quinta-feira, dezembro 28, 2006

Cinco fábulas de Esopo [+8 anos].- Esopo






1. A formiga e a crisálida


    Unha formiga vagaba baixo o sol ardente na procura de comida cando atopou unha crisálida que estaba a piques de se mudar. A crisálida moveu a cola e así atraeu a atención da formiga, quen viu daquela que estaba viva.
    – Coitado animal, digno de lástima –exclamou a formiga con desdén–. Que malfadado destino o teu! Mentres eu podo correr de acó para aló á vontade e, se quero, podo subir á árbore máis alta, ti estás aí presa nesa cuncha e mal podes mover o cabo da túa cola escamosa.
    A crisálida sentiu todo isto, mais non fixo por responder. Uns días despois, cando a formiga volveu pasar por alí mesmo, non ficaba nada agás a cuncha. Preguntándose que fora do dentro, viuse de súpeto envolvida na sombra dunhas ás espléndidas de bolboreta que a abanaban.
    – Contémplame agora –dixo a bolboreta–, eu son aquela túa amiga que che daba mágoa. Presume agora dos teus poderes de correres e gabeares mentres aínda me poidas escoitar.
    E en dicindo así, a bolboreta ascendeu no ar e deixándose mexer pola brisa do Verán, perdeuse da vista da formiga para sempre.
    “As aparencias enganan”


2. A formiga e o saltón


    Durante o Verán, no campo, un saltón ía choutando, cantarexando por mor do seu contento. Ao seu lado pasou unha formiga, cargada até arriba cun gran de millo que levaba para o millo.
    – Por que non vés e falas comigo –preguntoulle o saltón– no canto de cargares e te arrastrares así?
    – Estou a axudar a recoller comida para o inverno –dixo a formiga–, e recoméndoche faceres o mesmo ca min.
    – Por que hei preocuparme polo inverno? –respondeu o saltón–. Hai comida dabondo arestora.
    Mais a formiga seguiu o seu camiño e continuou coa súa xeira.
    Cando chegou o inverno, o saltón non tiña comida e atopouse que ía morrer de fame, mentres que vía que as formigas partillaban o gran e o millo que recolleran durante o Verán.
    Daquela o saltón dixo:
    "Máis vale prever os días de necesidade".


3. O camelo

    Cando o home viu o camelo pola primeira vez, espantouse del por mor do seu tamaño e liscou. Despois dun tempo, cando percibiu que era manso e xentil no seu carácter, reuniu valor para se lle achegar. Pouco despois comprobou que era un animal cun espírito inferior, de maneira que ousou pórlle unha brida na boca e permitir que un meniño o guiase.
    Os costumes serven para superar os medos.


4. O granxeiro e mais os seus fillos


    Un pai estaba a piques de morrer e quixo asegurarse de que os fillos lle prestarían a mesma atención á granxa que el mesmo. Chamounos arredor do leito e díxolles:
    – Fillos, hai un gran tesouro escondido nunha das miñas viñas.
    Os fillos, logo da súa morte, agarraron as eixadas e as pas e escarvaron con moito xeito cada recanto da súa terra. Non deron atopado tesouro ningún, pero as vides agradecéronlles a laboura cunha colleita extraordinaria e abundante.


5. Os galos pelexóns e a aguia


    Dous galos pelexaban todo feros para un deles ser o amo do poleiro. Ao cabo, un deles venceu o outro. O galo vencido retirouse e escondeuse nun recanto tranquilo, mentres que o vencedor gabeou a un alto muro, bateu nas ás e cacarexou exultante con todas as súas forzas. Unha aguia que daquela sucaba o ar reparou nel e deuno agarrado coas súas poutas. O galo vencedor saíu axiña do seu recanto e foi o amo do poleiro sen ninguén llo gurgutar.
..   "O orgullo precede a destrución".

Máis fábulas aquí

© Tradución: Xavier Frías Conde.
All rights reserved worlwide

sábado, dezembro 16, 2006

O LIBRO MÁXICO



    A Marta era unha nena abondo travesa, ben, era o colmo da travesura. Sempre estaba a montar liortas na casa ou fóra dela. De feito, era o pesadelo dos pais. Non había día que non recibisen unha queixa da escola, dos veciños ou até do concello. Era un verdadeiro terremoto.
    Un día, cando a nai estaba xa farta de tanta falcatrúa, mandou a nena para o patio, para xogar ela alí soa un bocadiño.
    A Marta saíu toda contenta ao xardín da casa. Adoraba pasar alí horas e horas a procurar insectos, pero naquela altura do ano non os había, porque era outono.
    Comezou a remexer entre as follas, á procura dalgún insecto especial, seica un con dúas ou tres cabeza, do tamaño dunha bóla, pero o que atopou foi algo ben distinto.
    Atopou un libro.
    – Boh, un libro –exclamou a Marta­ desencantada.
    Pero para a súa sorpresa, do chan xurdiu unha voz anoxada que dixo:
    – Como que “boh, un libro”?
    A Marta case que cae do susto que levara.
    – Que estraño ser dixo iso? –preguntou chea de medo, esperando que por alí aparecese algún gnomo guitarrista, algún anano verde ou seica algún dragón en miniatura.
    – Pois eu, é que non me ves? –dixo a mesma voz.
    – Pero, quen es ti?
    – Pois o libro.
    A Marta non daba creto aos seus ollos. Un libro que falaba.
    – Pero é que ti es máxico?
    – E logo, ti que pensas?
    – Pero os libros máxicos non existen.
    – Iso dilo ti… Podes lerme canto queiras.
    – Aiou, ler, que bobada...
    – Iso é porque nunca tiveches un libro máxico.
    A Marta perdeu o medo e recolleu o libro.
    Máis ca un libro, parecía unha caixa. Tiña unhas capas moi grosas, nomeadamente a de embaixo.
    A nena entrou na casa moi silandeiramente, sen facer ruído para a nai non a sentir. Entrou no seu cuarto e choeuse nel. Deitouse na cama e puxo o libro diante dela. Despois abriu o libro e esperou.
    Axiña unha luz saíu do seu interior e comezou a contarlle historias fantásticas, sobre todo tipo de seres.
    E a cousa continuou así durante unha semana. A nena estaba fascinada con aquel seu libro máxico, que sempre escondía embaixo da almofada cando ía para a escola. E pouco a pouco, alén de escoitar os contos, comezou a ler neles.
    Certamente non todos os nenos atopaban un libro máxico no xardín todos os días.
    De feito, todas as noites a Marta adormecía na cama, co libro aberto ao seu lado.
    E todas as noites, a mamá da Marta subía ao seu cuarto, collía o libro máxico, dáballe a volta, e premía nun pequeno botón que estaba moi ben disimulado, ao lado do cal había unha placa minúscula que era case imposíbel de ler e que dicía: “Libros Máxicos Electrónicos, S.A.”.
    A mamá da Marta pagara unha fortuna por aquel brinquedo, mais pagara a pena.
© Frantz Ferentz
All rights reserved worldwide

segunda-feira, dezembro 04, 2006

O Talitis [+8 anos].- Elena Frías



    Mónica e Xesús eran curmáns. Ambos os dous estaban mui contentos porque ía vir Papá Noel.
    Mais como demoraba muito, foron dar un paseo. Camiñaran aínda pouco, cuando, de súpeto, encontráronse unha pedra moi rara no chan. Era moi pequena e tiña moitas cores. A verdade era que resultaba moi bonita e orixinal. Aos dous nenos gustoulles moito.
    – Imos levala para a casa dos avós! –exclamou Mónica.
    – Si, si... Alí poderemos observala –exclamou Xesús.
    E fixérono así. Cando chegaron á casa dos avós, puxérona enriba da mesa e observárona. Tiña a forma dun ovo. De súpeto, o ovo comezou a abrir e del saíu unha creatura moi estraña, mais era encantadora e dixo aos dous nenos:
    – Olá, sou un talitis e veño doutro planeta.
    Mónica e Xesús non se estrañaron demasiado. Ao contrario, pareceulles moito ben o talitis. Era o mellor agasallo de Nadal que podían recibir... pero entón decatáronse de que Papá Noel non chegara aínda. Que estraño.
    – Talitis –preguntáronlle–, sabes ti por que demora tanto Papá Noel?
    – Pero hoxe non vén Papá Noel –contestou el abraiado.
    – Claro que vén –insistiu Mónica.
    – Pois no meu planeta vén o 75 de Xuño.
    O que acontecía era que o talitis lles contaba os estraños costumes do seu planeta.
    – E de que planeta es ti? –preguntoulle Xesús.
    – Do planeta Estavacandalouca.
    – Ai, que nome máis raro –exclamou Mónica.
    Xesús observou o títilis e dixo:
    – Vaia, ti tes muitas cores!
    – Trinta e nove mil cores –dixo el.
    – A propósito, como te chamas? –preguntou Mónica.
    – Chámome Pepe Xan Antonio David... –dixo el–, mais podedes chamarme Moitosnomes.
    Mónica e Xesús estaban encantadísimos e contentos con Moitosnomes. Mais ao outro día... aínda non viñera Papá Noel... e era Nadal!
    – Escoita, talitis, non lle sucedería nada a Papá Noel? Porque el vén todos os anos, mais este ano non veu traernos agasallos –dixo Mónica.
    Mais daquela Mónica tivo unha idea. Chamou a unha amiga dela de cinco anos chamada Lara:
    – Ola, Lara. O que che trouxo Papá Noel?
    – Ai, Mónica, aconteceu unha cousa ben rara. Non me trouxo regaliños –dixo– Non me trouxo nada. Ben, abur.
    Mónica pendurou e dixo ao seu primo:
    – Polo visto, Papá Noel tampouco non trouxo nada a Lara.
    – Daquela, aconteceulle algo –dixo o talitis.
    – Moitosnomes, ti podes voar? –preguntaron Xesús e Mónica.
    – Claro. Por quen me tomades? –respondeulles el moi anoxado.
    – Entón... –pensou Mónica.
    – Podemos subir até o ceu para buscalo –adiviñou Xesús.
    – Mais hai un problema –dixo Moitosnomes–. Eu sonvos pequeno e só podo cargar cun de vós. E imaxino que os dous queredes subir, non si?
    – Mónica, eu son o maior dos dous e sei máis ca ti. Eu debo subir –dixo Xesús.
    – Es un fresco, neno –protestou Mónica.
    – Perdoade que vos diga –interrompeu Moitosnomes—que Mónica é máis lixeira porque é máis pequena. Penso que é máis fácil que eu a leve a ela.
    – Está ben –rosomou Xesús–. Non importa, que eu sonvos ben xeneroso.
    Mais por dentro queimáballe toda a rabia e pensaba: "Que fresca é! Debería subir eu que son moito máis intelixente ca ela". Así e todo, quixo presumir de ser máis intelixente que ela:
    – Por certo, Mónica, a que non sabes cuanto son vinte sete entre tres?
    – Claro que o sei: sonche nove.
    – Grr... Maldita ne... Moito ben, ti sabes moito, si.
    – Queredes parar de pelexar? –interveu Moitosnomes–. Que queredes? Salvar a Papá Noel, se é que lle aconteceu algo, ou subirdes ao ceu?
    – Salvar a Papá Noel –dixeron os dous ao mesmo tempo.
    – Entón, Mónica, agárrate á miña pata! Mónica fíxoo así. Un segundo despois, encontrábanse entre as nubes.
    – Coidado, Moitosnomes, que te estrelas contra un avión!!! Uf, menos mal que o evitaches –resoprou Mónica–. Hei, e coidado con ese globo! Pon máis atención ou imos estrelarnos.
    De súpeto houberon deterse porque había un garda de tráfico a voar. Díxolles:
    – Onde ides?
    – Buscar o Papá Noel.
    – O voso papá de mel??
    – Non, imos buscar a Papá Noel –dixéronlle Moitosnomes e Mónica berrando e vocalizando porque se decataran de que o garda non ouvía ben.
    – Ah, ben, mais para seguirdes, habedes adiviñar isto: "Que animal ten dous cairos, dous dentes,non ten orellas e non ten o corpo cuberto de pelo, nin escamas nin prumas?"
    – Pois... –pensou Mónica–, ningún?
    – Correcto, podedes pasar –dixo o guarda.
    Seguiron adiante. Axiña divisaron a Papá Noel nunha nubre. Ao seu carón ía un reno deitado.
    – Olá, Papá Noel, son...
    – Sei moito ben quen es –interrompeu el–. Es Mónica e viñeches buscarme. O meu reno está doente; ten indixestión de lambetadas.
    – Eu hei curalo –dixo Moitosnomes, quen pronunciou unhas estrañas palabras.
Inmediatamente, o reno botou todas as lambetadas polas orellas,incorporouse e ergueuse:
    – Viva! Sandou! Gustaríavos vir comigo repartir regalos? –díxolles Papá Noel todo ledo.
    – Claro, mais importaríache que antes baixemos para recollermos o meu curmán Xesús? –pediu Mónica.
    – Non me importa en absoluto. Imos aló.
    Xa dito e xa feito. Moitosnomes, Papá Noel e Mónica baixaron. Ao ver a Papá Noel, Xesús quedou abraiado:
    – Aiou, é Papá Noel! Que che pasou? Por que non viñeches a nos traer agasallos? –preguntou Xesús.
    – O meu reno enfermara, mais Moitosnomes curouno.
    – Sabes o meu nome? –preguntou Moitosnomes todo sorprendido, porque el non dixera o seu nome a Papá Noel.
    – Eu sei todo. E ademais, por salvardes o meu reno, heivos dar a medalla "salvarrenos".
    O talitis botou a chorar pola emoción que tiña. Despois desta conversa, Mónica e Xesús colleron unha chaqueta porque ía frío e foron repartir agasallos. Pasaron por Australia, Francia, Xapón, Inglaterra, Marrocos... e por todos os sitios até voltaren á súa casa. Ambos os nenos fóronse mui tarde para a cama.
    Á outra mañá acordaron e atoparon dúas medallas salvarrenos como a de Moitosnomes, alén doutras moitas cousas. Queredes saber o que era? Síntoo, mais xa volo contarei outro día.

© Helena Frías Viana
All rights reserved worldwide
(escrito con 10 anos de idade)

sábado, outubro 21, 2006

O último ninja [+8 anos].- XFC





















     Há muitos anos, no Japão, existia uma aldeia muito pequena.
     Era uma aldeia de pescadores. A vida corria toda tranquila.
     Um dos habitantes da aldeia era o Lubishomi.
     Tratava-se de um garoto órfão. Morava com o seu avô, o velho Karinbu.
     O avô e o neto moravam numa pequena casa perto da praia.
     O neto ajudava o avô com as tarefas da pesca.
     A vida corria tranquila, muito tranquila.
     Até que um dia chegou a terrível notícia.
     O dragão chinês Alein-tush atravessara o mar e viera instalar-se no reino do Japão.
     Começou a destruir todas as aldeias.
     Queimava-as e as pessoas fugiam. Perdiam tudo.
     Os exércitos do Rei não podiam deter aquele monstro terrível que ameaçava reduzir todo o país a um monte cinza.
     Era terrível.
     Até que um dia chegou à aldeia do Lubishomi.
     O rapaz estava no monte, a recolher lenha para o fogo.
     Viu o dragão voar pelo céu.
     Em questão de minutos, toda a aldeia tornou-se cinzas.
     “Avô!”, gritou o Lubishomi depois de uns segundos.
     O rapaz correu para a casa.
     Estava toda destruída, queimada.
     Mas não havia rastro do avô.
     Um vizinho ainda se achegou do Lubishomi e disse-lhe:
     “O teu avô tentou lutar contra o monstro, mas o monstro pegou nele e levou-o pelos ares”
     Que triste notícia para o Lubishomi!
     O rapaz compreendeu que chegara o momento de deixar de ser um garoto para passar a ser um homem.
     Decidiu que devia ir ao resgate do seu avô e, se podia, liquidar o dragão lendário Alein-tush.
     Mas não sabia por onde começar.
     Mas tive muita sorte.
     Achou um jornal velho na aldeia, entre as ruínas.
     Nele havia um anúncio que dizia: “Mestre Kaizu: último treinador de ninjas”.
     Lubishomi viu a luz: devia tornar-se ninja.
     Lubishomi chegou a Tóquio. De seguida encontrou a escola do mestre      Kaizu.
     Este disse-lhe: “Já estava à tua espera”.
     O mestre Kaizu era um grande sábio.
     “Vou ensinar-te a ser um grande ninja. Serás o melhor e mais importante ninja do Japão em apenas duas semanas”, disse o mestre.
     “Mas, o que acontecerá com o meu avô?”, perguntou o Lubishomi.
     Mas o mestre nem respondeu.
     Apenas comeu uma banana.
     Devia ser uma banana mística.
     Depois de duas semanas, com efeito, o Lubishome já foi um autêntico ninja.
     Estava pronto para partir.
     “Obrigado por tudo, mestre”, disse o Lubishomi como despedida.
     “Esqueces uma coisa”, respondeu-lhe o mestre.
     “O que?”
     “Pagar-me o curso”.
     “Quando resgatar o meu avô, pagar-te-ei. Ele tem cartão de crédito”, respondeu o rapaz.
     Partiu logo à procura do dragão Alein-tush.
     Não foi difícil achá-lo, porque o fedor do seu alento chegava até ao outro extremo do Japão.
     Na altura estava numa cova afastada de um pequeno arquipélago despovoado.
     Lá estava o avô.
     Mas não estava sozinho.
     Com ele havia toda uma legião de avôs e avós que trabalhavam de serventes do dragão.
     “Avô”, anunciou o Lubishomi, “estou cá para te libertar”.
     “Á pá, não penses. Eu fico cá. Tenho comida grátis e não tenho que apanhar resfriados no mar para pescar quatro sardinhas miseráveis”.
     O rapaz pensa que avô deve estar sob um encantamento do dragão.
     Mas então chega o dragão.
     Parece zangado de encontrar aquele intruso na sua cova.
     Vai frigi-lo com uma boa lapa.
     O rapaz prepara a sua equipa de ninja.
     Escudo.
     Espada
     Máscara.
     O dragão lançou uma enorme língua de fogo para frigir o rapaz.
     Mas o escudo de ninja do Lubishomi fez que o fogo se voltasse contra o próprio dragão.
     O dragão queimou-se com o seu próprio fogo.
     E isso dói muito.
     O dragão começou a chorar.
     O Lubishomi estava muito contente.
     Vencera o dragão.
     Mas então chegou um inspector do imperador.
     Vem acompanhado de muitos guardas.
     “Tem você licença de ninja?”, pergunta o inspector.
     “Não...”
     “Então terá de pagar uma multa”, exprime o inspector muito sério.
     O Lubishomi não percebeu.
     As coisas não foram como ele esperava.
     O avô não voltou para casa a pescar.
     Porém, estabeleceu um restaurante na ilha com os outros avôs e avós. Coisa do turismo rural.
     Ninguém lhe agradeceu que parasse os ataques do dragão.
     Porém, o inspector do imperador multou-o por agir de ninja sem permissão.
     E vocês seguramente estão a se perguntar como acabou esta história.
     Só pôde acabar de uma maneira: o rapaz ninja tornou-se um bandido.
     Precisava muito dinheiro para pagar o curso de ninja e também para pagar a multa.
     Por isso, agora vai pelos caminhos do Império do Sol Nascente roubando o dinheiro dos ricos e dos pobres para pagar as suas dívidas...
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

sexta-feira, outubro 20, 2006

Vampiros do mediodía [+8 anos].- Elena Frías Viana


    Toda a xente sabe que os vampiros (se é que existen) dormen pendurados do teito mentres haxa luz solar e se erguen á medianoite para asistiren a importantes xuntanzas organizadas polo Consello de Tiranos do Inframundo (CTI) ou para tomaren un chisco de sangue fresco.
    En todo isto hai unha gralla (por non dicirmos que nada do anteriormente mencinado é certo). Neste interesante documental hei explicar que eses costumes se remontan á época do Conde Drácula (que en paz descanse o tan admirado señor).

    Para comezar, son moitas as mudanzas nos costumes dos vampiros.

ALIMENTACIÓN:

Arestora, os vampiros sentaron a cabeza e refusan sugar sangue de inocentes, que era o tema principal das discusión do CTI, que nestes momentos se dedica a fundar hospitais.

Por esa razón, basearon a súa alimentación no zume de tomate, que é máis san que o sangue, e mais os ovos bulidos, que lles recordan os ollos que tanto adoraban na Idade Media.

HORARIOS:

Canto aos seus horarios, eles érguense ao mediodía, non para faceren un contraste coa medianoite, senón porque adoran bailar na discoteca e deitarse moi tarde á noite. Por iso, precisan durmir un mínimo de dez horas ao día, aínda que iso supoña erguerse á unha do mediodía.

VESTIMENTA:

Os vampiros mudaron as capas pretas por roupa deportiva e camisetas do seu equipo de fútbol favorito.

MASCOTAS:

Enantes non había un retrato dun vampiro completo sen que aparecese ao menos un morcego, ora pendurado do teito, ora do seu ombreiro. Asemade, fartos de que estas “simpáticas” mascotas chupasen máis sangue ca eles, dedidiron substituílos por hámsteres, que non dan tanta guerra, non enchen o teito de excrementos e, o máis importante, non lles fan a concorrencia coma chupasangues.

CONCLUSIÓN:

O que podemos salientar deste folleto informativo é que os vampiros se encontraron en franca minoría perante o resto dos mortais comúns de carne e óso e… mmm, sangue, polo que chegaron á conclusión de que prefiren unirse ao inimigo antes de se veren vencidos por el.

Así e todo, heiche advertir que se algún día ves un individuo con lentes de sol á noite, lisca! Aínda que ti poidas ver o sol, a eles aféctanlles as radiacións e, malia os máis deles seren pacíficos, algúns aínda conservan o seu ancestral instinto asasino…
© Helena Frías Viana
All rights reserved worldwide
(escrito con 10 anos)

O dragón apagado [+8 anos].- XFC



    Érase unha vez un dragón que estaba moi triste porque quería espantar na xente, mais cada vez que quería botar lume sobre a xente, saíalle só cinza.
    Acontecera que quedara sen lume nos seus pulmóns e por iso andaban apagados; só era quen de botar a cinza que lle quedaba dentro cando espirraba.
    Moi triste, decidiu sentar embaixo dunha árbore do parque grande da cidade e non se mover de alí endexamais.
    Mais da que estaba a chorar, chegou cabo del unha cativa chamada Laura e preguntoulle:
    — Por que choras, dragón?
    El díxolle:
    — É que cada vez que quero escorrentar na xente botando lume, non me sae lume pola boca; sáeme cinza. Estou apagado
     Laura ficou a pensar. Entendía que o dragón se sentise mal, pois que un dragón que non bota lume é igualiño ca un can que non ladra ou ca un pardal que non voa. O de escorrentar na xente xa era outra historia, mais polo de agora había axudarlle ao dragón a acender o seu fogo.
     Cabo de o pensar un anaco, díxolle a nena:
     — Pois, ven comigo que te hei levar a un sitio.
     Primeiro Laura levou o dragón onda un veterinario. Mais o veterinario, nada máis ver o dragón, caeu esvaecido.
     — Aquí non facemos nada... -dixo a meniña.
     Colleu o dragón da man e camiñaron pola cidade. Toda a xente mirábaos e afastábanse deles. O dragón púñalles medo!
     Da que camiñaban polas rúas desertas, Laura preguntou ao dragón:
     — E desde cando xa non botas lume polo nariz?
     — Desque collín a mormeira... Tusía e tusía tanto que ao cabo se apagou o meu lume.
     — E agora xa estás ben?
     — Case... aínda che teño algo de mocos.
     E xusto nese instante o dragón espirriou.
     — Haberemos curar a mormeira primeiro.
     Laura lembrouse dos remedios caseiros da súa avoa Adelaida. Ela sempre dicía que para quitar a tose non había cousa mellor que o mel con limón nun xarope que incluíse tamén romeiro.
     A nena mirou no peto. Aínda lle quedaba algo de diñeiro da súa paga. Encamiñouse a un herbolario e pediu ao dragón que a agardase alí fóra, non fose que o propietario do herbolario sufrise un síncope.
     Laura mercou os ingredientes e ata unha xerra de plástico e fabricou moi xeitosiñamente o xarope no medio do parque onde coñecera o dragón.
     — Bébeo aos grolos.
     O dragón obedeceu e bebeuno de vagariño.
     Sabía riquísimo!
     —  Agora habemos acender os teus pulmóns de novo...
     Mentres ela pensaba en ónde podía atopar axuda para o dragón, este púxose a xogar cun vello xornal que alguén esquecera nun banco do parque.
     —  Se fas tanto ruído con ese papel, heime distraer... — protestou ela, e en dicíndoo decatouse da portada, en grandes cabeceiros, do xornal: A SIDERURXIA DA CIDADE É A EMPRESA MÁIS IMPORTANTE DO PAÍS.
     Claro, a fábrica de aceiros, que aí tiñan bos fornos.
     A meniña levou o dragón a unha fábrica inmensa na que se fabricaba o aceiro. Os obreiros, ao comezo, asustáronse de ver aquel animal alí, mais ao veren a nena ir da man del acougábaos porque parecía inofensivo.
     Ela preguntou polo xefe, un señor con bigote e levaba un casco e garavata.
     —  O meu amigo o dragón, explicoulle Laura, ficou sen lume nos pulmóns e agora non pode escorrentar na xente, ¿non sabe?
     —  E que queres que eu lle faga? --preguntou o encargado da fábrica.
     —  Pois quizais se entrase un pouquiño nun deses fornos, talvez podería prender o seu lume de novo.
     —  Ti toleas... Quen entre aí queima coma un facho.
     —  Xa, mais el é un dragón. Déixelle facer a proba, por favor.
     — Non! — berroulle o señor— . Eu non deixo a ninguén brincar cos meus fornos... E vaite de aquí ou chamo á policía para que te leve a ti e o monstro ese...
     — Non insulte o meu amigo o dragón — protestou Laura.
     Mais o señor era un groseiro e colleuna do brazo para a levar á rúa. Ademais deu orde de que chamasen ao zoo para levaren fóra o dragón.
    — Céibeme! — protestaba Laura.
    Mais o señor non lle facía ningún caso.
    Entón o dragón sentiu que a cara se lle puña vermella.
    Alentou fortemente anoxado.
    Que lle pasaba?
    Simplemente que pola primeira vez tiña un amigo, alguén que se molestara en facer algo por el e estaban a tratar a súa amiga moi mal.
    Era indignante.
    De golpe saíulle fume polo nariz. A rabia fixera o milagro: os seus pulmóns acendéranse de novo e ía defender a rapaza.
    Vruuuum!
    Unha lapa inmensa chegou ata o encargado da fábrica. Ía moi ben calculada porque só lle queimou a garavata.
    O señor soltou a Laura. Logo dixo:
    — Este dargón é perfecto... Con el poderiamos acender os fornos cando se apagan en cuestión de segundos...
    E contratouno cun bo soldo e sen necesidade de ter que escorrentar na xente no seu tempo de lecer.
    Desde aquel día, Laura e mailo seu amigo o dragón pasaron moito tempo xuntos, e no outono comían castañas quentiñas porque o dragón asábaas co seu alento mellor ca ninguén.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

quinta-feira, agosto 31, 2006

Aconteceu en Vilacarla [+12 anos].- XFC

 

    Vilacarla era unha viliña bastante pobre; ás veces, no inverno, as súas rúas cubríanse de xeo e no verán non se podía camiñar por riba do asfalto porque se puña coma a lava dos volcáns.
    A xente de Vilacarla sabía ben poucas cousas e mesmo a televisión víase moi mal. As súas imaxes chegaban con media hora de demora. Daquela, cada vez que un forasteiro chegaba á viliña, facíanlle unha chea de preguntas para saberen o que estaba a suceder no resto do mundo.
    Un día, nos comezos de setembro, un auto de cor limón chegou a Vilacarla. En cada recanto da rúa facía soar a súa buguina. Toda a xente de Vilacarla, os vilacarlinos, saían á rúa para ver qué era aquel rebumbio infernal que espantaba as pitas e facía chorar as vacas.
    O auto de cor limón andou ata a escola que era coma un fraga de árbores. Cando deu chegado, do auto descendeu un paisano todo vestido de coiro preto cuns lentes de sol, que se puxo a bailar seguindo a música que saía do seu propio auto.
    Varios rapaces achegáronse ata el a modiño. O home contemplounos desde detrás dos seus lentes mouros, mentres lles cantaba:
    –  Que sucede, cativos,
        son o profe novo,
        cantade comigo
        con música de ovo

    O paisano cantáralles con ritmo de rap.
    A noticia voou coma a pólvora. Cabo de media hora, a escola estaba chea de alumnos que querían escoitar aquel mestre chegado de non se sabía onde.
    O mestre novo estaba feliz con aquel público. Quitou os lentes de sol e seguiu a falar con ritmo de rap:
    –  Saúde, amiguiños,
        estou neste pobo,
        seivos ben as cousas,
        porque son moi probo.
        Como xa comigo
        non vos han a ensinar,
        vinde a esta vosa casa,
        a xornada imos comezar.

    Organizouse un bo alboroto.
    E foi tal, que os outros cinco mestres da escola perderon os seus alumnos.
    Un dos cativos, querendo imitar o mestre novo, preguntoulle tamén a ritmo de rap:
    –  Diga “vosté”
        xenio cun enxeño
        o seu nome cale é
        para pórmolo no medio.

    Ao mestre isto gustoulle e dixo:
–   Podédesme chamar
    Calisto o máis listo.

    Todos os cativos atolaron. Estaban felices de teren aquel novo mestre, que lles facía cousas novas.
    Mais non todo era así de bonito. Co paso do tempo, os estudantes de Vilacarla comezaron a esquecer o pouco que sabían, que era realmente pouco, e deixaron de aprender cousas como cál é a capital de Turquía, cantos quilos caben nunha tonelada ou para que serve a propiedade conmutativa da suma.
    Os cativos saían das aulas bailando, mais era un xeito novo de facelo. Un rapaz sentiu que lle saía a perna e outro sentiu un “crac” moi curioso na espiñela porque as vértebras lle bailaban soas.


* * *



    Un mes despois da chegada do novo mestre, toda a xente da vila comprendera que os rapaces aprendían menos cousas cada día.
    Mais eles sempre se movían con ritmo e pintaban grafitis nas paredes de toda a cidade.
    Calisto era o centro de todo. Organizaba concursos nas súas aulas e os alumnos inventaban canetas que mudaban a cor da tinta cada dúas letras, goma de mascar que cantaban mentres aínda estaba doce, e cousas así.
    Ademais, o mestre semellaba un xornal con pernas. Contaba para toda a vila todas as novidades que pensaba realizar:
    – Quero organizar unha carreira de vermes de seda... –dixo un día.
    – Mañá daremos un paseo polo tellado da igrexa ­–dixo outro.
    – Tiven a idea de nos vestir de punkis cun pico de galo de plástico, ha, ha, ha... –engadiu unha semana despois.
    Toda a xente en Vilacarla sabía o que pensaba facer Calisto cunha semana de antelación, porque ademais repetíao dúas ou tres veces. Daquela, os estudantes empezaron a pensar que o seu mestre era coma un xornal en movemento vestido de coiro.
    Mais Calisto quería que os outros cinco mestres da escola ficasen do seu lado. Para conseguir convencelos, pensou en falar con cada un deles.
    A idea que Calisto tiña sobre os seus compañeiros era que eles eran demasiado serios, mais esta era nada máis a súa opinión; o feito era que eles non se parecían a el e basta.
    Primeiro, falou con Xoán, que daquela estaba no seu gabinete a preparar uns mapas.
    – Ola, Xoán. Como van as túas aulas cos teus alumnos?
    – Moi ben, e ti? Parece que están moi contentos contigo.
    Sabino tiña gana de lle responder: “claro, vós sodes aborrecidos e eu, en troque, divírtoos”. Mais non dixo o que pensaba. Non obstante dixo:
    – É certo...
    E despois atacou coa súa táctica favorita:
    – Estás casado?
    – Estou...
    – Tes fillos?
    – Non
    – Traballa a túa dona?
    – Ás veces...
    – E onde?
    – Nunha fábrica de muíños de papel...
    – Ah, muíños de papel ­–exclamou Calisto, que non vira un en toda a súa vida, mais que quería demostrar que el sabía de todo­–. Os muíños de papel deben manter unha orientación cara ao norte, non sabes? É para aproveitar os ventos húmidos e mais as influencias do horóscopo...
    Calisto seguiu a contar zarapalladas sobre os muíños de papel durante máis de media hora. Xoán quixo calalo, mais deixouno falar porque era moi ben educado e houbo escoitalo pacientemente ata a fin.
    – E iso ­–deu dito­–, non o esquezas e dillo á túa dona, porque é unha técnica que eu aprendín en Transilvania.
    O mestre non quitou os lentes de sol, pero estirou a chaqueta de coiro e mirouse as botas procurando un chisco de po. Ao final camiñou cara ao seu auto de cor limón, sobre o cal un paxaro maleducado, desde o ar, fixera as súas necesidades.


* * *



    Calisto acudía puntual á escola todos os días. Antes de os seus alumnos saudáreno, el xa empezara as aulas, mais non facía máis a ritmo de rap.
    – Bo día. Abride os vosos libros na páxina trinta e nove, porque seguimos a falar da presencia dos romanos na nosa terra, no século primeiro antes de Cristo...
    Ás veces quería semellar simpático e dicía cousas como que a Santa Catarina os seus amigos lle chamaban Santa Caratina, mais os coitados rapaces vilacarlinos non se daban conta de nada.
    Daquela, pouco e pouco, os cativos comezaron a cansar do seu mestre vestido con roupa de coiro, mais el non se decataba, porque tiña unha idea de si moi peculiar, como alguén extraordinario que sabía todo sobre todo.
    Entrementres, seguiu co seu plano de se achegar aos seus compañeiros, que o ollaban pondo unha cara estraña, mais ao mestre importáballe un allo.
    Un día viu na sala dos profesores unha súa compañeira chamada Paula. Ela ollaba uns cantos prospectos turísticos de Londres. Calisto viu aí unha ocasión excelente para comezar a súa parola:
    – Vas de ferias?
    – Si, axiña vou...
    – Vas a Londres?
­    – Vou...
    – E con quen?
    – Cun meu amigo...
    – O teu mozo?
    – Eeeh... Éche un amigo...
    – Mais como de amigo?
    – Pero a ti que che importa?
    Calisto pasou á segunda parte do seu plano:
    – Eu –dixo– teño estado catro veces en Londres. Coñezo Picadilly, o Palacio de Buckingham, a Torre e mais o Madison Square Garden...
    – O Madison está en Nova Iorque, non en Londres ­–corrixiuno Paula.
    – É verdade, foi unha falla pequena, porque tamén teño estado en Nova Iorque. O que quería dicir é que coñezo o Merry Christmas Garden ­–dixo inventando o primeiro nome que lle veu á cabeza­. E despois seguiu coa súa parola–. Eu pódoche indicar ónde podes ler xornais en papiamento, onde podes comer cos pés e onde podes comprar algodón con sabor a amorodo para lavares as orellas...
    Así, Calisto contou unha manchea de baballadas, ata que quixo impresionar a súa compañeira dicíndolle unha frase en inglés, algo que aprendera nunha guía de conversa. Ela respondeulle:
    – Oh, wonderful! At least you can get along in English, so we may have a talk from time to time...
    Calisto non comprendeu nada. Ficou coa boca aberta e só puido dicir:
    – Yes, yes, yes...
    Paula díxolle:
    – Leváronme a Londres cando tiña dous anos e fiquei alí ata os dezaoito.
    Calisto calou atordado, mais o seu silencio durou ben pouco, porque logo seguiu:
    – Pero que me dis de Vigo, coas súas tabernas e...
    Seguiu a falar durante outra media hora, mudando de tema a cada pouco. Paula tiña xaqueca e non o aturaba máis, así que marchou para á rúa silandeiramente.
    Calisto seguiu a súa conversa outros vinte minutos antes de se decatar que estaba só, mais non lle importou moito porque a súa voz lle soaba bela e harmoniosa...

* * *



    As cousas mudaran moito na escola de Vilacarla. Calisto era a persoa máis pesada da vila, aínda que ás veces aínda falase a ritmo de rap ao seus estudantes:
    –  E agora pequenallos
        me habedes escoitar,
        acendo o casete
        e todos a brincar!
    Mais era inútil, porque os alumnos xa non rían. E ademais, o mestre falaba e falaba...
    – A música do Renacemento significa unha mudanza enorme respecto da música da época anterior, cunha grande influencia da Escolástica...
    Era horrible.
    Era desesperante.
    E ademais Calisto xa non pretendía ser simpático e amable cos seus compañeiros. Por que? Porque eles non o comprendían. Xente xenial coma el atopábase moi pouca.
    Mais el non podía seguir daquela maneira.
    Todo comezou un venres á primeira hora da mañá. Aquel día facía xusto dous meses que Calisto chegara á escola de Vilacarla. Ía festexalo cunha clase aborrecidísima sobre o suxeito e o predicado. Os alumnos non podían manter abertos os ollos, as pálpebras caían soas...
    Tareixa, unha alumna, reparara nun botón da manga da camisa de Calisto (porque xa estaba tan aborrecida a pobre dela...). Da que o mestre falaba da grande importancia dos artigos como acompañantes do nome, ela pensou que se cadra aquel botón era como os das máquinas das películas norteamericanas. Estaba segura de que se o premía, acontecería algo especial.
    Silandeiramente, Tareixa foi ata onde estaba o mestre que seguía a falar. Ela tocou o botón, virándoo para a esquerda e entón ocorreu todo...
    Xuuuf!
    O mestre brincou e dos seus ollos comezou a saír unha luz branca. Despois, os brazos, as pernas e a cabeza ficaron engulidas na chaqueta e mesmo os pantalóns. A chaqueta de coiro converteuse nunha caixa negra e logo tomou a forma dun libro antigo moi grande. Sobre a cobertura, apareceu escrito

CÓNTOCHE O QUE QUEIRAS

    Todos os alumnos correron cara ao libro que quedara enriba da mesa. Algún ousou abrilo. A luz saíu para arriba. Había centos de historias, movéndose, falando, mellor ca no cinema. Aquelas eran historias nunca contadas, esperando polos cativos para as escribiren ou as contaren.
    E todos escoitaron, con atención, as historias do libro máxico.
    Despois, a campaíña que marcaba a fin das aulas soou.
    Do libro parou de saír luz e pechou só.
    Os estudantes volveron a cadanseu sitio. Todo o proceso polo cal Calisto se convertera en libro tense desfeito e Calisto volveu a aparecer sentado enriba da mesa, como se de socato acordase.
    Cando o mestre se viu así, preguntou:
    – O que fago eu aquí?
    Mais os alumnos non contestaron nada. Despois volveu preguntar:
    – E hoxe que fixemos?
    – Contamos contos –respondéronlle.
    – Contar contos? Eu non fago esas cousas.
    – Pois hoxe fixéchelas.
    Calisto non comprendía ren. Baixou da mesa, axustou os lentes de sol e das súas calzas caeron unhas letras, mais el non se decatou.
    Ao cabo dixo:
    – Pode ser...
    Todos os alumnos saíron ás carreiras para fóra, satisfeitos por teren descuberto o segredo de Calisto o máis listo.
    E desde aquela, cando as aulas ían aborrecidas, eles xa sabían o que facer...

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

O capitán Penadura [+8 anos].- Elena Frías Viana


    O capitán Penadura foi un coñecido pirata da Idade Media que semou o pánico na alma do rei Ricardo Corazón de Xamón.
    Con todo, tras destes atentados á tranquilidade da súa Maxestade, escóndese unha tráxica historia de amor e unha parte de culpa do propio rei.
    O capitán, perseguido pola Italia medieval e coñecido como Penadura (dicían que era un óso duro de roer) ocultaba o seu verdadeiro nome, Pedro, para llo mostrar só á muller que lle roubara o seu corazonciño –porque, aínda que parecese mentira, tíñao.
    Esa muller era Augaclara, a filla do rei Ricardo Corazón de Xamón, gobernante do territorio italiano.
Con ela atopábase todas as noites nun pasadizo secreto do xardín do Palacio Real. Desde alí contemplaban xuntos a beleza dos solpores.
    Unha noite, Augaclara díxolle a Pedro que estaba farta das visitas ás escondidas, que só tiñan emoción ao comezo. Dixo tamén que o que realmente desexaba era esquecer o reino de seu pai e marchar de barco a unha illa remota, onde poderen vivir xuntos, sen temores nin inquedanzas, até a fin dos seus días.
Pedro aceptou –non ousaba contradicir a súa namorada, que tiña un carácter ben acedo– e colleu o seu barco e marcharon ese mesmo día da que a princesa fixo as súas maletas.
    Todo foi perfecto até que o rei soubo que súa filla marchara co pirata que lle roubara o ouro en tantísimas ocasións.
    Foi daquela cando decidiu enviar o seu exército ao mar para rescatar a súa filla e acabar de vez con Penadura.
    Naturalmente, os seus soldados foran instruídos para actuar primeiro e pensar despois, de xeito que non eran esaxeradamente listos, tendo en conta a actuación dun deles, que deseguida usou o canón para facer voar o barco polos ares.
    O pirata morreu. A princesa tamén.
    Cando o rei Ricardo soubo o acontecido, mandou decapitar o soldado. Sumiuse nunha tremenda depresión que o levou á tumba.
    E aquí remata a nosa historia. Non vos podo contar máis, agás que nas praias de Italia aínda de cando en vez dúas sombras prateadas se ven berrando á lúa:  “Nosoutros nada mais queriamos ser felices!”

Fin da historia do Capitán Penadura


    Xa che contei todo o que sei.
    Agora, por favor, manda o teu iate buscarme.
    Que?
    Que non tes iate?
    Pois sabe que esa brincadeira non tivo gracia.

                        Un pobre náufrago perdido

© Elena Frías Viana
All rights reserved worlwide
(escrito con 10 anos)

domingo, julho 09, 2006

A PROFA DORMENTE



   
    A boa de dona Alexandra levaba toda a vida a traballar e lle faltaba pouco para a súa xubilación.
    Á muller doíanlle os pés cando estaba moito tempo de pé, a ela prestáballe aprenderlles cantigas e facer xogos nas aulas.
    Non paraba nunca quieta.
    No fondo era unha nena de case setenta anos.
    Aquel día, dona Alexandra sentou na cadeira do profesor. Estaba moi cansa despois dun intre longo de xogar aos contos.
    Eran as tres e media da tarde, facía algo de calor e os rapaces estaban calmos a ler contos.
    A mestra ben merecía un pouco de repouso.
   Notaba que lle entraba unha galbá enorme, pouco a pouco íanlle pesando máis e máis as pálpebras... adormecía sentada na súa cadeira.
    Mal tivo vagar de loitar contra o sono que a invadía.
    Sucumbiu axiña. Adormeceu de todo e a barbadela caeulle sobre o peito.
    Dona Alexandra durmía placidamente. Semellaba un anxo de cabelos brancos.
    Os seus alumnos decatáronse deseguida de que a súa mestra durmía moi serena.
   Daba gusto ollala. Entre murmurios correu a voz de que dona Alexandra estaba tan leda no país dos soños.
    Todos ergueron os ollos dos seus libros para os dirixir cara a ela.
    Sen que ninguén o dixese, os nenos e mais as nenas da aula mantiveron un grande silencio.
   Non querían que a mestra acordase. Non temían que a mestra os rifase, senón que entendían que a pobriña estaba esgotada despois de tanto movemento como había naquela clase.
    Seguiron a ler en silencio, tendo mesmo coidado de non alentar moi alto para non faceren ruído.
Todo tería ido moito ben se naquel momento Lorena non se tivese erguido do seu sitio e ido para o moble que facía de biblioteca.
    Quería devolver alí o libro que tiña, mais o xarrón chinés que había alí enriba abalou e caeu.
    Lorena, quen se decatou axiña do que acontecía, tivo o tempo xusto de estender as maos cara ao xarrón.
Logrou evitar que caese ao chan, mais non o suxeitou e, por un estraño impulso, saíu rebotado cara á primeira fila.
    O xarrón podía escachar sobre a mesa de Uxío, mais este xa prevía o que podía acontecer (abofé toda a clase estaba atenta ás evolucións do xarrón).
    Uxío só puido pór o seu libro de Sociais -era o máis groso de todos e ademais o forro érao tamén- e facelo rebotar enriba.
    Mais o xarrón semellaba ter outros planos ou seica estaba embruxado. Saíu logo despedido para a segunda ringleira e alí Carmo nada máis puido pór o seu bocata de queixo coma colchón -o pan e mais o queixo, é mester dicilo, estaban moi moles-, sen poder evitar, non obstante, que o xarrón aínda rebotase por terceira vez.
    Se caía ao chan escacharía e o ruído acordaría dona Alexandra.
    Que faceren logo?
    Afortunadamente o xarrón chegoulle a Xurxo. El era o porteiro do equipo de fútbol da turma, un gardarredes do mellor do mundo... bo, alomenos da súa aula.
    Xurxo, atento á traxectoria do xarrón, bloqueouno antes de acadar os seus pés.
    Toda a clase tería aplaudido a excelente parada, mais se o facían, dona Alexandra acordaría.
    Deixaron os parabéns para logo.
    A mestra puido, logo, seguir a soñar placidamente. Tiña un sorriso de anxo nos beizos e as súas mans entrelazábanse sobre o seu colo.
    Petaba botar unha soneca na compaña de dona Alexandra.
    Mais un novo perigo espreitaba.
    A pobre mestra podería espertar repentinamente!
    Por tras dos vidros das xanelas do corredor deu en pasar unha silueta ben coñecida dos rapaces e rapazas todos.
    Era o limpavidros, o encargado de pasar a baeta a cotío. Tratábase dun home moi puntual, sempre aparecía á mesma hora sen un minuto de demora.
    Movía o aparello de limpar cunha habilidade abraiante, deixando os vidros tan limpos que parecían ter desaparecido. Mesmo un tiña a impresión de que se estiraba a man para o corredor, podería tocar a cabeza de alguén que pasase por alí.
    Mais o perigo para dona Alexandra estaba en que ao limpar os vidros, o paisano faría moito ruído en fregando e a mestra daría aberto os ollos.
    Había que o impedir axiña!
    Xa estaba a piques de comezar a espallar o xabón pola primeira vidreira cando de súpeto tres alumnos saíron da aula a procuraren non deixar a porta ruxir.
    Achegáronse ao paisano sobre das puntas das dedas ata o limpavidros e faláronlle en murmurios:
    –  Boa tarde -saudaron eles.
    – Boa tarde – respondeu el tamén en murmurios estrañadísimo polo comportamento fóra do normal dos nenos.
    – Verá – comezou a explicar unha nena de cabelo roxo e trenzas chamada Verónica– , mándannos para lle pedirmos que hoxe non limpe as nosas fiestras.
    – Ah, non! E logo?
    – Élle unha longa historia, mais se vostede as limpa, rompería o estado de concentración da nosa mestra e a pobriña. Eu lin algures que... bo, bo, mais non lle vou aburrir...
    O limpavidros ollou por riba da vidreira e viu a mestra na súa durmida.
    – Pois eu máis ben vos diría que está a botar unha sestiña -comentou o home.
    –  Non se engane, que non é o que parece -retrucoulle Verónica.
    – Non, non -apoiaron os outros dous compañeiros da nena.
    Entre os tres empuxárono agarrándoo da man deica a seguinte aula para que seguise alí o seu labor.
    Ao volveren para a clase, os compañeiros recibíronos con aclamacións e vivas, mais non se escoitaba nada porque o facían en silencio.
    Todos queríano celebrar.
    Unha volta tranquilos, entre alento e alento de dona Alexandra, alguén lembrouse de algo.
    – Deica pouco soará a serea que anuncia a mudanza de clase nas aulas dos maiores.
    Aquelas palabras soaran moi baixiñas, sen que soasen fortes, só o xusto para que o escoitasen todos alí.
    Era un verdadeiro problema. A serea ficaba un pouco por riba e á dereita das xanelas exteriores da aula.
    O seu sinal soaba ben forte, máis do ca un coro de elefantes ledos en plena esmorga na selva.
    De seguro dona Alexandra acordaría con tal rebumbio.
    Axiña abrocharon os murmurios:
    – Que podemos facer?
    –  Non estará seica a serea algo rouca?
    –  Quen podería convencer o conserxe para que non soe a campá?
    –  Convidamos a serea a un refresco se non soa?
    Raúl púxose en pé. Da que todos discutían, el dirixiuse á ventá máis á dereita.
    Asomouse.
    Viu que a campá lle quedaba moi preto, só lle abondaba con estirar a man para a tocar.
    O rapaz moveu as mans axitándoas tolamente para atraer a atención dos seus compañeiros sen facer o menor ruído.
    Por sorte para el, os compañeiros foron dirixíndolle as súas miradas.
    Cando todos xa estiveron ben atentos, escribiu no encerado:
    Dádeme os vosos xerseis todos e mailas vosas chaquetas, que as preciso para facer un gran vurullo.
    Ninguén entendía ren, mais non tiñan intención de gurgutar. Raúl sabería o que se facía, que era o que mellores notas tiña sempre.
    Entre todos fixeron unha gran morea coa roupa a carón da xanela.
    Raúl foi envurullando a campá en xerseis e chaquetas que amarraba polas mangas.
    Resultaba moi divertido ver aquela serea toda arroupadiña, como se quixesen evitar que amormase.
    Raúl, xusto despois de colocar a derradeira prenda, deixou a xanela ben pechada e todos botáronse para atrás para seguiren coa súa lectura.
    De seguida chegou o momento esperado. Os reloxos dixitais dos rapaces anunciaron tamén a hora fatal, mais a cadansúa hora, coma unha orquestra de grilos.
    O plano de Raúl funcionou. A serea non ruxiu, senón que soou coma unha abella rouca.
    Todos deron os seus parabéns ao neno pola súa boísima idea. Estreitáronlle a man e mesmo Sandra deulle un bico na meixela, polo que Raúl rubiu coma o mollo de tomate.
    Quizais na hora seguinte xa poderían acougar e chegaren á fin da clase sen que a mestra acordase.
    Quizais... mais non sería así.
    Un novo perigo íase abater sobre do repouso de dona Alexandra a penas quince minutos despois.
    Ana saíra ao baño. Non pedira permiso a ninguén porque para iso debería ter espertado a dona Alexandra, cousa que nin tola faría.
    Por tanto saíu soa da aula e foi dereita ao baño.
    Á saída sentiu a voz do director que viña comentando con alguén da que subía:
    – Imos botar unha olladiña ás aulas polas vidreiras. Así vostede poderá ver por si mesmo o clima de traballo que hai neste centro.
    A porta do baño estaba nun extremo do corredor, xusto ao lado das escaleiras.
    A situación púñase de certo ben difícil, diso Ana era moi consciente.
    A nena saíu ás carreiras para a súa aula, mais procurando correr sobre da punta das dedas co gallo de non facer ruído.
    Cando estivo dentro, repetiu a mesma operación que o seu compañeiro Raúl antes.
    Con moitos xestos foi a atraer a atención da clase. Todos puideron ler no encerado:
    «Urxente:
    O director vén para acó ollando a través das vidreiras.
    Que facemos?»

    Foi un momento moi angustioso. Ninguén tiña unha idea do que facer.
    Bo, ninguén non, porque María saíu coma un lóstrego do seu sitio e comezou a escribir no encerado:
    «Poñámonos algúns de nós arredor da mestra en círculo, como se ela nos explicase algo. Habemos tapala para que non se lle vexa. O resto que fique onde está a leren os libros.»
    Todos actuaron axiña como indicaba María. Non había ningunha outra proposta.
    Cabo de cinco segundos todos estaban a representar a escena. Da mestra só se vía o seu cabelo branco salientar por entre as cabezas dos rapaces.
    Cabo de sete segundos o director apareceu por detrás da vidreira xunto co seu acompañante e foise movendo moi de vagar, sen se decataren de que María contaba cadanseu paso.
    Cabo de quince segundos o director e maila compaña remataron a súa inspección.
Xusto entón houbo un suspiro de alivio en toda a aula, mais moi baixiño para non acordaren a mestra, a cal seguía cunha expresión de paz envexable.
    Segundo o reloxo, faltaban quince minutos para a saída. Entre os rapaces e mailas rapazas, polo baixo, xurdiu a pregunta:
    –  E se cando soe a serea a mestra está aínda durmida, o que facemos?
    Eles non querían acordala, mais tamén non querían que ela seguise durmida despois da hora da saída. Alén, a serea continuaba envolta en roupa, de xeito que non soaría.
    Raúl, pola súa banda, non quería levar un castigo.
    Con moito coidado foi quitando as chaquetas e mailos xerseis para ilos aventando para o medio da aula, onde os seus donos recollían cadansúa prenda.
    Logo sentaron todos resignados.
Sentíanse desilusionados porque os seus esforzos de toda a tarde non terían valido para nada.
    Que mágoa...
    O reloxo marcaba que só faltaban cinco minutos para a saída.
    Dona Alexandra abriu os ollos de sotaque.
    Os rapaces, que a fitaban, disimularon e dirixiron as súas miradas para os contos de enriba da mesa.
    Mario, como non tiña conto ningún, ollaba pola xanela ás nubes.
    A mestra pensou cando deu aberto os ollos:
    –  «Oxalá non se teñan decatado de que fiquei durmida... Non, coido que non».
    A mestra ergueuse da cadeira. Xa non lle doían os pés.
    Mandou os nenos recolleren os seus libros e mailos fardeis e aos poucos soou a serea anunciando a saída.
    Todos, absolutamente todos, foron dereitos ao patio e, unha vez alí, soltaron en coro:
    –  Vivaaaa!
    Logo continuaron soltando todos os berros que contiveran durante a tarde.
    Os mestres, pais e resto dos compañeiros ollaban a escena sen comprenderen nada.
    Mais era mellor así.
    Foi por sempre un segredo ben gardado aquel da profa dormente.
© Frantz Ferentz
All rights reserved worldwide

A fada de marmelada [+8 anos].- XFC



     A Tareixa era unha bruxa ruín ruinísima. Era tan ruín que minguara e minguara ata se tornar en diminuta. E é que por mor da súa maldade, a Tareixa reducira ao tamaño dun puño. A Tareixa chegara a se converter en case un demo. Tiña a pel de cor cinza e levaba sempre unha roupa preta que cheiraba a xofre.
     Voaba enriba dun plumeiro a moita velocidade, a procurar o lugar exacto onde facer algunha falcatruada.
Era practicamente invisíbel para o ollo humano.
     Gustáballe, por exemplo, pasar por baixo dos cascos dos motoristas, estirándose moitísimo, e argallarlles entre as orellas, como se fose un abellón.
     Daquela, o motorista premía no acelerador da moto e arrincaba a toda velocidade facendo un ruído espantoso e organizando un caos xigante no tráfico, porque pasaba por riba de coches, autobuses, peóns e até elefantes se daquela houbese algún a cruzar a rúa
     Tamén lle gustaba pasear por entre as operadoras telefónicas, facéndolles cóxegas embaixo do nariz, ata elas berraren en algo que semellaba xaponés e deixaren os usuarios dos servicios telefónicos pampos por creren que a súa chamada saíra desviada para a China.
     Mesmo nunha ocasión, a Tareixa mobilizou unha escuadra de tanques. Por mor dun feitizo, convencera un coronel de que os tanques habían atacar unha colonia de moscas.
     O resultado foi terríbel, porque naturalmente os tanques non mataron mosca ningunha mais, en troques, fixeron unha chea de buratos nun campo de golf. Sen embargo, aquilo tivo a súa parte boa, porque despois o campo de golf valeu como reserva natural de morcegos.
     Así as cousas, Tareixa facía unha falcatruada tras doutra, e cada día era máis e máis ruín, máis e máis cincenta, máis e máis pequena...
     Até aquel día.
     Si.
     Porque aquel día, da que buscaba unha falcatruada para facer, descubriu aquel recendo tan estraño.
     Nunca tal ulira.
     Era doce, suave e a boca tornábase en auga. Aínda que a Tareixa era moi moi ruín, non podía de ser curiosa e mesmo, quen sabe, ata era lambona.
     O certo é que o cheiro viña dunha xanela dunha casa pequena dun barrio afastado da cidade xigantesca.
     Ninguén podería atopar aquela xanela agás polo olfacto.
     E a Tareixa atopouno.
     Sen pensalo dúas veces, voou ata aquela xanela da que procedía aquel olor marabilloso.
     A bruxiña pensou que debía tratarse dalgunha poción fantástica que ela descoñecía.
     Pensou tamén que se se facía con ela, podería facer falcatruadas aínda maiores.
     Xa dito xa feito, alcanzou a xanela e penetrou no cuarto. Era unha peza humilde onde había unha caldeira sobre o lume a ferver.
     Dentro fervellaba un líquido espeso, de cor avermellado. A Tareixa pensou que aquilo debía ser, ao menos, sangue de dragón, que, é preciso dicilo, ela nunca non vira na súa vida.
     A Tareixa asomou os fociños dentro da caldeira. Ía moita calor alá dentro.
     E a bruxa, como era moi curiosa, esvarou desde o plumeiro e caeu dentro da pota.
     Choff!!
     A Tareixa pasouno moi mal. Tiña toda a sensación que ía afogar. Enguliu e enguliu moito daquel líquido vermello... pero aconteceu que estaba docísimo. Era delicioso!!
     Cando ao cabo deu saído da caldeira, a Tareixa alcanzou a xanela. E viuse reflectida no vidro.
     Mais para a súa sorpresa xa non era moura, era... dunha cor avermellada que case que sabía doce, escuriña mais con ar larpeiro.
     A Tareixa parecía un caramelo con brazos, pernas e cabeza. E se montaba no seu plumeiro, daquela era un caramelo con pao!!
     De todos modos, a Tareixa levara un bo susto. Non pensara que ía caer naquela caldeira e que aquel sangue de dragón lle escorregaría polo corpo todo. A cousa foi que tiña moita falcatrúa pendente por facer e non pensou en quitar a capa de sangue de dragón que levaba enriba.
     E ía tan ocupada, que da que liscaba non se decatara que a xanela da casa onde entrara pertencía a unha humilde pastelería dun barrio perdido, onde unha anciá muller facía sempre os seus doces.
     Daquela, a Tareixa, toda vermella, montou no seu plumeiro, tamén vermello, e percorreu os ceos da cidade ao solpor. Seguía a ser tan invisíbel como decote, mais había unha diferencia entre o rastro que deixaba antes de caer na pota e o que comezou a deixar despois.
     A bruxa pasou por entre unha multitude de xente que con caras serias e longas voltaban para cadansúa casa despois do traballo. A todos lles mudou a expresión das súas caras. Algúns pensaron en croasáns recheos.   
     Outros en torradas con marmelada. Mesmo algún lembrouse de cando era cativo e tomaba marmelada de amorodo para a merenda.
     Certamente, a todos os que se cruzaban no camiño da Tareixa lles mudaba completamente a expresión da cara.
     Despois a bruxa meteuse no metro. Tamén aquel ía cheo de xente. A bruxiña foi realizar unha das súas falcatrúas favoritas: correr polo vidro da cabina do conductor simulando ser unha fantasma e así espantar o conductor e obrigalo a saltarse unha estación causando a indignación de todos os viaxeiros.
     E alá foi cruzando os vagóns, e da que ía cara a dianteira, os viaxeiros comezaron a sorrir e a pensar en bolos con marmelada e iren de merenda coas súas familias aquela fin de semana.
     Todos tiña pensamentos moi bonitos que lles chegaban a través do cheiro que desprendía a Tareixa.
     A bruxa decatouse do que acontecía e nin sequera deu chegado á cabina. ¿Que era aquilo?
     Todos sorrían, todos tiñan cara alegres! A bruxa estaba anoxadísima porque todo comezara a lle saír xusto ao contrario de como ela pretendía.
     Volveu á superficie, á rúa, e sentou ao pé dun farol da rúa. Seguía invisíbel para os ollos humanos, mais non puido evitar que un can abandonado se puxese ao seu carón e comezase, de súpeto, a lambela.
     O can remexía no rabo todo ledo. Debía levar todo o día sen comer e as lambetadas sobre a bruxa sabíanlle a gloria. A Tareixa xa estaba ao bordo da desesperación porque a súa mera presencia provocaba sorrisos e caras de alucinación.
     E xusto iso era o contrario do que se propuña a diario calquera bruxa malvada. De feito ela tiña sona de ser unha das bruxas peores do país... se as súas compañeiras soubesen o que lle estaba a acontecer!!
     Cando o can marchou todo satisfeito, a bruxa mirouse as mans. Estaban vermellas. De feito, aquel sangue de dragón enchoupara todo o seu corpo e mais as súas roupas e non saía de ningún xeito. Entón pensou que aquilo non era casual, era unha apócema feita por algunha poderosa feiticeira.
     A Tareixa decidiu ir voltar á xanela da casa do barrio afastado. Daquela, diante da caldeira, encontrou unha anciá que remexía diante da caldeira onde seguía a bulir o sangue de dragón. A bruxa colocouse diante dela e faloulle así:
     – Ah, muller, que poderosa apócema é esa que me fai provocar sorrisos na xente?
     A muller, que era cega, respondeulle:
     – Non é apócema ningunha. É só marmelada de amorodo e cereixa que uso como recheo dos meus pasteis...
     E a muller seguiu coa súa tarefa.
     Entón, a Tareixa quedou máis sorprendida do que xa estaba. E antes de se decatar, comezou a sentir unha dor punzante nas costas. De repente, xurdíronlle dúas pequenas ás, como de cabaliño do demo. A Tareixa deixou caer o seu plumeiro e notou que podía aboiar no ar.
     A anciá, que seguía a remexer na caldeira, uliu o ar e dixo:
     –Hmm, xa vexo que es unha fada... e recendes a marmelada. Quizais ti sexas a fada de marmelada...
     E así foi desde aquel momento.
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

sexta-feira, junho 23, 2006

Artur e o avión xigante de papel [+8 anos].- XFC

    Artur é un rapaciño soñador. Préstanlle a esgalla os avións e os pilotos. Veos decote voar por riba da súa casa e imaxina que é el quen os pilota... Que guapo debe ser iso! Encantaríalle levar unha das súas cazadores grandoas e eses lentes escuros que fan tan serios aos pilotos...Artur coida que os pilotos son uns heroes.
    – Gústanme os avións, gústanme os pilotos... Ah, quen fora un deles... –dise entre suspiros.
    Pero Artur aínda non pode pilotar un avión. É demasiado novo para iso. Polo de agora hase conformar con ver todas as películas de avións, vellos e modernos, e ler unha e outra volta a súa enciclopedia de historia da aviación, que de tan vella como está, xa pide a xubilación.
    Porén, o rapaciño quer facer realidade o seu soño e vai contarllo ao pai.
    O pai de Artur está todo cómodo no sofá do salón.
    – Papa, eu quero pilotar un avión...
    O pai non fai máis que entreterse co xornal. Nese intre está a facer un encrucillado. Hai un vocábulo de seis letras que se refire a certo mamífero comichón, e o pai dubida se non será humano.
    Cando Artur lle di aquilo, el sorriu, faille festas na cabeza e coméntalle:
    – Claro, fillo. Este ano de seguro que o Cantarrá gaña a Liga...
    Artur mira para el decepcionado.
    Non lle fixo nin un chisco de caso!
    Decide ir probar sorte coa mai. Ela é unha paisana máis seria.
    Atópaa na sala, a ver a tele. Está a ver un programa sobre a historia dos espaguetes. Preséntao un paisano famoso, que facer non fai nada, pero comer, come todo.
    – Mamá, teño de dicirche unha cosa importante: que quero ser piloto de avións.
    Artur espera que a mai lle faga o caso que o pai non lle fixo. Pero ela non separa os ollos da pantalla e di:
    – Chocolate? Telo na neveira... e despois lava os dentes, que che sairán caries.
    Ela tampouco non o atende!!
    Artur está ben triste. Seu pai non o escoita, súa mai tampouco. É o de sempre: non o toman en serio. Rinse das súas ideas: coidan que é un fantasioso, un soñador.
    Ah, a familia...! A súa familia é o pai, é a mai e é... é Carmiña, a irmá!
    Tomarao ela en serio?
    A cousa é facer a proba...
    Artur envereda para o cuarto dela.
    A Carmiña está no seu cuarto. Practica o seu deporte favorito: deitarse na cama cos auriculares nas orellas para escoitar música esnaquizante desa que lle gusta a ela.
    Cando está así non se enteira de nada. Parece que o seu corpo está alí pero a súa alma está a viaxar polos espazos siderais.
    – Carmiña... –chama suaviño Artur.
    Pero ela non se dá cata.
    Artur méxea e ela torna da viaxe espacial.
    – Que queres, ho? –pregunta algo anoxada.
    – Quero contarche unha cosa importante –di Artur.
    – O que?
    – Que quero ser piloto de avións...
    Carmiña mírao un momento. Despois mete a man no bolso e quita dous euros. Apúrreos a Artur e dille:
    – Vai á feira e móntate nun avionciño de moedas.
    E despois segue a ouvir na súa música.
    Artur ten gana de chorar.
    Ten máis gana aínda de chorar. Ninguén non lle fai caso, ninguén non o entende; está desesperado. Decide ir ao seu cuarto e encerrarse alí para ler a súa enciclopedia...
    Pero apenas pasa alí un anaco, dálle por mirar pola ventá. No edificio de enfronte, nunha ventá á altura da súa, un rapaciño da súa idade está a aventar avións de papel para a rúa.
    Fai un e tírao; fai outro e tírao. Debe ter unha chea de papeis para ilos aventando todos á rúa daquel xeito.     E que ben voan! O rapaz parece un enxeñeiro avionístico papelista.Entón unha idea xermola no seu cerebro. Non é o campión da súa clase de avións de papel? Xa gañara o concurso do colexio dúas veces. Era un concurso guapísimo, consistente en guindar avións dende as ventás do laboratorio e ver cal chegaba máis lonxe sen que se enteirase don Bernardo, o profe.
    E logo, non lle dá máis facer un avión cunha folla de periódico que con cen ou duascentas?
    Entón, claro que pode facerse o seu avión!
    Na casa de Artur gardan todos os periódicos vellos dende hai séculos. É unha zuna do pai que di que quer facerse un arquivo histórico gardando os papeis, pero a mai, de cando en vez, manda algúns paquetóns deles para o contedor de papeis (porque é moi ecoloxista ela).
    Artur vai ao armario xigante onde están os periódicos e lévaos para a terraza ás embozadas. Paso a paso, vai facendo unha montaña de periódicos na terraza...
    Despois rompe a hucha dos aforros e baixa á tenda para mercar dous litros de cola. Laboriosamente, vai apegando todas as follas até xuntalas nunha grandísima que ocupa todo o solo da terraza.
    Déixao secar. Despois prégao e vai facendo o avión de papel máis grande que nunca tal se viu.Que cousa máis guapa!
    Até lle fai detalliños de adorno, como tiras de cores.
    Como lle sobra unha manchea de papel, Artur decide facer tamén un boneco que ten o seu tamaño. Qué xenial! Baixa un momento para a casa, colle unha camisa, un pantalón e unha rebeca e pona ao boneco.
    – Se parezo eu mesmo! –exclama.
    Baixa despois outra volta para a casa. É a hora da xanta.
    Toda a familia xa está na mesa hai un cacho. Espérano. A tele está posta e un paisano con gravata, bigote peiteado e cellas coa permanente conta as noticias do día como quen conta a vida de Rita Méndez, bolboreta en busca de traballo.
    Artur quer falar. Precisa contar a todos o que vén de facer. Vai levar a cabo por fin o seu soño dourado!
    – Cala a boca... –di o pai.
    – ... que é moito importante... –amece a mai.
    – ... saber o que pasa cos tellados persas –conclúe a irmá.
    Artur cala. Que remedio!Á fin chega a publicidade. Anuncios. Agora Artur tenta falar outra volta e di dunha tirada todo o que fixo:
    – Collinmoitopapeldoarmario... epuxenmeaapegalotodo... atequefixenu­navióndepapel...
    – Que fixeches un avión de papel? –pregunta a mai.
    – Fixen.
    – Ves moita tele ti –opina o pai.
    – Sóbrache fantasía –di a irmá–. Vende unha pouca dela.
    Non lle cren unha palabra...Pobre Artur. Pero o non se dá por vencido.
    A familia ponse a ver unha película de ciencia ficción despois da xanta.
    Artur aproveita e sobe á terraza. Monta o boneco de papel no avión e empúrrao para a rúa.
    Como voa!
    O avión pasa diante da ventá do salón onde está a familia de Artur.
    – Aí vai Artur... –di o pai.
    – ... está a pilotar... –aclara a mai.
    – ... un avión de papel –conclúe a Carmiña.
    Silencio.
    De golpe berran todos tres:
    – Un avión de papel?!
    O pai, a mai e a irmá Carmiña enveredan para a rúa coma meteoros. Nin sequera matan a tele. Ninguén non os detería.
    – Volve, Artur, volve... –van berrando mentres ven como o avión, por riba das rúas, se vai perdendo cidade a dentro.
    O avión vai cada vez mais ás présas. O pai para un taxi e dille ao taxista:
    – Siga ese avión – acénalle para o ceo para que o outro vexa que é de verdade.
    E o taxista, que devecía por ter unha aventura peliculeira, lánzase a perseguir o avión de papel xigante polas arterias da cidade.
    A familia de Artur non sabe se pasa máis medo coas veloci­dades do taxista tolo ou co que lle poida suceder ao rapaz.
    Daquela un coche de policía pónselles detrás.
    O pai saca a cabeza pola ventá e cóntalles o que pasa aos berros, acenando para o ceo.
    O coche de policía ponse á cabeza para despexar o camiño.
    – Máis rápido –di a mai.
    – Máis rápido –di o taxista.
    – Máis rápido –di un dos policías.
    E para colmo, xúntaselles un coche da televisión, que se enteira axiña do que ocorre.
    Os tres coches atravesan a cidade coma faíscas.
    Non respectan os semáforos, os moi brutos.
    E entón... o avión sobrevoa por riba do porto. Introdúcese no mar e pérdese polo horizonte.
    Que desilusión!
    Que traxedia! Toda unha hora de carreira louca pola cidade non vale para nada.
    – Vaise para o mar –di o pai choramicando.
    – Pérdese, pérdese –di a mai xemecando.
    – Vai saír nos papeis –di a irmá morta de envexa.
    – Torna, Artur, que os teus pais te esperan... –di o taxista.
    – Que barbaridade –di un periodista–. Este neno ten un avión de papel, pero non un barco.
    – Se cadra sabe reciclalo en barco, non pense –di un dos policías.
    – Haberá que telefonar ao exército...
    – Ou á Nasa...
    – Ou aos cazadores de bolboretas.
    Entón na familia se dan conta de que todo iso pasara por non escoitar a Artur. Esa foi a cuestión: non o escoitaren.
    Atristallados, volven os tres para a casa.
    Eh! A tele está posta, pero non hai xa a mesma peli. É unha reportaxe de avións.
    E no sofá vese un vulto sentado. Quen será? Un ladrón? Un extraterrestre? Un inspector de facenda?
    O pai agarra un zapato para usalo coma arma. A mai agarra unha barra de pan duro de hai quince días. A irmá vai para o seu cuarto para velo de lonxe.
    – Quen está aí? –berra o pai chantándose diante do sofá co zapato na mao sen decatarse de que ten un furadiño no calceto.
    – Son eu –di Artur todo acougado.
    – Artur?!
    – Pero non...
    – ... estabas ti...
    – ... a voar no avión?
    – Non –responde o neno–, era o boneco que fixen quen pilotaba o avión...
    A familia non se lle tira ao pescozo.
    Mellor así.
    Aprenderon a lección: escoitar, escoitar, escoitar sempre. Así, cando Artur lles di:
    – Sabedes? Coido que a miña vocación é artista do papel... Mellor que piloto.
    Pensan que máis vale así.
    Pero, quén non lles asegura que nun par de semanas non muda de idea e entón non quer ser astronauta...?

   
© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide