quinta-feira, abril 30, 2020

AS TAREFAS DE PUKA


Puka é unha cadeliña que non alza máis dunha cuarta do chan.
    É moi lista e ladra estrendosamente cando alguén se achega á porta do apartamento.
    Naceu nun circo, mais adoptárona axiña.
    Porén, os seus donos nunca a levan á rúa para facer as súas necesidades.
    Ao contario, a súa dona, que é un pouco cocha, pona a facer as súas cousas na terraza e logo ela, a moi porca, bota as feces para a rúa de noite cando non olla ninguén.
    E é que a casa en que vive a Puka é un desastre.
    Para comezar, ninguén na casa ten chave.
    Pasan o día a chamar á campaíña para seren abertos.
    O pai, a nai, o fillo maior, a filla mediana, a filla pequena, a avoa, a neta adolescente, o neto aviador (porque está sempre nas nubes)... tampouco non está moi claro canta xente mora naquel apartamento.
    Para nós, os veciños, é un misterio o que naquela casa había e facían.
    Un bo día, todos os habitantes da casa estaban fóra.
    A nai foi a primeira que volveu.
    E chamou á campaíña do porteiro automático.
    Se ninguén na casa tiña chaves e todos os habitantes estaban fóra, quen ía abrir?
    Só había unha resposta: tiña que ser Puka.
    Mais como unha cadela tan pequerrecha ía abrir a porta?
    Evidentemente non cunha chave.
    A cadela comezou a ladrar na parede do veciño da dereita, quen, desesperado, liscou para a rúa –para non ter que sentir os ladridos da cadela e así abríu o portal, permitindo dese modo a entrada da nai.
    E a porta da casa?
    Esa tamén ía abrila Puka: subiu nunha corda frouxa que había no corredor, sostendo un paraugas coa boca, non sen antes por un tutú; despois avanzou pola corda moi concentrada, puxo un paraquedas que adoitaba estar pendurado enriba da porta e saltou sobre a manilla da porta, sempre procurando enganchar as correas do paraquedas coa manilla para así dar aberto a porta.
    E funcionou.
    Non sabemos o que sería dos habitantes desa casa sen esa cadela.

© Frantz Ferentz, 2020
© Ilustración: Chaimae Hilal

quarta-feira, abril 22, 2020

AS CINCO PALABRAS

Miranda naceu na cidade de Gotoba, non hai moitos anos. Aínda que aquela fose unha grande cidade moderna, gardaba segredos en cada un dos seus recunchos. Calquera turista podería notar algo inusual no ambiente só con observar un chisco, mais a inmensa maioría deles preferían comer chocolate quente con queixo fundido.
E é que en Gotoba moraba un ser desapiedado que todos coñecían como o bruxo Benahué. Ninguén o vira nunca, mais habitaba na cidade, percorríaa sen ser notado e o único que lle gustaba facer era lanzar feitizos sobre os recén-nacidos, pois non quería que ninguén tivese máis talento ca el.
Foi así como, cando naceu Miranda, o bruxo Benahué deuse conta que a nena era capaz de contar as mellores historias do mundo. Cando crecese, sería capaz de entreter miles de persoas que a escoitarían —ou lerían— pampos, pois tiña a capacidade de agasallar fantasía con cada sílaba e seica perderían o interese nas lendas que del, de Benuhé, contábanse.
Por tanto, Benahué lanzou unha maldición sobre Miranda ao pouco de nacer:
— Que nunca poidas pronunciar máis de cinco palabras diarias seguidas nin tampouco escribilas.
Aquela maldición foi terríbel, porque Miranda xa non puido contar historias, e estas, xa desde moi ao principio, brotaban na súa cabeza. Ela quería narralas, partillalas coas persoas, mais non podía, pois apenas empezaba:
— Era unha vez unha princesa...
Paraba. Si, irremediabelmente. E até o día seguinte non era capaz de volver falar. Por iso, afíxose a se expresar con monosílabos e pouco máis. Sempre dicía cousas como: “si”, "non", "ola", "abur", "voume", "déitome", "teño fame", "ao baño", "obrigada", mais nin sequera "por favor", porque xa gastaba o seu cadal de palabras do día se o engadía.
Como na escola foille moi mal debido a aquela maldición, dedicouse a algo que se lle daba ben: a repostaría. Resultou que Miranda era unha reposteria de primeira, capaz de facer os doces máis deliciosos da cidade e as tartas máis artísticas. Con estas últimas tentaba, dalgún xeito, representar algunha das historias que a diario acudían á súa mente e que non podía narrar, nin tampouco escribir.
E así decorreron moitos anos na vida de Miranda, que só podía deixar entrever a súa capacidade creativa nas tortas que preparaba a diario, auténticos palcos que xurdían na súa cabeza e que logo a xente comía con deleite.
Até aquel día.
Foi mesmo cando Iolanda entrou pola porta do seu obradoiro de pastelaría.


***


Iolanda chegara había poucas semanas a Gotoba. Viña de moi lonxe, doutro continente, e aínda non coñecía ninguén na cidade. Atopara por acaso o obradoiro onde traballa Miranda e entrara atraída polo delicioso cheiro que saía del.
Miranda pasaba a madrugada a preparar os seus doces e tortas para logo se dedicar a atender os clientes. De feito, moitos crían que era muda, porque nin daba os prezos, só os sinalaba na caixa registradora.
Iolanda encaprichouse cuns bocadiños de requeixo. Recordábanlle os quarkbällchen do seu país natal. Estaban deliciosos.
Grazas a iso, ía polo obradoiro de Miranda todos os días. Aos poucos foi descubrindo as marabillas que preparaba. Empezou comprando pequenas tortas. Nun espazo reducido reproducía batallas de dragóns e cabaleiros, onde os segundos parecían levar todas as de perder.
Un día, Iolanda sentiu curiosidade acerca daquela moza tan silenciosa, que sempre ollaba para ela con ollos moi abertos cando lle cobraba. Pensou que talvez poderían ser amigas.
— Gustaríache que nos vexamos para xantar esta fin de semana? Despois de fechares o obradoiro no domingo de mañá?
Iolanda só vivía por e para o seu obradoiro, mais había algo en Miranda que lle facía confiar, talvez fose o seu sorriso.
— Si —dixo cun grande sorriso.
Aquela mesma fin de semana, ambas combinaron na casa de Iolanda. A Miranda lle marabillaba a cantidade de obxectos estraños que a súa nova amiga tiña, obxectos doutro continente que nunca vira.
Iolanda preparou un prato da súa terra. Chamábase gulasch, acompañado de bolóns de pataca. A Miranda encantoulle.
— A cada vez que te emocionas, os teus ollos ilumínanse. Parece que puideses falar só coa ollada —dixo entón Iolanda.
Miranda quedouse mirando á súa amiga. Como nese día non dixera máis que “ola”, aínda podía dicir catro palabras con que tentaría explicar a súa situación:
— Eu enfeitizada non falar.
Logo pensou que se cadra podería usar as súas cinco palabras por escrito. Procurou polo salón da casa de Iolanda unha folla de papel e un lapis. Atopounos e escribiu:
"Cinco palabras día falado escrito".
Iolanda fitou para aquelas letras nervosas que escribira Miranda. Logo ergueu a ollada e atopouse cos ollos da súa amiga que estaban a desexr contar algo, mais soubo que xa non podería dicir nin escribir máis nada. No entanto, sabía o que ocorría: Miranda estaba enfeitizada e só podía dicir cinco palabras por día, máis outras cinco que podía escribir.
Habería algún xeito de axudarlle?


***


Durante as seguintes semanas, Iolanda e Miranda ficaron íntimas amigas. Iolanda continuaba a frecuentar o obradoiro de Miranda a diario e, cando a segunda tiña tempo libre, reuníanse para estaren xuntas. Miranda nunca había ter unha amiga, por iso a súa habitual expresión de tristeza mudou por outra de felicidade que facía que os seus ollos brillasen aínda máis.
Iolanda fora aprendendo a ler eses ollos. De feito, case nin facía falta que Miranda dixese nada.
— Estasme a contar unha historia? Unha dun pelícano que decide aprenderlles aos seus irmáns pelícanos a limpar a praia chea de plásticos? —preguntou un día Iolanda a Miranda mentres lle miraba aos ollos.
Miranda só asentiu coa cabeza. Axiña, Iolanda agarrou un lapis e comezou a escribir o que vía nos ollos de Miranda. Escribía e miraba aos seus ollos, escribía e miraba aos seus ollos. Ao cabo dunha hora, Miranda deixou caer unha bágoa e Iolanda dixo:
— Escribín a túa historia. Queres ouvila?
Miranda asentiu e Iolanda leu.
Que emoción foi para Miranda darse conta de que a súa amiga podía finalmente transmitir aquelas ducias de historias que lle viñan á cabeza. Era a única persoa que podía ler os seus ollos.
Durante as seguintes semanas, Miranda narrou e narrou historias a Iolanda, a cal escribíaas sen descanso. Até pasaban noites en branco. Se cadra, porque xa as historias saían da cabeza de Miranda, esta deixou de facer aquelas tortas incríbeis. Non é que os seus pasteis e os seus doces perdesen calidade, en absoluto, senón que xa non tiña aquela necesidade imperiosa de facer tortas que fosen o palco das súas historias. Algo na súa vida mudara.
Un día, Iolanda dixo á súa amiga:
— Sabes? Estiven a pensar moito e creo que esa maldición que che botaron pode ser anulada.
Miranda fitou para ela:
— Pensei que, se con cinco palabras es capaz de contar o máis importante, o feitizo romperá, porque non che impedirá dicir aquilo que é máis profundo en ti.
A Miranda aquelas palabras déronlle que pensar. Si, e moito. Iolanda tiña moita razón. Durante días, semanas, quixo entender cales eran aquelas cinco palabras. Seica podía contar unha historia en cinco palabras?
Recordou que había xente que escribía historias con poquísimas palabras. Correu á biblioteca municipal e preguntou por libros de microhistorias. Mostráronlle varios. Efectivamente, alá había xente que era quen de contar historias con poquísimas palabras.
Leu a primeira historia que atopou:
De súpeto a lúa bocexou. Só entón, os humanos puxéronse a criticar cantas caries tiña.
Demasiadas palabras: quince.
Logo leu outra:
Cando descubriu que os seus puntos negros eran portas dimensionais, deixou de extraelos.
Aquel tiña menos, trece, pero eran aínda máis do dobro.
Levou o libro á casa, precisaba inspirarse. Durante varios días estivo bastante distraída cos seus doces, por iso unha mañá vendeu unha bóla de tenis rechea de nata e ao outro confundiu deterxente con lévedo, o cal fixo que os seus doces recheos estivesen limpísimos, mais tiñan un sabor horríbel.
Ata que ao final conseguiuno. Escribiu unha historia con cinco palabras, só cinco:
Súa vida eran cinco SMS.
Conseguiuno. E enseguida quixo gritar:
— Por fin fun capaz...
E aí interrompeuse. Non foi quen de pronunciar todo canto quería.


***


Con ollos chorosos, Miranda fixo saber a Iolanda do seu fracaso. Iolanda ficou pensativa un instante, mais de seguida creu entender cal era a falla:
— Non se trataba de contares unha historia inventada en cinco palabras, senón de expresares o máis profundo que hai en ti en cinco palabras.
Miranda ficou a ollar para a súa amiga. Ela era o mellor que lle acontecera. Nunca ninguén se ocupara dela así nin lle abrira as portas do alma daquel xeito, de modo que de súpeto entendeu a que se refería Iolanda.
— Quéroche moito ben, miña amiga.
Aquelas foron as súas cinco palabras máis importantes. E a seguir, Miranda moveu os beizos de novo:
— Podo falar... Si, podo falar canto queira. ¡O encantamento rompeu!
Miranda e Iolanda abrazáronse e deixaron que as envurullase o luar que entraba pola xanela.

© Frantz Ferentz, 2020
© Ilustración: Chimae Hilal

LUZ E A PINGA DE CHUVIA


A Luz Lepe Lira
A Luz estaba triste, melancólica, señardosa.
Ollaba pola xanela  e vía a chuvia caer moi lentamente.
Estaba lonxe da casa, moi lonxe, na cidade de Toulouse.
Había corentena por mor dun virus que afectaba a toda a xente, de modo que toda a xente ficaba na casa; ela, tamén.
O son das gotas batía no peitoril facía CHOP, CHOP, CHOP, moi lentamente.
A Luz debruzouse e deixou que o seu rostro enchoupase.
Sentiu as pingas na súa face.
Eran frescas, até sabían un bocadiño a liberdade.
Despois duns segundos, meteu a cabeza para dentro.
Mais unha pinga ficou na punta do seu nariz.
Era unha pinga enorme, talvez eran tres pingas en unha.
Até parecía unha gran verruga, mais era transparente.
A Luz ollou para o interior da pinga.
Daquela viu algo que non se esperaba.
Viu unha paisaxe dentro, era unha paisaxe mexicana, da súa terra.
De repente, unha cativa chantouse no medio da escena.
Era unha meniña linda, de cabelo preto.
Tiña trences e vestía un poncho vermello.
A cativa sorriu e deixou ver uns dentes branquísimos.
— Ola —saudou.
A Luz non podía acreditar.
Escoitaba a rapaciña como se estivese a ver un filme.
A nena facíalle acenos de se achegar.
A Luz achegou un dedo, só podía facer iso.
Aquel dedo con que a Luz quixo tocar a pinga foi capturado por unha man que saiu da propia pinga.
Entón, aconteceu algo inesperado, totalmente.
A Luz foi arrastrada para o interior da pinga!!
A Luz rodou polo chan e axiña ergueuse.
Estaba no seu México natal, non tiña dúbida.
Estaba no seu país, porén vía todo diferente, como antigo, como se vería todo noutro tempo.
E ao seu carón, estaba a miúda.
— Vés xogar comigo? —preguntou a nena.
A Luz ollouse, vestía roupa seria, de xente maior, non estaba para xogar.
— Viches como vou vestida? —preguntou a Luz á nena.
— Vin —respondeu ela e tendeulle a man—. Vés xogar comigo, logo?
A Luz, xa non puido negarse, ademais, a miúda turraba dela.
Foron até a beira dun regueiro onde había algo de vexetación.
Aquel lugar era mesmo familiar para a muller.
Un can saíu ao seu paso para a saudar a remexer no rabo todo contento.
E un gato gabeou por ela até se situar no seu ombro.
Era tan parecido ao seu propio gato!!
— Sabes pescar a man? —preguntoulle a miúda.
— Sabía cando cativa —respondeu a Luz.
— Daquela, imos probar.
E a menina colocuse no medio do río e dedicouse a capturar troitas.
A Luz quixo imitala, mais xa non tiña práctica ningunha e acabou caendo na auga, mais como tentou agarrarse a unha xota para saír da auga, rabuñou o antebrazo..
O riso da pequena soou como unha cantiga.
A Luz, enchoupada no medio do regato, non puido evitar rir tamén ela.
Saíron do regato e foron para uns cotarelos dos cales se divisaba toda a paisaxe, mentres o can e o gato as acompañaban.
Cando chegaron ao alto, viron a cidade ao fondo.
Era a súa propia cidade.
Era Querétaro.
Como era posíbel?
A menina notou o pasmo da muller e colleulle a man, despois turrou dela na dirección á cidade.
Xa anoitecía.
— E dime, logo —preguntou a Luz—, non tes medo de camiñar por aquí soa a estas horas?
— Non, eu son moi valente, dixo a pequena.
Mesmo daquela, un coiote chantouse na metade do camiño, un coiote que saíra de calquera parte.
O can comezou a gruñir e recuar, mentres o gato literalmente voou para o ombro da Luz, na procura de abeiro, ou como se pensase: «se ese bicho vai comer alguén, que comece pola meirande».
Porén, a menina achegouse do coiote.
Axeonllouse perante el e comezou a lle facer festas na cabeza.
Ao coiote prestáballe, tanto que se deitou no chan de patas para riba e pediu para lle acariñaren tamén na barriga.
A Luz lembrou que, cando cativa, ela tamén adoraba todos os animais.
Despois, proseguiron a viaxe para a cidade.
Xa cando os farois públicos iluminaban as rúas, entraron en Querétaro.
A Luz pareceulle novamente unha viaxe para atrás no tempo, pois os autos eran moi vellos e a xente vestía roupa de décadas atrás.
A menina preguntoulle:
— Pasáchelo ben?
— Paseino, obrigada. Foi unha tarde e un serán deliciosos. Puiden respirar ar puro, recoller flores, sentir os saltóns pasaren por diante dos meus narices, ser acariciada polas espigas, correr tras os coellos... Había anos que non facía estas cousas.
— E pescar —engadiu a nena.
— E pescar, aínda que non capturásemos nada.
— Olla, esta é a miña casa —dixo de repente a miúda acenando para unha habitación calquera.
Novamente aquela casa era moi familiar á Luz.
Ela coñecía aquel lar.
De repente, unha voz de dentro chamou:
— Luz, estás aí fóra?
E a Luz ficou conxelada.
Recoñecía esa voz, mais ademais...
— Chámaste Luz, coma min? —preguntou a muller.
— Claro. Aínda non sabes quen son?
A Luz hesitaba.
— Eu son ti —dixo a meniña a sorrir—. Ti cando cativa.
A Luz quixo dicir algo, mais non lle saía.
— Quero que non me esquezas —dixo a Luz pequena—. E quero tamén que saibas que, mentres me lembres, nunca estarás ti soa.
A Luz grande abrazou a Luz pequena.
Fechou os ollos.
Era tan mol, tan mol.
De repente, abriu os ollos.
Estaba de volta en Toulouse.
Abrazaba un coxín moi mol, no sofá.
Porén, o seu nariz estaba aínda mollado, mais xa non cunha pinga.
— Seica soñei? —preguntouse a Luz—. Pareceume tan real.
E só daquela notou que lle pruía o antebrazo.
Alí estaba a rabuñadura.
E aínda resoou na súa memoria.
“Quero que non me esquezas”.


© Frantz Ferentz, 2020
© Ilustración: Chaimae Hilal

sexta-feira, abril 03, 2020

ÉRASE OUTRA VEZ




Dramatis Personae


Muller 1
Muller 2
Camareira

Cadro 1

No palco só se ilumina unha mesa de bar con dúas cadeiras no centro, máis para o bordo, de fronte ao público.
Entra unha figura pola esquerda, en penumbra. Nótase que muda a roupa, deixa uns vestidos vistosos. Avanza cara á mesa. É unha muller vestida con roupas de moteira, co seu overol e o seu casco. Senta, deixa o casco no chan e espera.
Así que senta, pola dereita, tamén en penumbra, entra outra muller. Segue o mesmo proceso,desvéstese de roupas vistosas e a seguir achégase tamén da mesa. Leva un vestido sinxello e unha pamela. Aproxímase da primeira muller.
Muller 1 (erguéndose para dar un bico a Muller 2): Ola, linda, todo ben?
Bícanse. Muller 1 senta e Muller 2 achégase da súa cadeira e despois toma asento.
Muller 2: Todo ben, obrigada (quita a pamela e déixaa a pendurar no respaldo da cadeira). Qué tal todo pola casa?
Muller 1: Ben, o meu home, como sempre, de caza, ás súas cousas. 
Muller 2: Cómo te entiendo... o meu, en troques, dedícase a tuitear todo o santo día e subir fotos ao Instagram. Só quere que o admiren.
Ambas largan un sonoro suspiro asemade.

Cadro 2

Nese momento, Achégaselles a camareira. É unha moza que veste unha blusa branca e un pequeno pano vermello que lle suxeita o cabelo. O seu mandil tamén é vermello.
Camareira (sorrindo): Ola, mozas, o que vos poño?
Muller 1: Para min un café con leite, mais con nata por riba.
Camareira: Entendido (toma nota nunha libreta). E para ti? (dirixíndose a Muller 1).
Muller 2: Non che sei, son tan indecisa...
Camareira: Déixame aconsellarche. Temos unha batida de guanábana que resucita un morto. Recoméndocha.
Muller 2: Guaiaba?
Camareira: No, guanábana. É unha froita tamén da América. Éche feísima, mais o seu sabor é unha marabilla.
Muller 2: De acordo, tráeme unha desas.
A camareira toma nota e sae.

Cadro 3

Muller 2: Sabes? Teño tido tantas saudades de ti (toma a man da súa amiga que está enriba da mesa). Non dou entendido como tanto ti coma min nos deixamos arrastrar por un par de cretinos.
Muller 1: Ben, hai que entender o contexto. Eramos moi novas. Ambas viviamos nunhas circunstancias onde os nosos pais nos controlaban, e claro, aqueles dous parvos viñeron, bicáronnos pola primeira vez e cremos que todo era de cor de rosa.
Muller 2: Si, éche así. mais aínda ben que nos coñecemos naquela festa. 
Cóllense ambas as mans.
Muller 2: Non podería vivir todo este inferno sen o teu apoio. Aínda ben que nos podemos ver de vez en cando, estar xuntas, apoiarnos...
Muller 1: Si, mais isto é un remendo. Eu non podo aturar máis. Vou mandar o tuiteiro con súa nai, que para ela é sempre o seu bebé curriño...
Muller 2: Estás certa?
Muller 1: Ao cento cincuenta por cento.
Hai un momento de silencio. Ambas óllanse, sen ceibaren as mans.
Muller 1 (nerviosa): E por qué no dás o paso e mandas o teu cazador a papar ventos e marchamos ti e mais eu xuntas?
Muller 2: Mais para dónde?
Muller 1: Que sei eu. Tanto ten. O importante é que esteamos xuntas. Non quero depender dun tipo só porque unha vez me beixou e aparentemente me salvou.
Muller 2: Enténdote tan ben. Por iso hai tanta química entre nós.

Cadro 4

Entra a camareira. Leva unha bandexa en que transporta as bebidas. Primeiro coloca o café con leite e a seguir a batida de guanábana nun copo alto.
A camareira xa se está a retirar, mais, de golpe, detense e volve para a mesa.
Camareira: Perdoade o atrevemento, mais creo que vos coñezo.
Muller 1 e Muller 2 ceiban as mans e fitan para a camareira.
Camareira: Eu xa vos teño visto dantes (fai xestos de querer recordar). Vós non sodes... non sodes... non sodes... un dueto musical que actuaba hai anos?
Muller 1 e Muller 2 botáronse para atrás, asustadas. Parecían querer non ser recoñecidas, mais agora relaxan.
Muller 2: Non, non somos nós.
Camareira: Disimulade, disimulade.
Muller 1: Nada, muller.
Camareira (mal se dá media volta, cando, de repente, encara as clientas): Xa sei! Vós sodes Branca de Neve e Bela Dormente!
As dúas mulleres bótanse para atrás, arrastrando a cadeira.
Muller 1: Cala, por favor.
Camareira (sorrindo): Tranquilas, aquí estades entre amigas. Non sabedes quen son eu?
Ambas as mulleres negan coa cabeza,
Camareira: Eu son Christine Chapeau.
Ambas as mulleres fican a se ollar sen comprenderen.
Camareira: Máis coñecida como Carapuchiña Vermella.
Muller 1 e 2 (asemade): Ahhh!
Camareira: Así que, ficade tranquilas.
Muller 2: Mais a ti non tentou comerte un lobo e fuches salva por un cazador? 
Camareira: Non, en absoluto. Essa foi a versión que contamos. Na verdade, o cazador era un cretino que quería casar comigo para eu lle cociñar e lle lavar. Valeunos de escusa, fixémoslle crer que matara o lobo, mais o certo é que foi todo unha montaxe. O lobo é agora o meu home, quen, a propósito, é quen serve na barra, levamos o negocio entre os dous.
A camareira saúda ao fondo, mais non se ve nada, porque está escuro, mais óuvese un ouveo.
Muller 1: Obrigada por todo.
Camareira: Non hai de que. E estades convidadas.
Muller 2: Qué bonito detalle! Graciñas outra vez.
A camareira retírase.

Cadro 5

Muller 1: Ben, anímaste?
Muller 2 hesita uns instantes.
Muller 2: De acordo, vaiámonos xuntas e deixemos eses dous mentecaptos.
Muller 1: Se queres, pómolos en contacto entre eles.
Muller 2: Non vale a pena... Son demasiado perfectos, o ao menos iso pensan eles, admíranse só a si propios.
Muller 1 toma o café dun só grolo
Muller 2 téntao, mais precisa de tres grolos.
Muller 1: Daquela, heite recoller mañá ao riscar o día?
Muller 2: Si, Mais como viaxaremos?
Muller 1: Na miña moto, ou seica esqueciches que che son unha muller de recursos?
Ambas érguense e abrázanse. Recollen o casco e a pamela, e xébranse. 
A unha vaise pola esquerda e a outra pola dereita. Ambas volven a se vestir como no inicio, mais agora si se ven as súas roupas. Son traxes de princesas. Ambas colócanse unha diadema.
Saen cada unha por un lateral.

Telón

© Frantz Ferentz, 2020