O ESTRAÑO CASO DA OBESIDADE CRECENTE DO OBDULIO GARCÍA

Obdulio García era un caso único en Vilanova da Aldeavella. Era a única persoa obesa que moraba alí. Mais iso non era o estraño do caso, a súa obesidade, senón que estivese obeso cando só comía sementes de xirasol, arroz cocido e algún amorodo cando era a época deles. E de beber, só auga. 

A xente de Vilanova da Aldeavella, boa xente polo xeral, mais tamén ben curiosa, especulaba sobre as causas daquela inexplicábel gordura do Obdulio García. Na súa familia non había antecedentes de mega-sobrepeso, por tanto, ninguén se explicaba como aquel coitado podía ter unha cintura tan enorme que, se unha mosca de pequeno tamaño acertaba a pasar arredor del, quedaba capturada pola forza da gravidade que xurdía do corpo do Obdulio até se converter nunha especie de satélite arredor da cintura do home, incapaz de escapar dela.

Así as cousas, a obesidade do Obdulio aumentaba día tras día. Algúns veciños comezaron a temer que o Obdulio ocupase el só media vila e o resto dos habitantes houbesen conformarse con vivir todo na outra metade, apeteirados. 

Como xa dixen antes, os habitantes de Vilanova da Aldeavella eran, polo xeral, boa xente, e quixeron axudar ao seu veciño o Obdulio. Convocaron un concello aberto na Casa do Concello e discutiron sobre cal era a causa daquela obesidade inexplicábel.

– Debeu absorber algunha toxina cando pequeno –opinou dona Crisanta, a farmacéutica–. Quedoulle no corpo e non a expulsou cando chegou o momento.

– Ao meu ver –opinaba dona Fina, a dona dunha tenda de fumeiros con denominación de orixe–, a causa está en que non come xamón. Aínda que digan que o xamón engorda, é falso. Ollen para min...

Era verdade, estaba feita unha sílfide.

– Penso que vos enganades, queridos veciños –dixo o concelleiro da oposición, don Leocadio de Todos os Santos–, o problema do noso veciño é que non fai exercicio demais, móvese pouco e mal...

En fin, había tantas opinións como veciños, ou se cadra, máis, porque algúns veciños tiñan máis dunha opinión, mais na asemblea só se podía dar unha só causa da obesidade do Obdulio.

O derradeiro veciño ao que tocou falar, don Hexemonio, aínda dixo:

– O problema do noso benquerido Obdulio é precisamente o seu nome. “Obdulio” comeza con “ob-“ como “obeso”. Se mudar o nome, desaparecería o problema.

Nada que facer. Así era imposíbel atopar unha razón convincente. Entón o rexedor de Vilanova da Adeavella, dixo á asemblea:

– Preguntemos ao noso querido Obdulio o que é que el pensa.

– Xa, mais teremos que saír ao campo, porque el non entra pola porta principal da casa do concello –explicou o cabo Rodríguez da policía local, máxima autoridade armada da localidade, que sempre vestía un impecábel uniforme azul co escudo do concello. 

O cabo Rodríguez até se fixera tecer tres pixamas de algodón, todos tres coa forma do seu uniforme de policía, que podería usar para saír na metade da noite caso houbese calquera emerxencia, sen ter que perder o tempo en vestir o seu uniforme de cabo da garda urbana, mais por sorte para el, Vilanova da Aldeavella era un lugar moi tranquilo onde pola noite só facían barullo os ratos e por veces dona Ramona, que a coitada era somnámbula, mais sempre pola rúa Maior, a ver as vitrinas das catro tendas que había en toda a vila, mais por sorte daquela estaban fechadas e non podía gastar diñeiro nelas.

Todos os veciños que participaron na asemblea foron á beira do río, que era o lugar favorito do Obdulio García e onde se atopaba o parque municipal. Alí, deitado na herba, os veciños fixeron unha corripa arredor del. O alcalde, que por algo era a máxima autoridade municipal, explicoulle que ninguén se puña de acordo sobre cal era a causa da súa obesidade crecente.

El, Obdulio, deitado na herba, comezou a pensar. O certo é que el mesmo non se ocupara nunca diso. Si, decatábase de que cada vez era máis gordo, mais non parecía importarlle moito, sinceramente.  E díxoo así, precisamente:

– Caros veciños, é verdade que a cada vez estou máis gordo, mais non me importa moito, sinceramente. Sou un tipo verdadeiramente intelixente, sou o tipo máis brillante de toda a provincia... que digo da provincia, de todo o país. Deberiades estar orgullosos de que un xenio coma min viva en Vilanova da Aldeavella.

Todos os veciños presentes na asemblea, excepto dona María dos Xuncos, que estaba absorta na contemplación dunha bolboreta que lle pousara no nariz e lle facía cóxegas, ficaron abraiados con aquelas palabras.

Aí o líder da oposición municipal, non se sabe se por convencemento ou se por gañar en votos para as próximas eleccións, dixo:

– Caro Obdulio, é tremendo iso que estás a dicir. Nosoutros, todos os teus veciños, non facemos máis do que nos preocupar por ti...

E o Obdulio sorriu e retrucou:

– Non sexas mentireiro. O que pasa é que a vós cómevos a curiosidade... e a envexa.

Aquelas palabras alporizaron os veciños, que axiña comezaron a murmurar. Mais aquel ambiente hostil non pareceu incomodar o Obdulio, el estaba a gozar da situación, con tanta xente a estar pendente del.

Nese momento, de entre os veciños, dona Levidade achegouse até o Obdulio e pinchouno cunha agulla de facer calceta. E o Obdulio, como cabe esperar, tivo a única reacción normal: berrar.

– Aiiii! Señora, toleou ou que?

E dona Levidade explicou que aínda quería comprobar se o problema do Obdulio non era que estaba inchado de algo e que, se cadra, cunha agulla, pinchando nel, desincharía, mais xa se viu que non.

E así as cousas, os veciños foron marchando do parque. Porén, a Ximena, unha meniña con pencas e trences, dixo aos veciños:

– Creo que sei por que o Obdulio non para de engordar!

Todos ollaron abraiados para ela. Como unha neniña tan pequerrecha ía saber o motivo da obesidade daquel ilustre veciño da vila? Ela non tiña experiencia ningunha da vida como para entender desas cousas.

– Contoumo a miña avoa –explicou a Ximena sorrindo–. Díxome que ela coñeceu, nos seus anos mozos, xente coma o Obdulio e que os motivos para a súa obesidade non son por mor de comer mal, son por outras cuestións... E eu sei como axudarlle!

  Todos os veciños presentes abraiaban. Como ían dar ouvidos a unha nena tan miúda con aqueles trences? Porén, se o Obdulio continuaba a engordar, acabaría ocupando toda a vila... Algo había que facer. Ao cabo, noutra asemblea, os veciños aceptaron a proposta da Ximena, que consistía, sinxelamente, nun concurso de preguntas e respostas, como os que pasaban na televisión.

Non foi difícil convencer o Obdulio para participar nun concurso. Así que coñeceu a proposta, dixo:

– Si, si, gusto da idea. Vou demostrar a miña grande intelixencia e o meu inmenso talento...

E axiña que dixo iso, engordou aínda un chisquiño.

Montaron os sets do programa no parque, ao aberto. E o concursante que se ía opor ao propio Obdulio non era outro senón a Ximena. Trouxeron un presentador moi coñecido da televisión, Johnnie John, tamén coñecido como John ao cadrado, o cal, cada vez que sorría, xurdía un lampexo de entre os dentes, mais non é porque lle brillasen, senón porque tiña un pequeno dispositivo instalado enriba da enxiva que disparaba automaticamente os lampexos.

Todos os habitantes de Vilanova da Aldeavella congregaron arredor do parque municipal, no set habilitado para o efecto. Todos, agás don Agamenón, que confundía a claustrofobia coa agorafobia; o coitado del estaba convencido que tiña pavor aos espazos abertos, cando na realidade o tiña aos espazos fechados, polo tanto ía perder aquela magnífica ocasión de ver como se rexistraba un programa da televisión na súa mesma vila. E todo por non consultar no dicionario a doenza que sufría.

O Johnnie John comezou largando un discurso sobre o bo presentador que el era, o cal irritou moito o Obdulio, que non gustaba que outros se gabasen diante del. Mais por sorte para o Obdulio, unha pomba que pasaba por alí deixou caer un cagallón enriba do Johnnie John e houbo que cortar o rexistro para lle limpar o ombreiro da chaqueta.

Unha vez resolvido aquel penoso incidente, comezou xa o concurso de preguntas e respostas sen máis prolegómenos. Para tentarmos resumir como foi o concurso, imos limitarnos a reproducir algunhas das preguntas e respostas.

JOHN: Primeira pregunta. De que cor é a melancolía?

OBDULIO: Alaranxada...

JOHN: Incorrecto. Rebote

XIMENA: Da cor contraria aos soños.

  JOHN: Correcto. 

OBDULIO: E de que cor son os soños?

JOHN: Iso aquí non se pregunta. Segunda pregunta. Como farían para que os peóns camiñen pola beira e os autos pola calzada?

OBDULIO: Cunha boa lexislación e boas multas, é claro...

JOHN: Incorrecto. Rebote.

XIMENA: Pondo carteis que digan que a xente ten que camiñar pola calzada, mentres que as beiras quedan reservadas para os autos.

OBDULIO: E por que é correcta esa resposta?

XIMENA: Porque a xente gusta de facer o contrario do que lle din que faga.

(...)

JOHN: Décima e derradeira pregunta. O que teñen en común un gato siamés e unha galiña choca?

OBDULIO: En que ambos son domésticos?

JOHN: Incorrecto. Rebote.

XIMENA: En que o nome de ambos comeza con ga–

JOHN: Correcto! E a gañadora é...

Aí soou un repique de tambor, mais era unha parvada, porque xa todos sabían que a meniña gañara o concurso. Ela respondera ben as dez preguntas, mentres que o Obdulio fallara con todas.

– A gañadora é... Ximena!

Toda a vila aplaudiu entusiasta, toda excepto o Obdulio, que estaba vermello de ira por o teren humillado. Ninguén reparou nel, mais marchou de alí, marchou a unha fraga próxima onde quedou á sombra dunha secuoia e non quixo ver xente. Porén, por alí pasaban veciños de cando en vez, veciños que corrían, levaban o can a pasear ou montaban na bicicleta. Todos, moi atentos, saudábano:

– Bo día, Obdulio.

– Bo día, Obdulio.

– Bo día, Obdulio.

Mais o Obdulio só rosmaba. Nunca na súa vida o humillaran na súa vida, e iso era o que tanto o incomodaba. El, o tipo máis brillante do mundo mundial, vencido nun concurso de preguntas parvas por unha meniña con trences...

E entón, correu a voz pola vila: O Obdulio enmagrecera. Si, despois dunha semana, o Obdulio estaba a cada vez máis magro. Testemuñábano todos os veciños que pasaban pola fraga e se atopaban con el sentado sempre embaixo da secuoia.  

– Talvez enmagrecese porque deixase de comer –opiniou dona Crisanta.

– Non, miña amiga, foi porque só come piñóns –retrucou dona Fina.

– As secuoias non dan piñóns –comentou daquela a Ximena–. O verdadeiro motivo polo enmagreceu é outro.

E aí toda a vila quixo ouvir, toda a vila sen excepción:

– Enmagreceu porque o seu ego estaba a se expandir no seu corpo. Críase o tipo máis intelixente, o máis sabio, o máis curriño e máis mellor de todos. Diso é do que me avisara a miña avoa: a vaidade só con modestia sanda. Por iso inventei o do concurso, porque se alguén demostraba ao Obdulio que non era nin o máis intelixente, nin o máis sabio nin o máis mellor, o seu ego desincharía...

Aquelas palabras foron moi ben acollidas polos veciños de Vilanova da Aldeavella. Alguén até pensou que había que levantar unha estatua á meniña, mais ela dixo que prefería que a convidasen a torta de amorodo con chocolate, que lle ía quitar máis proveito.

E así foi como o Obdulio deixou de estar obeso por causa da súa egolatría, mais aos poucos volveu a engordar, mais daquela foi por causa da súa afección sen medida ás lambetadas, que, segundo el, lle calmaban a angustia de xa non ser o tipo máis intelixente, máis sabio, máis curriño e máis mellor de toda a provincia... o de todo o país, mellor non llo mencionardes.

Frantz Ferentz, 2014

O TAPETE MÁGICO DO MANEL [+12 anos]

O Manel comprovou com surpresa que o tapete onde o seu cão Filipe costumava dormir as sonecas era um mágico. Por que o averiguou? De certo não foi muito complicado. Bastou-lhe contemplar como, durante as sonecas do Filipe, o tapete se elevava uns milímetros do chão.

Era fixe!

O Manel ficou a pensar: «E se eu montasse nessa alcatifa, poderia voar?»

O rapaz aproveitou quando o cão estava fora a fazer xixi, porque a mãe o levara a passear pela rua, para montar no tapete. Disse:

– Voa.

  Mas o tapete não se moveu. O Manel pensou que, talvez, o tapete era muito delicado e provou com fórmulas de cortesia, porque a professora sempre dizia que “por favor” era uma palavra mágica.

– Voa, por favor... Por favor... Por favor... Por favor...

Nada, aquilo não era uma palavra mágica por muito que o dissesse a sua professora. Usou todas as fórmulas que lhe vieram à cabeça, a começar por Abracadabra, mas tudo foi inútil, o tapete ficava lá imóvel.

Então voltou o Filipe. Depois de tanta corrida, quis deitar-se no seu tapete. Havia que reconhecer que era um cão preguiçoso e do que mais gostava na vida era de dormir no seu tapete durante a maior parte do dia.

Assim, o cão adormeceu logo, enquanto o Manel olhava para ele. Aos poucos minutos, o tapete começava a flutuar no ar. O menino percebeu então a lógica: era o cão que fazia aboiar o tapete.

De alguma maneira, o animal tinha a capacidade de ativar os poderes mágicos do tapete, sem palavras. Fazia-o com a sua mente. Sim, tinha que ser assim, com a sua mente.

De repente, o rapaz teve uma ideia. Como o Filipe, enquanto dormia, tinha um sono muito profundo, talvez ele pudesse viajar no tapete mágico acima do Filipe. Era evidente que não valia a pena tirar de lá acima o cão, porque o tapete não funcionaria, mas ele, o Manel, podia sentar-se acima do cão e tentar dirigir o voo ao lombo do animal.

E foi experimentar. Aproveitou que o tapete já estava uns centímetros no ar para subir nele e sentar no lombo do cão. Sentiu-se como um vaqueiro do Oeste americano, só lhe faltou gritar como um deles.

O cão, efetivamente, nem se apercebeu, seguiu a dormir tranquilamente. Até se poderia dizer que roncava como o avô Carlos. 

E quando já esteve acima do cão, o Manel não soube o que fazer na altura. Como se dirigia um cão deitado num tapete mágico? Se calhar, poderia funcionar como parecido como um cavalo. Ia provar. Bateu com os calcanhares suavemente nos laterais do cão e sussurrou: 

– Adiante.

E o cão avançou lentamente, sempre em frente, mas claro, sem mudar de direção, corriam o risco de bater contra a parede. De repente, o Manel teve a ideia de virar a cabeça do cão com as duas mãos para a esquerda, num ato instintivo. Mas funcionou, sim, funcionou, porque o cão virou para a esquerda no último momento, antes de baterem contra a parede. 

O Manel ficou contente não só porque podia voar, mas também porque já começava a perceber como podia guiar o cão para ele, por sua vez, guiar o tapete. Por tanto, durante vários dias, durante as sonecas do Filipe, fez práticas para guiar o cão acima do tapete mágico. Já tinha descoberto que para virar aos lados só tinha que mover a cabeça do cão para o lado escolhido e até podia fazê-lo puxando suavemente a orelha. Depois, para fazer que o cão subisse o descesse, a clave estava também nas orelhas, puxando delas para acima ou para abaixo também suavemente, mas puxando de ambas ao mesmo tempo.

Foi assim como, depois de vários dias a fazer práticas pelo quarto, o Manel decidiu provar a fazer um pequeno voo por fora. Para isso tinha que escolher um momento quando sabia que o cão dormiria tempo demais, porque sabia que, se o cão acordava no ar, o tapete cairia ao chão desde uma grande altura. Aliás, ninguém podia vê-lo voar acima de um cão que, por sua vez, ia acima de uma alcatifa.

Portanto, escolheu voar de noite. Sabia que o Filipe dormia oito horas seguidas sem mexer nem o focinho. Era uma vantagem que fosse um cão tão preguiçoso, sinceramente, porque assim poderia passar algumas horas a voar por cima dos telhados da cidade, a sentir o ar fresco no rosto. Porém, o Manel sempre guiava devagar, por nada no mundo queria ser descoberto. 

Até aquela noite. Foi quando o Manel começou a sentir um ruído de motor que se aproximava dele. Então viu como um helicóptero da polícia se acostava a ele, com um grande foco alumiando para o grande vulto flutuante que formavam ele, o Filipe e o tapete. Mas, de repente, o Filipe acordou. Tanto barulho não podia mantê-lo desperto mais tempo, até um cão tão preguiçoso como ele tinha que acordar por causa daquele barulho horrível, onde, para além do motor do helicóptero, ouvia-se os polícias berrarem:

– Fala-lhes a polícia. Identifiquem-se e aterrem lentamente.

Mas como iam identificar-se e aterrar ao mesmo tempo? Contudo, não havia jeito de obedecer, porque ao despertar o cão, a mente dele deixava de controlar o tapete e este caía como uma bola de chumbo para o chão...

E então o Manel espertou. Felizmente tudo fora um pesadelo. Não caíra ao chão perseguido pela polícia, mas deveria estar mais atento às suas saídas noturnas com o Filipe e o tapete mágico. Se fosse descoberto, ia ter graves problemas, sim.

Depois do pequeno-almoço, foi ver o cão. De certo estaria a dormir no seu tapete, tudo confortável, depois de ele ter tomado o seu pequeno-almoço e de ter dado o seu passeio matinal, durante o qual costumava regar com xixi todas as árvores do parque, sem esquecer nenhuma.

O cão estava, com efeito, no seu recantinho habitual a dormir. Bem, ótimo, tudo estava correto... Ou não? O Manel voltou a olhar para o recanto. E então o que tinha notado inconscientemente passou a ser uma percepção consciente: o velho tapete já não estava lá! O cão dormia acima de um tapete novo que, aliás, era horrível, tudo feito com quadrinhos a cores. De muito mau gosto!

O Manel correu para a cozinha.

– Mamã, onde é que está o tapete velho do Filipe? –perguntou à mãe, que na altura estava sentada no chão a fazer ioga.

– No lixo –disse ela sem se alterar e até se diria que sem ter movido os lábios. Ter-se-ia comunicado com o filho por telepatia?–. Estava já todo esfiapado e dava nojo, que já não entrava mais porcaria nele, embora o lavasse cinco vezes seguidas. Agora o cão tem um tapete novo, que é mesmo artístico, não achas?

Mas o Manel não estava interessado nisso. Abriu o contentor do lixo, mas o tapete não estava lá. Correu para a rua, talvez ainda estivesse no saco plástico do lixo. Porém, só puído ver como o camião de recolhida do lixo se afastava após ter vaziado o contentor... Era inútil correr trás o camião, o tapete estava perdido para sempre.

Que desgraça. O Manel não pôde evitar que uma lágrima lhe escorregasse pela bochecha. Tinha perdido um tapete mágico! E quantas vezes a gente encontra na vida um tapete mágico? Quantas?

O rapaz voltou muito triste para casa. Só tinha vontade de chorar. Entrou no seu quarto e deitou-se na cama. Aos poucos veio o Filipe. Acordara muito cedo aquela manhã. Talvez tivesse notado que o Manel estava triste. Saltou à cama e ficou ao seu lado feito um novelo. O Manel pensou que era uma grande sorte ter um cão tão bom, embora passasse a maioria do tempo a dormir. E justo isso foi o que fez o cão: fazer-se um novelo e adormecer na cama do Manel, bem pertinho dele.

Bem logo, o cão começou a roncar. E uns segundos depois, a cama começou a flutuar no ar. O Manel olhou para o chão para verificar que, com efeito, a cama flutuava. Não havia dúvida. E então compreendeu algo: nunca tivera um tapete mágico, mas um cão voador. 

Nesse instante, o Manel parou de chorar e alçou suavemente a orelha esquerda do Filipe e a cama moveu-se lentamente para...

Frantz Ferentz, 2014

A PRINCESA SAPO [+10 anos]

     A princesa Clodina, acabada de maquillar, moi guapiña ela, achegouse á pucharca e comezou a botar unha ollada ás ras que había en derredor. Procuraba unha grande e gorda, a meirande de toda a pucharca. Ao cabo atopouna a tomar o sol tranquilamente nunha rocha na beira.

    — Ola, ra. Hoxe teño que facer unha boa acción. Díxomo o meu conselleiro espiritual. Dixo que vivo como unha princesa... hi, hi, hi, hi... —e aí riu polo baixo—, mais o parvo del non se debeu dar de conta que son unha princesa...

    A ra gorda ollaba para ela mentres mexía no papo arriba e abaixo, que é o que fan as ras cando están a tomar o sol, sempre inmóbil.

    — Por tanto —proseguiu a princesa Clodina—, eu díxenme que o meu conselleiro espiritual tiña razón, que teño que me preocupar máis do resto das criaturas, mais como no palacio ninguén quere que lle axude, todos me ignoran, din que son fata, pois decidín dar un bico a unha ra para convertela en príncipe. Disque as princesas temos ese don. Eu nunca o experimentei, mais penso que si, hi, hi, hi, hi...

    A ra continuaba inmóbil a ollar para a princesa, sen sequera mover unha pálpebra, como se escoitase as sandeces da princesa atentamente. Se dalgunha maneira tiña capacidade de entender, a ra pensaría que a coitada da princesa era verdadeiramente parva.

    — Daquela, vou bicarte para te converteres nun príncipe!

    E chantou os seus beizos acabados de pintar, todo vermellos, nos beizos da ra, quen, efectivamente, ante os marabillados ollos da princesa, se converteu, previo paso por unha nubiña de fume, nun ser humano... mais non nun príncipe, senón noutra princesa.

    — Arre demo! —exclamou a princesa Clodina—. Ti non es un príncipe.

    E a princesa ra dixo:

    — Efectivamente. É que como non miraches nada, bicaches un sapo fémea, porque son unha fémea. E nin sequera son unha ra, son un sapo...

    — Puagh, que noxo.

    — Noxo o que me deu a min que ti me bicases.

    — Ai, non —alporizouse a princesa Corina, toda ferida no seu orgullo—, a min ninguén me fala así, porque mando cortárenlle a cabeza...

    — A ver, a ver — insistiu a princesa sapo—. Eu quero recuperar a miña forma normal, con que vai pensando en como me devolver a miña forma de sapo, que eu vivía moi feliz na miña pucharca.

    — Que desconsiderada es! —protestou a Corina—. Vou chamar os gardas para te decapitaren! Gardas, gardas, a min!

    Axiña correron catro gardas armados.

    — Decapitade esa princesa!

    Os gardas quedaron paralizados.

    — Princesa Clodina, estades certa? —preguntou o capitán dos gardas— Se parece que sodes vós mesma.

    — Si, decapitádea.

    Era certo, a princesa sapo, ao se converter en humana, parecía unha irmá ximelga da princesa Clodina. 

    — Ela é a impostora —dixo daquela a princesa sapo.

    A princesa sapo sorriu, puxo cariña de meniña boa, achegouse deles e chantou un bico a cada un dos gardas nos beizos. De seguida, os catro homes quedaron convertidos en sapos e correron para a pucharca na procura de moscas, porque lles estaba a entrar fame.

    — Mais o que fixeches?

    — Xa o viches —respondeu a princesa sapo—. Oi, sabes o que? Estou a gustar disto. Non vou volver á pucharca, vou quedar de princesa.

    — Ai, non, aquí a única princesa sonche eu! Vou chamar por máis gardas...

    — Vou convertelos en sapos tamén. Mais antes vou facer algo por ti...

    E sen máis, a princesa sapo chantou un bico nos beizos da princesa Clodina, a cal se converteu nunha preciosa sapiña, mantivo toda a súa realeza mesmo convertida en sapo, de maneira que todos os sapos machos da pucharca caeron rendidos aos seus pés. E a princesa quedou contenta, porque como sapa lle facían máis caso ca como humana.

    E pola súa banda, a princesa sapo abandonou os xardíns e dirixiuse ao palacio para ir tomar o almorzo. Por algunha estraña razón, tiña capricho de pastel de moscas...

Frantz Ferentz, 2014