quinta-feira, agosto 31, 2006

Aconteceu en Vilacarla [+12 anos].- XFC

 

    Vilacarla era unha viliña bastante pobre; ás veces, no inverno, as súas rúas cubríanse de xeo e no verán non se podía camiñar por riba do asfalto porque se puña coma a lava dos volcáns.
    A xente de Vilacarla sabía ben poucas cousas e mesmo a televisión víase moi mal. As súas imaxes chegaban con media hora de demora. Daquela, cada vez que un forasteiro chegaba á viliña, facíanlle unha chea de preguntas para saberen o que estaba a suceder no resto do mundo.
    Un día, nos comezos de setembro, un auto de cor limón chegou a Vilacarla. En cada recanto da rúa facía soar a súa buguina. Toda a xente de Vilacarla, os vilacarlinos, saían á rúa para ver qué era aquel rebumbio infernal que espantaba as pitas e facía chorar as vacas.
    O auto de cor limón andou ata a escola que era coma un fraga de árbores. Cando deu chegado, do auto descendeu un paisano todo vestido de coiro preto cuns lentes de sol, que se puxo a bailar seguindo a música que saía do seu propio auto.
    Varios rapaces achegáronse ata el a modiño. O home contemplounos desde detrás dos seus lentes mouros, mentres lles cantaba:
    –  Que sucede, cativos,
        son o profe novo,
        cantade comigo
        con música de ovo

    O paisano cantáralles con ritmo de rap.
    A noticia voou coma a pólvora. Cabo de media hora, a escola estaba chea de alumnos que querían escoitar aquel mestre chegado de non se sabía onde.
    O mestre novo estaba feliz con aquel público. Quitou os lentes de sol e seguiu a falar con ritmo de rap:
    –  Saúde, amiguiños,
        estou neste pobo,
        seivos ben as cousas,
        porque son moi probo.
        Como xa comigo
        non vos han a ensinar,
        vinde a esta vosa casa,
        a xornada imos comezar.

    Organizouse un bo alboroto.
    E foi tal, que os outros cinco mestres da escola perderon os seus alumnos.
    Un dos cativos, querendo imitar o mestre novo, preguntoulle tamén a ritmo de rap:
    –  Diga “vosté”
        xenio cun enxeño
        o seu nome cale é
        para pórmolo no medio.

    Ao mestre isto gustoulle e dixo:
–   Podédesme chamar
    Calisto o máis listo.

    Todos os cativos atolaron. Estaban felices de teren aquel novo mestre, que lles facía cousas novas.
    Mais non todo era así de bonito. Co paso do tempo, os estudantes de Vilacarla comezaron a esquecer o pouco que sabían, que era realmente pouco, e deixaron de aprender cousas como cál é a capital de Turquía, cantos quilos caben nunha tonelada ou para que serve a propiedade conmutativa da suma.
    Os cativos saían das aulas bailando, mais era un xeito novo de facelo. Un rapaz sentiu que lle saía a perna e outro sentiu un “crac” moi curioso na espiñela porque as vértebras lle bailaban soas.


* * *



    Un mes despois da chegada do novo mestre, toda a xente da vila comprendera que os rapaces aprendían menos cousas cada día.
    Mais eles sempre se movían con ritmo e pintaban grafitis nas paredes de toda a cidade.
    Calisto era o centro de todo. Organizaba concursos nas súas aulas e os alumnos inventaban canetas que mudaban a cor da tinta cada dúas letras, goma de mascar que cantaban mentres aínda estaba doce, e cousas así.
    Ademais, o mestre semellaba un xornal con pernas. Contaba para toda a vila todas as novidades que pensaba realizar:
    – Quero organizar unha carreira de vermes de seda... –dixo un día.
    – Mañá daremos un paseo polo tellado da igrexa ­–dixo outro.
    – Tiven a idea de nos vestir de punkis cun pico de galo de plástico, ha, ha, ha... –engadiu unha semana despois.
    Toda a xente en Vilacarla sabía o que pensaba facer Calisto cunha semana de antelación, porque ademais repetíao dúas ou tres veces. Daquela, os estudantes empezaron a pensar que o seu mestre era coma un xornal en movemento vestido de coiro.
    Mais Calisto quería que os outros cinco mestres da escola ficasen do seu lado. Para conseguir convencelos, pensou en falar con cada un deles.
    A idea que Calisto tiña sobre os seus compañeiros era que eles eran demasiado serios, mais esta era nada máis a súa opinión; o feito era que eles non se parecían a el e basta.
    Primeiro, falou con Xoán, que daquela estaba no seu gabinete a preparar uns mapas.
    – Ola, Xoán. Como van as túas aulas cos teus alumnos?
    – Moi ben, e ti? Parece que están moi contentos contigo.
    Sabino tiña gana de lle responder: “claro, vós sodes aborrecidos e eu, en troque, divírtoos”. Mais non dixo o que pensaba. Non obstante dixo:
    – É certo...
    E despois atacou coa súa táctica favorita:
    – Estás casado?
    – Estou...
    – Tes fillos?
    – Non
    – Traballa a túa dona?
    – Ás veces...
    – E onde?
    – Nunha fábrica de muíños de papel...
    – Ah, muíños de papel ­–exclamou Calisto, que non vira un en toda a súa vida, mais que quería demostrar que el sabía de todo­–. Os muíños de papel deben manter unha orientación cara ao norte, non sabes? É para aproveitar os ventos húmidos e mais as influencias do horóscopo...
    Calisto seguiu a contar zarapalladas sobre os muíños de papel durante máis de media hora. Xoán quixo calalo, mais deixouno falar porque era moi ben educado e houbo escoitalo pacientemente ata a fin.
    – E iso ­–deu dito­–, non o esquezas e dillo á túa dona, porque é unha técnica que eu aprendín en Transilvania.
    O mestre non quitou os lentes de sol, pero estirou a chaqueta de coiro e mirouse as botas procurando un chisco de po. Ao final camiñou cara ao seu auto de cor limón, sobre o cal un paxaro maleducado, desde o ar, fixera as súas necesidades.


* * *



    Calisto acudía puntual á escola todos os días. Antes de os seus alumnos saudáreno, el xa empezara as aulas, mais non facía máis a ritmo de rap.
    – Bo día. Abride os vosos libros na páxina trinta e nove, porque seguimos a falar da presencia dos romanos na nosa terra, no século primeiro antes de Cristo...
    Ás veces quería semellar simpático e dicía cousas como que a Santa Catarina os seus amigos lle chamaban Santa Caratina, mais os coitados rapaces vilacarlinos non se daban conta de nada.
    Daquela, pouco e pouco, os cativos comezaron a cansar do seu mestre vestido con roupa de coiro, mais el non se decataba, porque tiña unha idea de si moi peculiar, como alguén extraordinario que sabía todo sobre todo.
    Entrementres, seguiu co seu plano de se achegar aos seus compañeiros, que o ollaban pondo unha cara estraña, mais ao mestre importáballe un allo.
    Un día viu na sala dos profesores unha súa compañeira chamada Paula. Ela ollaba uns cantos prospectos turísticos de Londres. Calisto viu aí unha ocasión excelente para comezar a súa parola:
    – Vas de ferias?
    – Si, axiña vou...
    – Vas a Londres?
­    – Vou...
    – E con quen?
    – Cun meu amigo...
    – O teu mozo?
    – Eeeh... Éche un amigo...
    – Mais como de amigo?
    – Pero a ti que che importa?
    Calisto pasou á segunda parte do seu plano:
    – Eu –dixo– teño estado catro veces en Londres. Coñezo Picadilly, o Palacio de Buckingham, a Torre e mais o Madison Square Garden...
    – O Madison está en Nova Iorque, non en Londres ­–corrixiuno Paula.
    – É verdade, foi unha falla pequena, porque tamén teño estado en Nova Iorque. O que quería dicir é que coñezo o Merry Christmas Garden ­–dixo inventando o primeiro nome que lle veu á cabeza­. E despois seguiu coa súa parola–. Eu pódoche indicar ónde podes ler xornais en papiamento, onde podes comer cos pés e onde podes comprar algodón con sabor a amorodo para lavares as orellas...
    Así, Calisto contou unha manchea de baballadas, ata que quixo impresionar a súa compañeira dicíndolle unha frase en inglés, algo que aprendera nunha guía de conversa. Ela respondeulle:
    – Oh, wonderful! At least you can get along in English, so we may have a talk from time to time...
    Calisto non comprendeu nada. Ficou coa boca aberta e só puido dicir:
    – Yes, yes, yes...
    Paula díxolle:
    – Leváronme a Londres cando tiña dous anos e fiquei alí ata os dezaoito.
    Calisto calou atordado, mais o seu silencio durou ben pouco, porque logo seguiu:
    – Pero que me dis de Vigo, coas súas tabernas e...
    Seguiu a falar durante outra media hora, mudando de tema a cada pouco. Paula tiña xaqueca e non o aturaba máis, así que marchou para á rúa silandeiramente.
    Calisto seguiu a súa conversa outros vinte minutos antes de se decatar que estaba só, mais non lle importou moito porque a súa voz lle soaba bela e harmoniosa...

* * *



    As cousas mudaran moito na escola de Vilacarla. Calisto era a persoa máis pesada da vila, aínda que ás veces aínda falase a ritmo de rap ao seus estudantes:
    –  E agora pequenallos
        me habedes escoitar,
        acendo o casete
        e todos a brincar!
    Mais era inútil, porque os alumnos xa non rían. E ademais, o mestre falaba e falaba...
    – A música do Renacemento significa unha mudanza enorme respecto da música da época anterior, cunha grande influencia da Escolástica...
    Era horrible.
    Era desesperante.
    E ademais Calisto xa non pretendía ser simpático e amable cos seus compañeiros. Por que? Porque eles non o comprendían. Xente xenial coma el atopábase moi pouca.
    Mais el non podía seguir daquela maneira.
    Todo comezou un venres á primeira hora da mañá. Aquel día facía xusto dous meses que Calisto chegara á escola de Vilacarla. Ía festexalo cunha clase aborrecidísima sobre o suxeito e o predicado. Os alumnos non podían manter abertos os ollos, as pálpebras caían soas...
    Tareixa, unha alumna, reparara nun botón da manga da camisa de Calisto (porque xa estaba tan aborrecida a pobre dela...). Da que o mestre falaba da grande importancia dos artigos como acompañantes do nome, ela pensou que se cadra aquel botón era como os das máquinas das películas norteamericanas. Estaba segura de que se o premía, acontecería algo especial.
    Silandeiramente, Tareixa foi ata onde estaba o mestre que seguía a falar. Ela tocou o botón, virándoo para a esquerda e entón ocorreu todo...
    Xuuuf!
    O mestre brincou e dos seus ollos comezou a saír unha luz branca. Despois, os brazos, as pernas e a cabeza ficaron engulidas na chaqueta e mesmo os pantalóns. A chaqueta de coiro converteuse nunha caixa negra e logo tomou a forma dun libro antigo moi grande. Sobre a cobertura, apareceu escrito

CÓNTOCHE O QUE QUEIRAS

    Todos os alumnos correron cara ao libro que quedara enriba da mesa. Algún ousou abrilo. A luz saíu para arriba. Había centos de historias, movéndose, falando, mellor ca no cinema. Aquelas eran historias nunca contadas, esperando polos cativos para as escribiren ou as contaren.
    E todos escoitaron, con atención, as historias do libro máxico.
    Despois, a campaíña que marcaba a fin das aulas soou.
    Do libro parou de saír luz e pechou só.
    Os estudantes volveron a cadanseu sitio. Todo o proceso polo cal Calisto se convertera en libro tense desfeito e Calisto volveu a aparecer sentado enriba da mesa, como se de socato acordase.
    Cando o mestre se viu así, preguntou:
    – O que fago eu aquí?
    Mais os alumnos non contestaron nada. Despois volveu preguntar:
    – E hoxe que fixemos?
    – Contamos contos –respondéronlle.
    – Contar contos? Eu non fago esas cousas.
    – Pois hoxe fixéchelas.
    Calisto non comprendía ren. Baixou da mesa, axustou os lentes de sol e das súas calzas caeron unhas letras, mais el non se decatou.
    Ao cabo dixo:
    – Pode ser...
    Todos os alumnos saíron ás carreiras para fóra, satisfeitos por teren descuberto o segredo de Calisto o máis listo.
    E desde aquela, cando as aulas ían aborrecidas, eles xa sabían o que facer...

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

O capitán Penadura [+8 anos].- Elena Frías Viana


    O capitán Penadura foi un coñecido pirata da Idade Media que semou o pánico na alma do rei Ricardo Corazón de Xamón.
    Con todo, tras destes atentados á tranquilidade da súa Maxestade, escóndese unha tráxica historia de amor e unha parte de culpa do propio rei.
    O capitán, perseguido pola Italia medieval e coñecido como Penadura (dicían que era un óso duro de roer) ocultaba o seu verdadeiro nome, Pedro, para llo mostrar só á muller que lle roubara o seu corazonciño –porque, aínda que parecese mentira, tíñao.
    Esa muller era Augaclara, a filla do rei Ricardo Corazón de Xamón, gobernante do territorio italiano.
Con ela atopábase todas as noites nun pasadizo secreto do xardín do Palacio Real. Desde alí contemplaban xuntos a beleza dos solpores.
    Unha noite, Augaclara díxolle a Pedro que estaba farta das visitas ás escondidas, que só tiñan emoción ao comezo. Dixo tamén que o que realmente desexaba era esquecer o reino de seu pai e marchar de barco a unha illa remota, onde poderen vivir xuntos, sen temores nin inquedanzas, até a fin dos seus días.
Pedro aceptou –non ousaba contradicir a súa namorada, que tiña un carácter ben acedo– e colleu o seu barco e marcharon ese mesmo día da que a princesa fixo as súas maletas.
    Todo foi perfecto até que o rei soubo que súa filla marchara co pirata que lle roubara o ouro en tantísimas ocasións.
    Foi daquela cando decidiu enviar o seu exército ao mar para rescatar a súa filla e acabar de vez con Penadura.
    Naturalmente, os seus soldados foran instruídos para actuar primeiro e pensar despois, de xeito que non eran esaxeradamente listos, tendo en conta a actuación dun deles, que deseguida usou o canón para facer voar o barco polos ares.
    O pirata morreu. A princesa tamén.
    Cando o rei Ricardo soubo o acontecido, mandou decapitar o soldado. Sumiuse nunha tremenda depresión que o levou á tumba.
    E aquí remata a nosa historia. Non vos podo contar máis, agás que nas praias de Italia aínda de cando en vez dúas sombras prateadas se ven berrando á lúa:  “Nosoutros nada mais queriamos ser felices!”

Fin da historia do Capitán Penadura


    Xa che contei todo o que sei.
    Agora, por favor, manda o teu iate buscarme.
    Que?
    Que non tes iate?
    Pois sabe que esa brincadeira non tivo gracia.

                        Un pobre náufrago perdido

© Elena Frías Viana
All rights reserved worlwide
(escrito con 10 anos)