Personaxes
Saco de lixo 1
Señora con canciño
Axente 1 / saco 2
Axente 2 / saco 3
Corredor / saco 4
Rexedora / saco 5
Capitán da policía / saco 6
|
O palco é un parque convertido en
vertedoiro, con sacos de lixo espallados polo chan, principalmente na metade
final, para o fondo. Os sacos de lixo han de ser de preferencia mouros.
O palco estará case ás escuras, excepto por
algún foco que ilumine, principalmente, a metade del que cae do lado do
público, mentres que a outra metade debe estar na penumbra ou até ás escuras.
De repente, un saco de lixo érguese. Pódese
notar a súa forma humana, con brazos e pernas. O saco do lixo aproxímase do
centro do palco e espreguiza.
SACO 1: ¡Uahhhhh! (estricando). ¡Que soneca tan
agradábel! ¡E agora a cear!
De repente, séntense uns pasos. Tamén se ouven uns ladridos de can pequeno.
Aparece por un lateral unha señora a pasear o seu canciño. O can será falso. A
señora turra del para o centro do palco. O animal oponse ficando parado, mais a
señora conseguirá arrastrar nel. Entre tanto, o saco de lixo ficou inmóbil,
sentado, no centro do palco.
SEÑORA: Pinki (ao canciño). Ven, parviño, non queiras
que che rogue.
O can continúa a se resistir, mais a señora consegue turrar del e chegan á
altura do saco de lixo que permanece inmóbil. E mesmo cando o can chega á
altura do saco de lixo, este salta de repente sobre el e devórao dun bocado. A
correa cae n chan e óuvese un sonoro arroto.
Entre tanto, a señora ficará paralizada, presa do medo. Mais só uns
segundos, a seguir, largará un alarido e correrá para o lateral por que
entrara, saíndo do palco.
O saco, polo seu lado, hase erguer tranquilamente do chan e irá reunirse co
resto dos sacos de lixo na metade final do palco.
SACO 1: Nótase que ese can estaba ben criado. Aínda que
fose tan pequeno, tiña moita carne.
Así que o saco de lixo sente xunto cos outros sacos, entre os cales pasará
desapercibido, entrará no palco novamente a señora do can, presa da histeria,
acompañada de dous axentes da policía que levan cadansúa lanterna.
SEÑORA: Xúrollo, axente. Un
deses sacos lanzouse sobre o me Pinki e comeuno de vez, sen mastigar nin nada (di
mentres mentres acena para o centro do palco, onde xa case chegaron, mais alí
non hai nada)
AXENTE 1: Imos ver, señora, e
non será que o seu Pinki, que debe ser brincallón como todos os cans, no se
metería el só nun saco para xogar ou procurar comida e agora non pode saír?
SEÑORA: Que non, axente, que
non…
Ambos os axentes e mais a señora xa están no centro do palco. Nese momento,
o segundo axente aluma coa súa lanterna para o chan e encontra a correa do
Pinki alí botada.
AXENTE 2: Sospeitoso, moi
sospeitoso (di mentres mostra a correa do can ao seu compañeiro)
AXENTE 1: Ti ves moitas
películas, non si?
Nese momento chega un home a
correr, en chándal.
CORREDOR: Deixen paso, por favor.
Tenta evitar os policías e mais
a señora. Para iso móvese contra os sacos do lixo. Berra. Cae, pérdese entre os
sacos. Un deles acaba de o engulir.
AXENTE 1: Está ben? Mancouse? (ao corredor)
Óuvese de novo un arroto. Do
corredor non hai rastro ningún, porque caeu entre os sacos de lixo, mais foi
engulido por un deles.
AXENTE 1: (ao axente
2) Achégate e dálle unha axudiña a ese señor, se cadra até se mancou.
AXENTE 2: Non penses, eu vou pedir reforzos. Isto é un
ataque de zombis. (O axente 2 quita o seu
transmisor e comeza a pedir axuda.). A todas as unidades, temos un 4-3-4, ou
quizá sexa un 8-0-3… Ben, non sei, a cousa é que necesitamos de reforzos.
Repito, necesitamos de reforzos.
AXENTE 1: Non sexas paranoico.
O axente 1 métese entre os sacos.
AXENTE 1: Señor, está ben? Escóitame? Señor?
Óuvese un novo arroto. O axente 1
desaparece. É engulido por un saco de lixo, de aí o arroto.
Ao axente 2 cáelle o transmisor para o
chan. Quita a pistola. Treme coma un flan.
AXENTE 2: Sacos de lixo, estades arrestados. Tendes
dereito a gardar silencio. Todo o que digades pode ser usado contra vós. Tendes
dereito a un avogado. Se non podedes pagalo, hásevos asignar un de oficio...
Mentres vai dicindo todo isto,
coa pistola fora da funda, o axente métese tamén entre os sacos de lixo. Axiña
desaparece da vista. Óuvese un novo arroto. Tamén el é engulido.
Tres sacos póñense en pé.
SACO 1: Vedes como eu tiña razón? Aquí hai cea para
todos.
SACO 2/AXENTE 1: Certo, mais este poli tiña o colesterol
un bocadiño alto.
SACO 3/CORREDOR: Polo contrario, o meu era todo fibra. Non
gusto de comer deportistas, déixanme famento…
SACO 1: Está ben, non vos queixedes, que eu só comín un can
miudiño.
SACO 4/AXENTE 2: A min este policía provócame gases… (e larga un arroto).
Entrementres, a dona do can foi
testemuña muda da conversa entre os sacos de lixo. Mais nese instante reacciona
e fala co saco 1. Comeza a bater nel co seu bolso.
SEÑORA: Devólveme o meu Pinki, devólvemo…
SACO 1: Señora, pare quieta, por favor.
A señora aínda bate no saco
dúas veces máis co seu bolso. Mesmo entón chega a rexedora co capitán da policía.
CAPITÁN: Todo ben, señora?
SEÑORA: Si, mais quero que este lixo me devolva o meu
Pinki.
SACO 1: Guau, guau.
SEÑORA: Pinki!
O capitán achégaselle con
cautela, esquivando os sacos de lixo; cóllelle a man e turra dela e quítaa da
zona dos sacos até a colocar cabo da rexedora.
REXEDORA (ao saco 1):
Que reivindicacións tendes?
SACO 1: Só queremos comer.
REXEDORA: Desde cando os sacos de lixo se alimentan?
SACO 1: Desde que vós, os humanos nos creastes. Non estades
conscientes de todo o que botades para o lixo. Toneladas e toneladas de
desperdicios en vertedoiros. Aí o deixades todo e, se tal, soterrádelo. Entón, sabede
que despois de tanto tempo a vos desfacer dos vosos desperdicios, nós cobramos
vida. Vós creástesnos…
REXEDORA: Iso é imposíbel. Nós non fixemos tal. Somos os
amos do planeta.
SACO 1: Iso é o que vós credes.
REXEDORA: Ademais, como fededes. É que ninguén vos
explicou o que é unha ducha?
SACO 1: Señora, sómoslle lixo.
Nese momento, todo o palco fica
ás escuras. Non se ve nada. Apenas se ouven tres arrotos consecutivos. Os tres personaxes
son engulidos por tres sacos baleiros. Proseguirá a escuridade.
SACO 2/AXENTE 1: Bo proveito
SACO 1: Graciñas.
SACO 5/REXEDORA: Graciñas.
SACO 6/CAPITÁN: Graciñas.
Regresa a luz. Os seis sacos son de novo os
seis personaxes que foron previamente engulidos, aínda que enfundados nun saco
de plástico por riba das súas roupas (deixarán saír a cabeza, os brazos e as
pernas. O saco 1 é agora a señora do canciño, mas esta camiña sobre catro patas
e ladra.
AXENTE 1: Xa está. Agora o planeta é noso.
REXEDORA: E eu vou ordenar, que é do que gusto.
AXENTE 2: Ah, non, que eu sempre quixen ordenar tamén. Déixame
a min, déixame a min.
REXEDORA: Nin penses.
CORREDOR: Parecedes humanos.
SEÑORA (fala medio
ladrando): Tes razón, arf, arf, tes razón… Auuu (ouveando)
CAPITÁN: Non discutades. O importante é que o demos feito.
Como sabía eu que aquel vello ditame humano era totalmente certo.
TODOS JUNTOS: Que ditame?
CAPITÁN: Aquel que di: “Somos o que comemos”. Por tanto, se
os humanos comen lixo, son lixo; mais, se nós comemos humanos, somos… (para o público)
REXEDORA (para o
público, adiantándose até o bordo do palco): Por favor, non nos confundades
cos zombis. Nós cheiramos moito peor.
TELÓN
© Frantz Ferentz, 2016