— Papá, como se di barco en inglés? —preguntou Adalberto, de oito anos, ao seu pai que percorría sitios da internet con calma na procura de novas oportunidades para mellorar as súas operacións financeiras.
O pai retirou os ollos da pantalla por un instante e díxolle ao fillo:
— Adalbertiño, fillo, é que non tes un dicionario?
— Teño.
— Pois busca ben, meu, que está aí.
Adalberto volveu a procurar a palabra no dicionario. Que fastidio era que tivese que facer as tarefas escolares el só. Nada máis quería un chisquiño de axuda co inglés...
Aos poucos volveu o rapaz onda o pai.
— Non o atopo...
Para o pai aquilo era un enfastío. Arre demo, que neno tan pouco hábil tiña. De certo que era só unha escusa para que el lle fixese un chisco de caso.
— A ver, déixame ver o dicionario — pediu o pai virándose na cadeira diante do computador.
O fillo alongoullo. O pai comezou a procurar, pasou do A para o B, alfabetizado BA, logo BAR, logo BARC... E non, non estaba. A palabra barco non estaba no dicionario do fillo. Estaba barca, mais non barco. O que se podería considerar como unha falla dos autores do dicionario non parecía tal, pois xusto no espazo onde habería vir a palabra barco, había unha liña en branco. É dicir, parecía que tivesen borrado a palabra do seu lugar no dicionario.
Mais axiña reparou en que non simplemente había un espazo baleiro. Ademais unha fina liña preta que se arredaba, como se a entrada no dicionario tivese marchado deixando un rastro. Aquilo parecía unha loucura. Mais o pai non tiña tempo para xogos. Pechou o dicionario e dixo ao fillo en devolvéndollo:
— Olla, barco en inglés dise ship.
— Como se escribe?
— Ese, agá, i, pe.
E o pai continuou coa súa pescuda na rede, mentres o fillo retornaba ás súas tarefas de inglés. De todos os xeitos, o pai tiña a sospeita de que o fillo viría a incomodalo de novo, era unha sensación, polo aquel de que o neno precisaba moita atención, xa llo dixera a psicóloga da escola: «O Adalberto precisa que lle fagan moito caso, porque é un neno moi sensíbel». Que saberá a psicóloga, pensou o pai.
Porén, durante o resto da mañá daquel sábado, o pai puido continuar a traballar tranquilamente diante do computador, mentres o neno estudaba — ou fedellaba — no seu cuarto. Xantaron pizza que o pai mandou traer á casa e despois o pai durmiu unha boa sesta. A sesta dos sábados era algo sagrado para o pai, pois só nas fins de semana era cando el podía durmir sestas de tres horas, deitado na cama, unha das súas maiores paixóns na vida.
Cando se ergueu, prendeu o computador e continuou co traballo da mañá. E seguramente tería esquecido o incidente do dicionario, de non ser porque o Adalberto volveu onda el para lle preguntar novamente:
— Papá, como se di naufraxio en inglés?
Xa era demasiado. É que no neno era incapaz procurar nada el só? É que tiña que interrompelo uns segundos despois de el ter comezado a súa importante pescuda pola rede? Arre demo. O pai non estaba de moi bo humor.
— É que non o atopas no dicionario? —preguntou o pai.
— É que non vén —respondeu o Adalberto todo serio.
— Unha vez, pase, mais dúas, non. Dáme o dicionario.
O pai agarrou o libro e procurou a palabra. E novamente volveu a atopar o oco, o espazo baleiro onde debería estar a palabra galega xunto coa súa equivalente inglesa. Tamén outra vez atopou unha especie de rastro, como se a liña ou liñas que debían estar alí tivesen marchado. Como era posíbel? Que porcallada de dicionarios eran aqueles, que non valían para nada. Cando tivese vagar, ía mercarlle un dicionario novo ao fillo, moito mellor ca ese, mais agora tiña que traballar, estaba moi ocupado.
O pai tivo que facer de dicionario vivente outra vez:
— Dise wreck, meu, e deixa xa de preguntar, que teño moito traballo.
— Mais, papá, se non aparecen as palabras no dicionario e teño que facer deberes, como fago? Se non é a ti, a quen recorro? E escríbeme aquí neste papel como se escribe iso en inglés, que soa moi complicado...
O argumento de el ser a súa única axuda era bo de máis, mais o pai non estaba polo labor de atender todo o tempo o fillo, de xeito que se virou na súa cadeira e volveu ao seu traballo diante do computador.
O Adalberto volveu para o seu cuarto. Mais non foi por moito tempo. Mal pasaran dez minutos, cando xa volveu con outra pregunta para o pai:
— Papá, como se di océano en inglés?
O pai saltou da cadeira. Xa era demasiado. Así non había maneira de traballar. Se non fose pola psicóloga da escola e os seus consellos, xa tería mandado o neno a calquera lugar remoto, por exemplo, á casa do veciño de embaixo, que xa é lonxe de máis. E até podería quedar alí para cear.
Por iso, encheuse de paciencia, colleu o dicionario das mans do neno (xa nin sequera lle preguntara se o consultara correctamente, porque sabía a resposta) e comezou a follear... e as súas sospeitas confirmáronse: a palabra océano non estaba no dicionario. Repetíase, ademais, a historia do oco na páxina co rastro de tinta.
Chegados a aquel punto, o interese do pai polo seu traballo decaeu. Si, finalmente acontecía algo ao seu redor que o obrigaba a deter o seu traballo. Aquel era un misterio indescifrábel que ía requirir todo o seu talento e aínda máis. Até tres veces parecía que as palabras que o fillo procuraba desaparecían. Daba mesmo a sensación de que o feito de o fillo preguntar por elas provocaba que estas desaparecesen, como se quixesen evitar ser atopadas. Era todo un misterio.
— Papá, que como se di océano... —porfiou o Adalberto.
Mais o pai non o escoitaba. Enveredou para os andeis que tiña de fronte, colleu un libro abondo groso e folleou nel. Non dixo unha palabra. Despois achegouse para o fillo co libraco na man e díxolle:
— Procura aquí a palabra illa.
O rapaz tivo problemas para soster aquel libro. Pesaba unha tonelada. Houbo pousalo no chan para poder abrilo e procurar a palabra. Non lle levou moito tempo alcanzar o I, despois IL, despois ILL...
— Non está... —dixo sorprendido o Adalberto.
O pai agachouse para ollar. Efectivamente, a palabra illa non figuraba naquel seu dicionario enciclopédico. Mais o máis misterioso de todo o asunto é que uns segundos antes, el mesmo verificara que a palabra si estaba. No seu lugar, novamente aparecía un espazo baleiro cun regueiro de tinta a modo de rastro que se perdía polo bordo da páxina.
— E agora —continuou o pai—, procura a palabra chocolate.
— Chocolate?
— Si.
— Chocolate, chocolate?
— Claro, que vai ser, logo?
O Adalberto obedeceu. Repetiu a mesma operación, sempre co libro no chan. E cabo duns momentos, díxolle ao pai o que o pai xa se esperaba:
— Non está.
O pai non sabía se rir ou se chorar. Dunha banda, acababa de demostrar que as palabras desaparecían cando o fillo procuraba nelas, mais, pola outra, aquilo era tremendo. Se se puña a procurar cousas nos libros, as palabras, seica os parágrafos, mesmo as páxinas, desaparecerían.
E entón tivo un pensamento tremendo. O pai comezou a tremer de medo. E se o fillo se dedicaba a procurar cousas no computador, tamén desaparecerían? Por acaso, non ía probalo. Non quería imaxinar que un día usase o computador da casa, o único que había no lar, e procurando procurando calquera cousa cancelase megas e megas de informacións no seu disco ríxido ou até na propia internet. Sería unha traxedia...
Mais a cousa non remataba alí. De repente, os pensamentos do pai foron interrompidos polo fillo cando este lle preguntou:
— Papá, gústache facer tatuaxes na testa?
— Que dis? Que parvada é esa?
O neno non dixo máis nada, limitouse a acenar cun dedo para a testa do pai. Este xa chegara á conclusión de que naquel día podía acontecer calquera cousa.Por iso, ergueuse con certa présa, foi para o baño e mirouse no espello. A súa sopresa foi maiúscula cando viu que na testa tiña unha serie de debuxos, como unha tatuaxe. Tratábase dun barco de vela que afundía diante dunha illa... Mais o peor de todo é que logo de o barco afundir, volvía á posición inicial para volver a afundir e así sucesivamente... Nunca vira unha tatuaxe con movementos! Abriu a billa da auga, mollou a toalla e tentou limpar a testa, mais o barco seguía alí, tranquilamente, a afundir unha e outra vez, case como nun anuncio de neón dos antigos.
Cando o pai volveu ao salón, o fillo ollaba para el abraiado, aínda sentado no chan. O pai pensou que tiña que dar unha sensación de normalidade, por nada do mundo quería espantar o fillo.
— E logo, tes aínda tarefas? —preguntou.
— Xa case rematei a composición de inglés. Unha ou dúas liñas máis, e xa está... Mais se teño algunha dúbida, podo usar o computador para procurar nalgún dicionario en liña?
— Noooon!!!! —exclamou o pai aterrado—. Non, non, olla, facemos unha cousa. Ti fai a composición e eu sento ao teu lado e así podes preguntarme as palabras que non saibas...
— Que ben, vas sentar ao meu lado mentres fago as tarefas... —exclamou o fillo todo contento.
— E logo imos tomar un xelado, paréceche ben?
— De dúas bólas?
— Ou de cinco...
— Non sexas tan irresponsábel, papá, que despois me poño doente. E que farás coa túa testa?
— Ti acouga, poño un chapeu e así isto queda escondido...
O Adalberto sorriu ben satisfeito. Seguiu co seu traballo da composición de inglés, mais non podía parar de pensar no que lle contaría de luns, ao volver á escola, á súa compañeira Anxélica, que era unha bruxa de verdade, non só unha rapariga á que todos lle chamaban bruxa.
Foi ela a que ideara o plan para conseguir que as palabras do dicionario escapasen e despois aparecesen como imaxes na testa do pai. Fora un esconxuro ben faciliño que lle regalara porque ela, a Anxélica, estaba namoriscada do Adalberto. De feito, el era o único neno da clase que non a miraba mal por ir sempre de preto e ter como mascota unha tarántula.
— Toma —dixéralle ela durante un recreo dándolle un anaco de papel ben encadradro—. Cando fartes de o teu pai non che facer caso, le isto diante dun espello e pon unha esponxa pequena na boca...
— Para que a esponxa?
— Para que che soe a voz a cavernosa... Acentúa os efectos do esconxuro. Mais non digas a ninguén que eu che din esta fórmula.
— Acouga.
— E despois xa me contas se che funcionou o esconxuro, porque, se cadra, haberá que introducir algunha modificación.
— É cousa túa?
— É —respondeu ela ruborizando.
— Es unha tipa estupenda. Conseguiches que meu pai non estea diante do computador cando eu estou na casa.
— Velo? Para algo bo tiña que servir a maxia...
E ela quixo darlle un bico, mais non se atreveu. Aínda que fose bruxa, era moi tímida. E el era tan curriño, pensaba ela...Mais do que aconteceu co Adalberto e da Anxélica, xa vos hei falar outro día.
© Frantz Ferentz, 2012