segunda-feira, setembro 12, 2022

A RECEITA SECRETA

 

Corría o ano de... tanto ten cando. Só chega con saberdes que esta historia aconteceu hai moitos, moitos anos, nun tempo en que humanos e outras criaturas humanoides aínda guerreaban.

Esta historia ocorreu nun reino afastado, probablemente nin ouvistes falar del. Era o reino de Regulandia. Este reino fora conquistado uns anos antes por un exército de ogros, coñecidos tamén como orcos. Daquela, Feldepato, o seu líder, proclamouse rei. 

O rei anterior valeu para servir un banquete aos novos señores de Regulandia. Non é que escravizasen o rei, non, peor ca iso, comérono, el foi o prato principal. De sobremesa tiveron torta de amoras.

Precisamente o pasteleiro salvou a vida por mor da torta. O rei ogro, Feldepato, quería acabar con todos os humanos do palacio, mais este salvou a vida porque o rei era un lambón. Por iso, antes de mandalo ás caldeiras para servir como xantar ou cea —alguén até diría que só daba para o almorzo, porque era moi pequerrecho— , quixo darlle unha oportunidade:

— Pasteleiro, gusto moito de como fas as tortas. Heiche dar unha oportunidade de salvares a vida se preparas unha torta que me deleite, que sexa a mellor que cate na miña vida.

O pasteleiro ficou de pedra. Temía pola súa vida, claro. Aínda que confiase no seu talento, el era pasteleiro afeito aos gustos humanos, nunca non tivera que pastelear para ogros. Ademais, para o pasteleiro non escapar, o rei Feldepato puxo unha condición:

— E procurarás a receita máis deliciosa nunha cela dos calabouzos do meu palacio.

— Maxestade, e como? —dixo o pasteleiro sen ousar protestar, se por acaso acababa na cociña para ser empanado—. Se estou aquí choído, non poderei facer experimentos.

— Farei que che traian todos os teus baldes e ingredientes á cela.

— Aínda así, da que experimento, é capaz que precise ingredientes que non teña na cela.

O rei pensou un pouco —os ogros, no xeral, pensan pouco, son máis ben xente de acción— e entendeu que o pasteleiro tiña razón.

— Tes algún axudante? —preguntou o rei.

— Non... mais teño unha filla. Ela axúdame ás veces.

— Está ben, poderás contar con ela. Poderás chamala para que che traia o que precisares.

E ficou así combinado.

A filla do pasteleiro chamábase Sabela. Por riba de todo, non podía soportar a idea de o pai ficar preso, de xeito que aproveitou a primeira visita para meter unha lima nun balde cheo de baunilla.

Acudiu ao palacio real. Da que chegou ás portas dos calabouzos, un ogro díxolle:

— Teño que comprobar que non metes nada estraño.

Ou polo menos iso foi o que interpretou Sabela, porque o ogro só gruñiu coma un xabaril.

O garda meteu a man no líquido, remexeu nel e axiña atopou a lima. A seguir gruñiu aínda máis forte. Sabela só puido imaxinar unha parte do que lle dicía, mais a cuestión é que lle permitiu entrar a ver o pai.

No segunda día que foi ao cárcere, Sabela levou un balde moito meirande, tanto que ía con rodas. Observara que o ogro tiña o brazo curto, de xeito que a man non lle chegaría ao fondo. Mais non contou con que o ogro meteu a cabeza no balde e mergullou nel até dar coa lima, esta meirande ca a primeira.

Mais Sabela non se ía render. Ela ía conseguir meter unha lima ao prezo que for. Non pensou sequera que a xanela da cela do pai ficase moi por riba da rúa e non puidese saltar. Nada diso, era unha cuestión de orgullo meter dentro da baunilla unha lima grande, que por riba tivo que mercar, porque ficara sen ningunha.

Tivo que saír pola cidade, xa contra o serán, para ir mercar a lima. Un ferreiro tiña para vender, mais os cartos non lle chegaban á moza. Pagou con todo o que lle ficaba e ademais comprometeuse a que, cando seu pai estivese ceibe, lle faría tres tortas de graza. En todo caso, ao ferreiro tampouco non lle prestaba nada que os ogros reinasen en Regulandia, por iso foi flexíbel co prezo.

Na terceira visita ao cárcere, Sabela levou unha tina enorme chea de baunilla, douscentos litros polo menos, dos que usan para madurecer o viño. Facíana rolar para a mover, coa axuda de tres persoas.

Cando o ogro gardián viu aquilo, comezou a gruñir como un poseso. Obrigou a pousaren a tina e colocala sobre a base. Despois abriu a tapa e meteuse dentro. 

Mais non saíu. O ogro non, só unhas burbullas. BLUB, BLUB.

Axiña acudiu outro garda ogro que gatuñou á boca da tina e meteuse dentro para salvar o compañeiro. Mais tampouco non saíu. Só se viron máis burbullas: BLUB, BLUB, BLUB...

Vía libre. Sabela recolleu varios baldes do zume de baunilla con ogro e levounos ao pai. Este preparou a mellor torta que podería comer un ogro.

Cando o rei catou comeu aquela marabilla esponxosa, berrou, mais foi de pracer.

— É a mellor torta do mundo. Cal é a receita? —preguntou Feldepato.

— Iso é segredo —respondeu o pasteleiro todo serio.

— Segredos co teu rei? —volveu preguntar o rei, collendo o pasteleiro polo pescozo e deixándoo a pendurar pola xanela, cunha caída de case corenta metros até o chan.

O pasteleiro deixouse convencer doadamente e confesou que o ingrediente secreto era precisamente carne crúa de ogro. A mestura de baunilla, amora, dentes de allo e carne de ogro era fundamental para facer aquela torta que tanto pracer daba ao rei Feldepato.

O monarca, en canto de se anoxar, decidiu que había ogros de máis, de modo que mandou cazar un cada día para o pasteleiro preparar aquela torta, que foi chamada torta de Feldepato, na honra do rei.

E foi así, como día a día descendeu o número de ogros en todo o reino, porque todos os días o rei pedía unha torta. Até aquel día, cabo de algo máis dun ano, en que o único ogro que ficaba no reino era o rei Feldepato.

Mais ninguén o botou á masa do pastel. Simplemente foi derrocado e os humanos recuperaron o control do país de Regulandia. Porén, xa non había rei, porque fora servido asado moito tempo atrás.

Pero, na realidade, a ninguén era simpático o antigo rei e ninguén quería ocupar o trono, de modo que o pasteleiro fixo un rei de mazapán que, cando endureceu, parecía de verdade, aínda que moi teso e sempre a sorrir. Sentárono no trono e todos inclinaban a cabeza ao pasar diante del. O rei de mazapán foi entronizado e chamado Panmaza I, e entrementres toda a xente continuou coa súa vida moi feliz, sobre todo o pasteleiro, que desde aquela converteu todas as celas dos calabouzos no seu obradoiro de pastelaría.

© Frantz Ferentz, 2022


domingo, setembro 11, 2022

CANDO UN TALLARÍN VENCEU UN TOURO

 

Desde o día que chegou á escola, Dimitri foi obxecto de todas as burlas da parte do matón da aula, Carolo, máis coñecido por todos coma O Touro

O Touro adoraba o asedio, case que parecía a súa profesión na escola. Xa repetira tantos cursos que parecía que nunca ía acabar os estudos.

E non hai asedio ben feito que non comece cun alcuño ben posto, de xeito que Dimitri recibiu o alcuño de O Tallarín, porque estaba moi magro.

A Dimitri tanto lle tiña o alcume. Escapara da guerra do seu país coa súa familia por un pelo e até no inicio nin notou o asedio, porque non entendía o idioma. Despois si, despois foise decatando de que aquel tipo grandón e con cara de vaca tola facía piadas acerca del e que o resto dos compañeiros da aula rían os seus chistes.

Aínda que non dese entendido os chistes que o Touro facía sobre el, comprendía aínda menos os risos dos seus compañeiros. O que o abusador dicía non debía ter moita graza, mais os outros rían mesmo así.

Até aquel día. Era un momento especial, porque os estudantes daquela turma tiñan que escoller quen os representaría no concurso de habilidades da escola. 

O Touro, coma sempre, ía querer ser el o representante da súa turma. Para iso, tentaría erguer un escano con tres compañeiros enriba. Aquela manifestación de forza bruta contaba co total apoio do profesor de ximnasia.

Daquela, Carolo comezou a erguer lentamente o escano. Puxérase todo colorado do esforzo, mais axiña viu que o groso dos rapaces da súa turma marchaban. Como ousaban desatendelo? Como era posíbel?

O Touro pousou o escano no chan e foi para un círculo de rapaces que contemplaban algo. Abriu paso aos empurróns. No centro do círculo estaba Dimitri. Nas mans tiña un cubo (era un cubo de Rubik, mais iso o Touro ignorábao).

Dimitri collía o cubo e igualaba todas as caras en 10 segundos a mexer as súas mans a unha velcidade de vertixe. Despois daba o cubo a calquera dos compañeiros para o desfacer e repetía a operación de recolocar todas as caras. A expresión de abraio de todos ía en aumento.

O Touro, ao estar consciente de que perdera o interese dos compañeiros da turma, berrou:

— Que degorrios pasa aquí?

— O novo —explicou alguén—, que é quen de recompor o cubo de Rubik en dez segundos.

— Iso faino calquera —exclamou o Carolo.

Daquela, Dimitri aventoulle o cubo e díxolle:

Zroby ty tso sam.

— Que andas a dicir? Insultáchesme?

— Faino ti só —repetiu Dimitri.

Carolo tomou o cubo entre as mans e comezou a manipulalo, mais foi inútil, a cada vez complicábao máis. Aquilo provocou as gargalladas dos compañeiros, que eran verdadeiramente volátiles, mudaban de bando coma de camisa.

Cabo de cinco minutos, a furia puido con el e aventou cheo de ira o cubo contra Dimitri, mais o rapaz evitouno facilmente cun lixeiro movemento da cabeza, de xeito que o cubo bateu contra a cabeza do profesor de ximnasia, precisamente cun extremo. O profe levou a man á testa e notou o sangue a agromar. Axiña berrou:

— Carolo, cagáchela...

O profesor non era moi fino coa linguaxe, como estades a ver.

Dimitri recolleu o cubo do chan e botou a camiñar para a aula, facendo e desfacendo as seis caras con toda a facilidade, seguido polo resto da turma, que ollaba fascinada para el, coma os ratos atrás do frautista de Hamelín.

© Frantz Ferentz, 2022