que me esperase o bedel para me recriminar que chegaba tarde. Non, ademais, case que podía sentir o alento do monstro na miña caluga. Se me pillase, o que é que faría comigo, engulirme? 

Conseguín abrir a porta do caseto da traseira do patio e fiquei á espera. E tal como esperaba, o monstro bolacheiro varreu o teito dun golpe e saltou para dentro. O meu plano funcionara. O pesadelo rematara.

Cando un bocadiño despois acudiu a policía e os xornalistas, ninguén podía entender o que acontecera. Eu tiven que lles explicar:

— Lembreime que o único que destrúe as bolachas de xenxibre que nos dan na escola é o leite. Por iso, pensei que a única maneira de destruír un monstro bolacheiro de xenxibre era igualmente facéndoo caer no leite. E iso fixen, atraín o monstro até o depósito de leite que hai na traseira da escola e tendinlle unha trampa para que caese no depósito. Así conseguín acabar con el.

Eu estaba feliz polo resultado, mais non demorei moito até me arrepender. O director da escola decidiu que aquela cantidade enorme de bolacha de xenxibre non se podía desaproveitar, embora tivese pertencido a un monstro bolacheiro. Durante os seguintes seis meses, tivemos leite con bolacha de xenxibre para a sobremesa todos os días. O bo diso foi que máis ninguén voltou a botar os restos das bolachas de xenxibre ao pozo despois das aulas.

Frantz Ferentz, 2017

terça-feira, fevereiro 14, 2017

OS SONHOS|SOÑOS DA CAROLINA

A Carolina era uma grande sonhadora. Ela passava o tempo a sonhar, tanto que inclusive durante o dia ela sonhava com os olhos abertos, e até adormecia quando não devia, como quando tinha aulas, porque a Carolina não podia parar de sonhar, ou mais bem não queria.

A sua mãe sempre a repreendia. Dizia-lhe que tinha que estar desperta e se tinha que sonhar, que sonhasse à noite. Mas a Carolina não conseguia. Ela sonhava a qualquer hora, até ficava com a colher na mão e o olhar suspenso.

— Toma a sopa, Carolina! —dizia-lhe a mãe, mas a Carolina, embora voltasse do país dos sonhos, fingia continuar a sonhar, porque não gostava de sopa.

A mestra disse para a mãe que a atitude da menina era um desastre. Como sonhava desperta, vinha-lhe o sono em qualquer momento e adormecia no meio das aulas.

— Vou levar-te para o doutor —disse-lhe a mãe.

O doutor quis arranjar tudo com pílulas, mas as pílulas o único que conseguiram foi que a Carolina tivesse pesadelos.

— Mamã —explicou a menina—, eu não consigo parar de sonhar. Tenho a cabeça cheia de sonhos.

— Tens que fazer é estudar —concluiu a mãe que não queria ouvir qualquer argumentação—. Não podes ter a cabeça cheia de pássaros.

A Carolina sentia-se infeliz. Se calhar, a mãe tinha razão e a sua cabeça estava cheia de pássaros.

Uma amiga da mãe, uma senhora esquisita que gostava do esotérico, disse que tinham que colocar atrapa-sonhos por toda a casa (na escola não se podia), para os sonhos não aboiarem na cabeça da Carolina. A mãe deu ouvidos àquela ideia estranha, mas a única coisa que conseguiu foi que a Carolina não parasse de espirrar, porque tinha alergia às plumas dos atrapa-sonhos.

Até àquele dia. Uma noite, a Carolina sonhou que sonhava. Nunca lhe tinha acontecido nada assim, ou pelo menos ela nem se lembrava. Sabia que estava a sonhar que sonhava, porque no sonho principal aparecia a sua mãe que lhe gritava: “Pega nesse sonho, não deixes que fuja”. E no sonho do sonho, havia um pássaro que tinha escapado da sua cabeça, mas não tinha onde pousar. Então, de repente, encontrou um ramo de uma árvore. Pousou nele e converteu-se num fruto, um fruto desconhecido, mas muito aromático. A Carolina do primeiro sonho quis tomar o fruto, mas ele, o fruto, disse-lhe:

— Não me arranques! Sou um sonho.

— Como assim?

— Sim, os sonhos somos como os frutos. Tens que nos deixar crescer até amadurecermos. Depois, já podemos ser tomados.

— E os sonhos, como as frutas, têm sabor?

— Isso tens de provar tu.

Então o segundo sonho desapareceu e a Carolina despertou no seu primeiro sonho. A mãe estava ao pé dela.

— Pegaste nesse pássaro? —perguntou a mãe.

— Não. E não era um pássaro, era um sonho.

E nesse instante, a Carolina acordou. Estava na sua cama. Fora amanhecia. Era quase a hora de se erguer. Vestiu-se porque tinha que se preparar para ir à escola. Lembrava-se dos dois sonhos. Na altura pensou:

— Se os sonhos são como os frutos, eu deveria ter uma cesta para os recolher quando amadurecerem.
Durante uns instantes pensou em que poderia utilizar como cesta dos sonhos. De repente lembrou-se de um presente do Natal que metera numa gaveta, porque não lhe interessara nada. Era um diário que lhe oferecera uma tia dela. Logicamente estava em branco.

Pegou nele e meteu-o na mochila para o levar à escola. Um diário era, precisamente, a melhor cesta para recolher sonhos. E foi embora, contente, ainda mais sonhadora do que nunca, porque por fim tinha compreendido que não precisava passar o dia a perseguir os seus sonhos, mas podia escrevê-los no seu diário e assim tê-los sempre ao alcance dos olhos.

E assim que saiu para a rua, uma cagadinha de pássaro caiu-lhe na cabeça. A Carolina olhou para o ar e reconheceu o pássaro do seu sonho no sonho. Até lhe pareceu que, enquanto empreendia o voo, o pássaro ainda ria divertido, porque os sonhos também gostam de fazer brincadeiras.


 *   *   *



A Carolina era unha grande soñadora. Ela pasaba o tempo a soñar, tanto que até durante o dia ela soñaba cos ollos abertos, e mesmo adormecía cando non debía, como cando tiña aulas, porque a Carolina non podía parar de soñar, ou máis ben non quería.

Súa nai sempre a reprendía. Dicíalle que tiña que estar esperta e, se tiña que soñar, que soñase á noite. Mais a Carolina non o daba feito. Ela soñaba a calquera hora, até ficaba co culler na man e o ollar suspenso.

— Toma a sopa, Carolina! —dicíalle a mai, mais a Carolina, embora voltase do país dos soños, finxía continuar a soñar, porque non gustaba da sopa.

A mestra dixo á mai que a actitude da meniña era un desastre. Como soñaba esperta, víñalle o sono en calquera momento e adormecía no medio das aulas.

— Vou levarte onda o doutor —díxolle a mai.

O doutor quixo arranxar todo con pílulas, mais as pílulas o único que conseguiron foi que a Carolina tivese pesadelos.

— Mamá —explicou a meniña—, eu non dou parado de soñar. Teño a cabeza chea de soños.

— O que tes que facer é estudar —concluíu a nai que non quería ouvir calquera argumentación— Non podes ter a cabeza chea de paxaros.

A Carolina sentíase infeliz. Se callar, súa nai tiña razón e a súa cabeza estaba chea de paxaros.

Unha amiga da mai, unha señora ben estraña que gustaba do esotérico, dixo que tiñan que colocar atrapa-soños por toda a casa (na escola non se podía), para os soños non aboiaren na cabeza da Carolina. A mai deu ouvidos a aquela idea estraña, mais a única cousa que conseguiu foi que a Carolina non parase de espirrar, porque tiña alerxia ás plumas dos atrapa-soños.

Até aquel día. Unha noite, a Carolina soñou que soñaba. Nunca lle acontecerao nada así, ou polo menos ela nin se lembraba. Sabía que estaba a soñar que soñaba, porque no soño principal aparecía a súa mai que lle berraba: “Colle ese soño, non deixes que fuxa”. E no soño do soño,  había un paxaro que escapara da súa cabeza, mais non tiña onde pousar. Entón, de repente, encontrou un ramo dunha árbore. Pousou nel e converteuse nun froito, un froito descoñecido, mais moi aromático. A Carolina do primeiro soño quixo tomar o froito, mais el, o froito, díxolle:

— Non me arranques! Sou un soño.

— E logo?

— Si, os soños somos coma os froitos. Tes que nos deixar crecer até madurecermos. Despois, xa podemos ser tomados.

— E os soños, como as froitas, teñen sabor?

— Iso tes de probar tu.

Entón o segundo soño desapareceu e a Carolina espertou no seu primeiro soño. A mai estaba ao pé dela.

— Atrapaches ese paxaro? —preguntou a mai.

— Non. E non era un paxaro, era un soño.

E nese instante, a Carolina acordou. Estaba na súa cama. Fóra amañecía. Era case a hora de se erguer. Vestiuse porque tiña que se preparar para ir á escola. Lembrábase dos dous soños. Na altura pensou:

— Se os soños son coma os froitos, eu debería ter unha cesta para os recoller cando madureceren.

Durante uns instantes pensou en que podería utilizar como cesta dos soños. De repente lembrouse dun presente do Nadal que metera nunha gabeta, porque non lle interesara nada. Era un diario que lle ofrecera unha súa tía. Loxicamente estaba en branco.

Colleuno e meteuno na mochila para o levar á escola. Un diario era, precisamente, a mellor cesta para recoller soños. E foi embora, contente, aínda mais soñadora do que nunca, porque por fin comprendera que non precisaba pasar o día a perseguir os seus soños, mais podía escribilos no seu diario e así telos sempre ao alcance dos ollos.


E así que saíu para a rúa, unha cagadiña de paxaro caeulle na cabeza. A Carolina ollou para o ar e recoñeceu o paxaro do seu soño no soño. Até lle pareceu que, mentres emprendía o voo, o paxaro aínda ria divertido, porque os soños tamén gustan de facer brincadeiras.

© Frantz Ferentz, 2017


quinta-feira, janeiro 26, 2017

O PRESENTE DO PAI




Meu pai estaba moi contento co presente que recibira polo seu día de anos. A avoa ofrecéralle un Ferrari. Meu pai deulle un bico na meixela. Porén, miña mai, asustada de ver aquel presente tan caro, dixo á avoa:

— E logo, mamá, liquidaches todos os teus aforros no banco dun golpe para facer ese presente ao meu home? Seica perdiches a cabeza?

— Filla —replicou miña avoa—, eu só seguín as instrucións que me enviaras polo telemóbil.

E mostroulle o telemóbil. Alí claramente dicía: "Suxerimento presente para Carlos: compra Ferrari". Miña nai, furiosa, botou o seu telemóbil para a sanita mentres explicaba:

— Eu quixen dicir "Ferrero", os bombóns. Maldito corrector automático, maldito corrector...!


© Frantz Ferentz, 2017