Puka é unha cadeliña que non alza máis dunha cuarta do chan.
É moi lista e ladra estrendosamente cando alguén se achega á porta do apartamento.
Naceu nun circo, mais adoptárona axiña.
Porén, os seus donos nunca a levan á rúa para facer as súas necesidades.
Ao contario, a súa dona, que é un pouco cocha, pona a facer as súas cousas na terraza e logo ela, a moi porca, bota as feces para a rúa de noite cando non olla ninguén.
E é que a casa en que vive a Puka é un desastre.
Para comezar, ninguén na casa ten chave.
Pasan o día a chamar á campaíña para seren abertos.
O pai, a nai, o fillo maior, a filla mediana, a filla pequena, a avoa, a neta adolescente, o neto aviador (porque está sempre nas nubes)... tampouco non está moi claro canta xente mora naquel apartamento.
Para nós, os veciños, é un misterio o que naquela casa había e facían.
Un bo día, todos os habitantes da casa estaban fóra.
A nai foi a primeira que volveu.
E chamou á campaíña do porteiro automático.
Se ninguén na casa tiña chaves e todos os habitantes estaban fóra, quen ía abrir?
Só había unha resposta: tiña que ser Puka.
Mais como unha cadela tan pequerrecha ía abrir a porta?
Evidentemente non cunha chave.
A cadela comezou a ladrar na parede do veciño da dereita, quen, desesperado, liscou para a rúa –para non ter que sentir os ladridos da cadela e así abríu o portal, permitindo dese modo a entrada da nai.
E a porta da casa?
Esa tamén ía abrila Puka: subiu nunha corda frouxa que había no corredor, sostendo un paraugas coa boca, non sen antes por un tutú; despois avanzou pola corda moi concentrada, puxo un paraquedas que adoitaba estar pendurado enriba da porta e saltou sobre a manilla da porta, sempre procurando enganchar as correas do paraquedas coa manilla para así dar aberto a porta.
E funcionou.
Non sabemos o que sería dos habitantes desa casa sen esa cadela.
© Frantz Ferentz, 2020
© Ilustración: Chaimae Hilal
Sem comentários:
Enviar um comentário