segunda-feira, agosto 19, 2013

ACONTECEU EN SILICONIA [+12 anos]

No antigo reino de Siliconia tiñan unha terríbel tradición: as raíñas coas que casase o rei debían ser todas de pura raza branca, outramente non podían ser raíñas. Para iso, cando o rei (ou o príncipe herdeiro, no seu caso) casaba unha muller, esta debía ser submetida á proba do sangue puro, que consistía en tomar unha apócema cuxa receita se perdía na noite dos tempos, segundo a cal, se a candidata a raíña non é era de branca pura, tornábase verde en cuestión de minutos e quedaba así para o resto da súa vida. Porén, se se o era, non sucedía nada no momento, até que a candidata a raíña tiña o seu primeiro fillo, ou ben, se non quedara encinta cabo de seis meses despois de tomar a apócema, daquela tornábase tola, absolutamente tola.

Así, todas as raíñas de Siliconia desde había xeracións acababan tolas, polo cal, os reis tiñan sempre un só herdeiro. Se se trataba dunha filla, tiñan que procurar o seu herdeiro entre sobriños varóns.

Era así de triste, mais era a tradición, e ninguén parecía pronto a mudala, porque existe a idea de que as cousas que veñen de hai séculos han ser por forza boas, porén non é sempre así.

Até que chegou Eliondo, príncipe herdeiro. El estaba xa un chisquiño farto daquela situación. Quería ser rei, si, cando lle chegase a súa hora, mais non quería ter un fillo, crialo el só e tamén unha esposa tola. Tiña que atopar a maneira de vencer aquela vella e estúpida tradición da proba do sangue puro. A súa receita era un segredo que pasaba dun presidente do parlamento para o seguinte, era, se cadra, o segredo mellor gardado do reino.

Como aínda lle quedaba algún tempo, decidiu pescudar pola súa conta como neutralizar aquela proba. Para iso, consultou cos sabios do país, os que ensinaban nas universidades. Ninguén lle sabía dar unha resposta, porque todos ignoraban a fórmula da apócema.

Todos agás un matemático, quen lle dixo nun ton misterioso:

— Todo se reduce a unha fórmula matemática: máis por máis, máis; menos por menos, máis. 

E non dixo máis nada aquel vello sabio de longas barbas brancas que estaba sempre a navegar na leitura dos seus vellos manuais e non na internet, porque na altura aínda non existía.

O príncipe Eliondo cavilou moito sobre aquelas palabras. O que quería dicir? Non se podía falar de fórmulas matemáticas cando se refería á receita dunha apócema. Unha cousa e outra non tiñan nada a ver.

Durante semanas, meses, as palabras do sabio volvían á súa mioleira. Porén, nunca non lle encontraba sentido ningún. Sabía que se achegaba o momento en que debería anunciar perante o parlamento que escollería unha esposa para despois ser entronizado, chegado o momento da morte do pai, cando iso acontecer.

Entrementres, o Eliondo non facía máis que percorrer o país de incógnito na procura de alguén que lle dese a chave para neutralizar a apócema. E estando nesas, pasou ao carón dunha xanela aberta dunha sala de aulas nunha escola calquera. Alí sentiu a mestra insistir nas propiedades matemáticas:

— Évos moi sinxelo: dous números positivos multiplicados entre si, dan un número positivo; dous números negativos entre si, dan un número positivo; mais se os números son de cadanseu valor, positiva e negativa, daquela todo é negativo...

Eran máis ou menos as mesmas palabras que lle dixera o sabio da universidade, mais agora repetidas por unha mestra. E entón, unha luciña prendeu no fondo do seu cerebro. Por fin entendera o que significaban as palabras do sabio. Sen perder máis un minuto, volveu para o castelo para seguir coa súa procura noutra dirección.

E cando chegou alí, procurou onde estaban os máis dementes do reino. Non botou moito en encontrar o sanatorio onde tiñan choídas as persoas máis loucas do país. E para alá foi o príncipe herdeiro montado no seu cabalo, sen escortas.

O director do centro non daba creto aos seus ouvidos cando o príncipe Eliondo lle preguntou:

— Quen é a muller máis tola que tendes aquí?

— Chámase Claudia, é unha coitada que se cre un reloxo. Cada tres horas exactas, imita un cuquelo. Polo demais, o resto do tempo fica de pé, inmóbil, sen dicir unha palabra.

O príncipe pediu levala consigo. A tal Claudia non tiña familia ningunha. Tratábase dunha muller nova que por algún trauma descoñecido enlouquecera e acabara naquel manicomio.

O príncipe mandou preparar uns cuartos do palacio real para ela. Adxudicoulle tres serventes de absoluta fiúza e ordenou que ninguén entrase naquela zona, que ninguén tivese contacto coa Claudia.

E despois, fixo saber ao rei, seu pai, e ao parlamento, que xa escollera esposa.

— E quen a túa escollida? —preguntou o vello rei, sempre triste desde o día en que o amor da súa vida se tornara tola para sempre.

— A muller que mudará todo neste reino —respondeu o fillo misteriosamente.

E así foi como o parlamento foi formalmente convocado, mais o príncipe puxo unha estrañísima condición: que a proba da pureza de raza fose efectuada entre as 9:32 e as 12:28, e non fóra de aí. Ninguén entendía por que, mais o certo é que o príncipe ben sabía que era o intervalo en que a Claudia non diría unha palabra e non irrompería na sesión solemne para dar as horas como un reloxo de cuquelo.

O presidente do parlamento aceptou e fíxose así. Toda a ceremonia houbo ser alixeirada un chisco, coa leitura dos antigos textos que remitían ao valor das tradicións e bla, bla, bla... e chegado o momento, o propio presidente do parlamento, coa tradicional perruca de rizos, deu a probar cun culler de ouro a apócema á boa de Claudia, que enguliu sen retrucar aquela beberaxe noxenta, da que se sabía que tiña un horríbel sabor amargo como o fel.

Cabo duns minutos, cando xa quedou claro que a Claudia non se tornaba verde, o parlamento aprobou o casamento do príncipe Eliondo con aquela plebea, que si era branca de sangue puro.

No día seguinte, o príncipe herdeiro casou coa Claudia, tamén nun horario axustado, entre dous momentos en que a louca habería dar as horas. Durante a voda, ela limitouse a dicir "si" ás preguntas do arcebispo, para o cal os serventes traballaran con ela para lle arrincar aquela palabra cada vez que alguén lle fixese unha pequena presión no cóbado, cousa da que se encargo o propio príncipe.

O Eliondo non chegara a pensar no que facía con aquela muller. Ninguén lle preguntara si ela quería ou non casar. De feito, nin ela mesma era consciente de que estaba a se converter na esposa do futuro rei e que ela mesma sería raíña consorte. A única intención do príncipe era acabar con aquela absurda tradición e a Claudia era o medio para acabar con ela. Iso era todo. Non pensara nas consecuencias do que estaba a facer. E, ademais, todo desencadeouse ben axiña, pois só vinte e catro horas despois do casamento real, a Claudia, á hora en que se esperaba que dese a hora, non o fixo. En vez diso, a Claudia mirou ao seu derredor e preguntou:

— Onde estou?

De repente, toda mostra de demencia na Claudia desaparecera. O príncipe acudiu inmediatamente aos aposentos da súa esposa e quixo verificar que a súa teoría se confirmaba. E si, confirmouse: a Claudia xa non estaba louca. E así, anunciou ao seu pai:

— Meu rei e señor, grazas a un principio matemático, acabo de neutralizar a apócema da proba da pureza da raza. A miña esposa era unha absoluta demente, procedente dun manicomio, e agora, despois de catar hai dous días a apócema, sandou da tolemia.

— E logo? —quixo saber o vello rei.

— Moi sinxelo —continuou a explicar o príncipe—. A apócema afectaba aos non-loucos para facelos enlouquecer, mais nunca fora aplicada a un louco, polo cal, o resultado sería o contrario do esperado: desenlouquecelo.

Aquilo era o que aprendera do vello sabio matemático, el fora quen lle dera a clave para interpretar correctamente os resultados. E tivera razón. Aínda que correra moitos riscos coa Claudia, que servira como cobaia.

Certamente a coitada da Claudia non entendía o que facía ela no palacio real e case que volveu a enlouquecer cando lle dixeran que casara co príncipe herdeiro.

— Por moi príncipe herdeiro que sexades —dixo ela—, penso que me debedes unha explicación.

El, que era un home xusto, entendeu que era o mínimo que podía facer e que de paso procuraría compensala. Así, explicoulle cal fora o seu plano e como grazas a ela demostrara que aquela proba da apócema era unha aberración.

— Concordo con vós, príncipe. E xa que estades disposto a me compensar, só vos hei pedir un favor.

— Falade, Claudia.

— Eu gustaría de estudar na universidade. Veño dunha familia moi pobre e ese sempre foi o meu soño. Nunca pensei que o realizaría.

O príncipe quedou abraiado con aquel pedido, mais non podía pór obxección ningunha aos desexos da Claudia. Despois de saír da súa tolemia, demostrara que era unha muller moi intelixente. Naquela época as mulleres aínda non ían á universidade, mais ela era a princesa consorte herdeira, ninguén ía dicir que non ao príncipe se ela quería estudar. Na universidade aprendeu moitas cousas, cousas que noutras partes non tería nunca aprendido.

Porén, pouco a pouco a Claudia comezou a esixir mudanzas para o reino: comezou a pedir eleccións ao parlamento, quixo crear o seu propio partido político (daquela nin existían aínda os partidos políticos e os parlamentares eran nomeados polo rei). O príncipe estaba preocupado, nunca sospeitara que a súa muller, en saíndo da demencia, o metese en tantos problemas. Por outra banda, no país estaba prohibido o divorcio, polo que non lle quedaban moitas opcións.

De entrada, tivo que esperar a ser coroado rei após o falecemento do pai. E uns días despois, renunciou ao trono e cedeullo á súa muller, que pasou de raíña consorte a raíña lexítima. E el, entrementres, dedicouse a descansar nos xardíns do palacio real, relaxado, sen estrés.

Porén, a súa alegría durou pouco. Cabo dun par de meses, despois dunha actitude frenética da raíña Claudia, onde esta pasara a ser ao mesmo tempo goberno e oposición, sen deixar de ser raíña e primeira ministra, de mudar o país de enriba para embaixo até o converter nunha república presidida por unha raíña, un servente anunciou discretamente ao monarca consorte que debía vir para os aposentos da raíña. O monarca, en chinelas e batín, acudiu cunha caipiriña na man.

E alí atopou a raíña tesa como cando a coñecera, inmóbil, sen dicir unha palabra. O rei consorte soubo axiña o que se pasaba. Todo era cuestión de frenesí. Con tanta vontade de mudar as cousas, a raíña enlouquecera outra vez. Daquela si sabía por que. 

— Esta vez parece que non dá as horas como antes —comentou o servente observando a raíña.

— Iso é porque non lle deron corda —observou sabiamente o monarca.

A seguir, retorceulle suavemente a orella dereita mentres informaba aos serventes que deberían facer o mesmo cada tres días. E, efectivamente, a seguir a raíña volveu a dar as horas como un reloxo de cuquelo.

O rei tivo que retomar o control do país perante a incapacidade da súa muller, mais deixouna de primeira ministra, porque cando había discusións no parlamento disparábanse os seus sensores e obrigaba a todos a calar facendo o cuquelo con toda a forza dos seus pulmóns. Porén, o rei non tiña moita vontade de reinar, de modo que disolveu o país, mandou os habitantes aos reinos veciños e pasou o resto dos seus días a cultivar cogomelos como segunda vivenda para gnomos. Despois de todo, nin as antiquísimas tradicións ían valer para nada.

Porén, nunca se desfixo da súa muller. Na verdade, des que comezara a dar as horas puntualmente, ela tornárase nun complemento moi útil na súa vida. Realmente, comezara a atopala adorábel cando facía cu-cu.


Texto: Frantz Ferentz, 2013
Imaxe: Valadouro, 2013

A COLOMA E O SEU HERPES BERNARDINO [+10 anos]


A Coloma ergueuse de mañá como todos os días, saudou o seu gato, o seu coello e, pola xanela do seu cuarto, o aprendiz de superheroe da casa de en fronte que adormecera no tendedoiro sobre o patio ao tentar entrar na casa pola xanela, mais como se enredou alí, adormeceu entre as cordas.

Notou que tiña un estraño proído no beizo. Foi ao baño ver de que se trataba. Cando viu aquel vulto no beizo, asustouse. Era como unha canica que lle penduraba do beizo inferior, na parte esquerda. Que horror! 

Inmediatamente pediu hora no dermatólogo, mais, claro, a hora dábanlla para dentro dun mes. Porén, a Coloma sabía que non podía deixar aquilo alí sen atención, se até parecía que medraba por momentos, como unha especie de alien. A Coloma sentiu medo. Por iso, decidiu ir ás urxencias. Por sorte había alí un podólogo que algo entendía. Díxolle: 

— Hui, iso é un herpes. Ten moi mao aspecto.

— E que podo facer con el, doutor? 

— Aturalo.

— Aturalo? —preguntou a Coloma. 

O doutor quixera dicir que debía deixalo en paz, que curaría só, nada de maltratalo, nin tocalo. Quería terlle explicado que cunha pomada de aloe vera curaría só, mais é que xa enseguida a enfermeira dixo: “Seguinte” e a Coloma tivo que saír, porque nas urxencias só daban tres minutos por paciente e o podólogo facendo de dermatólogo xa estaba chegando aos catro. Imperdoábel.

Dese modo, a Coloma dedicouse a coidar do seu herpes, a aturalo. E así foi como decidiu chamalo Bernardino. Cando pequena tivera un amigo invisíbel que se chamaba así e que era un pouco molesto. Por iso, decidiu homenaxear aquel amigo da infancia (que sería del logo de tantos anos?). 

O certo é que a Coloma, desde aquel día, deixou de sentirse tan soa. Non é que o coello e o gato non lle fixesen compañía, que lla facían, mais co Bernardino tiña unha certa complicidade. 

Seguía a medrar un pouquiño a cada día. Ao cabo dunha semana, o herpes do beizo da Coloma xa tiña o tamaño dunha pelota de fútbol. Mais o importante non era iso, senón como partillaban as refeccións. Así, cando a Coloma preparaba caldo de verduras, o Bernardino buligaba todo porque non gustaba del, o moi pillabán, mais daba saltiños de contento cando a Coloma comía un xeado, aínda que, para iso, a Coloma tiña que suxeitalo coas mans, porque podía perder o equilibrio.

Polas noites vían xuntos películas. Cando a Coloma se emocionaba cunha comedia romántica e choraba, o Bernardino tamén choraba, mais disimulábao, púñase mioqueiro. 

Se non fose porque o Bernardino, ao cabo de dúas semanas, xa era tan grande como a cabeza da propia Coloma, diríase que ela era feliz.

Até aquela mañá. 

Naquela mañá, cando a Coloma espertou e foi palpar o herpes para lle dicir bo día, atopouse con que xa non estaba. Desaparecera! 

Como era posíbel? Procurouno entre as sabas. Mirou até entre os dentes do gato, se por acaso o comera. A Coloma comezou a sentirse moi triste. Bernardino... 

— ¡Bernardino! —chamou desesperada. 

E repetiu: 

— ¡Bernardino! 

E, de súpeto, ouviu unha voz aos seus pés que dicía: 

— Aquí estou. 

A Coloma fitou para aquel ser que se colocara aos seus pés. Era unha especie de gnomo que camiñaba aos saltiños polo chan. 

— Ti es Bernardino? —preguntou sorprendidísima a Coloma. 

— Son. 

— Mais... 

— Verás, nacín de ti en mitose, xa sabes, como as células que se separan. Son unha especie de clone de teu, pequerrecho e feo, mais un clone... 

A Coloma non sabía si saltar de alegría ou chorar. Por unha banda, era bonito ter compañía no apartamento. Polo outro, o Bernardino saíra bastante feo. Tiña orellas picudas, como os elfos, e, ademais, se o visen os veciños, avisarían as Forzas Armadas por posíbel visión de alieníxenas. 
O Bernardino pareceu barruntar o dilema da Colomba: 

— Prométoche que non mudará nada, todo será como antes... Ademais, agora poderei ofrecerche o meu ombreiro para chorares cando vexas unha película sensíbel.

O mao é que o ombreiro do Bernardino lle caía á Coloma un pouco baixo, mais subíndoo en varios coxíns, quizais... 

Porén, a Coloma aceptou. Deixou o Bernardino, o seu clone imperfecto, vivir na casa. E viviron felices, co Bernardino facéndose pasar por unha cacatúa nunha gaiola a cada vez que tiñan visita, de non ser porque, un día, ao se erguer, a Coloma descubriu que unha verruga do queixo comezaba a medrarlle desmesuradamente e enseguida díxose: “E agora que...?” 

Frantz Ferentz, 2013