CAPUCHINHO VERMELHO TEM TELEMÓVEL

O Capuchinho Vermelho recebeu o recado da mãe de levar um cestinho com comida para a avó, que morava sozinha na cabana do bosque.

“E toma o telemóvel”, diz a mãe, “mas usa-o apenas se te perderes. Não quero que ligues para as amigas, que depois chegam faturas colossais”.

“Entendido, mamã”.

E a menina saiu para o bosque com o seu cestinho, quando depois de um bocado encontrou o lobo feroz que lhe perguntou:

“Para onde é que vais?”

“Vou visitar a minha avozinha. Vou levar-lhe estes doces”.

“Que bonzinha és”, respondeu o lobo. “E como és tão bonitinha, toma este caminho cá à direita, que é mais curto para chegares à casa da tua avozinha”.

“Obrigada”.

Mas o Capuchinho Vermelho não era tão ingénua como pensava o lobo. Portanto, ligou para a avó:

“Á, vovó, o lobo ruim sabe que vou para tua casa. Liga para o caçador, caso a fera queira comer-te”.

“Obrigada, filhinha”, disse a avó. “Já ligo para ele, que mora cá perto”.

Assim, quando o Capuchinho Vermelho chegou à casa da avó, encontrou a avó muito viva, sentada na cama, o caçador vizinho que apontava para o lobo (o canhão da sua espingarda quase lhe fazia um segundo umbigo). O Capuchinho Vermelho suspirou aliviada. Graças ao telemóvel pôde salvar a sua avozinha linda.

Então, de repente, soaram uns golpes muito fortes. Estavam a bater na porta.

“Abram à lei”, gritou uma voz.

“Que bem, vão levar preso este lobo mau”, disse a avó.

Abriram e entraram dois agentes da lei, quem, em vez de arrestar o lobo, pediram para o caçador mostrar a sua licença de armas, mas como não tinha, os agentes levaram-no para a estação da polícia.

Assim, o lobo feroz ficou a sós com o Capuchinho Vermelho e a avó. Nesse instante, mostrou-lhes o seu próprio telemóvel, enquanto dizia:

“Eu também sei usar um telemóvel... E agora que estamos sós, já nem precisam preguntar porque tenho umas orelhas tão grandes, um nariz tão grande, uma boca tão grande... Continuemos onde isto tem de continuar. Auuuuuu!”.

© Frantz Ferentz, 2023 

O VENDEDOR DE CARAPAXÍ

 

Personaxes

O sexo de todos os personaxes é indiferente. Pódese atribuír calquera.

• Vendedor(a)

• Comprador(a)

• Peón/peoa

• Axente de policía

Ambientación

Nunha rúa calquera, na beirarrúa. O fondo do palco é unha fachada. Haberá xente que pasé dun lado para o outro, até pode que se sintan mexeriqueiros e fiquen uns segundos ao ollar para o posto do VENDEDOR, o cal será un carriño de venda, con varias caixas pequenas, todas colocadas enriba.

No inicio, o VENDEDOR olla para a fronte, até ten un pé apoiado na parede, a ver pasar a xente. A mesa ten un cartaz onde se le: Carapaxís.

ACTO ÚNICO

Entra COMPRADOR. Leva o telemóbil na man que vai lendo mentres camiña pola beirarrúa. Cando chega á altura da mesa do VENDEDOR, deténse, garda o telemóbil nun bolso e fita para as caixiñas.

COMPRADOR. [A se inclinar levemente sobre as caixas, mais sen tocar ningunha] Bo día, que caixiñas tan riquiñas. O que é que conteñen?

VENDEDOR. Bo día, señor. Conteñen carapaxís. Quere comprar?

COMPRADOR. Non sei mesmo o que son os carapaxís...

VENDEDOR. Nunca ouviu falar dos carapaxís?

COMPRADOR. Non, nunca. Talvez sexa unha froita? Ou unha pedra estraña?

VENDEDOR. Non, meu señor, non é nada diso. O carapaxí é unha bágoa de luar que os antigos poboadores de certa parte da Amazonia recollen nas noites de lúa chea, deixan secar e fan con ela unha especie de pérola que despois é usada con fins máxicas.

COMPRADOR. A ver, a ver, non me faga rir. Iso son contos para crianzas. Nen que eu fose un cativiño crédulo. Non llo sou, sabe? Sou un adulto.

VENDEDOR. Non pretendo brincar con o señor. Vexa, como mostra de que lle digo a verdade, permítame que lle ofreza unha perla de carapaxí.

O VENDEDOR abre unha caixa e mostra unha boliña que, con efecto, parece unha pérola. O COMPRADOR tómaa.

COMPRADOR. E que fago con iso agora?

VENDEDOR. Saboréea como se fose un caramelo.

O COMPRADOR mete a pérola na boca. Fecha os ollos. Saborea. 

Entrementres, vaise achegando, moi moi devagariño, un PEÓN que entrara no palco co telemóbil na man. Vai tomando fotos disimuladamente do posto de venda de carapaxís. Fica nun lateral cabo da mesa, como distraído, mais non perde un detalle do que está a acontecer.

COMPRADOR. Moito bo, ten un sabor como de amorodo, ou mellor, de framboesa. E agora que?

VENDEDOR. Agora pense un desexo, e háselle cumprir nun tempo razoábel.

COMPRADOR. Que cómico é! [A largar unha risada] Mais voulle seguir o xogo, vou desexar algo con todas as miñas forzas...

VENDEDOR. Mais non diga en voz alta cal é o seu desexo.

COMPRADOR. Xa está, xa o fixen.

VENDEDOR. Moi ben, e agora leve tres caixas polo prezo de dous...

Nese instante soa o telemóbil do COMPRADOR. Quítao do bolso e responde.

COMPRADOR. Ola, meu amor, atópasme na rúa, ía xa para a casa... Que? ... Serio? ... Non pode ser... E cando? ... Si, si, xa chego nun bocadiño [Mata o telemóbil e devólveo para o bolso. Asume un ton moi bravo]. Daquela, é un produto que torna os desexos realidade? Eh? Saiba que eu pedín que miña filla consiga ser recoñecido polo seu talento como debuxante no seu liceu, mais que acaban de expulsala por facer un grafiti por baixo da xanela do escritorio do director!

O COMPRADOR fai un xesto como de ir bater na cara do VENDEDOR, o cal toma unha posición defensiva, a colocar os brazos diante do rostro.

Nese momento, soa novamente o telemóbill do COMPRADOR. Este detén o seu ataque e toma o aparello do bolso. Responde.

COMPRADOR. Aló? ... Ah, es tu, filla, non recoñecía o número. Oi, que foi iso de que te expulsaron por... Que? ... Que? ... Non pode ser... Non é brincadeira, non? ... Está ben, vémonos na casa deica un pedazo.

O COMPRADOR fica uns momentos en silencio mentres garda o telemóbil no bolso. Está pensativo. Logo olla para o VENDEDOR, que aínda está á defensiva.

COMPRADOR. Viron o grafiti que fixo a miña filla da Escola Internacional das Artes e ofrecéronlle unha bolsa para estudar onda eles... Din que é o mellor que teñen visto en anos, que ten moito talento e que ela revolucionará a arte urbana... Nen o podo acreditar.

VENDEDOR. Está a ver? O carapaxí funciona. Teña leve as tres caixiñas polo prezo de dúas, por só vinte euriños.

Fan a transacción, mais mal rematan e o COMPRADOR xa está a gardar as caixas nos bolsos da xaqueta, aparece un POLICÍA de uniforme. Apróximase ao VENDEDOR, observa as caixas.

Daquela o PEÓN intervén.

PEÓN. É este o traficante que quería denunciar, axente [Apunta para o VENDEDOR].

VENDEDOR. Eu traficante? Como non sexa de soños?

PEÓN. Iso que vende é unha potente substancia tóxica. A este señor [apunta para o comprador] fíxolle acreditar que se estaba a cumprir un seu desexo.

VENDEDOR. Mais cumpriuse... 

PEÓN. Este tipo vende non sei que droga da Amazonia, como se tal cousa. E eu sou un patriota que non admite que o noso país se encha de xentalla sen escrúpulos que intoxican a xente de ben.

Mentres o PEÓN larga o seu discurso, o VENDEDOR abre unha caixiña e quita unha pérola. Ofrécea ao POLICÍA, que a toma sen pensar e lévaa á boca.

POLICÍA. Hmm, que delicioso, é un caramelo de doce de leite, como os que me daba a miña avoa na aldea...

PEÓN [Alporizado]. Axente, o que é que está a facer? Non ve que iso podería ser unha droga moi perigosa? Creo que está a ter halucinacións...

VENDEDOR. [Ao peón] Non sexa parvo. Aquí o único que ten halucinacións é o señor. Teño un carapaxí [abre unha caixa e extrae un que ofrece ao PEÓN].

O PEÓN no inicio recusa collelo.

POLICÍA. Non sexa bobo, non sabe o que perde. Nunca na vida terá comido caramelos coma estes.

COMPRADOR. Moi certo.

Ao cabo, o PEÓN acepta a pérola. Lévaa a boca. Fecha os ollos e larga un son de pracer cando está a saboreala.

PEÓN. Que cousa tan deliciosa. Sabe a canela con mazá.

VENDEDOR. E xa chega de ofrecer carapaxís. Agora, por favor, compren pérolas, que eu vivo disto. Fágolles, como ao señor aquí presente, unha oferta de tres caixas polo prezo de dúas.

O PEÓN e o POLICÍA quitan 20 euros cada un e levan as caixas. Ambos saen do palco por un lado e o COMPRADOR polo outro. Cómpranlle todas as caixas; a mesa fica baleira. Permanece só o VENDEDOR, que volve colocar o pé na parede e enxerga o PÚBLICO. Despois duns segundos, afástase da parede, empurra o carriño e vai saír, mais antes de o facer, fala para o PÚBLICO.

VENDEDOR. E vós que pensades? Que vendo de verdade pérolas máxicas ou que son meros caramelos? Se queredes saber na verdade o que é carapaxí, vinde por aquí despois da próxima lúa chea, que terei un novo cargamento. E experimentade por vós mesmos. A mercadotecnia évos todo nesta vida. Até a próxima, abur.

Camiña para fóra, a empurrar o seu carriño, por un lateral.

Vai para o escuro.

PANO

© Frantz Ferentz, 2023