sábado, novembro 24, 2012

O MONSTRO DO ARMARIO E O ATAQUE DE RAMIRA, A NENA MÁIS MÍOPE [+10 anos]



Artimulo era un monstro do armario do máis feroz. Espantaba só con abrir a boca e deixarse ver. Non había ser humano que resistise a súa presenza. Tanto era así, que se tornara lexendaria a súa feúra.

Mais a súa carreira brillante atopou un obstáculo importante. Foi o maior desafío que tivo en todos os séculos que se dedicou a espantar. Aquilo aconteceu cando coñeceu a Ramira, unha nena moi curta de vista que usaba lentes, mais que era como se mirase a través dun papel, porque vía o mesmo, a coitada.

A primeira noite que Artimulo se chantou diante da nena para espantala, ela estaba sentada na cama a tentar ler un libro que ela pensaba que trataba de fadas, mais de feito estaba a ler un manual de Dereito Internacional do Século XVII, mais o mellor de todo é que a meniña ás veces ría co que alí dicía.

O monstro non chegou a abrir a boca. Só estendeu os seus inmensos brazos para dar a aparencia de que o seu tamaño era o duplo do que era (realmente os monstros dos armarios non son moi grandes, teñen que caber nos armarios). A nena viuno e fitou para el. Sorriu. Que bonito, pensou a Ramira, teño un amigo...

O monstro non entendía aquel sorriso, mais algo lle fixo agoirar que aquilo non era nada bo. E non se enganou, axiña puido comprobar que o que se escondía tras aquel sorriso era un ataque, algo contra o que ningún monstro doméstico estaba preparado, algo contra o que nin a besta máis brutal tiña armas, aínda que non soubese como se chamase o que alí estaba a piques de acontecer...

Ramira saltou da cama, porque estaba a contemplar o monstro desde ela, foi para a gabeta dos seus trebellos de beleza e comezou a quitar todo o que alí había. Despois, levou todo entre os brazos e pousou todo o seu cargamento (armamento, podería dicirse tamén) enriba da cama. Entrementres, o monstro permanecía inmóbil, atento aos movementos da nena. De repente, sen mediar palabra, Ramira lanzouse sobre o monstro e comezou a facerlle unha especie de permanente sobre o seu pelame brutal. Púxolle bigudís por todo o corpo. Para a Ramira era xenial, porque como todo o corpo estaba cheo de sedas, podía facerlle a permanente ao monstro por todo o corpo.

O Artimulo non podía moverse. Estaba totalmente paralizado por aquel ataque que, nin no peor dos seus pesadelos, podería ter esperado. Porén, aquilo só comezara, porque a segunda fase foi peor. A nena colleu as lacas e comezou a pasalas polo corpo del. Os rizos quedaron como petrificados. Até perdeu a mobilidade o monstro. E a seguir, a nena decidiu que era hora de tinxir. Porén, debido á súa escasa agudeza visual, confundiu a pintura co tinte. Por iso, pintou, pintou con pintura de auto o pelame do monstro polas costas e pola cabeza, até pólo dunha cor amarela fosforita moi chamanteira. De feito o monstro non precisaría máis un chaleco de automobilista, porque se lle vía a quilómetros de distancia.

A nena estaba feliz. Que obra de arte. Que lindo aquel peluche xigante que lle agasallaran. Quen sería, a avoa? Coitada, sempre esquecía a data do seu día de anos e, por iso, facíalle prendas en calquera momento. Era tan boíña a avoa. Porén, aquel peluche xigante era o máis bonito agasallo que lle fixeran nunca, pensaba a Ramira.

O Artimulo, entrementres, continuaba inmóbil. Primeiro quedara paralizado pola sorpresa, mais despois pola laca. Tiña que fuxir de alí, mais non podía nin mover unha deda. Estaba a piques de amañecer e iso é tremendo para un monstro do armario. De feito, os máis dos monstros domésticos evitan a luz do día, mais algunhas especies, como os monstros do armario, teñen fotofobia, isto é, medo da luz.

E amañeceu. Mais non cantou galo ningún porque esta escena aconteceu nunha cidade e nas cidades non acostuma haber galos, como máximo espertadores, mais non soan igual de ben. A mamá da Ramira, que por sorte para ela vía ben, aínda que ouvía mal, entrou no cuarto para espertar a filla para ir á escola. O primeiro que atopou foi aquel caos de trebellos de beleza espallado polo chan. Despois atopou o monstro inmóbil en pé, xunto da cama. Ela pensou, como a filla, que se trataba dun peluche xigante. Non tiña idea de quen llo puidera agasallar, pensou na veciña do sexto, que lle tiña moito aprezo á nena e cuxo marido era fabricante de peluches de todas as clases. 

Porén, aquel era feo de máis, até case que daría medo senón fose pola permanente e pola pintura fosforescente das costas. A mamá da Ramira turrou del e sacouno do cuarto. Meteuno nun armario encastrado na entrada do apartamento, e quedou alí choído. Despois foi espertar a Ramira, quen lle preguntou axiña á nai:

— Mamá, viches ti o meu peluche xigante?

E a nai, como ouvía máis ben pouco, entendeu:

— Mamá, pediches ti unha pizza xigante?

Que barbaridade, unha pizza xigante para o almorzo, que é a refección máis importante do día. Esta nena era boba.

— Non, filla —respondeu a nai—, que te vas intoxicar...

Intoxicar? Seica o peluche xigante era tóxico? A nena espantouse. Habería que lle dicir á avoa que, co próximo agasallo que lle fixese, tería que mostrar un certificado de que o produto non estaba intoxicado. Mais talvez a nai se refería á laca... Si, seguramente era iso, que era un produto tóxico.

Entrementres, o Artimulo seguía choído no armario. Dunha banda estaba máis tranquilo, porque ao menos alí estaba no escuro e lonxe daquela nena. O que sería capaz de lle facer logo? Aquela nena era un perigo, en toda a súa carreira de monstro nunca sufrira un ataque como aquel. Pensaba que até mesmo estaba pronto a pedir axuda a outros monstros, aínda que despois eles risen del até escacharen, mais era preferíbel pasar pola humillación de os outros saberen que fora derrotado por unha nena curta de vista e que, por tanto, era imposíbel de asustar polos medios convencionais, que seguir nas mans dela. Polo de agora, estaba a salvo. Era cuestión de que aquela maldita laca rompese... Xa podía comezar a mover as poutas da pata dereita. Tería que agardar pacientemente que chegase a noite.

E a noite chegou. E con ela a Ramira. Volveu ao serán, despois de ter pasado o día na escola, despois no curso de pintura coas orellas e, finalmente, no curso de natación en lama. A nena deixou os zapatos no armario encastrado da entrada e, oh sorpresa, recoñeceu o seu boneco de peluche alí depositado. Turrou del dun brazo e arrastrouno para o seu cuarto. Era doado facelo esvarar polo chan todo encerado da casa. O coitado do Artimulo temeuse o peor. Aquilo non ía rematar ben. Mal conseguira recuperar a mobilidade nas poutas da segunda pata. A aquel ritmo non recobraría a mobilidade completa até dez anos despois...

A nena deixou o monstro no seu cuarto, no escuro e foi cear. Cando volveu, traía unha barbeadora do pai na man. 

Horror. Comezou a facer o que nunca ningún monstro peludo doméstico podería nin imaxinar en toda a súa vida. A nena comezou a depilalo. Si, porque ela pensaba que un peluche daquel tamaño non podía seguir con aquelas sedas, aínda que ela mesma lle fixera a permanente na noite anterior, mais nin se lembraba diso, porque tiña unha vida moi movementada. O monstro, entrementres, contemplaba con horror como o seu pelame ía caendo ao chan e formaba un tapete... Até sentiu ganas de chorar, mais os monstros non choran... Alto, quen dixo iso de que os monstros non choran? Está seica escrito nalgún manual de leis monstrís?

— Xa está —anunciou a nena cando rematou o proceso unha hora despois.

Se queredes saber cal era o aspecto do monstro pelado, iso xa é algo que este narrador non pode describir. Por pudor, é mellor que iso quede en segredo. Este narrador só pode comentar que, cando dúas horas máis tarde, a nai entrou no cuarto para abrigar a nena, atopou aquel pelame polo chan. Non entendía de onde saíra, mais como era unha señora moi curiosa, meteu todo nunha bolsa plástica enorme. Tiña intención de botalo ao lixo, mais algún tempo despois decatouse de que aquel pelame era ideal para encher un colchón, bo de feitos varios. Hoxe, na casa da Ramira, toda a familia dorme en colchóns de pelos de monstro do armario, mais eles non o saben.

Mais tornando á nosa historia, o Artimulo comezou a ter unha sensación que nunca antes experimentara, unha sensación totalmente nova para un monstro: comezaba a sentir frío! A friaxe era unha sensación totalmente descoñecida para os monstros, pois todos eles están cubertos por unha grosa capa de pelame que os protexe. De feito, ninguén ten visto un monstro depilado.

E claro, a friaxe provocou que o monstro Artimulo espirriase: "Atchís!"

A nai da Ramira, que sentira aquel espirro, confundiuno coa pesa da ola exprés na cociña. Saíu do cuarto da filla para ver se, por acaso, esquecera a ola no lume. Grazas a iso, non descubriu o monstro inmóbil nun recanto escuro do cuarto da filla.

Mais tamén é certo que, en quitando depilándoo, o monstro foi aos poucos recuperando a mobilidade. Porén, non podía marchar de alí así, sen pelos, non tanto porque algún outro monstro podería escachar de riso ao velo, mais polo frío tremendo que tiña. Así, saíu do cuarto na punta das dedas para non ser ouvido pola nai —o coitado del non se decatara de que xa podía derrubar unha parede que a nai pensaría que se trataba duns pratos a caer na cociña— e foi para o salón. Despois foi para o baño. Alí atopou un albornoz tras da porta que parecía moi cálido. 

Púxoo sen pensalo. Por fin estaba a quecer.Cando xa estivo máis ou menos recuperado, procurou un armario, que é o vehículo de transporte destes monstros (ou por que pensades que lles chaman monstros dos armarios, porque os fabrican?). A porta do armario do baño ranxeu, mais conseguiu meterse dentro, entre unhas caixas de aspirinas e uns frascos de colonia de bebé que, por acaso, estaban mal cerrados e enchouparon a pel do monstro da que xa marchaba, co cal quedou impregnado dun cheiro a cuiño de bebé durante varias semanas.

Poderiamos dicir que aí rematou a historia máis terríbel que o Artimulo viviu na súa vida. E foi así. Mais é certo que, desde aquel día, o Artimulo xa non puido dedicarse ao que se dedican todos os monstros dos armarios. 

Entre outras cousas porque non lle medrou o pelame de novo, contra a crenza de que os pelos volven a medrar. Iso será entre os humanos, mais non entre os monstros. O Artimulo tivo que usar peles sintéticas para se cubrir o corpo. Pasou algún tempo probando pelames artificiais por tendas de toda a cidade. Porén, ningunha o convencía de máis, así que decidiu deseñalas el mesmo. E foi tal o éxito dos seus deseños, non só entre os monstros, senón até no mundo da moda humano, que agora é un deseñador de modas de fama mundial tanto para humanos como para monstros, aínda que nese sentido leva unha dupla vida. Porén, non preguntedes cal é o seu nome humano, porque ese é un dos segredos mellor gardados.

O Artimulo quixo agradecerlle á Ramira que lle mudase a vida. Por iso, unha noite volveu ao cuarto da nena a través do seu armario. Atopouna durmindo placidamente abrazada a un monstro das gabetas, unha especie máis pequena que o monstro dos armarios cuxa especialidade é asustar desde atrás da almofada. Porén, aquel estaba todo tinxido de laranxa, certamente fosforescente, e vestido cun vestido de boneca que o inmobilizaba. Sentiu pena do monstriño, así que o liberou suavemente dos brazos da nena e despois quitoulle o vestido que o aprisionaba. A segir, aquel monstriño esvaeceu por unha gabeta aberta para non volver máis nunca a aquela casa.

O Artimulo colleu daquela un estoxo que levaba no bolso. Quitou un par de lentes del e mudounos polos lentes da Ramira. Comprendera que aquela nena non podería nunca recoñecer a realidade tal como era, porque todos os pares de lentes que lle facían eran un desastre. Por iso, o bo do monstro, como proba de agradecemento, ía agasallarlle aqueles lentes especiais para ela. E unha vez feito o cambio, volveu a meterse no armario e desapareceu para sempre da vida da Ramira.


Á outra mañá, cando a nena abriu os ollos, o primeiro que fixo foi procurar o seu par de lentes na mesiña. Case pon os copos de agua nos ollos, mais descubriu ás apalpadelas onde deixara os seus anteollos. E cando xa puxera os óculos, ergueu a vista cara á parede. E entón viu aquilo. Era horríbel, unha criatura que construía casas na nada, que cuspía un tecido pegañento e que a contemplaba con moitos ollos onde o rostro da nena se reflectía. A Raimunda non puido máis e largou un berro brutal, un berro que até a nai sentiu e acudiu ao cuarto ás carreiras.

— Que tes, filla?

— Mamá, mira aí, na parede, un monstro, un monstro!! —acenaba a nena para un punto negro na parede de fronte.

A nai mirou para alá. O único que viu foi unha pequena araña a pendurar que estaba aínda máis asustada que a propia meniña e que corría para a súa arañeira nun recanto do teito.




Frantz Ferentz, 2012

sábado, novembro 10, 2012

A HISTORIA DA MULLER SEN ROSTRO, MAIS A COITADA NON ERA NINGÚN MONSTRO.- [+10 anos]



         Elisa pensaba ir coñecer a casa do seu mozo Liborio, polo cal estaba moi emocionada. Quería coñecer a nai del porque, desde había pouco tempo saían xuntos. E era unha relación tan bonita...
         Liborio dixéralle á súa namorada que fixara unha cita coa nai del para xantar, que a relación ía ben e que o querían tomar moi formalmente. Elisa estaba emocionada, axiña aceptou ir coñecer a nai do Liborio.
Así, o día escollido, Liborio acudiu moi cedo a recoller a súa moza. Era un día emocionante para eles, ían facer oficial o seu compromiso, a nai del ía ver como o seu fillo era xa un tipo serio que se tomaba as relacións como algo propio de xente maior.
Liborio chegou moi cedo, mais Elisa xa estaba preparada desde había tres horas. Que nervios, que emoción, que tremores... En fin, a feliz parella montaron na vespa del, co casco, e atravesaron a cidade en dirección á casa do rapaz.
Como era domingo, había pouco tránsito, así que a viaxe durou moi pouco. O día ía espléndido, con sol, así que todo agoiraba que as cousas irían moito ben, sen complicacións.
Mais non todo podía saír ben. Algo saíu mal. O ascensor do predio do Liborio non funcionaba.
— Que contrariedade... —lamentouse o Liborio—. Teremos que subir a pé.
— E sonche moitos andares?
— Vinte e dous...
«Horror», pensou Elisa, mais non dixo nada. Mais por sorte tiñan moito tempo. An tes de chegaren á casa, Liborio dixéralle á súa moza que a nai chegaría xusto para a hora da xanta, porque volvía da casa da súa irmá, a tía do Liborio. Aínda ben, así terían vagar para recuperarse da suba das escaleiras, que ía ser brutal.
E foino. Os vinte e dous andares parecían corenta e catro. Mais despois de moito subir e subir, alcanzaron aquel lugar elevado xusto por baixo do ceo. Liborio meteu a chave na porta e ambos entraron case como réptiles, isto é, arrastrándose, e tamén como réptiles, máis ben saurios, precisaban auga.
— Podo lavarme antes de túa nai vir? Estou toda suada e non quero que me vexa así —dixo Elisa.
— Claro...
O rapaz acompañou a súa moza até o baño e deulle unha toalla. Ela comezou a lavarse, gozando da auga tépeda que a ía refrescando despois da suba polas escaleiras —comezaba a se facer unha idea de como se sentían os escaladores que chegaban até o Everest.
Cando rematou de se lavar, quixo enxugar a cara. Colleu a toalla que lle pasara o Liborio e enxugou con enerxía a cara. Raspaba aquela maldita toalla, é que non sabía a nai do Liborio que existían as suavizantes? Era moi sinxelo, abondaba con... Alto, cando retirou a toalla do rostro, Elisa notou que non vía nada, estaba envolvida nunha escuridade total. Quixo daquela berrar para chamar polo seu mozo, para lle preguntar se marchara a luz. Mais non saíu palabra algunha da súa boca. Que lle pasaba? Elisa comezou a se espantar, tivo medo.
Ás toas alcanzou a porta do baño e abriuna. Despois, sempre ás apalpadelas, tocando as paredes do corredor, dirixiuse cara ao salón, que era onde deixara o seu mozo. Lembraba que o salón estaba á esquerda segundo se saía. Porén, antes de chegar, Elisa sentiu un berro esgazador que case lle fai caer de cu ao chan.
— Aaaaaaaahhhhhhhhhh!!!!!!!!!!
Aquel berro debeu escoitarse até en Estambul e máis aló. Que tería acontecido? Elisa estaba moi asustada, comezaba a sospeitar que aquela escuridade non era cousa de fóra, senón de dentro. E, ademais, por que non podía falar?
— Un monstro, un monstro!!
Aquilo eran berros do Liborio. A Elisa tentou explicarlle que era ela, mais non lle saía a voz. Que angustia, porque nin sequera lle saía un “hmmm” ou cousa parecida. Seguía sen lle saír un fiíño de voz.
Elisa tropezou daquela cunha cadeira e caeu ao chan. Mancouse no xeonllo e quixo chorar da dor, mais non lle saía nada. Quedou deitada no chan.
— Elisa, es ti? —preguntou de súpeto a voz do Liborio.
Elisa asentiu coa cabeza, visto que non podía pronunciar unha palabra. Axiña notou que o seu mozo se achegaba para ela e lle pasaba a man polo rostro.
— Como é posíbel? Parece que che borraron a cara!
Que lle borraran a cara? Que brincadeira era esa? Porén, Liborio aínda explicou:
— Si, verás, é como se alguén tivese pasado unha goma xigante polo rostro e che tivese borrado a boca, os ollos e as cellas. Quédache o nariz, aínda ben, porque podes respirar...
Que pesadelo era aquel? Con todo, Elisa ía acougando e a súa mente comezaba a comprender que aquel borrado do rostro fora causado pola toalla, mais como llo explicar ao Liborio se non podía nin ver nin falar? Polo menos podía respirar sen problemas e a súa audición estaba intacta.
Mais antes de ela poder reaxir, xa el comezou a berrar de novo.
— Miña nai! Miña nai está para chegar! Non pode verte así, como lle vou eu explicar que a miña moza é unha muller sen rostro?
E iso era todo o que lle preocupaba, o que diría a súa nai? Elisa non se esperaba aquela reacción do seu namorado, só lle faltaba iso.
— Escoita —comezou a explicar el—. Non pode deixar que miña nai te vexa así. Por tanto, co teu permiso, vouche pintar un rostro. Xa sabes que eu son moi xeitosiño, penso que vou saber debuxar os teus ollos moi fielmente...
Elisa estaba horrorizada coa que lle viña enriba, mais non podía protestar. Só notou que el a axudaba a se incorporar do chan e a sentaba nun sofá. Despois marchou do salón. Ela sentía como el argallaba por algures na casa na procura de trebellos para a súa operación pintura da cara. Sentíase coma un lenzo que ía ser usado para facer un cadro, mais non sería ela, non, sería iso, un cadro.
O que Elisa non podía imaxinar era que Liborio veu con todo o seu instrumental de pintor. Notou a pintura ao óleo e como el lle pasaba o pincel polo rostro. Pintaba de présa, talvez polas presas de que súa nai viñese en calquera momento. Elisa tiña, entrementres, unha mestura de indignación e de desespero.
Cabo duns minutos, el suspirou e dixo nun ton que non disfrazaba a súa satisfacción:
— É unha obra de arte. Até vou quitar unha foto para...
Porén, nese momento soou a chave na porta da rúa. A nai estaba para entrar.
Elisa notou como Liborio daba un puntapé a todos os seus trebellos de pintura. Probabelmente irían todos para embaixo do sofá, para quitalos da vista á máxima velocidade.
— Ti queda aquí e non digas nada —ordenou Liborio á súa moza.
«Que non diga nada...? Este tipo é parvo», pensou ela.
A nai entrou. A súa voz, da que comezou a falar, sooulle á Elisa como a desas actrices de teatro que só saben expresarse aos berros, como se a vida fose unha representación de teatro.
— Pero quen temos aquí...? —chiou a nai do Liborio.
E nese momento, unha man tirou do brazo da Elisa até a pór de pé. A seguir, sentiu como un par de beizos lle chantaban un bico na meixela e despois veu un comentario dirixido a ela:
— Querida, non abusaches da maquillaxe?
Maquillaxe? Ela nunca usaba maquillaxe... Arre demo, ao que se refería a boa muller era á pintura ao óleo que levaba na cara. Porén, daquela interveu o Liborio que empurrou a Elisa até facela sentar nunha cadeira, seguramente xa diante da mesa.
— Pois que ben que ao cabo nos coñecemos, non? Es moi guapa... —dixo a nai.
A Elisa debería ter respondido daquela, mais non podía, non tiña nin boca, como ía pronunciar unha palabra? Por sorte para ela, foi Liborio que dixo algo:
— Mamá, has desculpar Elisa, porque está rouca. Non pode falar, o médico prohibiullo.
— Coitada, pois nada, nada, que se coida a gorxa... Porén, que problema ten nos ollos? Non pestanexa nunca, non se lle van irritar?
O Liborio non pensara niso. Rapidamente quitou un par de lentes de sol e colocoullos á Elisa, para axiña explicar:
— Ai, que descoidada é esta miña moza. Ten tamén conxuntivite e ha levar lentes de sol... Aínda ben que tiña este par aquí eu...
A Elisa abraiaba. Porén, a nai do Liborio comezaba a pensar que aquela rapariga era moi estraña, que non entendía como o seu fillo procurara unha moza con tantos defectos “de fabricación”.
— Ben, vou á cociña e meto a xanta no microondas. Estará nun par de minutos. Deixáraa preparada antes de saír. Despois é só comermos —explicou ela.
A señor abandonou o salón e foi, xa que logo, para a cociña. Alí argallou un bocadiño, o ruído dos trebellos sentíase perfectamente desde o salón. Entrementres, a Elisa devecía por dicirlle ben delas ao Liborio, mais non podía. O Liborio, pola súa banda, comezou a bisbarlle:
— Miña nai é un encanto de muller, é algo anticuada, ten as súas zunas, claro, mais cando a coñezas, verás como...
Mais a Elisa non escoitaba. Só quería erguerse e voltar ao baño. Sabía que o seu rostro quedara naquela toalla horrorosa, colado alí. Mais nin sequera podía explicarlle ao mozo que quería ir ao baño. Porén, talvez abondaría con erguerse e encamiñarse para alá, dalgunha maneira o daría atopado...
Nese instante chegou a xanta. Ulía a polo asado. Nin sequera era nada do outro mundo, parecía un polo de encargo requentado no microondas... Axiña a nai comezou a partir nel e puxo boas porcións nos pratos.
— Non comes? —preguntou a nai do Liborio cando viu que a moza non atacaba o polo.
Liborio houbo intervir de novo:
— Hui, que parvo son! Debín explicarche que, ademais de rouca, ten un problema coas moas do xuízo e non pode tomar máis ca líquidos...
A nai reafirmouse nas súas crenzas anteriores sobre a rapariga. Decididamente, o seu fillo fixera unha má escolla. Con todo, ela quería ser amábel:
— Precisamente teño uns batidos no frigo deses ideais para enmagrecer... e non quero dicir que ti esteas gorda, querida, mais son nutritivos e polo menos poderás xantar... Teño mesmo unha palliña, vou por el.
— Non, mamá, mamá, que é alérxica a esas cousas, ti non te apures, nós comemos e ela olla como comemos.
A nai non daba creto. A Elisa tería roto un prato na cabeza do Liborio se soubese exactamente onde estaba. Porén, a súa emerxencia era ir ao baño, si, ao baño... Estaba disposta a se erguer e ir soa, mais, de repente, a súa man que se movía inconscientemente pola mesa atopou un copo. Si, era un copo. Tería auga? Remexeu nel.
— Auga? Queres auga? —preguntou a nai—. Sirvelle, fillo.
— Non, que non quere.
— Como non vai querer.
— Que che digo eu que non quere.
Mais Elisa estaba a ver nese copo de auga a súa táboa de salvación, así que bateru co copo na mesa.
— Ves como si que quere? —afirmou a nai, quen ademais estaba a ter unha opinión cada vez peor da rapariga, por riba sen modais.
O Liborio, ao cabo, serviu auga no copo. A seguir, a Elisa levou o copo aos beizos e, ao non ter boca, derramou toda a auga na saia.
Por sorte, a nai reparou na auga derramada e non nos beizos desfeitos por mor da auga, porque xusto daquela tería reparado que a cara da Elisa parecía un cadro do Picasso, porque tiña a boca toda deslocada para a esquerda e a sorrir para arriba.
— Oi, coitada... Liborio, acompáñaa ao baño!
«Por fin», pensou a rapariga. O Liborio colleuna da man e acompañouna ao baño.
— Precisas axuda? —preguntou el.
Ela moveu a cabeza de esquerda a dereita. Entrou nel e fechou a porta. As apalpadelas procurou a toalla. Non lembraba o que fixera con ela despois de enxugar a cara. Quizais a deixara caer no chan. Si, no chan, por alí debía andar. Tocou algo engurrado, mais non, parecía o tapete para saír da ducha. Seguiu a apalpar por todo o chan. Até que atopou a maldita toalla.
Xa ía póla na cara de novo, cando lle asaltou unha dúbida. E se a colocaba mal e os ollos lle quedaban onde a barbadela e a boca na testa? Non podía pedirlle axuda ao Liborio, nin sequera sabía se estaba fóra. Con sumo coidado, percorreu co dedo a toalla. Nada, aquel era o lado que non usara. Deulle a volta. Axiña comezou a notar algo. Alí había algo húmido... si, e ao lado outra cousa húmida. Serían os ollos. Baixou e tocou algo duro. Hm, un dente se cadra.
Calculou coidadosamente onde estaban os ollos e a boca e colocou a toalla sobre o rostro. A seguir presionou con todas as súas forzas. Despois, devagar, retirou a toalla. Non se atrevía nin a abrir os ollos... Mais, un momento, se ela tiña os ollos abertos.
Seguía sen ver nada! Todo daba a entender que non recuperara o seu rostro.
Mais, de repente, ouviu os berros da nai do Liborio que lle berraba ao fillo:
— Ruliño, saltaron os chumbos. Anda vai mirar, que quedamos sen luz!
A Elisa contivo a respiración. Cabo duns segundos soou un “clench” e a luz tornou.
Ela vía, si, vía. Colocara ben o rostro. Foi mirarse no espello. Si, ela era. Mais agora tiña un lunar na meixela que antes non tiña; ademais, a boca que lle pintara o Liborio e que se lle movera coa auga seguía alí, mais felizmente marchou cunha pouca de auga.
A Elisa respirou tranquila. Fora todo culpa daquela toalla. Pero como era posíbel? A súa curiosidade era moita, de xeito que colleu aquela estraña toalla e meteuna na mochila —por sorte non se desprendera dela en todo o tempo. Despois, saíu do baño.
E deuse de fociños coa nai do Liborio.
— Unha ladra!! Escoou unha ladra no apartamento!! —comezou a berrar.
Loxicamente, a boa señora non recoñecera a Elisa real, porque o rostro que lle pintara o fillo era o dunha famosa modelo de sona internacional; porén, a verdadeira Elisa era unha muller ben normaliña.
A nai do Liborio ameazouna cun coitelo de carniceiro, así que a rapariga non o pensou dúas veces. Xa vía e podería atopar a saída, cousa que non hesitou en facer. Correu para a porta da rúa e liscou.



A partir daquel día, a Elisa non quixo saber máis nada nin do Liborio nin da súa nai, cousa que aledou moito á nai. O Liborio tentou contactar con ela, mais ela refusou manter calquera conversa con el. Con todo, el consolouse axiña cando coñeceu unha engulidora de sabres que traballaba nun circo, aínda que aquela lle gustou aínda menos a nai do rapaz.
A Elisa conservou aquela misteriosa toalla. Sen chegar a saber por que tiña aquelas propiedades, usouna primeiro co seu xefe, un tipo desprezábel que debía ser a reencarnación de Atila, con corpo de gorila e mans de de dinosauro, porque non cortaba as unllas. Cando quedou sen rostro un día que foi enxugar a cara na oficina —previamente a Elisa deixara estratexicamente alí a súa toalla—, ela mesma colocoulle na cara unha foto dun amoroso koala, o cal levantou todo tipo de «oooh, que tenro» entre o persoal da oficina. Quedaba moi ben aquel xefe fero, auténtica besta sanguinaria, posuír cara de koala. Xa ninguén lle tivo medo despois daquela.
E o que aconteceu despois con aquela toalla misteriosa que borraba rostros é outra historia que xa vos contarei noutra ocasión, mais primeiro hei atopar a miña cabeza, que a deixei por aquí en algures para que durmise unha soneca mentres eu vos contaba esta historia e agora non a atopo.

Frantz Ferentz, 2012


quinta-feira, novembro 08, 2012

O MONSTRO DA CRISE. A CRISE EXPLICADA AOS NENOS POR UNHA AVOA PENSIONISTA [+12 anos]


— Avoa, que é iso da crise de que tanto falan papá e mamá? —preguntou Henrique á súa avoa Margarida, que sempre o ía levar e recoller á escola.

— É complicado... Se cadra non tes aínda idade para o entender.

Henrique rañou a cabeza e lembrou o que o seu pai se queixaba da crise, que lle aumentaba o prezo do gasolina para ir traballar, ou como a mamá se lamentaba de que co soldo que gañaba vivían cada vez peor.

En todas as partes, sentía que a crise estaba a destruír todo, por iso Henrique chegou a pensar que a crise era un monstro invisible que entraba nas casas da xente e comía a roupa, a comida e até bebía a gasolina dos autos.


— Entón a crise é un monstro? —preguntou Henrique a avoa, mentres esta tecía un xersei de la no banco do parque.

A avoa parou un momento e fitou o neto.

— De verdade queres saber o que é a crise?

Henrique moveu a cabeza de abaixo para arriba.

— Está ben, mais despois non me chores, eh?

Henrique pensou que a avoa ía entregalo ao monstro invisible para que o devorase e por iso se asustou, mais o que avoa fixo foi meter a man no moedeiro e quitar unha moeda de dous euros.

— Canto tempo hai que non comes lambetadas? —preguntou a avoa.

— Moito...

— Cando os teus pais che daban dous euros, ti mercabas lambetadas, non si?

— Mercaba. Con dous euros tiña para 40 lambetadas!

— Vai comprar agora.

Henrique obedeceu. Volveu cabo duns minutos coa cabeza baixa.

— E logo? —preguntou a avoa—. Cantas lambetadas che deron por dous euros?

— Só vinte cinco —dixo o neno en ton moi triste.

— Daquela, xa entendiches o que é a crise?

Henrique moveu a cabeza afirmativamente, mais non era o que a avoa pensaba, senón que o neno confirmou que a crise era un monstro invisible, mais aínda máis cruel do que el pensara, porque non só lles comía as cousas aos adultos, tamén lles comía as lambetadas aos nenos.

Texto: Frantz Ferentz, 2012
Ilustración: Enrique Carballeira

quarta-feira, novembro 07, 2012

ALICE E O ENDOCRINO DO BIGOTE MOI FINO [+8 anos]


Cada vez que Alice ten que ir ao endocrino, ten medo.

Tenlle medo porque é un tipo moi serio que cando di: "Só perdiches cen gramos nunha semana, isto non vai", parece que na realidade lle está a dicir: "Perdiches cen gramos nunha semana, vas sufrir coma nunca, miúda, prepárate a ser deportada a un campo de concentración e enmagrecemento".

E claro, como o endocrino, un señor moi serio con bigote moi fino e rostro que nunca debuxou un sorriso, cobra un diñeirame polo tratamento, os pais de Alice por riba largan broncas á nena.

Que culpa ten ela de só ter perdido cen gramos?

Ela non é unha bóla de baloncesto, só está algo gordiña, mais iso non é tan ruín, non si?

Porén, os pais da nena non o ven así.

Opinan que a nena non pode parecer un planeta.

Esaxerados...

Mais as cousas van mudar de todo un día en que, paseando pola rúa, aparece un dragón.

Que que facía un dragón no medio da rúa un sábado ás tres da tarde?

Nin idea, mais a cousa é que estaba alí.

Non era un dragón deses que queiman todo, non; talvez sabía aburar co seu alento, mais, en calquera caso, aquel era un dragón famento, porque da que avanzaba pola rúa, engulía a xente que atopaba. 

Por riba, gustaba de comer humanos, non comía árbores, cans ou cogomelos, non, comía humanos...

Por sorte para a xente, non os mascaba, simplemente engulíaos, como se fosen lambetadas.

E Alice non se librou.

Cando quiso reaxir, atopouse na boca daquela besta (e miña nai, non lle tería aprendido a súa nai a lavar os dentes despois de cada comida, aínda que se non paraba de comer todo o día, non sabería cando tocaba lavar os dentes...) e caendo cara á gorxa do monstro...

Mais non pasou.

Quedou encaixada na gorxa.

Como unha rolla.

O dragón detívose.

Notou que algo non ía cando sentiu que non era capaz de engulir e que os humanos se lle acumulaban na boca.

Alice, alí encaixada, observou que outra das vítimas do apetito do dragón era, precisamente, o seu endocrino. 

O coitado del, por mor da moitedume que alí había, quedara ao pé dun dos grandes dentes do dragón e raspara na testa co dente afiado. 

Quedáralle unha fea ferida en forma de W...

Mais como a entrada ao estómago do dragón estaba turpida por Alice, xa ninguén podía caer.

O dragón comezou a chorar, mais ninguén o consolou, por acaso...

Porén, a xente comezou a saír da boca e fuxir.

E Alice, aínda alí encaixada, viu como todos marchaban...

Que sería dela?

E entón acordou.

Toda fora un soño, máis ben un pesadelo.

Mais o pesadelo aínda non rematara.

Non, porque esa mesma mañá, despois da ducha, do almorzo e dunha viaxe en bus, tería que ir ver o endocrino do bigote moi fino.

Que terror.

Mais cando entran na consulta, a cousa non é tan horríbel como outras veces.

O endocrino non di as cousas tan feas de costume.

Porén, Alice nota que o endocrino leva un chapeu todo o tempo.

Que estraño...

— Ben, Alice, esta semana non perdiches nada, mais non importa... —di nun ton suave, aínda que non sorrí.

O bigote del remexe un chisco, que é o máis parecido a un sorriso.

Os pais da nena alporizan:

— Doutor, como que non importa que a nena non perdese cen gramos esta semana?

O endocrino encolle os ombreiros e non di nada.

Que estraño.

Entón entra a enfermeira.

E da que tiña a porta aberta, hai unha corrente de ar, que fai voar o chapeu do doutor.

E entón Alice ve a testa do endocrino do bigote moi fino.

Ten unha cicatriz.

En forma de W.

Na testa.

Daquela comprende todo.

Alice pregunta:

— E logo, xa non estou gorda?

— Só un chisquiño redonda, nada grave. Ti tenta ser feliz como es.

E sen dicir máis nada, Alice chántalle un bico na meixela ao endocrino do bigote moi fino e sae da consulta, mentres os seus pais a contemplan abraiados sen comprenderen nada de nada.

Frantz Ferentz, 2012

sábado, setembro 01, 2012

AS PALABRAS ESVARADÍAS

— Papá, como se di barco en inglés? —preguntou Adalberto, de oito anos, ao seu pai que percorría sitios da internet con calma na procura de novas oportunidades para mellorar as súas operacións financeiras.

O pai retirou os ollos da pantalla por un instante e díxolle ao fillo:

— Adalbertiño, fillo, é que non tes un dicionario?

— Teño.

— Pois busca ben, meu, que está aí.

Adalberto volveu a procurar a palabra no dicionario. Que fastidio era que tivese que facer as tarefas escolares el só. Nada máis quería un chisquiño de axuda co inglés...

Aos poucos volveu o rapaz onda o pai.

— Non o atopo...

Para o pai aquilo era un enfastío. Arre demo, que neno tan pouco hábil tiña. De certo que era só unha escusa para que el lle fixese un chisco de caso. 

— A ver, déixame ver o dicionario — pediu o pai virándose na cadeira diante do computador.

O fillo alongoullo. O pai comezou a procurar, pasou do A para o B, alfabetizado BA, logo BAR, logo BARC... E non, non estaba. A palabra barco non estaba no dicionario do fillo. Estaba barca, mais non barco. O que se podería considerar como unha falla dos autores do dicionario non parecía tal, pois xusto no espazo onde habería vir a palabra barco, había unha liña en branco. É dicir, parecía que tivesen borrado a palabra do seu lugar no dicionario.

Mais axiña reparou en que non simplemente había un espazo baleiro. Ademais unha fina liña preta que se arredaba, como se a entrada no dicionario tivese marchado deixando un rastro. Aquilo parecía unha loucura. Mais o pai non tiña tempo para xogos. Pechou o dicionario e dixo ao fillo en devolvéndollo:

— Olla, barco en inglés dise ship.

— Como se escribe?

— Ese, agá, i, pe.

E o pai continuou coa súa pescuda na rede, mentres o fillo retornaba ás súas tarefas de inglés. De todos os xeitos, o pai tiña a sospeita de que o fillo viría a incomodalo de novo, era unha sensación, polo aquel de que o neno precisaba moita atención, xa llo dixera a psicóloga da escola: «O Adalberto precisa que lle fagan moito caso, porque é un neno moi sensíbel». Que saberá a psicóloga, pensou o pai.

Porén, durante o resto da mañá daquel sábado, o pai puido continuar a traballar tranquilamente diante do computador, mentres o neno estudaba — ou fedellaba — no seu cuarto. Xantaron pizza que o pai mandou traer á casa e despois o pai durmiu unha boa sesta. A sesta dos sábados era algo sagrado para o pai, pois só nas fins de semana era cando el podía durmir sestas de tres horas, deitado na cama, unha das súas maiores paixóns na vida.

Cando se ergueu, prendeu o computador e continuou co traballo da mañá. E seguramente tería esquecido o incidente do dicionario, de non ser porque o Adalberto volveu onda el para lle preguntar novamente:

— Papá, como se di naufraxio en inglés?

Xa era demasiado. É que no neno era incapaz procurar nada el só? É que tiña que interrompelo uns segundos despois de el ter comezado a súa importante pescuda pola rede? Arre demo. O pai non estaba de moi bo humor.

— É que non o atopas no dicionario? —preguntou o pai.

— É que non vén —respondeu o Adalberto todo serio.

— Unha vez, pase, mais dúas, non. Dáme o dicionario.

O pai agarrou o libro e procurou a palabra. E novamente volveu a atopar o oco, o espazo baleiro onde debería estar a palabra galega xunto coa súa equivalente inglesa. Tamén outra vez atopou unha especie de rastro, como se a liña ou liñas que debían estar alí tivesen marchado. Como era posíbel? Que porcallada de dicionarios eran aqueles, que non valían para nada. Cando tivese vagar, ía mercarlle un dicionario novo ao fillo, moito mellor ca ese, mais agora tiña que traballar, estaba moi ocupado.

O pai tivo que facer de dicionario vivente outra vez:

— Dise wreck, meu, e deixa xa de preguntar, que teño moito traballo.

— Mais, papá, se non aparecen as palabras no dicionario e teño que facer deberes, como fago? Se non é a ti, a quen recorro? E escríbeme aquí neste papel como se escribe iso en inglés, que soa moi complicado...

O argumento de el ser a súa única axuda era bo de máis, mais o pai non estaba polo labor de atender todo o tempo o fillo, de xeito que se virou na súa cadeira e volveu ao seu traballo diante do computador.

O Adalberto volveu para o seu cuarto. Mais non foi por moito tempo. Mal pasaran dez minutos, cando xa volveu con outra pregunta para o pai:

— Papá, como se di océano en inglés?

O pai saltou da cadeira. Xa era demasiado. Así non había maneira de traballar. Se non fose pola psicóloga da escola e os seus consellos, xa tería mandado o neno a calquera lugar remoto, por exemplo, á casa do veciño de embaixo, que xa é lonxe de máis. E até podería quedar alí para cear.

Por iso, encheuse de paciencia, colleu o dicionario das mans do neno (xa nin sequera lle preguntara se o consultara correctamente, porque sabía a resposta) e comezou a follear... e as súas sospeitas confirmáronse: a palabra océano non estaba no dicionario. Repetíase, ademais, a historia do oco na páxina co rastro de tinta.

Chegados a aquel punto, o interese do pai polo seu traballo decaeu. Si, finalmente acontecía algo ao seu redor que o obrigaba a deter o seu traballo. Aquel era un misterio indescifrábel que ía requirir todo o seu talento e aínda máis. Até tres veces parecía que as palabras que o fillo procuraba desaparecían. Daba mesmo a sensación de que o feito de o fillo preguntar por elas provocaba que estas desaparecesen, como se quixesen evitar ser atopadas. Era todo un misterio.

— Papá, que como se di océano... —porfiou o Adalberto.

Mais o pai non o escoitaba. Enveredou para os andeis que tiña de fronte, colleu un libro abondo groso e folleou nel. Non dixo unha palabra. Despois achegouse para o fillo co libraco na man e díxolle:

— Procura aquí a palabra illa.

O rapaz tivo problemas para soster aquel libro. Pesaba unha tonelada. Houbo pousalo no chan para poder abrilo e procurar a palabra. Non lle levou moito tempo alcanzar o I, despois IL, despois ILL...

— Non está... —dixo sorprendido o Adalberto.

O pai agachouse para ollar. Efectivamente, a palabra illa non figuraba naquel seu dicionario enciclopédico. Mais o máis misterioso de todo o asunto é que uns segundos antes, el mesmo verificara que a palabra si estaba. No seu lugar, novamente aparecía un espazo baleiro cun regueiro de tinta a modo de rastro que se perdía polo bordo da páxina.

— E agora —continuou o pai—, procura a palabra chocolate.

— Chocolate?

— Si.

— Chocolate, chocolate?

— Claro, que vai ser, logo?

O Adalberto obedeceu. Repetiu a mesma operación, sempre co libro no chan. E cabo duns momentos, díxolle ao pai o que o pai xa se esperaba:

— Non está.

O pai non sabía se rir ou se chorar. Dunha banda, acababa de demostrar que as palabras desaparecían cando o fillo procuraba nelas, mais, pola outra, aquilo era tremendo. Se se puña a procurar cousas nos libros, as palabras, seica os parágrafos, mesmo as páxinas, desaparecerían.

E entón tivo un pensamento tremendo. O pai comezou a tremer de medo. E se o fillo se dedicaba a procurar cousas no computador, tamén desaparecerían? Por acaso, non ía probalo. Non quería imaxinar que un día usase o computador da casa, o único que había no lar, e procurando procurando calquera cousa cancelase megas e megas de informacións no seu disco ríxido ou até na propia internet. Sería unha traxedia...

Mais a cousa non remataba alí. De repente, os pensamentos do pai foron interrompidos polo fillo cando este lle preguntou:

— Papá, gústache facer tatuaxes na testa?

— Que dis? Que parvada é esa?

O neno non dixo máis nada, limitouse a acenar cun dedo para a testa do pai. Este xa chegara á conclusión de que naquel día podía acontecer calquera cousa.Por iso, ergueuse con certa présa, foi para o baño e mirouse no espello. A súa sopresa foi maiúscula cando viu que na testa tiña unha serie de debuxos, como unha tatuaxe. Tratábase dun barco de vela que afundía diante dunha illa... Mais o peor de todo é que logo de o barco afundir, volvía á posición inicial para volver a afundir e así sucesivamente... Nunca vira unha tatuaxe con movementos! Abriu a billa da auga, mollou a toalla e tentou limpar a testa, mais o barco seguía alí, tranquilamente, a afundir unha e outra vez, case como nun anuncio de neón dos antigos.

Cando o pai volveu ao salón, o fillo ollaba para el abraiado, aínda sentado no chan. O pai pensou que tiña que dar unha sensación de normalidade, por nada do mundo quería espantar o fillo.

— E logo, tes aínda tarefas? —preguntou.

— Xa case rematei a composición de inglés. Unha ou dúas liñas máis, e xa está... Mais se teño algunha dúbida, podo usar o computador para procurar nalgún dicionario en liña?

— Noooon!!!! —exclamou o pai aterrado—. Non, non, olla, facemos unha cousa. Ti fai a composición e eu sento ao teu lado e así podes preguntarme as palabras que non saibas...

— Que ben, vas sentar ao meu lado mentres fago as tarefas... —exclamou o fillo todo contento.

— E logo imos tomar un xelado, paréceche ben?

— De dúas bólas?

— Ou de cinco...

— Non sexas tan irresponsábel, papá, que despois me poño doente. E que farás coa túa testa?

— Ti acouga, poño un chapeu e así isto queda escondido... 

O Adalberto sorriu ben satisfeito. Seguiu co seu traballo da composición de inglés, mais non podía parar de pensar no que lle contaría de luns, ao volver á escola, á súa compañeira Anxélica, que era unha bruxa de verdade, non só unha rapariga á que todos lle chamaban bruxa. 

Foi ela a que ideara o plan para conseguir que as palabras do dicionario escapasen e despois aparecesen como imaxes na testa do pai. Fora un esconxuro ben faciliño que lle regalara porque ela, a Anxélica, estaba namoriscada do Adalberto. De feito, el era o único neno da clase que non a miraba mal por ir sempre de preto e ter como mascota unha tarántula.

— Toma —dixéralle ela durante un recreo dándolle un anaco de papel ben encadradro—. Cando fartes de o teu pai non che facer caso, le isto diante dun espello e pon unha esponxa pequena na boca...

— Para que a esponxa?

— Para que che soe a voz a cavernosa... Acentúa os efectos do esconxuro. Mais non digas a ninguén que eu che din esta fórmula.

— Acouga.

— E despois xa me contas se che funcionou o esconxuro, porque, se cadra, haberá que introducir algunha modificación.

— É cousa túa?

— É —respondeu ela ruborizando.

— Es unha tipa estupenda. Conseguiches que meu pai non estea diante do computador cando eu estou na casa.

— Velo? Para algo bo tiña que servir a maxia...

E ela quixo darlle un bico, mais non se atreveu. Aínda que fose bruxa, era moi tímida. E el era tan curriño, pensaba ela...Mais do que aconteceu co Adalberto e da Anxélica, xa vos hei falar outro día.

© Frantz Ferentz, 2012

segunda-feira, agosto 27, 2012

OS RAPAZES DO PÁTIO


A Júlia teve que acompanhar o pai, importante servidor público encarregado de questões da emigração. 

Naquele dia ela levava um lindo vestido de seda com flores pintadas. 

Lindo. 

A Júlia nunca acompanhava o seu pai àquele local estranho onde ele trabalhava, porque diziam que era feio e sujo, mas na altura era sábado e a mamã estava doente, portanto o papá teve que levar consigo a menina. 

Já a avisara que teria que ficar todo o tempo no seu escritório, sem mexer de lá, que não podia sair dali e tinha que se comportar como uma menina boa. 

A garota não conhecia exatamente qual era o trabalho do pai. 
Tinha ouvido dizer que era o diretor da Agência para o Controlo da Imigração. 

Aquilo soava muito importante. 

Aliás, quando as pessoas falavam com ele, com o pai, tratavam-no com muito respeito. 

Além disso, quando ia para o trabalho, o pai vestia um bonito uniforme, com uma gorra que tinha no meio um escudo muito giro. 

A Júlia gostava de ter um pai tão importante. 

E assim, naquele dia, a Júlia ali ficou, no escritório do pai, cheia de tédio. 

O pai apenas lhe deixara umas folhas de papel e uns lápis de cores para a garota fazer desenhos. 

Ele disse que tinha que frequentar uma reunião e que voltaria depois para levá-la a almoçar. 

Que pouco a conhecia o pai. 

E livros, havia qualquer um que lhe interessasse? 

A menina deu uma vista de olhos pelas prateleiras, até a altura onde alcançava a sua vista. 

A perspectiva de estar lá todo o dia começava a enfastiá-la. 

Já não sabia onde olhar e nem tinha vontade de fazer desenhos, como se ele fosse uma menina de cinco anos. 

Já tinha dez! 

Quando era que o seu pai se aperceberia disso? 

E foi então que só lhe faltava um ponto onde fixar a sua atenção: a janela. 

Nem podia imaginar que pelo outro lado se abria um mundo diferente. 

Dúzias de pessoas, quase todas de raça preta, caminhavam pelo pátio a dar voltas, sem rumo, sem qualquer interesse, ao sol. 

A menina percebeu os seus rostos tristes, por vezes famintos. 

Mas logo encontrou algo que atraiu a sua atenção: a poucos metros por baixo da janela vários meninos da sua idade jogavam com uma caixa de cartão. 

Ela não podia ver claramente que tipo de brinquedo era aquele, uma simples caixa de cartão. 

E justo então entrou o pai da Júlia. 


◊ ◊ ◊ 



Viu a filha a olhar pela janela, mas não achou que aquilo fosse uma coisa grave. 

— O que estás a olhar, meu tesouro? 

— As pessoas lá fora... Por que é que eles estão aí, encerradas? Algumas estão muito tristes mesmo.. 

O pai não quis exprimir as coisas desde o ponto de vista de um adulto. 

Ela, a Júlia, era ainda muito pequena para perceber certas coisas, mas se calhar aquela era uma ótima ocasião para lhe explicar as verdades da vida. 

-­- Essas pessoas têm de estar aí porque entraram no nosso país sem permissão... Portanto, ficam a espera de ser devolvidas para o seu país, porque as pessoas não podem viajar para onde quiserem e quando quiserem. Cada pessoa tem o seu país e tem de ficar nele -­ explicou pacientemente o pai. 

— Então, por que é que o avô diz que conhece muitos países de África e Europa? Por que é que ele sim pode viajar e estas pessoas não. 

Demasiado complicado. Bastava uma resposta simples: 

— Porque é assim... 

A menina fixou os seus olhos no pai. 

Não compreendia a lógica de «as coisas são assim por que sim». 

Pelo seu lado, o pai não queria usar os argumentos “políticos”, aqueles que diziam que os imigrantes apenas vinham ao país para roubar o trabalho aos cidadãos do próprio país. 

Por isso, empregou um argumento que ele encontrou que a menina poderia compreender perfeitamente. 

— Olha, filhinha. Os imigrantes são pessoas rudes e ignorantes. Eles não sabem nada. São como os animais. A sério, são como os animais da selva, eles são até mesmo um bocadinho selvagens... 

A Júlia continuou a olhar pela janela. 

Selvagens não pareciam, apenas tristes, muito tristes, mesmo cansados. 

Todos, exceto os meninos ao pé da janela, que continuavam a brincar com a caixa de cartão. 

Até sentiu certa inveja deles, porque ela nunca se divertia tanto. 

O pai pegou numa pasta que tinha vindo a procurar e disse à menina: 

—Volto assim que puder. Porta-te bem, eh? E faz-me um desenho lindo... 

Um desenho lindo. 

Desde quando o papá se interessava pelos desenhos? 

Ele nem mesmo sabia que do que gostava a Júlia realmente era explorar, sim, ela queria tornar-se exploradora, se calhar doutros mundos e descobrir novos planetas. Desenhinhos... 

A garota voltou a olhar pela janela. 

Os risos chegavam até ela muito claramente. 

Abriu a janela e esticou o corpo para tentar ver melhor o que é que faziam aqueles garotos que tanto se divertiam. 

Por baixo da janela do escritório do pai havia uma espécie de plataforma, como um teto, a uma altura de cerca de três metros por cima do solo. 

Foto: Creatividad nivel experto!!A Júlia sentia uma curiosidade imensa por conhecer a causa do divertimento deles, pelo qual saltou até ao teto. 
Desde ali deitada pôde contemplar a cena que se desenvolvia por baixo dela. 

Três rapazes pretos jogavam com uma velha caixa que provavelmente apanharam do lixo da cozinha. 

Atravessaram as paredes da caixa com quatro barras que eram totalmente retas, exceto no meio, onde formavam uma espécie de “V”. 

Encontraram, sabe Deus onde, uma bola de golfe e usavam-na com a caixa. 

De facto tinham construído um matraquilho. 

Era fixe aquele brinquedo. 

A Júlia estava a gostar muito dele, mas não se atrevia nem a respirar para não ser ouvida por ninguém. 

Porém, algo aconteceu que fez com que a menina entrasse na cena, mas não foi propositadamente. 

Num dos movimentos com uma das barras, a bola tomou um impulso imenso, tanto que saiu a voar e alcançou o teto sobre o qual a Júlia contemplava a partida. 

Os meninos seguiram a trajetória da bola por cima das suas cabeças e foi assim que descobriram a presença daquela menina que os contemplava desde cima. 



◊ ◊ ◊ 



A Júlia apanhou a velha bola de golfe e depois lançou-a para eles. 

Os garotos sorriam. 

Tinham uns lindos dentes branquíssimos. 

Um deles perguntou-lhe: 

— Queres jogar conosco? 

A Júlia não respondeu. 

Sabia que não podia baixar sozinha desde aquela altura. 

Mas antes de ela dizer nada, outros dos rapazinhos disse aos camaradas: 

— Então, como vai jogar ela? É uma menina! Não entende de futebol... 

Aquelas palavras chatearam a Júlia. 

— Eu sei tanto de futebol como tu, ou até mais! —protestou ela. 

Mas ficou assim, de joelhos sobre o teto sem saber o que fazer a seguir, porque não se atrevia a descer dali. 

Porém, o primeiro dos garotos percebeu muito bem o que se passava. 

Sem dizer uma palavra, lançou-se para a tubagem que descia pela parede e começou a trepar com uma grande agilidade. 

Em poucos segundos estava ao lado da menina. 

— Ajudo-te a baixar —ofereceu o menino tendendo-lhe a mão. 

A Júlia aceitou o convite, mas antes perguntou-lhe o seu nome. 

— Sarandé. 

— Eu, Júlia. 

O garoto sorriu e a Júlia pôde ver outra vez aqueles dentes branquíssimos. 

A menina cruzou os braços até rodear o peito do menino. 

Quando ele sentiu as mãos dela já a pressionar no seu peito, voltou para a tubagem e desceu em questão de segundos, tanto que a Júlia nem se apercebeu que estavam no chão. 

Os outros dois garotos aproximaram-se deles. 

O Sarandé apresentou-os: 

— Este é o Xicalué e este, o Rufus. 

E novamente grandes sorrisos branquíssimos. 

O Rufus era quem desafiara a Júlia sobre questões de futebol, mas não foram precisas palavras, porque logo já estavam os três meninos e a menina a jogar futebol com o matraquilho. 

O vestido de seda bonito da Júlia ficara tudo sujo, desgastado, como se tivesse vivido ali desde havia semanas. 

Assim até passaria desapercebida para os guardas do recinto. 




◊ ◊ ◊ 




Depois de terem jogado dez minutos, um homem se aproximou dos garotos. 

Era também africano, movia os pés devagar, a arrastá-los. 

Devia medir quase dois metros e tinha os cabelos muito curtos, mas mesmo assim se via que os tinha brancos. 

Tinha também barba, meio branca, meio preta. 

Ficou ao lado da Júlia. 
No seu triste rosto cresceu de repente um sorriso tenro enquanto dizia: 

— Menina linda... 

A Júlia olho para ele, de facto estava um bocadinho assustada. 

— Não tema nada, menina —disse o homem que percebeu o medo na menina—. É que eu tenho uma filha que deve ter a sua mesma idade. 

— Tenho dez anos... 

— Ela também... 

— Chamo-me Júlia. 

— Lindo nome, como você, menina. A minha filha chama-se Samira. 

— E não está aqui consigo? 

— Não, está lá longe, em África. Há já três anos que não a vejo ­—disse cheio de tristeza o homem—, mas como me vão devolver para o meu país, vou vê-la outra vez logo... 

A Júlia notou uma mistura de tristeza e de alegria na voz daquele homem, mas não soube a razão daquilo. 

E sem mais palavras, continuou a sua caminhada arredor daquele pátio onde os imigrantes ilegais estavam encerrados à espera de serem repatriados, devolvidos para o seu país assim que o pai da Júlia recebesse um mandado, mas isso a menina não o sabia. 

Depois disso, a Júlia seguiu a jogar com os seus três novos amigos. 

Nem soube o tempo que lá passou. 

Nunca ia esquecer aquela manhã tão intensa. 

Nem se apercebera que tinha fome. 

Ela não, mas o seu pai sim. 

E precisamente a fome foi o que fez com que fosse descoberta. 



◊ ◊ ◊ 



 Aconteceu que o pai da Júlia foi buscar a filha quando chegou a hora do almoço. 

Pensava levá-la com ele à cantina dos chefes. 

Entrou no seu escritório com um grande sorriso, até já tinha preparado o que ia dizer. 

Seria: «Minha princesa, vamos almoçar», mas dito com um tom jovial, amigável. 

Porém, a frase ficou congelada nos seus lábios quando abriu a porta e viu que a filha não estava no escritório. 

O seu primeiro pensamento foi que a garota fora sequestrada, a janela estava aberta. 

Aqueles criminosos iam pagar caro aquela atrocidade. 

Debruçou-se pela janela. 

E bem logo sentiu as gargalhadas da filha, lá mesmo ao pé do seu escritório. 

Como era possível. 

O diretor da Agência de Controlo da Imigração saiu do seu escritório como um foguete e pelo caminho fez um aceno a dois guardas para o seguirem. 

Em poucos minutos irromperam no pátio. 

Aquela entrada repentina do próprio diretor do centro, acompanhado de dois homens armados, fez com que todas as pessoas que estavam lá na altura se detivessem, também a Júlia, que fitou para o pai. 

A menina percebeu o que se passava. 

O pai caminhava para ela muito depressa. 

Ela disse aos três rapazes: 

— Vão embora! Rápido! 

Os meninos obedeceram. 

A Júlia ainda teve uma ideia: deu pontapé à caixa de cartão convertida em matraquilho e afastou-a dali. 

Sabia que assim os rapazinhos poderiam continuar a jogar quando ela já não estiver. 

E como era de esperar, o pai pegou no braço da filha e arrastou-a fora dali sem dizer uma palavra. 




◊ ◊ ◊ 



Muito demorou o pai da Júlia até que falou com a menina. 

De facto não foi até chegarem a casa, quando o pai começou por contar à mãe doente como a menina desobediente tinha escapado com os emigrantes, que são pessoas perigosas. 

A menina era uma inconsciente. 

Não se apercebia que a sua vida tinha corrido perigo, que lhe podiam ter feito qualquer coisa, porque os imigrantes são gente que rouba e faz mal. 

A Júlia ouvia tudo aquilo e mordia os lábios. 

Não tinha coragem de replicar ao pai, porque o pai era um homem muito grande e lhe impunha respeito. 

Mas ela não acreditava no que ele dizia. 

De facto, depois de dez minutos de estar sentada ao pé da cama ao lado da mãe, sentindo as suas carícias embora estivesse doente, a menina deixou-se guiar pela sua fantasia e recreou um campeonato de matraquilho em caixa de cartão com bolas de golfe. 

Mas a voz do pai, que naquele momento se alçava, trouxe-a de volta para a realidade. 

O pai disse: 

— Á, menina, olha, tens o teu quarto cheio de brinquedos, tens tudo o que qualquer menina pode desejar. O que é que tinham aqueles rapazinhos para tu ir com eles? Diz, porque eu te compro o que quiseres... 

E então a Júlia levantou-se da cama da mãe e diz toda séria ao pai: 

— Imaginação. Podes-me comprar imaginação? 

Lá o pai calou-se e saiu do quarto para ir buscar uma cerveja. 

A Júlia voltou com a mãe, quem voltou a lhe acarinhar a cabeça. 


© Frantz Ferentz, 2012