quinta-feira, dezembro 28, 2006

Cinco fábulas de Esopo [+8 anos].- Esopo






1. A formiga e a crisálida


    Unha formiga vagaba baixo o sol ardente na procura de comida cando atopou unha crisálida que estaba a piques de se mudar. A crisálida moveu a cola e así atraeu a atención da formiga, quen viu daquela que estaba viva.
    – Coitado animal, digno de lástima –exclamou a formiga con desdén–. Que malfadado destino o teu! Mentres eu podo correr de acó para aló á vontade e, se quero, podo subir á árbore máis alta, ti estás aí presa nesa cuncha e mal podes mover o cabo da túa cola escamosa.
    A crisálida sentiu todo isto, mais non fixo por responder. Uns días despois, cando a formiga volveu pasar por alí mesmo, non ficaba nada agás a cuncha. Preguntándose que fora do dentro, viuse de súpeto envolvida na sombra dunhas ás espléndidas de bolboreta que a abanaban.
    – Contémplame agora –dixo a bolboreta–, eu son aquela túa amiga que che daba mágoa. Presume agora dos teus poderes de correres e gabeares mentres aínda me poidas escoitar.
    E en dicindo así, a bolboreta ascendeu no ar e deixándose mexer pola brisa do Verán, perdeuse da vista da formiga para sempre.
    “As aparencias enganan”


2. A formiga e o saltón


    Durante o Verán, no campo, un saltón ía choutando, cantarexando por mor do seu contento. Ao seu lado pasou unha formiga, cargada até arriba cun gran de millo que levaba para o millo.
    – Por que non vés e falas comigo –preguntoulle o saltón– no canto de cargares e te arrastrares así?
    – Estou a axudar a recoller comida para o inverno –dixo a formiga–, e recoméndoche faceres o mesmo ca min.
    – Por que hei preocuparme polo inverno? –respondeu o saltón–. Hai comida dabondo arestora.
    Mais a formiga seguiu o seu camiño e continuou coa súa xeira.
    Cando chegou o inverno, o saltón non tiña comida e atopouse que ía morrer de fame, mentres que vía que as formigas partillaban o gran e o millo que recolleran durante o Verán.
    Daquela o saltón dixo:
    "Máis vale prever os días de necesidade".


3. O camelo

    Cando o home viu o camelo pola primeira vez, espantouse del por mor do seu tamaño e liscou. Despois dun tempo, cando percibiu que era manso e xentil no seu carácter, reuniu valor para se lle achegar. Pouco despois comprobou que era un animal cun espírito inferior, de maneira que ousou pórlle unha brida na boca e permitir que un meniño o guiase.
    Os costumes serven para superar os medos.


4. O granxeiro e mais os seus fillos


    Un pai estaba a piques de morrer e quixo asegurarse de que os fillos lle prestarían a mesma atención á granxa que el mesmo. Chamounos arredor do leito e díxolles:
    – Fillos, hai un gran tesouro escondido nunha das miñas viñas.
    Os fillos, logo da súa morte, agarraron as eixadas e as pas e escarvaron con moito xeito cada recanto da súa terra. Non deron atopado tesouro ningún, pero as vides agradecéronlles a laboura cunha colleita extraordinaria e abundante.


5. Os galos pelexóns e a aguia


    Dous galos pelexaban todo feros para un deles ser o amo do poleiro. Ao cabo, un deles venceu o outro. O galo vencido retirouse e escondeuse nun recanto tranquilo, mentres que o vencedor gabeou a un alto muro, bateu nas ás e cacarexou exultante con todas as súas forzas. Unha aguia que daquela sucaba o ar reparou nel e deuno agarrado coas súas poutas. O galo vencedor saíu axiña do seu recanto e foi o amo do poleiro sen ninguén llo gurgutar.
..   "O orgullo precede a destrución".

Máis fábulas aquí

© Tradución: Xavier Frías Conde.
All rights reserved worlwide

sábado, dezembro 16, 2006

O LIBRO MÁXICO



    A Marta era unha nena abondo travesa, ben, era o colmo da travesura. Sempre estaba a montar liortas na casa ou fóra dela. De feito, era o pesadelo dos pais. Non había día que non recibisen unha queixa da escola, dos veciños ou até do concello. Era un verdadeiro terremoto.
    Un día, cando a nai estaba xa farta de tanta falcatrúa, mandou a nena para o patio, para xogar ela alí soa un bocadiño.
    A Marta saíu toda contenta ao xardín da casa. Adoraba pasar alí horas e horas a procurar insectos, pero naquela altura do ano non os había, porque era outono.
    Comezou a remexer entre as follas, á procura dalgún insecto especial, seica un con dúas ou tres cabeza, do tamaño dunha bóla, pero o que atopou foi algo ben distinto.
    Atopou un libro.
    – Boh, un libro –exclamou a Marta­ desencantada.
    Pero para a súa sorpresa, do chan xurdiu unha voz anoxada que dixo:
    – Como que “boh, un libro”?
    A Marta case que cae do susto que levara.
    – Que estraño ser dixo iso? –preguntou chea de medo, esperando que por alí aparecese algún gnomo guitarrista, algún anano verde ou seica algún dragón en miniatura.
    – Pois eu, é que non me ves? –dixo a mesma voz.
    – Pero, quen es ti?
    – Pois o libro.
    A Marta non daba creto aos seus ollos. Un libro que falaba.
    – Pero é que ti es máxico?
    – E logo, ti que pensas?
    – Pero os libros máxicos non existen.
    – Iso dilo ti… Podes lerme canto queiras.
    – Aiou, ler, que bobada...
    – Iso é porque nunca tiveches un libro máxico.
    A Marta perdeu o medo e recolleu o libro.
    Máis ca un libro, parecía unha caixa. Tiña unhas capas moi grosas, nomeadamente a de embaixo.
    A nena entrou na casa moi silandeiramente, sen facer ruído para a nai non a sentir. Entrou no seu cuarto e choeuse nel. Deitouse na cama e puxo o libro diante dela. Despois abriu o libro e esperou.
    Axiña unha luz saíu do seu interior e comezou a contarlle historias fantásticas, sobre todo tipo de seres.
    E a cousa continuou así durante unha semana. A nena estaba fascinada con aquel seu libro máxico, que sempre escondía embaixo da almofada cando ía para a escola. E pouco a pouco, alén de escoitar os contos, comezou a ler neles.
    Certamente non todos os nenos atopaban un libro máxico no xardín todos os días.
    De feito, todas as noites a Marta adormecía na cama, co libro aberto ao seu lado.
    E todas as noites, a mamá da Marta subía ao seu cuarto, collía o libro máxico, dáballe a volta, e premía nun pequeno botón que estaba moi ben disimulado, ao lado do cal había unha placa minúscula que era case imposíbel de ler e que dicía: “Libros Máxicos Electrónicos, S.A.”.
    A mamá da Marta pagara unha fortuna por aquel brinquedo, mais pagara a pena.
© Frantz Ferentz
All rights reserved worldwide

segunda-feira, dezembro 04, 2006

O Talitis [+8 anos].- Elena Frías



    Mónica e Xesús eran curmáns. Ambos os dous estaban mui contentos porque ía vir Papá Noel.
    Mais como demoraba muito, foron dar un paseo. Camiñaran aínda pouco, cuando, de súpeto, encontráronse unha pedra moi rara no chan. Era moi pequena e tiña moitas cores. A verdade era que resultaba moi bonita e orixinal. Aos dous nenos gustoulles moito.
    – Imos levala para a casa dos avós! –exclamou Mónica.
    – Si, si... Alí poderemos observala –exclamou Xesús.
    E fixérono así. Cando chegaron á casa dos avós, puxérona enriba da mesa e observárona. Tiña a forma dun ovo. De súpeto, o ovo comezou a abrir e del saíu unha creatura moi estraña, mais era encantadora e dixo aos dous nenos:
    – Olá, sou un talitis e veño doutro planeta.
    Mónica e Xesús non se estrañaron demasiado. Ao contrario, pareceulles moito ben o talitis. Era o mellor agasallo de Nadal que podían recibir... pero entón decatáronse de que Papá Noel non chegara aínda. Que estraño.
    – Talitis –preguntáronlle–, sabes ti por que demora tanto Papá Noel?
    – Pero hoxe non vén Papá Noel –contestou el abraiado.
    – Claro que vén –insistiu Mónica.
    – Pois no meu planeta vén o 75 de Xuño.
    O que acontecía era que o talitis lles contaba os estraños costumes do seu planeta.
    – E de que planeta es ti? –preguntoulle Xesús.
    – Do planeta Estavacandalouca.
    – Ai, que nome máis raro –exclamou Mónica.
    Xesús observou o títilis e dixo:
    – Vaia, ti tes muitas cores!
    – Trinta e nove mil cores –dixo el.
    – A propósito, como te chamas? –preguntou Mónica.
    – Chámome Pepe Xan Antonio David... –dixo el–, mais podedes chamarme Moitosnomes.
    Mónica e Xesús estaban encantadísimos e contentos con Moitosnomes. Mais ao outro día... aínda non viñera Papá Noel... e era Nadal!
    – Escoita, talitis, non lle sucedería nada a Papá Noel? Porque el vén todos os anos, mais este ano non veu traernos agasallos –dixo Mónica.
    Mais daquela Mónica tivo unha idea. Chamou a unha amiga dela de cinco anos chamada Lara:
    – Ola, Lara. O que che trouxo Papá Noel?
    – Ai, Mónica, aconteceu unha cousa ben rara. Non me trouxo regaliños –dixo– Non me trouxo nada. Ben, abur.
    Mónica pendurou e dixo ao seu primo:
    – Polo visto, Papá Noel tampouco non trouxo nada a Lara.
    – Daquela, aconteceulle algo –dixo o talitis.
    – Moitosnomes, ti podes voar? –preguntaron Xesús e Mónica.
    – Claro. Por quen me tomades? –respondeulles el moi anoxado.
    – Entón... –pensou Mónica.
    – Podemos subir até o ceu para buscalo –adiviñou Xesús.
    – Mais hai un problema –dixo Moitosnomes–. Eu sonvos pequeno e só podo cargar cun de vós. E imaxino que os dous queredes subir, non si?
    – Mónica, eu son o maior dos dous e sei máis ca ti. Eu debo subir –dixo Xesús.
    – Es un fresco, neno –protestou Mónica.
    – Perdoade que vos diga –interrompeu Moitosnomes—que Mónica é máis lixeira porque é máis pequena. Penso que é máis fácil que eu a leve a ela.
    – Está ben –rosomou Xesús–. Non importa, que eu sonvos ben xeneroso.
    Mais por dentro queimáballe toda a rabia e pensaba: "Que fresca é! Debería subir eu que son moito máis intelixente ca ela". Así e todo, quixo presumir de ser máis intelixente que ela:
    – Por certo, Mónica, a que non sabes cuanto son vinte sete entre tres?
    – Claro que o sei: sonche nove.
    – Grr... Maldita ne... Moito ben, ti sabes moito, si.
    – Queredes parar de pelexar? –interveu Moitosnomes–. Que queredes? Salvar a Papá Noel, se é que lle aconteceu algo, ou subirdes ao ceu?
    – Salvar a Papá Noel –dixeron os dous ao mesmo tempo.
    – Entón, Mónica, agárrate á miña pata! Mónica fíxoo así. Un segundo despois, encontrábanse entre as nubes.
    – Coidado, Moitosnomes, que te estrelas contra un avión!!! Uf, menos mal que o evitaches –resoprou Mónica–. Hei, e coidado con ese globo! Pon máis atención ou imos estrelarnos.
    De súpeto houberon deterse porque había un garda de tráfico a voar. Díxolles:
    – Onde ides?
    – Buscar o Papá Noel.
    – O voso papá de mel??
    – Non, imos buscar a Papá Noel –dixéronlle Moitosnomes e Mónica berrando e vocalizando porque se decataran de que o garda non ouvía ben.
    – Ah, ben, mais para seguirdes, habedes adiviñar isto: "Que animal ten dous cairos, dous dentes,non ten orellas e non ten o corpo cuberto de pelo, nin escamas nin prumas?"
    – Pois... –pensou Mónica–, ningún?
    – Correcto, podedes pasar –dixo o guarda.
    Seguiron adiante. Axiña divisaron a Papá Noel nunha nubre. Ao seu carón ía un reno deitado.
    – Olá, Papá Noel, son...
    – Sei moito ben quen es –interrompeu el–. Es Mónica e viñeches buscarme. O meu reno está doente; ten indixestión de lambetadas.
    – Eu hei curalo –dixo Moitosnomes, quen pronunciou unhas estrañas palabras.
Inmediatamente, o reno botou todas as lambetadas polas orellas,incorporouse e ergueuse:
    – Viva! Sandou! Gustaríavos vir comigo repartir regalos? –díxolles Papá Noel todo ledo.
    – Claro, mais importaríache que antes baixemos para recollermos o meu curmán Xesús? –pediu Mónica.
    – Non me importa en absoluto. Imos aló.
    Xa dito e xa feito. Moitosnomes, Papá Noel e Mónica baixaron. Ao ver a Papá Noel, Xesús quedou abraiado:
    – Aiou, é Papá Noel! Que che pasou? Por que non viñeches a nos traer agasallos? –preguntou Xesús.
    – O meu reno enfermara, mais Moitosnomes curouno.
    – Sabes o meu nome? –preguntou Moitosnomes todo sorprendido, porque el non dixera o seu nome a Papá Noel.
    – Eu sei todo. E ademais, por salvardes o meu reno, heivos dar a medalla "salvarrenos".
    O talitis botou a chorar pola emoción que tiña. Despois desta conversa, Mónica e Xesús colleron unha chaqueta porque ía frío e foron repartir agasallos. Pasaron por Australia, Francia, Xapón, Inglaterra, Marrocos... e por todos os sitios até voltaren á súa casa. Ambos os nenos fóronse mui tarde para a cama.
    Á outra mañá acordaron e atoparon dúas medallas salvarrenos como a de Moitosnomes, alén doutras moitas cousas. Queredes saber o que era? Síntoo, mais xa volo contarei outro día.

© Helena Frías Viana
All rights reserved worldwide
(escrito con 10 anos de idade)