Artur é un rapaciño soñador. Préstanlle a esgalla os avións e os pilotos. Veos decote voar por riba da súa casa e imaxina que é el quen os pilota... Que guapo debe ser iso! Encantaríalle levar unha das súas cazadores grandoas e eses lentes escuros que fan tan serios aos pilotos...Artur coida que os pilotos son uns heroes.
– Gústanme os avións, gústanme os pilotos... Ah, quen fora un deles... –dise entre suspiros.
Pero Artur aínda non pode pilotar un avión. É demasiado novo para iso. Polo de agora hase conformar con ver todas as películas de avións, vellos e modernos, e ler unha e outra volta a súa enciclopedia de historia da aviación, que de tan vella como está, xa pide a xubilación.
Porén, o rapaciño quer facer realidade o seu soño e vai contarllo ao pai.
O pai de Artur está todo cómodo no sofá do salón.
– Papa, eu quero pilotar un avión...
O pai non fai máis que entreterse co xornal. Nese intre está a facer un encrucillado. Hai un vocábulo de seis letras que se refire a certo mamífero comichón, e o pai dubida se non será humano.
Cando Artur lle di aquilo, el sorriu, faille festas na cabeza e coméntalle:
– Claro, fillo. Este ano de seguro que o Cantarrá gaña a Liga...
Artur mira para el decepcionado.
Non lle fixo nin un chisco de caso!
Decide ir probar sorte coa mai. Ela é unha paisana máis seria.
Atópaa na sala, a ver a tele. Está a ver un programa sobre a historia dos espaguetes. Preséntao un paisano famoso, que facer non fai nada, pero comer, come todo.
– Mamá, teño de dicirche unha cosa importante: que quero ser piloto de avións.
Artur espera que a mai lle faga o caso que o pai non lle fixo. Pero ela non separa os ollos da pantalla e di:
– Chocolate? Telo na neveira... e despois lava os dentes, que che sairán caries.
Ela tampouco non o atende!!
Artur está ben triste. Seu pai non o escoita, súa mai tampouco. É o de sempre: non o toman en serio. Rinse das súas ideas: coidan que é un fantasioso, un soñador.
Ah, a familia...! A súa familia é o pai, é a mai e é... é Carmiña, a irmá!
Tomarao ela en serio?
A cousa é facer a proba...
Artur envereda para o cuarto dela.
A Carmiña está no seu cuarto. Practica o seu deporte favorito: deitarse na cama cos auriculares nas orellas para escoitar música esnaquizante desa que lle gusta a ela.
Cando está así non se enteira de nada. Parece que o seu corpo está alí pero a súa alma está a viaxar polos espazos siderais.
– Carmiña... –chama suaviño Artur.
Pero ela non se dá cata.
Artur méxea e ela torna da viaxe espacial.
– Que queres, ho? –pregunta algo anoxada.
– Quero contarche unha cosa importante –di Artur.
– O que?
– Que quero ser piloto de avións...
Carmiña mírao un momento. Despois mete a man no bolso e quita dous euros. Apúrreos a Artur e dille:
– Vai á feira e móntate nun avionciño de moedas.
E despois segue a ouvir na súa música.
Artur ten gana de chorar.
Ten máis gana aínda de chorar. Ninguén non lle fai caso, ninguén non o entende; está desesperado. Decide ir ao seu cuarto e encerrarse alí para ler a súa enciclopedia...
Pero apenas pasa alí un anaco, dálle por mirar pola ventá. No edificio de enfronte, nunha ventá á altura da súa, un rapaciño da súa idade está a aventar avións de papel para a rúa.
Fai un e tírao; fai outro e tírao. Debe ter unha chea de papeis para ilos aventando todos á rúa daquel xeito. E que ben voan! O rapaz parece un enxeñeiro avionístico papelista.Entón unha idea xermola no seu cerebro. Non é o campión da súa clase de avións de papel? Xa gañara o concurso do colexio dúas veces. Era un concurso guapísimo, consistente en guindar avións dende as ventás do laboratorio e ver cal chegaba máis lonxe sen que se enteirase don Bernardo, o profe.
E logo, non lle dá máis facer un avión cunha folla de periódico que con cen ou duascentas?
Entón, claro que pode facerse o seu avión!
Na casa de Artur gardan todos os periódicos vellos dende hai séculos. É unha zuna do pai que di que quer facerse un arquivo histórico gardando os papeis, pero a mai, de cando en vez, manda algúns paquetóns deles para o contedor de papeis (porque é moi ecoloxista ela).
Artur vai ao armario xigante onde están os periódicos e lévaos para a terraza ás embozadas. Paso a paso, vai facendo unha montaña de periódicos na terraza...
Despois rompe a hucha dos aforros e baixa á tenda para mercar dous litros de cola. Laboriosamente, vai apegando todas as follas até xuntalas nunha grandísima que ocupa todo o solo da terraza.
Déixao secar. Despois prégao e vai facendo o avión de papel máis grande que nunca tal se viu.Que cousa máis guapa!
Até lle fai detalliños de adorno, como tiras de cores.
Como lle sobra unha manchea de papel, Artur decide facer tamén un boneco que ten o seu tamaño. Qué xenial! Baixa un momento para a casa, colle unha camisa, un pantalón e unha rebeca e pona ao boneco.
– Se parezo eu mesmo! –exclama.
Baixa despois outra volta para a casa. É a hora da xanta.
Toda a familia xa está na mesa hai un cacho. Espérano. A tele está posta e un paisano con gravata, bigote peiteado e cellas coa permanente conta as noticias do día como quen conta a vida de Rita Méndez, bolboreta en busca de traballo.
Artur quer falar. Precisa contar a todos o que vén de facer. Vai levar a cabo por fin o seu soño dourado!
– Cala a boca... –di o pai.
– ... que é moito importante... –amece a mai.
– ... saber o que pasa cos tellados persas –conclúe a irmá.
Artur cala. Que remedio!Á fin chega a publicidade. Anuncios. Agora Artur tenta falar outra volta e di dunha tirada todo o que fixo:
– Collinmoitopapeldoarmario... epuxenmeaapegalotodo... atequefixenunavióndepapel...
– Que fixeches un avión de papel? –pregunta a mai.
– Fixen.
– Ves moita tele ti –opina o pai.
– Sóbrache fantasía –di a irmá–. Vende unha pouca dela.
Non lle cren unha palabra...Pobre Artur. Pero o non se dá por vencido.
A familia ponse a ver unha película de ciencia ficción despois da xanta.
Artur aproveita e sobe á terraza. Monta o boneco de papel no avión e empúrrao para a rúa.
Como voa!
O avión pasa diante da ventá do salón onde está a familia de Artur.
– Aí vai Artur... –di o pai.
– ... está a pilotar... –aclara a mai.
– ... un avión de papel –conclúe a Carmiña.
Silencio.
De golpe berran todos tres:
– Un avión de papel?!
O pai, a mai e a irmá Carmiña enveredan para a rúa coma meteoros. Nin sequera matan a tele. Ninguén non os detería.
– Volve, Artur, volve... –van berrando mentres ven como o avión, por riba das rúas, se vai perdendo cidade a dentro.
O avión vai cada vez mais ás présas. O pai para un taxi e dille ao taxista:
– Siga ese avión – acénalle para o ceo para que o outro vexa que é de verdade.
E o taxista, que devecía por ter unha aventura peliculeira, lánzase a perseguir o avión de papel xigante polas arterias da cidade.
A familia de Artur non sabe se pasa máis medo coas velocidades do taxista tolo ou co que lle poida suceder ao rapaz.
Daquela un coche de policía pónselles detrás.
O pai saca a cabeza pola ventá e cóntalles o que pasa aos berros, acenando para o ceo.
O coche de policía ponse á cabeza para despexar o camiño.
– Máis rápido –di a mai.
– Máis rápido –di o taxista.
– Máis rápido –di un dos policías.
E para colmo, xúntaselles un coche da televisión, que se enteira axiña do que ocorre.
Os tres coches atravesan a cidade coma faíscas.
Non respectan os semáforos, os moi brutos.
E entón... o avión sobrevoa por riba do porto. Introdúcese no mar e pérdese polo horizonte.
Que desilusión!
Que traxedia! Toda unha hora de carreira louca pola cidade non vale para nada.
– Vaise para o mar –di o pai choramicando.
– Pérdese, pérdese –di a mai xemecando.
– Vai saír nos papeis –di a irmá morta de envexa.
– Torna, Artur, que os teus pais te esperan... –di o taxista.
– Que barbaridade –di un periodista–. Este neno ten un avión de papel, pero non un barco.
– Se cadra sabe reciclalo en barco, non pense –di un dos policías.
– Haberá que telefonar ao exército...
– Ou á Nasa...
– Ou aos cazadores de bolboretas.
Entón na familia se dan conta de que todo iso pasara por non escoitar a Artur. Esa foi a cuestión: non o escoitaren.
Atristallados, volven os tres para a casa.
Eh! A tele está posta, pero non hai xa a mesma peli. É unha reportaxe de avións.
E no sofá vese un vulto sentado. Quen será? Un ladrón? Un extraterrestre? Un inspector de facenda?
O pai agarra un zapato para usalo coma arma. A mai agarra unha barra de pan duro de hai quince días. A irmá vai para o seu cuarto para velo de lonxe.
– Quen está aí? –berra o pai chantándose diante do sofá co zapato na mao sen decatarse de que ten un furadiño no calceto.
– Son eu –di Artur todo acougado.
– Artur?!
– Pero non...
– ... estabas ti...
– ... a voar no avión?
– Non –responde o neno–, era o boneco que fixen quen pilotaba o avión...
A familia non se lle tira ao pescozo.
Mellor así.
Aprenderon a lección: escoitar, escoitar, escoitar sempre. Así, cando Artur lles di:
– Sabedes? Coido que a miña vocación é artista do papel... Mellor que piloto.
Pensan que máis vale así.
Pero, quén non lles asegura que nun par de semanas non muda de idea e entón non quer ser astronauta...?
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide