Sobre o asteroide. Todo o chan está cheo de ferralla. Hai restos de aparellos eléctricos en todas as partes. De feito, a ferralla metálica que foron abandonando os humanos durante séculos na órbita terrestre acabou xuntándose e formando un asteroide artificial que xira ao redor do planeta.O FERRALLEIRO, cunha lente de aumento diante do rostro e un mandil cotroso, está sentado por tras dunha mesa toda chea de pezas de ferralla. Vai tomando pezas metálicas e examina nelas pola lente de aumento con moita atención. Cabo dun bocadiño, coloca unha etiqueta adhesiva en cada peza e despois lánzaa por aí.Entra COMEDETODO por un lateral.
COMEDETODO (ao FERRALLEIRO): Boas.
O FERRALLEIRO ergue a vista e interrompe o que está a facer.
FERRALLEIRO: Boas. Non me pises por aí, que me descolocas todo.
COMEDETODO: Mais aquí está todo caótico.
FERRALLEIRO: Pode ser, mais eu sei onde che teño todo dentro do caos.
COMODETODO: Ah...
Nese momento entra no palco o PRINCIPIÑO. Sorrí. Leva o seu fular moi comprido que vai pendurando por atrás.
PRINCIPIÑO (ao FERRALLEIRO): Ola. (Despois a COMEDETODO) Ola.
PELICANO: Ola.
FERRALLEIRO (en ton rosmón ao PRINCIPIÑO): Eh, ti. Atento onde pisas, que me descolocas a ferralla.
PRINCIPIÑO: Perdón. E logo, para que queres todos estes arteluxos que non serven para nada?
FERRALLEIRO: Que para que os quero? Seica non ves que son ferralleiro.
O FERRALLEIRO ponse de pé. Parece estar incómodo, porque resopra e murmura entre dentes, a ollar para o PRINCIPIÑO e COMEDETODO con desconfianza, cos brazos en xerras.
Entre tanto, o PRINCIPIÑO ponse en crequenas e recolle algo do chan. Móstrao ao FERRALLEIRO.
PRINCIPIÑO: E isto o que é?
O FERRALLEIRO leva as mans á cabeza.
FERRALLEIRO: Iso é unha cámara bifocal RX-640. É pura tecnoloxía alemá que equipa os satélites PTV210 BIS. Pode fotografar o que carga unha formiga a 700 km de altura.
PRINCIPIÑO: Mais, fai boas fotos?
O FERRALLEIRO comeza a saltar fóra de si, cos puños para o ar, como se fose unha danza. Estará un bocado así até que decide regresar á súa mesa. Dunha gabeta quita unha botella de leite e toma un grolo.
Entrementres, o PRINCIPIÑO achégase a COMEDETODO.
PRINCIPIÑO: Oi, como se che dá tirar fotos?
COMODETODO: Nunca tirei fotos. Non teño dedos, mais teño unha memoria fotográfica.
PRINCIPIÑO (algo contrariado): Ben, impórtache se deixo esta especie de cámara aquí enriba (apunta para un monticulo de ferralla) e ti vas tocando co teu bico neste botón para tirar as fotos?
COMODETODO: Entendido.
O PRINCIPIÑO deixa a cámara onde di, acenando para o FERRALLEIRO. COMEDETODO colócase por tras da cámara, fica de costas no palco, a ollar para o PRINCIPIÑO e o FERRALLEIRO, que prosegue coa súa rutina enriba da mesa.
PRINCIPIÑO (ao FERRALLEIRO): E para que lle serve toda esta ferralla?
FERRALLEIRO (interrompendo o seu traballo de clasificación por etiquetas): Servir? Non sei. Só recollo, ordeno e almaceno. Queres mercarme algo? Fágoche un bo prezo. Teño paneis solares, algúns completos. (Entre murmurios, mais pódese escoitar) tamén teño un par de canóns láser con certa carga e até medio mísil.
Entrementres, COMEDETODO está a facer fotos.
PRINCIPIÑO: Non, obrigado, non me interesan.
FERRALLEIRO: É un gran negocio. Moitas destas pezas poden reutilizarse ou usarse para extraer pezas de reposición. Ademais, non me custa nada recoller a ferralla. De feito, este asteroide xa é tan grande que atrae os metais que pairan nas proximidades. Nin sequera teño que facer o esforzo de o recoller, como facía até hai pouco.
Nese momento, o FERRALLEIRO agáchase e colle algo do chan que mostra ao PRINCIPIÑO. É unha rede de bolboretas.
PRINCIPIÑO: Non sei para que queres unha rede de bolboretas. Non hai aquí. Non poden vivir entre o ferro. Nin tampouco unha rosa nin un raposo.
FERRALLEIRO: Non, rapaz. A rede de bolboretas emprégoa para capturar pezas de ferralla en órbita. Agora, como xa che dixen, non preciso. A ferralla cae soa aquí. Este asteroide de ferralla non para de medrar.
PRINCIPIÑO: Mais non tes unha rosa ... nin sequera un baobab.
FERRALLEIRO: Non preciso. Verás que bárbaro cando comecen a chegar alieníxenas para me mercaren pezas de reposición ... ou inclusive astronautas da Terra.
O PRINCIPIÑO rabuña a cabeza. O FERRALLEIRO érguese.
FERRALLEIRO: Se buscas ben, de certo atoparás as pezas necesarias para construír unha nave, porque ben vexo que gustas de viaxar polo espazo.
PRINCIPIÑO: É certo que gusto de viaxar, mais nunca usaría unha nave, creo que poluiría moito.
FERRALLEIRO: E como esperas saír do asteroide?
O PRINCIPIÑO vírase e acena co dedo para COMEDETODO.
FERRALLEIRO: Con iso non creo que chegues moi lonxe. En fin, déixame darche un meu cartón (quítao dun peto interior e dáo ao PRINCIPIÑO). Eilo, por se algunha vez precisas de ferralla da que viaxas polo espazo. Ou podes ser o meu representante. Daríache unha pequena comisión polo que vendas, poderiamos comezar cun 0,003%.
O PRINCIPIÑO garda o cartón no peto das calzas. O FERRALLEIRO continúa de pé, a observalo, aínda que acabe volvendo para o seu asento e continúa a clasificar e etiquetar pezas de metal.
PRINCIPIÑO (a COMEDETODO): Como te chamas, logo?
COMODETODO: Comodetodo.
PRÍNCIPE: Que nome tan divertido.
COMODETODO: Chamáronme así porque cando pequeno comía sen parar. Comía practicamente de todo. Mesmo unha vez comín un arco da vella.
PRINCIPIÑO: Eu tamén quero comer un arco da vella!
COMEDETODO: É difícil, tes que ter moito estómago e ti pareces pequerrechiño.
PRINCIPIÑO: Mais eu gustaría de...
COMODETODO (interrompendo): Tes lambetadas?
PRINCIPIÑO (sorprendido): Non ... (Ao FERRALLEIRO): Hai lambetadas por aquí?
FERRALLEIRO (a ollar para riba): Non, só hai porcas. Non sei a que saben. Poden ser boas.
COMEDETODO: Gusto de tomar gominolas antes de emprender un voo longo.
PRÍNCIPIÑO: Voltarás á Terra?
COMODETODO: Si, xa son horas.
PRÍNCIPIÑO: Conseguiches facer fotos?
COMEDETODO: Compróbao por ti mesmo.
O PRINCIPIÑO comeza a observar a través do visor da cámara.
PRINCIPIÑO: Que curriño! Gusto das imaxes. Querería enviar algunhas á miña rosa, mais será para outra vez. Estas resérvoas para un amigo na Terra. Podería levalas ti ao meu amigo?
COMEDETODO: Claro...
Nese momento, o FERRALLEIRO ponse de pé e achégase aos outros dous. Está malhumorado.
FERRALLEIRO: Para aí! Que cres que fas? Esa cámara é miña. Se a queres, págama.
O PRINCPIÑO quita do peto o cartón que lle dera o FERRALLEIRO un tempo antes. Móstrallo.
PRINCIPIÑO: Se queres que eu sexa o teu representante, fico con esa cámara como pago polas comisións.
O PRINCIPIÑO garda de novo o cartón. O FERRALLEIRO fica pensativo por un momento. Gruñe.
FERRALLEIRO: Está ben, mais faime boa publicidade.
O FERRALLEIRO vírase e volve á súa actividade. O PRINCIPIÑO toma a cámara e colócaa diante do bico de COMEDETODO. A ave abre o bico e o PRINCIPIÑO deixa caer a cámara dentro.
COMODETODO: A quen e onde hei de entregar esta cámara?
O PRINCIPIÑO achégase da cabeza de COMEDETODO e bísballe un nome.
COMODETODO: Entendido. E ti como sairás deste asteroide?
PRINCIPIÑO: Como saio de todos os demais asteroides. Obrigado por levares as miñas fotos. Boa viaxe.
COMODETODO: Igualmente.
O PRINCIPIÑO atravesa o palco e sae. O FERRALLEIRO continúa ocupado coas súas cousas sentado na súa mesa. COMEDETODO vírase e sae polo extremo contrario.
Pano
© Texto: Frantz Ferentz, 2020
© Ilustración: Susana San Millán
