segunda-feira, abril 18, 2011

O misterio dos saltiños ciclotímicos da lúa [+8 anos].- XFC

The Moon jumping over a cow.

E de repente, a Lúa comezou a ter un comportamento estrañísimo, observábel a ollo nu. Daba puliños no cosmos. Saltaba. E non estaba precisamente a xogar á corda.

Como era posíbel? Os cientistas tomaron aquilo como unha cuestión de estudo fundamental. Enviaron sondas e naves tripuladas a tomar mostras a toda velocidade para os cientistas faceren pescudas sobre o que ao satélite da Terra acontecía. E a partir de aí, comezaron as hipóteses, tantas como marcas de bolachas hai nun supermercado.

– É unha especie de indixestión por un meteorito que lle entrou por unha físgoa e que agora non pode botar fóra –opinou o doutor Felix Smirnoff, da Universidade de San Petersburgo.

– É unha reacción á exposición solar despois de tantos séculos. Probabelmente algunha treboada solar afectou o seu sistema de rotación e o satélite reaxe perante iso –dixo a doutora Ilke Repinke, da Universidade de Berlín.

Porén, a explicación mellor acollida foi que a lúa tiña unha especie de ataque causado por non se sabe que, tal como dixera o doutor Lepidopterus Smith da Universidade de Iowa, que foi a explicación mellor acollida, definida como doenza ciclotímica da Lúa.

As explicacións eran todas realmente estúpidas, ninguén facía idea do que realmente acontecía coa Lúa. Ben, ninguén, ninguén, non. A avoa Lucía si o sabía. Aínda que ela moraba nunha pequena aldea case perdida á beira do Atlántico, entendeu perfectamente o que lle acontecía á Lúa. Sabíao porque era exactamente o que lle acontecía á súa neta. Era, simplemente, que tiña impo. Impo de lúa.

Escribiu á maioría da xente que mandaba no planeta. Como era unha avoa moderna, abondou con mandarlles un emilio para seren informados. Mais a xente que manda no planeta non a escoitou. A avoa Lucía non se desencoraxou. Pediu axuda á súa neta Natalia, que era moi boa para as cousas dos computadores, e creou un sitio web chamado: www.quitemoslleoimpoalua.com, tamén con versión en inglés, faltaría.

O que a avoa Lucía dicía alí era simplemente que coa axuda de toda a xente que quixer participar, habería usar a mellor terapia para quitar o impo: dar un susto. Por iso, convocou a xente para na madrugada do luns para o martes dun 29 de febreiro, día bisesto e, por tanto, perfecto para os sustos, toda a xente tería que saír exactamente á hora marcada segundo o horario fixada en cada fuso horario cunha máscara fea, ollar para a Lúa, berrarlle “uuhh” con todas as súas forzas e inmediatamente volver para cadansúa casa.

   É claro que os cientistas, políticos e moita xente seria do planeta ría daquilo. Eran ideas de avoa tola, dicían. Porén, á maioría da xente pareceulle unha idea xenial, porque non tiñan nada que perder. De feito, a cada noite, os puliños da Lúa estaban a remexer nas marés do planeta. Podía ser unha catástrofe planetaria. Até que chegou a noite sinalada. A xente saíu á porta das súas casas e todos asemade berraron ollando para a Lúa:

   – Uuuuhhhhhhhhh!

Foi un berro extraordinario que se sentiu en toda a Terra. Todos esperaron, case co alento retido. Pasaron os minutos, as horas. 

A lúa parara de ter impo. Ouviuse un “hurra” por todo o planeta. A avoa Lucía tiña razón. Mais ela segue sen se crer importante. Simplemente, segue a facer a cada venres rosquillas de anís, que é o que máis lles presta aos seus netos e bater o papo coas amigas pola internet cando as ten lonxe.

© Xavier Frías Conde

domingo, abril 17, 2011

Pintando sorrisos pola rúa [+8 anos].- XFC

     Aquel día, Ludmila ergueuse moi animada. Tiña gana de saír para a rúa e ver canto sorría a xente.
   Mais o que de verdade atopou non foron precisamente sorrisos. 
    A xente andaba toda murcha, cos beizos caídos. Até o día non acompañaba, porque estaba cincento demais.
    Así non había xeito de se animar.
   Por iso, agarrou un marcador que conservaba de cando estudaba na escola. Era máxico, mais iso non sabía ninguén salvo ela. Alguén, talvez fora a súa avoa, dixéralle que o sorriso é contaxioso.
    Por iso, foi pintando sorrisos en todas as fotos que vía pola rúa, de cartaces publicitarios ou de fotos nos xornais. Pintaba sorrisos como unha louca, mais mesmo así era moito traballo para ela soa.
    E entón tivo unha idea. Volveu para a casa, ligou o televisor e comezou a pintar sorrisos a todos os que saían na pantalla.
    Funcionou. Ao final do día, o sol xa brillaba antes de se pór e a xente sorría. Até os políticos máis serios sorrían como nenos, sen saberen por que. Tanto tiña a razón.
    Mais daquela, Ludmila comprobou que o seu marcador quedara sen tinta. Tería que comprarlle unha nova carga.
     Con todo, sabe alguén onde é que se mercan cargas de marcadores pintasorrisos?

© Xavier Frías Conde

A fada pirata [+10 anos].- XFC

     Laura Paraula é unha fada pirata. O que quer dicir iso? Pois con certeza non o sabe ninguén, parece un segredo moi ben gardado, aínda que toda a xente pensa que é filla dun pirata do Caribe e dunha fada, podería ser que fose filla dunha piratesa do Caribe e mais dun fado padriño, mais iso é algo que ela nunca ten dito e manteno en segredo. Ten os seus motivos, é claro.
    Na verdade a Laura Paraula ten esa dupla natureza. Emprega a súa variña máxica como unha espada, brande nela perante os inimigos, axítaa ben e saen dela faíscas que poden estragar calquera cousa. Ademais, no canto de ir vestida cun vestido de volantes, adoita pór botas de mosqueteiro e un parche que a cada día pon nun ollo distinto.
    A fada pirata ten o seu propio barco. Non é que se dedique a asaltar navíos, a abordalos, mais Laura Paraula adora navegar a pasar a lingua polos beizos cando está na alta mar e notar como lle quedan salgados.
   A súa tripulación, a súa pasaxe, que nin se sabe o que son, está composta por seres curiosos. O segundo de abordo é unha tartaruga xigante das illas Galápagos que se perdeu hai séculos e que Laura Paraula recolleu, chamada Memorión; desde aquela son grandes amigas. Tamén está unha antiga danzarina que crebou unha unlla da que danzaba e tomoulle medo a todo, mais desde que está con Laura Paraula non ten medo de nada… bo, si, de feito teno a crebar outra unlla; ela chámase Rita Sarita. E está, ao cabo, un bucaneiro retirado de que todos rían porque era gago, mais aconteceu que fala coma ninguén a linguaxe dos golfiños, as baleas e demais cetáceos, o cal é ben útil na alta mar; ademais, este antigo bucaneiro, incapaz de magoar unha mosca, está secretamente namorado da Laura Paraula desde hai moitos anos; el chámase André Dorrevés.
    A fada suca os mares sen présa, porque o seu barco, o Pasapalabra, móvese por maxia, non precisa realmente tripulación e vai onde lle dá a gana. Ás veces segue os atúns, ás veces as baleas e ás veces outros barcos, porque o Pasapalabra gusta de ter relacións con outros navíos que sucan o mar.
     O que non ten no alto é a bandeira pirata tradicional, a da caveira con dúas tibias cruzadas sobre fondo preto. A cor negra non lle presta a Laura Paraula, por iso mudouna ao seu gusto e púxolle un fondo rosado. Ademais, a caveira sorrí, para que poña menos medo.
   De cando en vez, Laura Paraula e a súa tripulación atópanse con outros barcos piratas. As súas tripulacións, como bos piratas que son, sempre tentan abordalos, mais así que saltan para a cuberta do Pasapalabra, encontran algo inesperado. Por norma a Rita Sarita está a tomar baño de sol na cuberta en biquini –tenvos moi bo tipiño– nunha espreguizadeira. Como é moi educada, sempre sorrí para a xente que chega. Os piratas acostuman a ficar uns segundos a contemplala, mais axiña chega o xefe, que é mao malísimo, e dilles que sigan para a fronte. Eles marchan entre protestos, mais sempre algúns deles sempre tropezan con Memorión, que aínda que é grande de máis, pásalles desapercibido porque seguen a ollar para a Rita Sarita, e caen dereitiños para a auga. Os que fican, sempre afagados polo xefe, comezan a percorrer o barco na procura do botín. Axiña crúzanse con André Dorrevés, quen, desde que se prevén visitas, chóese na cociña e prepara unhas minipizzas de morte. Cando os piratas chegan ao comedor do barco, André Dorrevés adoita xa ter a mesa posta e as pizzas, que desprenden un arume intenso, atraen os máis dos piratas, que fican alí a comer nelas.
    Mais o xefe sempre consegue que varios homes o acompañen até máis aló. Daquela xa se atopan con Laura Paraula, que está á súa espera na súa propia cabina. E alí xa todos quitan as espadas, aínda que a fada pirata quita a súa variña-espada, e comezan a loitar. Porén, a Laura Paraula non gusta de luxar de sangue o chan do seu barco, de xeito que fai xirar a súa variña no ar e os piratas mal encarados comezan a danzar un precioso valse, con ritmo de hipopótamos, iso si, mais sempre un valse, onde as espadas lles serven para que aquilo se asemelle un chisco a un salón de Viena.
    A fada pirata tenos a bailar até caeren ao chan mortos de canseira. A seguir recolle o xefe cos seus secuaces, despois os que se encheron a comer minipizzas e, finalmente, os que caeran para o mar, e devolve todos eles para o barco. E mentres se afastan, a Rita Sarita acostuma berrarlles: «Volvede logo!», mais infelizmente cada vez fican menos barcos piratas con que pasalo ben.
    E como todo nesta vida, tamén un día a fada pirata namorouse. Non foi precisamente do bo do André Dorrevés –xa lle tería prestado–, mais dun astronauta que amarou preto do seu baixel da que tornaba de Marte. A Laura Paraula pensou que xa coñecía todos os mares da Terra e que xa eran horas de coñecer os exteriores do planeta… E daquel amor naceu unha filla, a Carla di Parla, que aínda non sabe se será pirata astronauta ou fada astronauta, mais iso é algo que o tempo xa o dirá.

© Xavier Frías Conde, 2011



sábado, abril 16, 2011

Mamá sempre ten razón


    – SAR, mudaches está mañá os peúgos?
    Permitídeme que me presente. SAR son eu. Non é precisamente un nome, é un alcuño. Estraño, non? Dáme vergoña recoñecelo, mais isto significa Súa Alteza Real. Miña nai sempre anda a dicir que eu vivo coma un príncipe e que, precisamente, espero que na casa todos traballen para min. Esaxera. Ela ten que entender que eu estou nunha idade moi difícil, seica ela nin pasou por ela.
    Mais tornemos á pregunta do comezo. Para min aquilo era unha situación espantosa. Mamá sempre me fai esa pregunta antes de saír da casa. Para min é vergoñento que na miña idade eu deba aínda escoitar esa pregunta. Pero naquela situación resultaba moi embarazoso. Iamos camiño do aeroporto para pasarmos o Nadal cos avós e xa montaramos no taxi. Eu non me sentín quen de dicirlle a verdade, non quería darlle motivos para montarme un número diante do taxista, alén de papá e desa cousa que vive connosco e que din que é o meu irmán pequeno.
    Por iso, e só por iso, mentín. Mentín, considerando que era unha mentira piedosa, unha desas que se din coa mellor intención para evitar unha situación embarazosa. Porque, efectivamente, non mudara os peúgos aquela mañá. Non o fixera a mantenta, simplemente esquecérao, non houbo mala vontade, porque estaban alí ao alcance da man, sobre a cadeira. Como quere miña nai que eu repare en todo? Ademais, xa desde o primeiro momento iamos ás carreiras.
    Pero se tivese sabido o que ía supor aquela mentira, non a tería dito.  E digo isto porque as consecuencias diso son case imposíbeis de imaxinar. Non obstante, non vou adiantar acontecementos, todo virá ao seu tempo.
    Deixounos o taxi na porta do aeroporto. Entramos os catro na terminal como raios. Non era que chegásemos con demora, mais miña nai é un chisco maníaca, e dígoo sen intención de criticar. En cuestión de minutos estabamos na fila da facturación.
    E ao cabo tiñamos aí os nosos billetes na man e a equipaxe facturada. Camiñamos cara aos escáneres para despois acceder á zona de embarco. Era moi curioso ver o dispositivo montado, cunhas filas quilométricas. Despois de pasar os arcos, moita xente aínda era revisada na busca de non se sabe moi ben que. Eu pensaba que a min non me ían atopar nada perigoso, seica goma de mascar superácida ou pos picapica rebenta bocas. Aquilo causaba furor na escola, mais non coidaba eu que puidese causar problemas para a seguridade aeronáutica.
   Unha señora diante de nós levaba unha galiña suxeita polas patas. Probabelmente déralle algo para acougar, porque o animal case que non se mexía. Parecíame estraño que alguén levase unha galiña no avión. Preguntábame eu se iso era moi normal, mais de feito non o parecía porque a xente arredor tiña cara de espanto.
    Pero a sorpresa chegou cando a señora tentou pasar polos escáneres. O garda, que até daquela non se decatara de que a señora levaba unha galiña, non puido evitar que ela pasase a ave polos raios X. O animal reaccionou inesperadamente e comezou a remexer dentro do aparello. Arreo saltaron as alarmas. Algunhas penas da galiña saíron polas bocas do aparello de raios X.
    E entón apareceu el. El, o enorme xefe dos vixiantes do aeroporto. Ninguén non me dixera que se trataba do xefe dos vixiantes, pero entre que eu vexo moita televisión (e este tipo era cuspido aos gorilas das películas) e que levaba non sei cantas medalliñas e condecoracións, axiña adiviñei de quen se trataba. Medía uns dous metros, os zapatos estaban tan limpos que até un se podía reflectir neles. Cando se presentou nos escáneres, todos os gardas puxéronse tesos, non se movía ninguén, nin sequera a pita que xa lograra saír do escáner. El, o xefe, observou durante dous ou tres segundos a situación desde as alturas co beizo de embaixo superposto ao beizo de enriba. E logo diso, agarrou a pita polas patas. Esta tentou liscar, mais era como ter uns grilos de ferro a retela. O xefe dos vixiantes devolveulle a galiña á súa propietaria e díxolle que se non atopaba unha gaiola para meter o animal, que se esquecese de embarcar. Se aquilo fose un mercado, seguramente a señora montaría un rebumbio impresionante, mais alí ninguén gurgutaba, nin miña nai, que é moi afeccionada a meter os fociños en todo. Tal era a impresión que causaba aquel tipo. A min até me pareceu que eran dous homes nun só.
    Ben, á fin tocounos pasar a nós. O xefe dos vixiantes aínda deambulaba por alí mais víase que só facía unha rolda antes de se retirar para algures escondido, talvez para ler o xornal todo tranquilo. Primeiro pasou papá, sen problemas. Despois pasou "a cousa" e eu esperaba que saltasen as alarmas, que se cadra algunha das súas lambetadas activase os sensores de materias perigosas. Mais foi en van, o parvo del pasou.
    Despois tocoume a min. Mamá estaba tras de min. Pasei por baixo do aro.
    PIUU, PIUU
    O maldito aro soou. Eu era inocente, non levaba nada, de verdade. Aquel aparello non rulaba ben.
    O vixiante achegóuseme. Sen dicir unha palabra, comezou a pasarme o detector de enriba a embaixo. Até que chegou aos pés. E alí zuniu.
    O garda miroume os zapatos curioso. Eu de seguida me decatei de que o problema era que os zapatos eran de fibela manías de mamá, que di que eses son máis elegantes que os de cordóns.
    E entón veu algo inesperado, algo que podía mudar toda a miña vida, algo que non podería esquecer no resto dos meus días, algo que un sempre tenta esquecer porque sabe que a marca dun acontecemento tal deixa pegada indelébel.
    – Por favor –pediu el–, quite os zapatos e páseos polo escáner.
    Sentín que o sangue xeaba nas miñas veas. Diante de min, o vixiante comezaba a se pór non sei se farruco ou nervioso; tras de min, miña nai ollábame con cara de can por demorarmos tanto pola miña culpa.
    Ben, coido que xa entendes a miña situación. Se eu quitaba os zapatos, cheiraríanme os pés e miña nai descubriría que eu non mudara os peúgos, co cal pasaría un Nadal horroroso, non só cheo de reproches, senón tamén obrigado a quedar choído no meu cuarto castigado; e se non os quitaba, a miña integridade perigaba alí mesmo. Buf, aquilo era terríbel. Debía ter unha idea rápido para salvar a situación. Non podía mandar a mamá a mercar toalliñas húmidas porque ela non se movería de alí. Pero si podía dicirlle ao vixiante que se collía frío nos pés amormaría e pasaría todo o Nadal na cama, que non me podía facer iso, que el tamén tería fillos, ou irmáns pequenos, ou ao menos un gato ou un can aos que non lles permitiría coller frío e amormar. Si, aquela pareceume unha boa escusa e xa ía abrir a boca cando me decatei de que diante de min estaba "el".
    Si, el, o xefe dos vixiantes. Non podía ser outro.
    Achegóusenos silandeiro, rastrexando todo ao noso redor como se todo estivese baixo control.
    – Que temos aquí? –preguntou nunha voz relativamente baixa pero que non daba sinais de clemencia, como a dun monarca antigo a piques de ditar unha pena aterradora mentres espera ver o medo reflectido nos ollos do acusado.
    – Os zapatos do rapaz soan, teñen algo metálico  –explicou o garda.
    O gorila, é dicir, o xefe dos vixiantes, seguiu a falar no mesmo ton, como se me estivese a perdoar a vida:
    – Pois é ben sinxelo, o neno pasa os zapatos polo escáner e todo arranxado.
    Dúas cousas: primeiro, non aturo que me chamen "neno" porque xa teño unha certa idade; segundo, non sei que me puña máis medo, se que miña nai descubrise que non mudara os peúgos ou que aquel tipo me metese enteiro polo escáner, como fixeran coa galiña de había un bocado.
    Mais as cousas ían a peor. A xente na fila xa se estaba a pór nerviosa porque eu non me movía. Para colmo, miña nai, que até daquela estivera milagrosamente calada, empezou a tela comigo:
    – Non ouviches? Quita os zapatos.
    Eu estaba paralizado. Pero podía seguir aínda así durante horas. E entón a voz do xefe dos vixiantes soou metálica, soou toda metálica, desde embaixo da súa gorra de prato:
    – Síganme...
    De feito, eu non fixen nada por ir tras del. Foi el quen me agarrou do brazo e tirou de min. Eu simplemente esvaraba polo chan encerado. E miña nai tras de min. Non podía ser meu pai que nunca di nada e que ten que mudar os peúgos non unha, senón dúas veces por día? Pois non... Desde logo estaba a me arrepentir ben de non ter mudado os peúgos de mañá.
    Fun arrastrado até a oficina dos vixiantes. E dixen ben, arrastrado. Miña nai seguíanos dicindo:
    – Esperen, esperen...
    Mais o xefe dos vixiantes ignorábaa. Pero ela sempre se tiña que notar, por iso comezou a me berrar desde atrás:
    – Sar, Sar, vaste lembrar desta! Que maldade fixeches agora? –berraba ela case ás carreiras tras de min e do gorila que turraba de min implacábel.
    Eu estaba, sobre todo, avergoñado, porque entre como me arrastraba o un e como me chamaba a outra, a xente debía pensar que eu era un can.
    Pero ao cabo aconteceu o que tiña que acontecer. Eu fun dar cos meus ósos á oficina dos vixiantes do aeroporto, con miña nai detrás e un brazo máis longo que o outro por mor do pulo daquel animal.
    Era unha caste de antro. Estaba en penumbra e era moi pequeno. Ao meu ver estaba feito así para pórlles máis medo aos coitados que coma min debían ser sometidos a un interrogatorio. Amais do xefe dos vixiantes, había alí outro vixiante sentado nunha cadeira, botado para atrás, coa gorra caída sobre os ollos a cubrirlle a metade do rostro. Tiña un aspecto sinistro. Até miña nai calou a boca un chisco á vista daqueles guichos. Se aqueles eran os servidores da lei, non quero pensar como serían os delincuentes.
    Sen ningún preámbulo, o tipo chantóuseme diante, baixo a única lámpada da sala, a cal iluminaba moi pouco. O xogo de luz tenue e penumbra aumentaba o seu aspecto simiesco e aterrador. E el sabíao, víase que aquela era unha estratexia que tiña experimentada desde había anos.
   – E agora, quitas os zapatos? –díxome nun ton aparentemente tranquilo mais que denotaba unha moi clara ameaza–. Se non descubrimos o que escondes aí, non só perderedes o avión ti e mais a túa familia, senón que terás serios problemas.
   Eu pensara en pedir un avogado, como nos filmes, mais pensei que sería inútil. Xa estaba alí miña nai que era quen de facer de fiscal e de xuíz todo xunto, aínda que non de avogado defensor precisamente.
   E foi ela a que xa me obrigou a quitar os zapatos dicíndome nun ton ameazador que non estaba para nada oculto:
   – Quita os zapatos como che di este señor ou este verán non irás de campamento.
    Miña nai si que sabía chegar ao centro das persoas. Ela coñecía perfectamente o meu punto fraco. Quitarme o campamento de verán, buf, iso era peor que a cadea perpetua para min.
    Decidín, xa que logo, deixar a mente en branco e quitar por fin os zapatos. Como non tiñan cordóns foi ben doado. 
    Saíron case sós.
    E axiña comezou o que eu sabía que acontecería.
    Mal os meus pés quedaron ao ar, o seu fedor principiou a estender polo ambiente. Era insoportábel, hei recoñecelo, aínda que non para miña nai, que xa está máis ou menos afeita aos cheiros de pés de meu pai e meus (e no futuro tamén aos da "cousa", porque ese tamén producirá o mesmo efecto, seguro).
    Pero o máis sorprendente foi a reacción dos xefe dos vixiantes. No instante de os meus pés comezaren a cheirar, el correu para un dos armarios metálicos da parede e quitou un par de máscaras de gas. El puxo unha e guindoulle a outra ao seu colega.
    E logo, aínda aconteceu algo máis incríbel. O segundo vixiante premeu un botón vermello que había ao seu carón e soou un sinal de alarma. A seguir agarrou un transmisor e dixo:
    – Ameaza de bomba bioquímica, repito, ameaza de bomba bioquímica...
    Tan terríbel era o cheiro dos meus pés? Tanto, tanto?
    Ben, o que aconteceu despois é difícil de describir e máis aínda de acreditar. Aos poucos segundos entraron na sala uns señores vestidos todos con traxes brancos impermeábeis, como astronautas, cunha especie de escafandro e luvas tamén brancas.
    Levaban uns detectores portátiles cos que comezaron a medir a atmosfera da sala.
    O que parecía o xefe deles pareceu moi interesado nos meus peúgos. Por xestos obrigoume a quitalos. Eu estaba paralizado, pero aí estaba miña nai para me lembrar que me deran unha orde e que había obedecer ipso facto.
    Quitou os peúgos e paseillos ao tipo que mos pedira. Este meteunos nunha bolsa de plástico transparente. Logo faloulle na orella ao xefe dos vixiantes e saíu da sala.
    O xefe dos vixiantes, cando xa estivemos sós, non quitou a máscara. Comezou a me parecer máis débil do que pensara. Se non era quen de aturar un cheiriño a pés como o meu, como ía resistir a máis mínima tortura? Por fin comprendera que o seu era todo fachada.
    Inesperadamente, miña nai colleume da orella e comezou a rifarme alí diante daqueles dous señores, que daquela quedaron alí pampos a ollaren para nós sen saberen como reaccionar.
    – Porco, que es un porco –dicía miña nai–. Mira que che dixera que mudaras os peúgos, que ben sabes ti que logo che cheiran os pés. E ves a vergoña que me fas pasar? Porco, seu porco, que vas lembrar este día o resto da túa vida...
    Daquela alguén comezou a falar do outro lado do transmisor. O segundo vixiante respondeu. Escoitou un momento e logo despediuse.
    O tipo ergueuse e faloulle á orella ao seu xefe. Este achegóusenos, sempre coa máscara posta, e dixo:
    – Polo de agora poden marchar. Comunícannos que o substancia atopada nos peúgos do seu fillo non é unha arma bioquímica, pero haberán deixarme os seus datos para seren contactados no futuro polo ministerio de sanidade. Os científicos quedan cos peúgos do neno para os someteren a máis probas. Teñen moito interese en descubrir cal é a substancia química en que están impregnados.
    Non podía dar creto. Pero como o importante era non perder o avión, miña nai e eu houbemos voar polos corredores até chegarmos á porta de embarque, onde xa meu pai e meu irmán "a cousa" pensaban que non nos ían ver nunca máis.
    As consecuencias daquel terríbel episodio foron que desde aquela houben lavar os pés, non dúas veces por día, como papá, senón tres, e sempre estaba vixiado por mamá. Mais non remata aí a historia. Unha empresa especializada en produtos insecticidas soubo do meu "problema" e ofreceunos á miña familia e a min moito diñeiro por pasar un par de días ao mes no seu laboratorio mentres os científicos fan probas químicas con meu suor. Parece ser, segundo afirman, que o meu cheiro de pés permite espantar insectos de toda caste sen contaminar, de xeito que pode chegar a ser un substituto dos pesticidas químicos.

© Frantz Ferentz, 2011

O camelo das três corcovas [+10 anos].- XFC





[1]


     O xeque Ahmed Al-Bahri estava orgulhoso da sua coleção de camelos.
     Tinha mais de quinhentos.
     Porém, o seu favorito era Língua de Trapo.
     Língua de Trapo era um camelo muito especial que sabia como passar a sua língua pela cabeça do seu amo e fazer-lhe cócegas.
     E como podem imaginar, chamavam-lhe Língua de Trapo porque tinha uma língua que parecia um trapo, mas o xeque Ahmed Al-Bahri gostava imenso dela.
     E naquela sexta-feira, quando o xeque quis ir montar o seu camelo preferido pelas dunas do deserto, descobriu algo terrível.
     O seu camelo tinha três corcovas.
     Pode ser que errasse ao contar.
     — Uma, duas, três… —voltou a contar.
     O xeque estava muito confuso. 
     Chamou um dos seus moços:
     — Conta as corcovas do meu camelo.
     O moço deu-se conta que, com efeito, o camelo tinha três corcovas.
     Mas não ia dizer nada, porque não tinha a intenção de contrariar o xeque.
     — Quantas é que tem? —insistiu o xeque.
     O moço balbuciou:
     — Três…
     — Eu tinha razão —largou o xeque.
     E saiu às carreiras dos estábulos para ir procurar o veterinário.



[2]



     Meia hora depois já tinha voltado com o veterinário, que ainda levava o seu pijama de hipopótamos dançarinos.
     O coitado dele tiraram-no da cama. 
     — Então, ó doutor, como é possível que o meu Língua de Trapo tenha três corcovas em vez de duas?
     Com efeito, o Língua de Trapo, segundo confirmou o doutor, tinha três corcovas.
     Aquele era um caso único, porque nunca se tinha detetado um camelo com três corcovas.
     Seria fantástico poder levá-lo a um congresso de veterinários do deserto e mostrá-lo lá como uma criatura única.
     Porém, o doutor Nabil Abu-Karim não queria chatear o xeque.
     Poderia custar-lhe a cabeça.
     Mas ele fazia ideia do que podia acontecer com o camelo.
     Por isso, pediu ao xeque que lhe contasse como era a vida normal de Língua de Trapo.
     O cheque, todo orgulhoso, explicou:
     — Eu adoro este animal. Trato-o como se fosse o meu próprio filho.
     Aquilo explicava muitas coisas.
     Soube o veterinário que o camelo era alimentado com coisas tão esquisitas como caviar, ostras e maracujá.



[3]



     — Tenho que lhe fazer uma análise de sangue —pediu com temor o veterinário.
     O xeque pôs-se todo sério:
     — Fá-la, mas se o camelo sofrer por isso, deitarei a tua cabeça aos crocodilos…
     O veterinário pensou que os crocodilos talvez jogariam futebol com a sua cabeça. 
     Mas, mesmo assim, fez a análise de sangue ao camelo.
     E os resultados foram bem estranhos.
     Além de colesterol, o camelo apresentava doenças próprias dos humanos no seu sangue.
     Porém, o doutor Nabil Abu-Karim já sabia o que acontecia com Língua de Trapo.
     Quis ainda confirmar algum pormenor:
     — Ó meu comendador dos crentes, e quando levais Língua de Trapo a passear convosco, ele vai de carro?
     — Pronto, claro que vai de carro. Não te disse que trato Língua de Trapo como se fosse o meu próprio filho?
     — Eis o problema…
     — Como te atreves? Vais acabar no fundo do mar feito comida para tubarões e piranhas.
     O veterinário não ia explicar ao xeque que no mar não há piranhas.
     — Comendador dos crentes, quero dizer que o vosso camelo tem uma vida pouco sã, faz muito pouco exercício, nem caminha. Olhai para ele. O que aconteceu —é a minha hipótese—, é que ele não engordou, mas desenvolveu uma terceira corcova. Eis o seu modo de manifestar que está gordo, ó pai dos crentes.
     E o xeque acreditou naquelas palavras.
     Sim, talvez tinha tratado aquele camelo demasiado bem.
     Já eram horas de pô-lo a fazer exercício.



[4]




     O próprio xeque também estava muito gordo.
     Ele não gostava de fazer exercício e ia a toda a parte de carro.
     Mas aquele carro seu era imenso, tanto que podia lá viajar também o seu camelo Língua de Trapo.
     O xeque tinha lido na net que a bicicleta era um meio esplêndido para rebaixar gorduras.
     Por isso comprou um tandem.
     Era muito engraçado ver o xeque mover os pedais na dianteira e Língua de Trapo na traseira.
     Coitado camelo, para ele era muito complicado mover os pés naquela estranha bicicleta.
     Também não era singelo para o xeque, que não estava costumado a fazer desporto.
     Ele não caminhava mais de dez passos seguidos, que para isso tinha uma alcatifa mágica que o levava a toda a parte, mas infelizmente o camelo era muito pesado para ela.
     Por isso, tanto o xeque quanto o camelo logo estiveram cobertos de suor.
     Suor! Que nojo!
     Quando é que o xeque tinha suado a última vez na sua vida?
     Nem lembrava, talvez em criança.
     E então ia deixar de fazer exercício.
     Que chatice de colesterol.
     Porém, a mãe do xeque, a xequessa Fátima al-Bahri, a única pessoa que realmente temia nesta terra o xeque, conheceu as intenções do seu filho de abandonar o desporte.
     — Se paras de fazer exercício —ameaçou ela—, vais varrer todo o palácio com a vassoura. E pensa-o bem, porque são cinquenta mil metros quadrados...
     Aquela ameaça pesou muito, aliás, o xeque sabia que a sua mãe era capaz de cumprir aquela ameaça.
     O que pensariam dele depois os seus súbditos?
     Ninguém o tomaria a sério.
     Mas o pior não era a ameaça.
     O pior foi que a partir do dia seguinte, a xequessa, comodamente deitada na alcatifa mágica, controlava que o filho e o seu camelo favorito faziam exercício durante duas horas e meia cada dia e depois iam para a ducha (também o camelo).
     Contudo, os resultados foram ótimos.
     Depois de duas semanas, as moscas deixaram de ficar retidas pela órbita da barriga do xeque e o camelo já perdera uma corcova: apenas tinha duas!




[5]



     O doutor Abu-Karim analisou as mostras das análises do sangue de Língua de Trapo, mas também do xeque, porque realmente não eram muito diferentes.
     — Com efeito —afirmou então, vestido com a sua bata branca de doutor—, o vosso nível de colesterol é agora muito inferior.
     — Ótimo, ótimo, ótimo! —gritava o xeque todo contente—. Isso significa que já podemos parar de fazer exercício, não é?
     O doutor, antes de responder, assegurou-se de que a xequessa estava ali presente para não sofrer a cólera do xeque:
     — Ó comendador dos crentes, isso não pode ser...
     — Como assim? Vou lançar-te a um vulcão em erupção esta mesma noite!
     Felizmente o veterinário sabia que no país havia muitas dunas mas nenhum vulcão.
     — Ó, xeque —explicou—, a coisa não é tão simples. Vós estais ainda muito gordo. Como vo-lo explicar? É como se antes tivésseis dois pneus de camião arredor da vossa barriga. Agora apenas tendes um, mas mesmo assim é muito. E quanto ao vosso camelo, bom, acho que não vos disse que na realidade não é um camelo, é um dromedário. Os dromedários têm apenas uma corcova. Portanto, não é normal que tenha mesmo duas, o qual quer dizer que ainda tem um colesterol e uma gordura muito grandes... Têm que continuar com o vosso exercício.
     O xeque foi dizer algo feio, mas então a xequessa interveio:
     — Filho, obedece o veterinário com cara de sapo ou vou tirar a chinela e vou bater-te com ela no rabo como quando eras menino.
     Aquela ameaça era muito pior do que fazê-lo varrer todo o palácio.
     Por isso, o xeque limitou-se a perguntar:
     — O que é que faremos? Continuamos a montar no tandem?
     — Ó, xeque —disse o veterinário—, convém fazerem um desporto mais completo: façam natação.
     — Boa ideia —concordou a xequessa—. E já sei como a vão praticar.
     O xefe começou a suar, mas não foi pelo exercício, mas pelo medo que lhe causavam  aquelas palavras da sua mãe...



[6]



     Quando a xequessa tinha ideias, elas podiam ser terríveis.
     Naquela altura, ia obrigar o seu filho e Língua de Trapo a atravessar nadando uma  distância de duzentos quilómetros.
     Ela iria ao seu lado, como sempre montada na alcatifa mágica.
     Não serviram para nada os grunhidos do xeque e do camelo quando foram atirados ao mar  desde um barco real.
     Tiveram que começar a nadar.
     De quando em vez, viam nadadeiras de tubarões, mas não tinham certeza se tratava de autênticos esqualos ou se era qualquer trapaça da xequessa para obrigá-los a nadar.
     E nadaram, nadaram os duzentos quilómetros.
     E não chegaram mais para lá porque encontraram terra.
     A xequessa desceu da alcatifa mágica e deu um beijo ao filho.
     — Estou muito orgulhosa de ti.
     Quando veio o veterinário, nem reconheceu o xeque.
     O camelo era, enfim, um dromedário, com uma só corcova e um aspeto muito saudável.
     Na realidade, após tanto tempo no mar, acabou desenvolvendo nadadeiras. 
     Tanto é assim que já Língua de Trapo queria ficar na terra.
     Voltou para o mar.
     E ali ficou.
     O doutor Abu-Karim pôde verificar que a natureza tinha agido sobre a genética do dromedário de uma forma muito particular, até adaptá-lo ao meio marinho.
     O dromedário vive agora muito feliz na água. 
     Já não o chamam Língua de Trapo, mas Língua de Sereio e corre pelo mar acompanhado por  alguns cetáceos.
     O veterinário pensa que, se calhar, chegará a converter-se numa nova espécie: o  dromedário marinho.
     Mas essa é já outra história.

© Xavier Frías Conde, 2011


quinta-feira, abril 14, 2011

Na procura da verdade [+12 anos].- XFC

    Ludmila non facía máis que ollar para a paisana que estaba diante dela. Era unha ministra que estaba alí para largar un discursiño baleiro durante o acto de presentación dunha nova biblioteca.
   Ludmila pensaba que á paisana aquel acto non lle importaba gran cousa, mais que estaba alí para se facer a foto e saír nos papeis. Quedaba ben inaugurar unha biblioteca que nin sequera financiara ela.
    Como Ludmila era miudiña, non podía erguer a man e facer unha pergunta á política, porque aquilo estaba cheo de xornalistas que quitaban fotos e lanzaban perguntas sen parar. Ludmila quería perguntar a aquela boa señora o que pensaba ela das bibliotecas, mais que o dixese de verdade.
    Ludmila aproveitou precisamente o ser pequenalla para escoar por entre as pernas dos periodistas sen ser vista (algún pensou que, se cadra, algún gato lle roldaba polos pés).
    E así, Ludmila chegou até onde estaba a ministra e pisoulle con todas as suas forzas na deda gorda.
   A política largou un gruñido e un cagamento que sentiu toda a sala. Todos calaron como mortos. Ludmila agarrou daquela el micro e dixo:
    — Grata, ministra, por dicir realmente o que pensa das bibliotecas.
   E marchou de alí por entre os pés dos periodistas sen que ninguén a notase. Bon, algún notou algo así como un gatiño que liscaba.

© Xavier Frías Conde, 2011