A INVENÇÃO DOS ABRAÇOS

Há já muito tempo, a Ramatulaye soube que não poderia fazer a maioria das coisas que a gente normal pode fazer. Não poderia cantar, pintar, saltar, dançar ou até falar, visto que era muda. Virou muito triste, pensou que sería a pessoa mais miserável do mundo. Assim, abandonou a sua aldeia na savana sem que ninguém o notasse. Caminhou através do bosque de noite. Estava assustada, terrivelmente assustada. Precisava de alguém para reconfortá-la, mas não havía ninguém arredor dela. Quiçá só leões, hienas e outras feras. As suas pernas começaram a tremer. Então, sem se aperceber, rodeou com os seus braços o tronco de uma acácia que estaba ao lado dela. Sentiu um estranho calor surgir dela. E então ouviu a acácia dizer: "Jërëjëf", o qual significa "obrigada" en wolof. Sentia-se muito bem. E a acácia devolveu-lhe o abraço, como só as árvores velhas sabem fazer. Acabava de inventar os abraços e eram mesmo bons e agradáveis. 

    Voltou para a sua aldeia. E então começou a abraçar as pessoas. E as pessoas gostaram. Nunca disse uma palavra, ela só ouvia as pessoas e abraçava-as. E as pessoas sentiam-se muito melhor depois de ser abraçadas. Muitas pessoas então apreenderam o significado real da felicidade. 

    Cada noite, depois de ter passado o día a abraçar pessoas, a Ramatulaye voltava ao bosque e abraçava uma árvore, com a qual falava, ainda que sem palavras. Mas um dia, a Ramatulaye deixou de ser vista pela aldeia. As pessoas procuraram-na por toda a parte, mas não a encontraram. Então um rapazito que vira a Ramatulaye abraçar as árvores no bosque uma noite por acaso disse: 

    "A Ramatulaye costumava abraçar as árvores no bosque. Eu tenho-a visto." 

    E a gente despachou-se para o bosque e começou a abraçar as árvores, e depois abraçaram-se entre eles. Assim sentiram a Ramatulaye em toda a parte. Desde aquele dia, cada vez que uma pessoa abraça outra, reproduzem o primeiro abraço, quando a Ramatulaye abraçou a velha acácia, e os abraços criam uma cadeia sem palavras, porque as palavras já não são necessárias.

Frantz Ferentz, 2013

CARMIÑA ESTÁ EN TODA A PARTE

A Carmiña tiña un problema. Era un problema para o cal se cadra nin había cura. Algúns psicólogos dixeran que se trataba dun caso de hiperactivismo agudo, até o ponto que ninguén se daba explicado como era quen de facer até tres cousas asemade. 

E claro. Alguén descubriuno un día. A Carmiña podía facer tres cousas ao mesmo tempo e en tres lugares diferentes, porque desenvolvera poderes de bilocación, que é como chaman á habilidade de unha persoa estar en dous lugares asemade. Porén, os inventores de palabras poderían ter chamado a aquilo trilocación. 

Non había maneira de sandar iso. Se un está en tres lugares de vez e fai tres cousas diferentes, é imposíbel arranxar iso.

A psicóloga da escola estaba verdadeiramente interesada nese problema. Ela fora a única que conseguira estudar o comportamento da nena. Seguiuna durante días, a tomar notas de todo na súa caderneta, até que chegou a unha conclusión:

— Esta nena —dicía ela— é tan nerviosa que non é quen de parar e como non lle abonda con facer unha cousa en plena hiperactividade, fai tres, mais non é que sexa multitarefa, é que para facer todo, rompe en tres e cada parte dela actúa autonomamente e fai o que quere. Despois, cando xa acouga un pouco, volve a ser unha.

A explicación parecía unha parvada. Como ía unha persoa a romper en tres e estar en tres lugares ao mesmo tempo? Iso era imposíbel... Bo, até que a psicóloga, que se chamaba Antonela, o demostrou mercé á grabación con cámaras de vídeo. Superpuxo as tres imaxes nun só monitor, onde se podía ver como a Carmiña recortaba figuras de papel no seu cuarto, preparaba papas de arroz na cociña e xogaba unha partida de futbol cos colegas da escola no patio da mesma escola.

Os pais da meniña non sabían o que dicir.

— Seica non notaron nada? —preguntoulles a psicóloga.

— Só que se movía moi rápido —dixeron eles.

Tampouco a mestra notara nada diso. Considerou que a Carmiña era, certamente, hiperactiva, mais nunca sospeitara que puidese ter poder de trilocación, aínda que chegou a comentar:

— Mais agora me explico como eu vía que ela estaba a cubrir follas na sala de aulas coas tarefas e asemade eu ouvía como a chamaban fóra no patio, como se estivese a xogar unha partida coa bóla...

Aquel caso atraeu a atención de ducias de especialistas de todos os países, todos con varios títulos de pedagogos, infantólogos e educatólogos. Tamén se achegaron por alí gurús de seitas, espións de países que nin se sabía que existían nos mapas, xornalistas, vendedores de cachorros quentes e até un domeador de elefantes, se por acaso fixesen falla os seus servizos alí.

Aos pais ofrecéronlles moitos milleiros de euros por daren unha entrevista para a tevé. A eles caíalles a baba ao pensaren en poder comprar, afinal, unha moto de auga para as ferias.

E os pais aceptaron unha exclusiva. Como non ían aceptala! Así, as cámaras e mais unha morea de xente entrou na casa da Carmiña e foi para o cuarto da menina coa intención de a grabar.

Mais cando chegaron ao cuarto, alí non había ninguén. A nena evaporárase. Que desgraza. Que preocupación... os pais ían perder os milleiros de euros.

— O importante é que a cativa estea ben —protestou a Antonela.

Mais parecía que ninguén pensaba niso.

A Antonela abandonou a casa e volveu ao seu gabinete, onde reviu as notas que tomara nas moitas sesións que pasara coa Carmiña. Estaba certa que alí atoparía algo que lle daría unha pista de como tratar coa menina. Porén, primeiro tiña que atopar a nena. Onde se metería? Mais non botou moito a sentila berrar fóra. Estaba no patio da escola a xogar futbol cos seus amigos. Adoraba xogar futbol. Preguntouse se nese instante ela estaría trilocada ou se estaría soa.

Antonela saíu ao patio e chamou pola miúda. 

— Temos sesión hoxe? —preguntou ela estrañada.

— Non, mais os teus pais andan a te procurar coma loucos. Meteron a tevé na túa casa...

— Ai, eu diso non lle quero saber nada —respondeu ela. 

— Pensan que son un bicho estraño e non o son. Só é que ás veces me poño nerviosa de máis.

E nese instante bateu na bóla que chegou até aos seus pés e marcou un gol que ninguén se esperaba. A Carmiña era un fenómeno cando se trataba de bater no balón.

— Espere un chisco —pediu a nena á psicóloga—, mais imos perdendo e imos ter que remontar...

E xusto nese instante, a nena buligou e separouse en tres. Foi visto e non visto. Os compañeiros parecían estar habituados a iso, porque ninguén se asustou. Cada unha das Carmiñas avanzou polo campo, dúas polas bandas e outra polo centro. Pasábanase a bóla entre elas, entre as tres Carmiñas. Non había xogador que lles roubase a bóla. A coordenación era perfecta, pois a nena, sendo sempre unha aínda que triplicada, non precisaba falar consigo mesma.

E entón a Antonela comezou a pensar que, talvez, o da trilocación non era má cousa. Mentres a equipa da Carmiña remontaba doadamente a partida mercé ás tres Carmiñas, comezou a pensar que se a nena fose capaz de se quintuplicar, non só triplicar, como até daquela, podería formar unha equipa de futsal. Ela soa sería unha equipa. Certamente era errado pensar que aquela habilidade da nena era unha fonte de problemas. Ao contrario, era unha vantaxe. Ninguén podía triplicarse á vontade. De certo aquilo era algo máis do que unha cuestión de hiperactividade, ela mesma estaba enganada e convencera a todos do seu engano.

Tal habilidade, se cadra, podería ser a solución a moitos dos seus problemas, dos da nena, é claro.

Por iso, cando rematou a partida, a Antonela achegouse á Carmiña e díxolle:

— Ah, Carmiña, o que che parecería se...

Frantz Ferentz, 2013

CANDO A LIDIA FOI UN PAQUETE DOS CORREOS

A Lidia pousou os cóbados no balcón dos correos e dixo toda seria á señora que se encargaba de pór selos, pesar cartas, certificar cartas, desbotar cartas e botar cartas na caixa.

— Bo día, canto custaría enviarme até a miña casa?

A señora dos correos, que se chamaba Camila, non tiña nada nadiña de sentido do humor. Pensou que a Lidia estaba de brincadeira, de modo que lle dixo:

— Depende do que lle custe un taxi.

— Mais eu non teño cartos de máis para un taxi, nin para un bus nin para o tren, nin para nada. Só teño cartos para un selo.

A Camila, que non tivera un moi bo día, case que botou faíscas polo nariz. Se cadra, fora un dragón na súa vida anterior e algo diso lle quedara.

— Mire, señorita, marche por onde veu e non incomode máis.

— A ver —tentou razoar a Lidia—, os correos son un servizo público, non si?

— Son.

— Daquela, se eu levo un selo pago, cun enderezo escrito ben clariño, podo ser enviada como un paquete, non si?

— Pode.

— Daquela, quero que me envíen á miña casa polo correo.

A Camila ficou coa boca aberta. O razoamento da Lidia era impecábel, de maneira que tiña razón. Ademais, ela podía ser moi rabuda e ter moi mal xenio, mais era a tipa máis cumpridora de todos os correos do mundo mundial. E se alguén tiña razón canto ao servizo, ela íallo recoñecer, de modo que dixo:

— Pase por aquí.

A Lidia pasou. A seguir, a Camila envolveuna en papel de embalaxe, mais tivo coidado de máis de lle deixar o rostro descuberto para que puidese respirar. 

— Cal é o seu enderezo?

— Rúa das Papoulas 7 —dixo a Lidia.

A Camila escribiu o enderezo con moito coidado sobre o papel de embalaxe, escribiu con letras maiúsculas. Despois decatouse de que para lle pór o selo, tiña que pesala. 

— Alipio, axúdame a subir esta señora paquete á pesa

O Alipio non daba creto ao que vía, mais non estaba disposto a levar un gruñido da Camila, de modo que lle axudou a alzar a Lidia. Abondou con sentala na pesa.

— Non diga o meu peso en alto —pediu a Lidia.

A Camila non o dixo. Ela era moi profesional. Tecleou na maquiniña e imprimiu un selo.

— Cinco euros e sesenta céntimos.

— Non ve como é o máis barato? —dixo a Lidia.

— Ten razón... Mais vai ter que esperar até o servizo de mañá.

Aí a Lidia mudou o rostro e preguntou:

— E non poden enviarme hoxe? É que o meu fillo vai chegar da escola e non vai ter a merenda feita. Vostede non ten fillos?

— Non, eu teño unha cadela que é como se fose a miña filla. Quérolle ben.

— Daquela imaxine a súa cadela soa na casa, á espera da señora.

O corazón da Camila estragaba só de pensar niso.

— Alipio, servizo exprés. Agarra o carriño e leva esta señora-paquete ao seu domicilio!

O Alipio deu un pulo no asento. Nunca tal lle acontecera. Mais como estaba á proba nos correos, non gurgutou. Colocou a Lidia no trolei, cargouna como puido na traseira da vespa e levouna ao seu domicilio tesa coma un pau. Parecía un pararraios na traseira da moto.

— Pare, pare, que é aí —berrou a Lidia cando se decatou que xa estaban diante do seu portal e que estaban a piques de ultrapasalo.

O Alipio detivo a vespa, pousou a Lidia no chan, saudou coa man e marchou na súa moto, desexando non ter que facer encargos como aquel máis nunca.

Porén, a Lidia quedou embalada ao lado do seu portal. Coitada. Que desastre de servizo o dos correos. Tería que protestar. Ademais, a xente que pasaba por alí, nin lle facía caso. Por tanto, a Lidia foi dando puliños até o portal, que por sorte estaba aberto, abriu como puido o ascensor, calcou o botón do seu andar co nariz e subiu. Despois chamou á campaíña tamén co nariz. 

Abriu o seu home. Cando viu aquela embalaxe alí, berroulle ao seu fillo:

— Ah, David, boas noticias! Os teus desexos tornáronse realidade. Envíanche a nova nai que pediras!

Frantz Ferentz, 2013

A ODISEA DUNHA BOLA DE BEISBOL [+8 anos]

Aquel día, Carl ía bater nunha bóla de beisbol pola primeira vez na súa vida. Na equipo todos rían del, porque pensaban que era moi frouxo, pois é que para o Carl acertar na bóla sería preciso que houbese unha alineación planetaria ou mesmo algo máis serio. O lanzador era outro rapaz da súa idade, once anos, cuxa fama xa era inmensa en todo o Estado de Dakota. Lanzou a bóla con todas as súas forzas na dirección do Carl. E o Carl bateu nela. Bateu á primeira. O bate rompeu en dous, mais a bóla ascendeu para os ceus e perdeuse. Non caeu, aínda que durante unha hora estiveron á espera da queda da bóla en algures.

Dez anos despois, Carl convertérase nun xogador medíocre dunha equipa de beisbol en Misuri. O episodio daquela bóla lanzada para os ares e perdida nas alturas era xa unha vaga lembranza no fondo do seu cerebro. Porén, talvez aquela fose a partida máis importante da súa vida. Só talvez. Se a súa equipa non gañaba aquela partida, el e todos os demais xa se poderían dedicar a calquera cousa que non fose o beisbol.

A equipa contraria gañaba por un punto. Se facían a derradeira carreira, levarían a vitoria e todo o esforzo da equipa do Carl non tería servido para nada. O lanzador da equipa de Carl aventou a bóla contra o bateador da equipa adversaria. Aquel bateu nela como batera anos atrás o propio Carl, facendo subir a bóla até as nubes, até se perder de vista. No estadio un berro de vitoria soou nas grades. A equipa do Carl estaba vencida.

Mais non. De repente un zumbido se sentiu no ceu. Axiña todos puideron comprobar que era unha bóla. Mentres o bateador corría tranquilamente, sen présas, polo estadio, celebrando a vitoria, o Carl alzou o seu brazo esquerdo e apañou aquela bóla que por algún estraño motivo non caía como se fose un proxectil. Carl atrapouna e o estadio enmudeceu de repente.

A equipa do Carl vencera. O propio Carl observou aquela bóla. Non era na que batera o adversario había uns minutos, senón a mesma bóla que el propio lanzara para os ares dez anos atrás. Inexplicabelmente caéralle a el xusto alí e daquela. Non había explicación para aquilo. 

Espontaneamente os seus colegas alzaron o Carl polos ares, mentres el se preguntaba como chegara até el aquela bóla dez anos despois, se era cousa dos anxos, ou de quen. 

E entrementres, a varios centenares de quilómetros por riba da atmosfera da Terra, un ET dicíalle a outro dentro da súa nave invisíbel aos telescopios e aos radares:

"E logo, xa volviches a inmiscuírte nos asuntos dos terrícolas?"

"Só un pouco", dixo o segundo. "Adoro ver a cara de pánfilos que poñen os humanos cando suceden cousas para as que non atopan explicación racional..."

E a seguir, meteu aquela bóla de beisbol nunha gabeta onde coleccionaba obxectos curiosos dos humanos. Talvez cabo duns anos volvese a facer unha brincadeira con ela. Talvez.

Frantz Ferentz, 2013

AS BICICLETAS NON VOAN [+10 anos]

Un certo día, o Camoi descubriu que podía voar mentres montaba na súa bicicleta. Foi por acaso, cando, ao saltar por riba dun montículo, notou que a súa bicicleta podía ficar no ar e que el podía guiala á vontade. Gozou daquela descuberta durante varias semanas, até que nun certo día, o pai do Camoi viu aquilo e reñeu severamente o fillo. Díxolle:

— A xente normal non voa na bicicleta. Por tanto, ti tampouco, ouviches?

E desde aquel día, a cada vez que o Camoi tentaba voar, acababa no chan, con algún renegrón. E despois daquilo, xa non volveu tentar voar.

Vinte anos despois, o Camoi viu o seu propio fillo Lumbai voar na bicicleta. E el fixo como fixera con el o seu pai, reñeuno severamente. Díxolle:

— A xente normal non voa na bicicleta. Por tanto, ti tampouco, ouviches?

O Lumai, despois daquilo, por moito que o tentou, non conseguiu máis nunca voar na bicicleta.

Vinte anos máis tarde, o Parui, neto do Camoi e fillo do Lumai, foi sorprendido a voar na súa bicicleta. Entón, o seu pai, o Lumbai, reñeuno severamente:

— A xente normal non voa na bicicleta. Por tanto, ti tampouco, ouviches?

O Parui rañou a cabeza e preguntou estrañado ao seu pai:

— E logo? Por que non ía voar? Esta bicicleta está fabricada para voar.

E o pai, Lumbai, calou porque non soubo o que dicir e nin sequera o consultou co avó, Camoi, porque non sabía nin que lle preguntar.

Frantz Ferentz, 2013

ESCOLA DE PAIS E MAIS [+10 anos]

A mai entrou na libraría cos dous fillos, a Milena e o Piero García. A Milena comía crema de chocolate untada sobre pan e cos dedos cheos desa crema, collía libros aquí e acolá. Pola súa banda, o Piero simplemente saltaba por entre os andeis da librería como se fose Tarzán a evitar as frechas envelenadas dunha tribo cabreada co home–mono. Entrementres, a mamá dos nenos falaba polo seu telemóbil allea ao que facían os seus fillos, aínda que folleaba algún libro. Pola súa banda, a libreira dicía á Milena:

– Meniña, o chocolate e os libros non se levan, non sabes?

Mais ela facía orellas moucas. E entón aconteceu algo imprevisto. Entrou un garda. Mais non era un garda calquera, con porra e menos aínda pistola. O que levaba era unha especie de espada láser, mais desligada. Achegouse á mai, quitoulle o telemóbil da orella e díxolle antes de ela protestar:

– Señora, son axente do corpo de policía educativa, dependente do Concello. A libreira acaba de a denunciar porque a señora está a demostrar que non sabe educar os fillos. Por iso, vai ter que quitar a licenza de mai.

– Licenza de mai? Nunca tal ouvín.

– A licenza de mai ou pai é como a licenza de conducir. Sen ela, a señora non pode ocuparse dos fillos?

A mai da Milena e do Piero estaba comezando a se asustar.

– Non teño nada diso...

– Daquela terá que me acompañar ao campamento de pais e mais que precisan quitar a licenza de paternidade ou maternidade, segundo corresponda....

– E os meus fillos?

– Irán a unha casa de acollemento até a señora obter a licenza...

Á mai dos nenos caíalle a alma aos pés. Xa comezaban as bágoas a lle esvarar pola fazula abaixo.

– Señora –interveu daquela a libreira–. Vou retirarlle a denuncia, dáme pena. Mais aprenda aos seus fillos a se comportaren como xente civilizada na libraría.

A mai só remexía a cabeza afirmativamente.

– Fagamos unha cousa –dixo o garda–. Volva aquí deica unha semana. Traia os nenos e merque unha boa provisión de libros. Eu estarei atento. Se vexo que os nenos se comportan ben, farei vista grosa disto...

– Si señor, obrigada, así será...

E a mai liscou da libraría turrando polos nenos. Cando xa estiveron só o garda e a libreira, o primeiro díxolle á segunda:

– Na verdade, deberían impor algún día unha licenza de paternidade, eh?

– Certo... Os pais de hoxe non saben educar os fillos. Os miúdos fan todo canto queren.

– Mais en diante, teñamos coidado con este teatro, porque cando alguén descubra que eu son o teu home e finxo ser policía educativo para vendermos máis libros...

© Texto: Frantz Ferentz

© Imaxe: Alberto Frías

O MISTERIO DO SER HORRENDO DO OUTRO LADO DO BURATO NAS ESCADAS [+10 anos]

Durante anos, polo menos des que tiña memoria, o Polisauro García aterraba cada vez que ollaba por aquel burato que había na parede das escadas do seu portón. Do outro lado estaba escuro, moi escuro, mais en pondo o rostro naquela fenda, o Polisauro podía ver unha criatura horríbel, fea, de instintos asasinos. 

Non había vez que o Polisauro non metese alí o rostro e vise aquel ser do outro lado, como se tivese estado á súa espera para mostrar o seu aspecto horripilante. Si, arrepiaba. Tanto era así, que durante anos o Daniel deixou de ollar por aquel burato para non ter que ver o rostro daquel ser.

Mais cabo dos anos, cando xa era adolescente, o Polisauro quixo demostrarse a si mesmo que era valente. Volveu a ollar. E volveu a atopar aquel ser aterrador. Porén, o Polisauro xa contara con iso. Xa tiña decidido como lle aprender unha lección ao monstro do outro lado da fenda.

Malia a escuridade, sabía que acertaría. Colleu o seu tirapedras, estirou a goma e lanzou con precisión unha pedra a través da fenda. Uns segundos despois soou algo parecido a cristados quebrados.

E logo nada.

O Polisauro volveu a ollar. E xa non viu nada. Nada.

O monstro desaparecera, talvez espantado polo barullo dos vidros ao caeren enriba del.

O Polisauro máis nunca volveu a ver aquel rostro terrorífico, porque non chegou sequera a sospeitar que o que el quebrara non era senón un vello espello escachado que alí quedara esquecido había décadas, que reflectía no escuro e en fragmentos o rostro do propio Polisauro García cando el polo burato ollaba.

© Texto: Frantz Ferentz

© Imaxe: Alberto Frías

OS PROBLEMAS DO MONSTRO DO ARMARIO [+8 anos]

Aquela noite, a porta do armario do Sandro García abriu de repente. O Sandro largou un chío:

– Aaaahhhhhhh! Un monstro dos computadores –berrou.

E a estraña criatura que acaba de saír do armario, certamente coa intención de espantar moito e ben, quedou paralizada.

– Ai, non, meniño. Eu non che son un monstro dos computadores. Son un monstro dos pesadelos. Un respecto, eh?

O Sandro ergueuse da cama, puxo as chinelas e a bata, e comezou a discutir co monstro horrendo que permanecía ao pé da súa cama.

– E logo? Vas ti dicirme como é un monstro informático?

– Vou. Eu son un monstro dos pesadelos clásico.

O Sandro non ía aturar aquilo. Colleu o seu portátil ao lado da mesa de noite, prendeuno e comezou a navegar.

– Aquí, aquí o tes –dixo cabo duns minutos o neno despois de atopar varias imaxes de monstros informáticos co motor de busca.

O monstro ficou todo tristeiro, pois pensara toda a súa vida que era un monstro dos pesadelos e non, era un monstro dos computadores... que pena tan grande sentía, até comezou a chorar.

O Sandro tratou de consolalo:

– Forza, seres un monstro informático é moito mellor, tes acceso a moita máis xente...

Mais o monstro non se daba consolado. Despediuse amabelmente e volveu a entrar no armario para non tornar a espantar.

© Texto: Frantz Ferentz

© Imaxe: Alberto Frías

O DILEMA DO BANQUEIRO MÁIS RICO [+12 anos]

Un labrego chantouse diante do banqueiro riquísimo que sempre se gababa de ter máis do que ninguén e díxolle:

— Eu teño algo que vostede non ten.

— O que? —preguntou o banqueiro todo curioso.

— Isto —e mostroulle unha miserábel moeda dun centavo.

O banqueiro riu:

— Eu teño millóns de moedas como esa!

— Certo —dixo o labrego—, mais non tem esta, porque esta é miña é vostede nunca a terá. E terá que vivir sabendo que nunca a possuirá.

E tivo razón o labrego, porque o banqueiro pasou o resto da súa vida a procurar aquel labrego coa súa moeda de un céntimo e morreu podre de envexa por non o ter encontrado.

Frantz Ferentz, 2013

CANDO OS ELEFANTES CANTEN ÓPERA [+8 anos]

O xardineiro chantouse diante da princesa e do rei e antes que os gardas lle caesen enriba preguntou á princesa:

— Dásme un beixo?

— Só cando ouza un elefante cantar ópera

O monarca gustou da resposta da filla, así que decidiu non castigar o impertinente xardineiro, mais entón houbo un barullo terríbel no salón do trono. Era un elefante. Entrou... cantando ópera! E a princesa deu un beixo ao xardineiro, o cal chiscou un ollo á princesa, porque ben sabia el o difícil que era aprenderlle a un elefante a cantar ópera, mais así o rei non podería castigar o ousado xardineiro, do cal estaba loucamente apaixonada a princesa...

Frantz Ferentz, 2013

ACONTECEU EN SILICONIA [+12 anos]

No antigo reino de Siliconia tiñan unha terríbel tradición: as raíñas coas que casase o rei debían ser todas de pura raza branca, outramente non podían ser raíñas. Para iso, cando o rei (ou o príncipe herdeiro, no seu caso) casaba unha muller, esta debía ser submetida á proba do sangue puro, que consistía en tomar unha apócema cuxa receita se perdía na noite dos tempos, segundo a cal, se a candidata a raíña non é era de branca pura, tornábase verde en cuestión de minutos e quedaba así para o resto da súa vida. Porén, se se o era, non sucedía nada no momento, até que a candidata a raíña tiña o seu primeiro fillo, ou ben, se non quedara encinta cabo de seis meses despois de tomar a apócema, daquela tornábase tola, absolutamente tola.

Así, todas as raíñas de Siliconia desde había xeracións acababan tolas, polo cal, os reis tiñan sempre un só herdeiro. Se se trataba dunha filla, tiñan que procurar o seu herdeiro entre sobriños varóns.

Era así de triste, mais era a tradición, e ninguén parecía pronto a mudala, porque existe a idea de que as cousas que veñen de hai séculos han ser por forza boas, porén non é sempre así.

Até que chegou Eliondo, príncipe herdeiro. El estaba xa un chisquiño farto daquela situación. Quería ser rei, si, cando lle chegase a súa hora, mais non quería ter un fillo, crialo el só e tamén unha esposa tola. Tiña que atopar a maneira de vencer aquela vella e estúpida tradición da proba do sangue puro. A súa receita era un segredo que pasaba dun presidente do parlamento para o seguinte, era, se cadra, o segredo mellor gardado do reino.

Como aínda lle quedaba algún tempo, decidiu pescudar pola súa conta como neutralizar aquela proba. Para iso, consultou cos sabios do país, os que ensinaban nas universidades. Ninguén lle sabía dar unha resposta, porque todos ignoraban a fórmula da apócema.

Todos agás un matemático, quen lle dixo nun ton misterioso:

— Todo se reduce a unha fórmula matemática: máis por máis, máis; menos por menos, máis. 

E non dixo máis nada aquel vello sabio de longas barbas brancas que estaba sempre a navegar na leitura dos seus vellos manuais e non na internet, porque na altura aínda non existía.

O príncipe Eliondo cavilou moito sobre aquelas palabras. O que quería dicir? Non se podía falar de fórmulas matemáticas cando se refería á receita dunha apócema. Unha cousa e outra non tiñan nada a ver.

Durante semanas, meses, as palabras do sabio volvían á súa mioleira. Porén, nunca non lle encontraba sentido ningún. Sabía que se achegaba o momento en que debería anunciar perante o parlamento que escollería unha esposa para despois ser entronizado, chegado o momento da morte do pai, cando iso acontecer.

Entrementres, o Eliondo non facía máis que percorrer o país de incógnito na procura de alguén que lle dese a chave para neutralizar a apócema. E estando nesas, pasou ao carón dunha xanela aberta dunha sala de aulas nunha escola calquera. Alí sentiu a mestra insistir nas propiedades matemáticas:

— Évos moi sinxelo: dous números positivos multiplicados entre si, dan un número positivo; dous números negativos entre si, dan un número positivo; mais se os números son de cadanseu valor, positiva e negativa, daquela todo é negativo...

Eran máis ou menos as mesmas palabras que lle dixera o sabio da universidade, mais agora repetidas por unha mestra. E entón, unha luciña prendeu no fondo do seu cerebro. Por fin entendera o que significaban as palabras do sabio. Sen perder máis un minuto, volveu para o castelo para seguir coa súa procura noutra dirección.

E cando chegou alí, procurou onde estaban os máis dementes do reino. Non botou moito en encontrar o sanatorio onde tiñan choídas as persoas máis loucas do país. E para alá foi o príncipe herdeiro montado no seu cabalo, sen escortas.

O director do centro non daba creto aos seus ouvidos cando o príncipe Eliondo lle preguntou:

— Quen é a muller máis tola que tendes aquí?

— Chámase Claudia, é unha coitada que se cre un reloxo. Cada tres horas exactas, imita un cuquelo. Polo demais, o resto do tempo fica de pé, inmóbil, sen dicir unha palabra.

O príncipe pediu levala consigo. A tal Claudia non tiña familia ningunha. Tratábase dunha muller nova que por algún trauma descoñecido enlouquecera e acabara naquel manicomio.

O príncipe mandou preparar uns cuartos do palacio real para ela. Adxudicoulle tres serventes de absoluta fiúza e ordenou que ninguén entrase naquela zona, que ninguén tivese contacto coa Claudia.

E despois, fixo saber ao rei, seu pai, e ao parlamento, que xa escollera esposa.

— E quen a túa escollida? —preguntou o vello rei, sempre triste desde o día en que o amor da súa vida se tornara tola para sempre.

— A muller que mudará todo neste reino —respondeu o fillo misteriosamente.

E así foi como o parlamento foi formalmente convocado, mais o príncipe puxo unha estrañísima condición: que a proba da pureza de raza fose efectuada entre as 9:32 e as 12:28, e non fóra de aí. Ninguén entendía por que, mais o certo é que o príncipe ben sabía que era o intervalo en que a Claudia non diría unha palabra e non irrompería na sesión solemne para dar as horas como un reloxo de cuquelo.

O presidente do parlamento aceptou e fíxose así. Toda a ceremonia houbo ser alixeirada un chisco, coa leitura dos antigos textos que remitían ao valor das tradicións e bla, bla, bla... e chegado o momento, o propio presidente do parlamento, coa tradicional perruca de rizos, deu a probar cun culler de ouro a apócema á boa de Claudia, que enguliu sen retrucar aquela beberaxe noxenta, da que se sabía que tiña un horríbel sabor amargo como o fel.

Cabo duns minutos, cando xa quedou claro que a Claudia non se tornaba verde, o parlamento aprobou o casamento do príncipe Eliondo con aquela plebea, que si era branca de sangue puro.

No día seguinte, o príncipe herdeiro casou coa Claudia, tamén nun horario axustado, entre dous momentos en que a louca habería dar as horas. Durante a voda, ela limitouse a dicir "si" ás preguntas do arcebispo, para o cal os serventes traballaran con ela para lle arrincar aquela palabra cada vez que alguén lle fixese unha pequena presión no cóbado, cousa da que se encargo o propio príncipe.

O Eliondo non chegara a pensar no que facía con aquela muller. Ninguén lle preguntara si ela quería ou non casar. De feito, nin ela mesma era consciente de que estaba a se converter na esposa do futuro rei e que ela mesma sería raíña consorte. A única intención do príncipe era acabar con aquela absurda tradición e a Claudia era o medio para acabar con ela. Iso era todo. Non pensara nas consecuencias do que estaba a facer. E, ademais, todo desencadeouse ben axiña, pois só vinte e catro horas despois do casamento real, a Claudia, á hora en que se esperaba que dese a hora, non o fixo. En vez diso, a Claudia mirou ao seu derredor e preguntou:

— Onde estou?

De repente, toda mostra de demencia na Claudia desaparecera. O príncipe acudiu inmediatamente aos aposentos da súa esposa e quixo verificar que a súa teoría se confirmaba. E si, confirmouse: a Claudia xa non estaba louca. E así, anunciou ao seu pai:

— Meu rei e señor, grazas a un principio matemático, acabo de neutralizar a apócema da proba da pureza da raza. A miña esposa era unha absoluta demente, procedente dun manicomio, e agora, despois de catar hai dous días a apócema, sandou da tolemia.

— E logo? —quixo saber o vello rei.

— Moi sinxelo —continuou a explicar o príncipe—. A apócema afectaba aos non-loucos para facelos enlouquecer, mais nunca fora aplicada a un louco, polo cal, o resultado sería o contrario do esperado: desenlouquecelo.

Aquilo era o que aprendera do vello sabio matemático, el fora quen lle dera a clave para interpretar correctamente os resultados. E tivera razón. Aínda que correra moitos riscos coa Claudia, que servira como cobaia.

Certamente a coitada da Claudia non entendía o que facía ela no palacio real e case que volveu a enlouquecer cando lle dixeran que casara co príncipe herdeiro.

— Por moi príncipe herdeiro que sexades —dixo ela—, penso que me debedes unha explicación.

El, que era un home xusto, entendeu que era o mínimo que podía facer e que de paso procuraría compensala. Así, explicoulle cal fora o seu plano e como grazas a ela demostrara que aquela proba da apócema era unha aberración.

— Concordo con vós, príncipe. E xa que estades disposto a me compensar, só vos hei pedir un favor.

— Falade, Claudia.

— Eu gustaría de estudar na universidade. Veño dunha familia moi pobre e ese sempre foi o meu soño. Nunca pensei que o realizaría.

O príncipe quedou abraiado con aquel pedido, mais non podía pór obxección ningunha aos desexos da Claudia. Despois de saír da súa tolemia, demostrara que era unha muller moi intelixente. Naquela época as mulleres aínda non ían á universidade, mais ela era a princesa consorte herdeira, ninguén ía dicir que non ao príncipe se ela quería estudar. Na universidade aprendeu moitas cousas, cousas que noutras partes non tería nunca aprendido.

Porén, pouco a pouco a Claudia comezou a esixir mudanzas para o reino: comezou a pedir eleccións ao parlamento, quixo crear o seu propio partido político (daquela nin existían aínda os partidos políticos e os parlamentares eran nomeados polo rei). O príncipe estaba preocupado, nunca sospeitara que a súa muller, en saíndo da demencia, o metese en tantos problemas. Por outra banda, no país estaba prohibido o divorcio, polo que non lle quedaban moitas opcións.

De entrada, tivo que esperar a ser coroado rei após o falecemento do pai. E uns días despois, renunciou ao trono e cedeullo á súa muller, que pasou de raíña consorte a raíña lexítima. E el, entrementres, dedicouse a descansar nos xardíns do palacio real, relaxado, sen estrés.

Porén, a súa alegría durou pouco. Cabo dun par de meses, despois dunha actitude frenética da raíña Claudia, onde esta pasara a ser ao mesmo tempo goberno e oposición, sen deixar de ser raíña e primeira ministra, de mudar o país de enriba para embaixo até o converter nunha república presidida por unha raíña, un servente anunciou discretamente ao monarca consorte que debía vir para os aposentos da raíña. O monarca, en chinelas e batín, acudiu cunha caipiriña na man.

E alí atopou a raíña tesa como cando a coñecera, inmóbil, sen dicir unha palabra. O rei consorte soubo axiña o que se pasaba. Todo era cuestión de frenesí. Con tanta vontade de mudar as cousas, a raíña enlouquecera outra vez. Daquela si sabía por que. 

— Esta vez parece que non dá as horas como antes —comentou o servente observando a raíña.

— Iso é porque non lle deron corda —observou sabiamente o monarca.

A seguir, retorceulle suavemente a orella dereita mentres informaba aos serventes que deberían facer o mesmo cada tres días. E, efectivamente, a seguir a raíña volveu a dar as horas como un reloxo de cuquelo.

O rei tivo que retomar o control do país perante a incapacidade da súa muller, mais deixouna de primeira ministra, porque cando había discusións no parlamento disparábanse os seus sensores e obrigaba a todos a calar facendo o cuquelo con toda a forza dos seus pulmóns. Porén, o rei non tiña moita vontade de reinar, de modo que disolveu o país, mandou os habitantes aos reinos veciños e pasou o resto dos seus días a cultivar cogomelos como segunda vivenda para gnomos. Despois de todo, nin as antiquísimas tradicións ían valer para nada.

Porén, nunca se desfixo da súa muller. Na verdade, des que comezara a dar as horas puntualmente, ela tornárase nun complemento moi útil na súa vida. Realmente, comezara a atopala adorábel cando facía cu-cu.

Texto: Frantz Ferentz, 2013
Imaxe: Valadouro, 2013

A COLOMA E O SEU HERPES BERNARDINO [+10 anos]

A Coloma ergueuse de mañá como todos os días, saudou o seu gato, o seu coello e, pola xanela do seu cuarto, o aprendiz de superheroe da casa de en fronte que adormecera no tendedoiro sobre o patio ao tentar entrar na casa pola xanela, mais como se enredou alí, adormeceu entre as cordas.

Notou que tiña un estraño proído no beizo. Foi ao baño ver de que se trataba. Cando viu aquel vulto no beizo, asustouse. Era como unha canica que lle penduraba do beizo inferior, na parte esquerda. Que horror! 

Inmediatamente pediu hora no dermatólogo, mais, claro, a hora dábanlla para dentro dun mes. Porén, a Coloma sabía que non podía deixar aquilo alí sen atención, se até parecía que medraba por momentos, como unha especie de alien. A Coloma sentiu medo. Por iso, decidiu ir ás urxencias. Por sorte había alí un podólogo que algo entendía. Díxolle: 

— Hui, iso é un herpes. Ten moi mao aspecto.

— E que podo facer con el, doutor? 

— Aturalo.

— Aturalo? —preguntou a Coloma. 

O doutor quixera dicir que debía deixalo en paz, que curaría só, nada de maltratalo, nin tocalo. Quería terlle explicado que cunha pomada de aloe vera curaría só, mais é que xa enseguida a enfermeira dixo: “Seguinte” e a Coloma tivo que saír, porque nas urxencias só daban tres minutos por paciente e o podólogo facendo de dermatólogo xa estaba chegando aos catro. Imperdoábel.

Dese modo, a Coloma dedicouse a coidar do seu herpes, a aturalo. E así foi como decidiu chamalo Bernardino. Cando pequena tivera un amigo invisíbel que se chamaba así e que era un pouco molesto. Por iso, decidiu homenaxear aquel amigo da infancia (que sería del logo de tantos anos?). 

O certo é que a Coloma, desde aquel día, deixou de sentirse tan soa. Non é que o coello e o gato non lle fixesen compañía, que lla facían, mais co Bernardino tiña unha certa complicidade. 

Seguía a medrar un pouquiño a cada día. Ao cabo dunha semana, o herpes do beizo da Coloma xa tiña o tamaño dunha pelota de fútbol. Mais o importante non era iso, senón como partillaban as refeccións. Así, cando a Coloma preparaba caldo de verduras, o Bernardino buligaba todo porque non gustaba del, o moi pillabán, mais daba saltiños de contento cando a Coloma comía un xeado, aínda que, para iso, a Coloma tiña que suxeitalo coas mans, porque podía perder o equilibrio.

Polas noites vían xuntos películas. Cando a Coloma se emocionaba cunha comedia romántica e choraba, o Bernardino tamén choraba, mais disimulábao, púñase mioqueiro. 

Se non fose porque o Bernardino, ao cabo de dúas semanas, xa era tan grande como a cabeza da propia Coloma, diríase que ela era feliz.

Até aquela mañá. 

Naquela mañá, cando a Coloma espertou e foi palpar o herpes para lle dicir bo día, atopouse con que xa non estaba. Desaparecera! 

Como era posíbel? Procurouno entre as sabas. Mirou até entre os dentes do gato, se por acaso o comera. A Coloma comezou a sentirse moi triste. Bernardino... 

— ¡Bernardino! —chamou desesperada. 

E repetiu: 

— ¡Bernardino! 

E, de súpeto, ouviu unha voz aos seus pés que dicía: 

— Aquí estou. 

A Coloma fitou para aquel ser que se colocara aos seus pés. Era unha especie de gnomo que camiñaba aos saltiños polo chan. 

— Ti es Bernardino? —preguntou sorprendidísima a Coloma. 

— Son. 

— Mais... 

— Verás, nacín de ti en mitose, xa sabes, como as células que se separan. Son unha especie de clone de teu, pequerrecho e feo, mais un clone... 

A Coloma non sabía si saltar de alegría ou chorar. Por unha banda, era bonito ter compañía no apartamento. Polo outro, o Bernardino saíra bastante feo. Tiña orellas picudas, como os elfos, e, ademais, se o visen os veciños, avisarían as Forzas Armadas por posíbel visión de alieníxenas. 

O Bernardino pareceu barruntar o dilema da Colomba: 

— Prométoche que non mudará nada, todo será como antes... Ademais, agora poderei ofrecerche o meu ombreiro para chorares cando vexas unha película sensíbel.

O mao é que o ombreiro do Bernardino lle caía á Coloma un pouco baixo, mais subíndoo en varios coxíns, quizais... 

Porén, a Coloma aceptou. Deixou o Bernardino, o seu clone imperfecto, vivir na casa. E viviron felices, co Bernardino facéndose pasar por unha cacatúa nunha gaiola a cada vez que tiñan visita, de non ser porque, un día, ao se erguer, a Coloma descubriu que unha verruga do queixo comezaba a medrarlle desmesuradamente e enseguida díxose: “E agora que...?” 

Frantz Ferentz, 2013

A DESGRAZA DE SER FEA [+8 anos]

Á María Cristina lle daba a impresión de que a castigaban por fea. Máis ca fea, era monstruosa. Un día tras outro, levaba un castigo. E ela estaba segura de que a mestra non a aturaba por fea.

Mais había recoñecer, en ollándose ao espello, que era fea de verdade. A xente afastábaselle pola rúa. Coitada, é que na verdade puña medo, era un verdadeiro monstro.

Até aquel día en que veu de visita unha tía remota.

Por norma, ninguén ía de visita á súa casa, todos tiñan terror. A tía observou a fealdade de meniña, mais tamén, como a mai, era curta de vista. A culpa da fealdade da nena tíñaa a mai. Precisamente levaba alí uns óculos de máis. Deullos á mai da María Cristina.

Cando a mai os puxo, comprendeu o que significaba a fealdade da filla. E en recuperando a vista, recuperou o olfacto. Porque a María Cristina ademais cheiraba a degorrios.

Meteu a filla dúas veces na lavadora. Botoulle tres litros de colonia. Penteouna cunha forca de tres dentes do avó que usaban para remexer na herba seca. Despois observouna: Parecía outra.

A María Cristina xa non era fea.

Cando volveu á escola, xa non puideron castigala por fea. Castigárona por preguizosa, porque de facto nunca non levaba feitas as tarefas.

Frantz Ferentz, 2013

A TÍA BRÍXIDA

A María Luísa pensaba que aquelas serían as peores vacacións da súa vida. Ela non fixera nada para merecer aquilo... Bo, só suspender oito materias de nove na escola.

Mandárona a unha aldea perdida no medio dunha illa tamén perdida do Mediterráneo. Alí moraba a súa tía avoa Bríxida, grande coma un camión.

– Imos ver a lagoa –dixo a tía avoa á sobriña neta antes de cear.

E levou a meniña até un estanque cheo de flamengos.

– E que teñen de especial? –preguntou a María Luisa case a bocexar.

A tía avoa Bríxida bateu nas palmas e os flamingos ergueron o voo. E entón puido ver que os flamingos alí tiñan tres patas. Despois descubriu que na illa os cans tiñan seis patas. E até que as galiñas voaban lixeiras coma falcóns...

Porén, o que máis sorprendeu á María Luisa foi ver que baixo a blusa da súa tía avoa algo remexía. De noite entrou no cuarto dela a pescudar. Con efecto, abondos motivos tiña ela para sospeitar... Pois a tía avoa Bríxida non era tampouco normal, como nada naquella illa.

A tía avoa Bríxida tiña catro brazos!

Mais axiña descubriu que aquilo era unha vantaxe para cociñar, escribir, falar ao teléfono e matar moscas ao mesmo tempo.

Frantz Ferentz, 2013

COMO SE ESCRIBE TRISTEZA [+14 anos]

A Anabela chegou á súa casa coa mochila dos libros. Cansa, como sempre, despois dunha xornada completa de estudo, foi directamente para a cociña, como facía sempre, para se servir un copo de zume de laranxa. 

Podía moverse pola casa un bo anaco sen atopar presenza viva doutros seres, de feito nin sabía se no lar había máis alguén. Porén, axiña saíu de dúbidas cando sentiu unha persiana que baixaba alá, ao lonxe, nalgún remoto recanto da casa. A moza tomou o seu zume de laranxa e foi para o seu cuarto. No entanto, polo camiño atopou a súa nai que viña do cuarto de baño.

Ela só lle sorriu, de maneira que a nena tivo que imaxinar a conversa que se tería producido se vivise nunha vivenda normal:

— Ola, filla, xa estás aquí?

— Pois, como todos os días a estas horas, que é cando saio do instituto — respondeu a Anabela cun ton tristeiro.

— Moito ben, e tes traballo?

— Teño, como case sempre...

E a nai, co sorriso nos beizos seguiría o seu camiño cara algures interesante, mais na realidade a nai continuou o seu camiño cunha revista na man, allea á filla, para non se sabe moito ben onde. 

A moza quedou coa mesma sensación de desacougo que experimentaba naquel lar onde todos a ignoraban, desde sempre, xa desde cativa, onde a ninguén parecía interesarlle o que ela facía ou deixaba de facer. 

Ela, a pequena, meniña boíña e calada, pasaba desapercibida, sen problemas coas notas da escola. Decidiu que ía tomar unha ducha antes de se pór a traballar. 

O día ía moi caloroso e viña toda suada. Deixou os trebellos enriba da cama e foi para o baño. 

Porén, o baño estaba ocupado. Bateu na porta:

— Quen hai dentro?

— Eu! — soou a voz do irmán meirande.

A saber o que estaría a facer. 

Con certeza ía levar tempo de máis. Non lle quedaba outra que agardar. Mais agardar, onde? No seu cuarto, non, porque só de pensar que tiña tanto choio de traballos para facer do liceo, xa se puña doente. 

Decidiu ir para a cociña, se cadra outro zume de laranxa lle caería ben.

Porén, na cociña non atopou a calma que esperaba. 

Na cociña atopou o pai a bater nuns ovos para facer unha tortilla de queixo — o seu prato preferido para a cea — e a nai a coser uns peúgos que tiñan uns buratos na punta que puñan medo.

— Ola... — saudou timidamente a Anabela.

— Ola — saudaron o pai e a nai asemade, mecanicamente, mais sen por un intre interromperen as súas respectivas actividades.

A meniña agardou aínda uns segundos para ver se lle preguntaban polo que tiña entre mans. 

Porén, ninguén se interesaba polo dela. 

Como sempre. Nunca a ninguén lle interesaba o que ela facía. 

Con todo, ela tiña que contar o que lle bulía dentro. Non podía ficar calada, por iso, da que daba uns grolos lentos ao zume de laranxa, explicou:

— No liceo pedíronnos facer un pequeno poemario...

— Un que? — preguntou o pai, non sabe moito ben se porque non entendera pola mor do barullo do aceite a saltar ou se porque non sabía de que lle estaban a falar.

— Un poemario — esclareceu a meniña —. A nosa profesora de literatura quere que probemos a escribir algo literario. Deunos a escoller varios xéneros, para ver onde nos atopamos máis cómodos. Eu escollín a poesía, porque gusto dela e...

Porén, de repente parou de falar. Comprobou con tristeza que a ninguén interesaba o que ela estaba a contar. 

O pai tiña toda a súa atención en que a tortilla de queixo non lle caese fóra do pan, mentres a nai se concentraba en que os buratos dos peúgos ficasen ben cosidos e, por tanto, desaparecesen. A Anabela sentiu que a porta do baño finalmente abría. Sen dicir unha palabra máis, apurou o zume de laranxa e foi para o baño para tomar a ducha. 

Se cadra, precisaría dunha máscara antes de entrar alí, mais xa estaba afeita a aquelas situacións domésticas.

Entrementres, a nai da Anabela entrou no cuarto da filla para lle preguntar o que quería para cear. Porén, cando entrou no cuarto, descubriu que estaba baleiro. 

Que estraño. Onde se metería a rapariga? Tería desaparecido? Secuestraríana? Por un instante sentiu inquedanza.

Non durou moito, porén, porque axiña a nai se decatou de que a ducha no baño estaba aberta. Acababa de ver o home na cociña e o fillo ollaba hipnotizado para a televisión, daquela quitou a conclusión de que a filla estaba no cuarto de baño a tomar ducha, ou é que alguén escoara na casa e ocupara o baño, porque naquel barrio calquera cousa era posíbel, como ben contaban as veciñas...

A segunda hipótese parecía moi improbábel, porque a nai tiña memoria de ter visto a filla antes nesa mesma tarde, con que non a tomou en consideración e pensou que, efectivamente, a Anabela era quen estaba no cuarto de baño.

Mellor así.

E xa ía dar media volta para a cociña, cando os seus ollos, por acaso, se detiveron naquel anaco de papel na papeleira.

Non era un papel anormal, era só un fragmento esgazado.

A nai recolleuno da papeleira e leu nel.

Dicía claramente:

“Como se escribe tristeza”.

Que triste soaba aquilo da tristeza.

E daquela un flash de memoria alcanzou o seu consciente despois de ter abandonado o subconsciente, ao lembrar que a rapariga estivera na cociña e falara dunha tarefa que lle puxeron na escola... si, falara de facer un libro de poemas.

Aquel fragmento que tiña na man era, sen dúbida, un verso frustrado.

E era tan triste de ler.

Tristeza.

Talvez tristeza sexa a palabra máis triste.

Ademais, a poesía é un bo modo de expresar os sentimentos, por tanto, a filla estaba triste.

E por que estaba triste?

Uf, demasiados pensamentos para a nai soa, precisaba da axuda do pai, entrambos terían que resolver aquilo, deberían facer algo, porque, e se tiñan unha filla triste na familia e eles non se tiña decatado? Seica algo non rulaba ben naquela familia? Estaría tamén triste o fillo?

Non, aquel non o parecía, porque ría ás gargalladas diante do televisor con aqueles programas para parvos que engulía un tras outro durante horas.

Xa que logo, a nai decidiu ter unha conversa moi seria co pai sobre a situación da filla.

A nai correu para a cociña na procura do pai.

Atopouno alí a comer na tortilla de queixo con cara de auténtico pracer, porque, para el, para o pai, o mellor momento do día era precisamente aquel, cando se deleitaba na súa tortilla de queixo.

Mesmo dúas veces por ano até botaba canela á tortilla, porque, para el, a canela lle daba o máximo sabor, mais iso deixábao só para ocasións moi especiais, como o seu día de anos ou o seu día dos medios anos, isto é, seis meses despois.

— Meu caro — anunciou a nai nun ton solemne —, temos un problema... Un grave problema.

Ao pai faltáballe o derradeiro bocado da tortilla, mais mesmo así detívose, porque o anuncio da esposa soaba mesmo preocupante.

Durante a cea houbo un silencio moi tenso. Case que se podía cortar co coitelo. O pai e a nai ollaban para a filla de esguello, sen diciren unha palabra.

A ela non lle resultaba estraño, porque sempre a ignoraban, mais se cadra non se decatou do interese que o pai e a nai tiña daquela por ela.

O irmán, pola súa banda, sorbía na sopa como un rinoceronte, alleo a todo o que se desenvolvía ao seu derredor, devecendo só porque chegase a hora de se erguer daquela cadeira na cociña e retornar para o salón, onde pasaría xa tranquilamente varias horas a devorar o programa de telerrealidade para aquela noite, onde se aseguraba que expulsarían unha perruqueira de cadelas de alta sociedade que mantiña unhas relacións moi ruíns cun nutricionista de ameixas, mais que naquela competición onde todos querían gañar o sapo de ouro.

Despois da cea, a Anabela regresou para o seu cuarto.

Ía tentar continuar co seu poema e, asemade, bater o papo polo computador cos seus amigos, tentando trocar mensaxes e axudas arredor das tarefas escolares e tamén facendo plans para a fin de semana.

Por fin os pais ficaron sós na cociña.

— Temos que falar — anunciou a nai.

O pai non tiña maldita vontade de falar, mais non ía oporse á súa muller, que ollaba para el cos ollos ben abertos; el ben sabía que cando a dona o contemplaba cos ollos tan abertos era mellor non mexer un músculo e ficar atento.

— Mais somos unha familia — proseguiu a nai — e aquí falta alguén.

— A nena?

— Non, parvo, o noso fillo, porque el ten que estar ao corrente disto. Se hai un problema coa Anabela, el ten que sabelo e ten que colaborar connosco.

— Se ti o dis...

— Claro que o digo.

— Pois non penso que queira vir para a cociña. Está todo concentrado nesa cousa que pasan pola tele e que o ten hipnotizado — aclarou o pai.

— Pois se o Mahomé non vén á montaña, a montaña vén ao Mahomé.

— Dise xusto ao contrario.

— Tanto ten, xa entendes o que eu quero dicir.

Efectivamente, os pais chantáronse no salón, a ambos os lados do fillo no sofá, para lle contaren o que acontecía coa irmá: que se sentía soa, moi soa e, por tanto, sufría, sufría moito, e que eles eran unha familia, que ela estaba chea de tristeza, que non podían permitir que unha rapariga de trece anos tivese tanta tristeza, porque a tristeza en doses pequenas era, se cadra, aceptábel, mais en grandes doses, non, facía mal ao corpo e á alma, que aí estaba a tía avoa Benigna, toda chea de grans polo corpo porque dicían que na súa mocidade pasara moita tristeza.

O fillo non ouvía, el estaba ao seu, só quería que calasen, que o deixasen ver aquel programa que tanto lle prestaba, mais aquela señora ao seu carón... súa nai, si, non paraba de falar, porén, el, para adiantar o seu silencio e o final daquel monólogo, non facía máis que asentir coa cabeza e dicir, de cando en vez, “si, si, tes razón”.

E foi así como, ao cabo, conseguiu ouvir a frase máxica:

— Entón, concordamos?

— Concordamos dixo o fillo, que tiña a vaga impresión de que lle tiñan falado do ruín que era abusar das bebidas de cola de madrugada.

Os pais erguéronse e marcharon.

O fillo deitouse no sofá e ocupou todo o espazo para se evitar futuras visitas.

Ninguén ía interrompelo na visión deliciosa daquel programa.

Ninguén, agás a publicidade, que viña a cada tres minutos e duraba seis...

Mais el era un tipo sacrificado e podería resistilo.

E foi así como desde aquel día, todo mudou na casa da Anabela. A nai comezou a se mostrar incribelmente amábel con ela, faláballe nun ton xentil e preguntáballe polas súas cousas no liceo. O pai, despois de recibir algún golpe co cóbado da nai, tamén se mostraba interesado en todo o relativo á filla, tanto que até a acompañaba até á porta do seu cuarto. O irmán, pola súa banda, tamén comezou a facer esforzos. Para iso, a nai interpúñase entre el e mais o televisor, impedíndolle ver os seus programas favoritos.

— Tes que ser amábel coa irmá, ouviches?

— Que si, mais quita de aí do medio, que non vexo nada...

— Serás xentil coa túa irmá?

— Serei, mais déixame ver, por favor, como o artista dos macarróns nomea a adicta ás lambetadas de anís...

E foi así como tamén o irmán mostrou un desacostumado comportamento amábel coa irmá sen motivo aparente.

A coitada da Anabela non entendía nada, non entendía como dun día para o outro toda a súa familia pasara de ignorala de todo a quereren ser a súa sombra, até lle daren meco e tela ao lado durante as sesións televisivas á noite, que a ela tan pouco lle interesaban, mais non tería a coraxe de dicir que non...

E aquela noite, despois de rematar o programa en que un esquimo tentaba escoller cinco persoas que tirasen do seu trenó entre trinta candidatos, a Anabela foi para o cuarto.

Por sorte era venres e para o outro día non tiña que se erguer cedo para ir ás aulas.

Abriu o computador e comezou o bate-papo cos amigos que naquel momento estaban en liña, aínda uns cantos deles.

A Anabela comezou a partillar con eles aquela estraña mudanza operada na súa familia, que en cuestións de horas pasara de non saber nada dela a se converteren na súa sombra.

— A túa nai ten cargo de consciencia — comentoulle unha amiga desde Singapur.

— Pode ser, mais por que? — preguntou a Anabela —. E por que os outros tamén?

— Non teño idea — respondeu a amiga de Singapur.

— Se cadra — interveu un amigo de Texas — tomaron algo en mal estado e tiveron unha intoxicación. Deixa pasar aínda uns días e, se ves que a cousa segue igual, chama o médico...

A Anabela sorriu con aquela ocorrencia, aínda que sabía que o texano acreditaba no que dicía. Mais xusto daquela alguén novo entrou no bate-papo. Era a súa amiga Elisa, que estaba cos pais no Xapón e, se cadra, seguiría alí por moitos anos.

Probou a escribirlle, talvez xa conseguira arranxar o computador do pai.

Non daba. 

Probou tamén coa voz.

Tampouco non daba.

Que noxo, vivir nun país como o Xapón e ter o computador estragado.

Probou coa cámara, que era o único que funcionaba. Agarrou un anaco de papel e escribiu nel:

“Aínda non che vai esa cousa?”, referíndose loxicamente ao computador.

E a amiga respondeu co mesmo sistema, cun anaco de papel onde escribira a palabra “non”.

Terían que seguir con aquel sistema primitivo e aínda ben que lle funcionaba a cámara de vídeo. Entón a Anabela volveu a escribir a mesma pregunta que formulara uns días atrás:

“Xa sabes como se escribe tristeza en xaponés?”

A Elisa escribiu unha mensaxe rapidamente noutro anaco de papel e mostroullo pola cámara web:

“Xa sei. Envíocho polo correo electrónico”.

Ambas as amigas houberon trocar aínda varias mensaxes con aquel sistema.

Cando a Elisa fechou a canle, a Anabela esgazou aquel papel en que escribira a conversa, botándoo para a papeleira. Quería o anagrama xaponés coa palabra tristeza porque o vira nalgures e gustara del, pensaba facerse, cando for maior de idade, unha tatuaxe con el.

A coitada estaba lonxe de imaxinar o que acontecería despois.

Á outra mañá, cando a nena saíra para ir facer deporte como acostumaba, a nai entrou no cuarto para o ventilar. E por unha desas estrañas casualidades, ollou para a papeleira. Alí atopou aquel anaco de papel, resto da conversa da noite anterior, onde viu escrito: 

“Estou a perder a vista por momentos”

Espantouse toda. Correu para o cuarto, tiña que acordar o seu home e contarlle que a terapia de mecos coa filla non bastaba, que a nena precisaba axuda profesional, porque estaba a quedar cega.

Lonxe estaba de imaxinar que a frase enteira, se non estivese esgazado o papel, dicía:

“E fai favor, arranxa xa ese computador, porque con tanto cartaz pola cámara, estou a perder a vista por momentos. Espero que poidas usar o bate-papo con normalidade”.

Porén, a última idea que tivo a nai foi preguntarlle á filla se todo ía ben.

Tan simple coma iso.

Frantz Ferentz, 2013

NUNHA VILA DO SUL DA ITALIA [+12 anos]

Durante unha das excursións emprendidas naquelas nosas ferias polo sul da Italia, pasamos por unha pequena vila pesqueira chamada Leiocca. Era un lugar tranquilo onde o tempo parecía ir a outro ritmo. Eu daquela viaxaba cos meus pais e mais a miña irmá Ermelinda, que ten nome de queixo e que, cando fala, me recorda a un mamute.

Fomos a un pequeno restaurante, porque xa eran horas de xantar. Puxéronnos o menú diante e vin que case todos os pratos eran de pasta. Para min xenial, mais para a parva da miña irmá non, a Ermelinda dicía que non quería pasta, como ía ela comer pasta? Será maluca? Hai alguén que non guste da pasta neste planeta, fóra da miña irmá extraterrestre?

Meus pais puxeron paz entre nós. A miña irmá comería unha tortilla de xamón. Apañado. O camareiro abraiaba con que alguén comese tortilla de xamón, de feito dubido que soubese de que se trataba. Devecía por ver o que na realidade lle traían.

E alí chegou, o meu prato de espirais á boloñesa. Nin sequera lembro o que pediron os meus pais. Eu só reparei naquel prato. Mais alto, malia o recendo que saía del, pareceume unha porción minúscula. Precisaría cinco como aquela para fartar. Queixeime aos meus pais, como non podía ser menos.

"O neno tenche razón", concordou o meu pai. "Moito prato, mais pouco contido. É o prato máis estraño que nunca vin, mira que alto é..."

E sen máis, alzou a man e chamou polo camareiro, que acudiu todo dilixente.

"Non piace ai signori la pasta?", preguntou todo adulador. Daquela notei os mostachos do camareiro, que eran longos e finos, como os dos camareiros italianos dos filmes e a súa voz soaba un chisco a violino.

"Non, o problema é que a porción é moi pequena", retrucoulle o meu pai.

"Pequena?", inquiriu o camareiro.

"Piccola", entrometeuse a Ermelinda que estaba máis guapa calada. Seica non andaba contenta coa súa tortilla de xamón? 

"Ma non è così", respondeu o camareiro todo sorridente. "Il piato è molto fondo, la porzione è grande".

Aquilo si o entendemos, mais o que era discutíbel era que a porción fose grande, para min non o era, eu son na verdade unha máquina devoradora de pasta e para min aquela era unha porción máis ben miúda, case un terzo de porción. Porén, seguín a comer na miña pasta naquel prato estraño que, polos vistos, era típico de Italia ou de parte dela, non sei, tería que consultalo na Wikipedia.

"Sabedes como fan nesta vila para controlar que o tránsito sexa moi lento e os autos non corran pola estrada, que é a rúa principal?", interrompeu de súpeto miña irmá a harmonía da inxestión de espirais á boloñesa. 

Non é que ela o soubese todo, simplemente é que lía todo o que lle caía nas mans.E daquela agarrara un folleto turístico en inglés (fíxate, sabía inglés... e italiano e alemán e catalán, que noxo de intelixencia tiña a tipa!)

"Pois é moi curioso", seguiu a explicar ela. "Acontece que contratan varios vellos pensionistas para pasearen todo o día coa bicicleta pola rúa principal, nun sentido e no outro. Como a rúa é estreita e non se pode adiantar, obrigan os condutores a iren devagar, porque non poden ultrapasar. Os pensionistas están felices porque fan algo que lles presta, que é montar en bicicleta e asemade gañan algún diñeiro aparte. E ao Concello sáelle isto máis económico que pór gardas e radares".

Mentres os meus pais comentaban coa miña irmá, o mamute, as marabillas da medida para o control do tránsito en Leiocca, eu xa estaba a facer descender o nivel de pasta. Estaba para chegar a aquela parte estreita e fonda. E aí, xusto aí, comezaron os meus problemas. O garfo non daba pinchado nos últimos espirais. Eu tentaba e tentaba mil veces, mais eles fuxían. Tería xurado que aqueles espirais tiñan vida propia, que se cubriran de graxa e que evitaban que eu os capturase.

A miña loita a vida ou morte non pasou desapercibida para aquel monstro de irmá que me toucou en sorte. Axiña veu o seu ataque feroz:

"Forza, que non se diga que uns miserábeis espirais van vencer o campeón mundial de inxesta de pasta..."

Non entendín se o de inxesta era algo bo ou ruín, mais a miña irmá estaba a facer chacota comigo. Até aí podíamos chegar. Deixei o garfo na mesa e metín a man naquel estreito espazo.

"Que estás a facer? Non sexas cocho!", berrou a miña nai. Se daquela ela pretendía que eu non atraese a atención das outras persoas que comían no restaurante, conseguiu xusto o contrario. As dez ou doce cabezas que estaban alí voltáronse todas contra nós.

"Que vergoña nos estás a facer pasar...", bisbou miña mai mentres mordía o labio inferior.

Porén, aquilo xa era unha cuestión de vida ou morte. Por unha banda, non ía permitir que a miña irmá rise de min; pola outra banda, aqueles malditos espirais non ía quedar sen castigo pola súa ousadía. En conclusión, quitei a man, que xa vin que era igual de inútil que o garfo para aqueles mesteres e emborquei o prato na mesa. A forza da gravidade fixo o resto. Os derradeiros espirais caeron na mesa. Lanceime a eles con todas as miñas forzas, perante os ollos espantados dos meus pais e da miña irmá, que estaban convencidos de que eu perdera a cabeza. Mais non, era unha cuestión de orgullo. Eu estaba todo satisfeito, sentíame como Xulio César tras conquistar a Galia. Os meus pais e a miña irmá, porén, querían esconderse baixo a mesa porque toda, absolutamente toda a xente no restaurante, tiña os ollos postos en nós e, naturalmente, mexericaban.

E daquela pasou o camareiro que quedou tamén a fitar para nós.

"Bravo, il ragazzino è stato bravissimo e ha mangiato tutto il contenuto del piatto", dixo.

Eu ollaba para el cun medio sorriso de satisfacción.

"Quindi,secondo la nostra tradizione, hai guadagnato anche il piatto come premio...", seguiu a explicar o camareiro.

Aí todos nós quedamos a fitar para el sen entender. O camareiro estricou aínda máis os seus mostachiños finísimos polas puntas, achegouse a min, colleu o prato, verificou que estaba baleiro de todo e púxomo na cabeza.

Eu non reaxín nin tampouco os meus pais. Mais o camareiro aínda explicou:

"Il premio è: chi mangia tutto si porta il piatto via. Questi nostri piatti di Leiacco servono anche come cappelli contro la pioggia"

E co prato na cabeza como un chapeu, saín de alí acompañado dos meus pais, ante a admiración de todas as persoas do restaurante e eu a erguer a cabeza aínda máis para demostrar o meu orgullo. De feito, algúns dos presentes até aplaudiron timidamente. Non ía permitir que ninguén me arrebatase aquel prato-chapeu que con tanto esforzo gañara, era meu e ía gozar del pesase a quen pesase.

Aínda hoxe, despois de tantos anos, conservo o prato-sombreiro que é ideal para a chuvia, mais podo xurarvos que non teño comido máis nunca pasta nel.

Frantz Ferentz, 2013