EU E O MEU NOME

 

PERSONAXES

Angus: é unha nena.

Avó Trifulco: é inventor

Avoa Aromática: sofre de perda parcial de memoria.

Avoa Sixtina: é fumadora compulsiva. Aparece rodeada dunha nube de fume de tabaco todo o tempo, só se lle verán as pernas.

Avó Tríptico: é un antigo espía que sofre de manía persecutoria.

Carteiro: trae un paquete para Angus.

ACTO ÚNICO

Angus está sentada no salón da casa. A única mobilia é o sofá que hai ao fondo do palco, no centro. Está a ler tranquilamente un libro, pasa unha páxina. De repente, hai un estrondo. Entra no palco o avó Trifulco. Arrastra un saco enorme, en cuxo interior hai algo que no inicio non se ve. Parece pesado. Achégase á meniña.

TRIFULCO. Angus, axúdame. Angus, ven. Angus, quero que vexas o meu último invento!

Angus pousa o libro no sofá, aberto para non perder a páxina e encóstase ao seu avó, quen está a quitar o saco para deixar ao descuberto o obxecto oculto.

ANGUS. Que queres, avó?

TRIFULCO [emocionado]. Angus, Angus! Con este meu invento, Angus, vou revolucionar os sistemas de alarma. Ademais, Angus, este concretamente é moi económico, non precisa de instalación e os seus efectos sobre potenciais ladróns, Angus, son impresionantes.

Mentres fala, acaba descubrindo o obxecto en cuestión. É un funil moi grande, cunha boca enorme e un extremo para a saída dos líquidos máis pequenos, cunhas correas.

O avó coloca o extremo fino do funil no traseiro e axústao coas correas.

TRIFULCO. Angus, viches?

ANGUS. Non entendo nada. Para que queres colocar aí ese funil?

TRIFULCO. Angus, non é un funil, é un potenciador de peidos.

ANGUS. Avó, que andas a dicir? Que parvada é esa? Para que queres potenciar o son dos peidos?

TRIFULCO. Miña querida Angus, na verdade o aparello é máis completo que iso. Potencia o son e tamén o cheiro. Imaxinas, Angus, un peido cen veces máis potente que un normal? Só con medios naturais, un ten un sistema antiladróns totalmente eficaz, non ves, Angus?

ANGUS. Paréceme unha porcallada, avó... E ademais, dubido que funcione.

Angus regresa ao sofá e retoma a súa lectura. Entrementres, o avó Trifulco ponse a argallar no seu invento, como se axustase pezas, cun desaparafusador.

Entra a avoa Aromática. Pasa ao lado do avó Trifulco, a ollar para o chan, para o alto, para diante, para trás, como se procurase algo no ar.

Chega ao pé do sofá e detense ao carón de Angus.

AROMÁTICA. Ola.

Angus interrompe a lectura e pousa novamente.

ANGUS. Ola, avoa. Todo ben?

AROMÁTICA. Non, non, non. Perdín novamente a memoria e ando a procurala... Non a verías por algures?

ANGUS. Non, avoa.

Aromática fica a ollar para Angus.

AROMÁTICA. Ti e mais eu coñecémonos?

ANGUS. Claro, sonche a túa neta Angus.

AROMÁTICA. Angus? Algo che me soa ese nome. Angus, Angus, Angus, Angus...

ANGUS. Por que non sentas aquí un bocadiño para recuperares o folgo?

AROMÁTICA [concentrada]. Angus, Angus, Angus, Angus... [para a miúda] Oi, ti viches a miña memoria, meniña? E como te chamas?

ANGUS. Son Angus, a túa neta.

AROMÁTICA. Es moi curriña ti, recórdasme a alguén, mais non sei quen.

Aromática afástase do sofá e fica ao cabo, a ollar para o chan, mentres camiña en círculos. Entre murmurios vai repetindo o nome de Angus.

Angus retoma a súa lectura sentada no sofá.

Nese intre entra no palco a nube de fume que envurulla a avoa Sixtina. Camiña devagar, cantarexa algo e achégase ao sofá.

SIXTINA [en ton alegre]. Ola, Angus, como che vai?

Angus novamente pousa o libro no sofá, aberto boca abaixo.

ANGUS. Aquí tranquila, a ler este libro, que presta moito [acena para o libro]. E ti que tal?

SIXTINA. Moi ben, Angus, netiña. 

ANGUS [adoptando un ton serio]. Avoa, non vas parar de fumar algún día?

SIXTINA. Mesmo agora non estou a fumar, Angus.

ANGUS. E todo ese fume que te envurulla?

SIXTA. Son xa tantos anos de fumar que debeu tomarme cariño, Angus...

Entra silandeiro o avó Tríptico, na punta das dedas. Achégase á avoa Sixtina e escóndese tamén na nube, mais non o fai moito ben, porque se lle ve unha boa parte do seu corpo.

A avoa Sixtina nótao, reméxese e quéixase.

SIXTINA. Que fas aí? Lisca!

TRÍPTICO. Cala a boca, que me van descubrir.

ANGUS. Quen, avó?

TRÍPTICO: Os meus inimigos, Angus. Xa sabes que son un espía moi cotizado. Sei millóns de segredos e por iso queren liquidarme, Angus.

SIXTINA. Angus, di ao teu avó que procure outro lugar onde se esconder.

TRÍPTICO. Angus, di á túa avoa que non me quero pór en perigo.

SIXTINA. Angus!

TRÍPTICO. Angus!

TRIFULCO. Angus!

AROMÁTICA. Angus!

OS CATRO AVÓS [asemade]. Angus!!!

De supetón, soa un breve estoupido. A seguir, os catro avós continúan a chamar pola neta, mais xa non pronuncian o seu nome, mal lles sae un son, algo parecido con “iihh”. Fican un anaco así, a chamar pola neta, mais sen pronunciaren o seu nome, só producen o chío.

Angus para de lles prestar atención e volve ás súas lecturas.

Un carteiro entra por un lateral. Fai soar unha campaíña invisíbel nunha porta tamén invisíbel.

Soa a campaíña da porta. Sorprende a todos. Angus érguese do sofá e vai abrir. Nun lateral do palco hai un carteiro, Leva un paquete nas mans. 

Angus fai o xesto de abrir a porta invisíbel.

ANGUS. Bo día.

CARTEIRO. Bo dia. Trago este paquete para... [tenta ler no nome] para Iiihhh!

ANGUS. Desculpe, eu chámome Iiiihhhhh.

CARTEIRO. Eu quero dicir Iiiiihhhh

OS CATRO AVÓS [asemade]. Ela é Iiiihhhh!

CARTEIRO [lixeiramente amoscado] E logo, quere o paquete ou non?

Angus alonga a man para o recoller. 

CARTEIRO. Que teña un bo día e faga algo co seu nome, que non se pode pronunciar.

O carteiro vírase e marcha, saíndo do palco. 

Angus volve ao sofá co paquete nas mans, mais non o abre. Fica a pensar.

SIXTINA. Que tes, Iiiihhh?

ANGUS [ollando para os catro avós]. Non o vedes? Xa ninguén me pode chamar polo meu nome. É como se..., como se..., como se...

AROMÁTICA [interrompendo] Como se che tivesen gastado o nome.

ANGUS. Exacto! É mesmo iso. Usádelo tanto que, ao cabo, o meu nome gastou.

TRIFULCO. Eu, se queres, invéntoche un nome, que para iso son inventor, e dos boísimos.

ANGUS. Graciñas, avó, mais non paga a pena. Teño que escoller un nome de meu.

SIXTINA. E como farás para que, deica un tempo, non cho gastemos outra vez?

Angus pon cara de pensar. Hai silencio durante uns segundos. Ao cabo, anuncia cun gran sorriso.

ANGUS. Xa sei, Quero un nome que me describa. Desde hoxe, teredes que me chamar co meu nome completo, que é este: Mociña-que-gusta-de-ler-sentada-no sofá-e-é-moi-curriña-porque-se-ocupa-de-toda-a-xente-que-a-rodea. 

TRIFULCO. Temos que chamarte así?

ANGUS. Así mesmo. Outramente non vos atenderei. E logo, como me chamo?

TRIFULCO.Mociña-que-senta-nunha-cadeira-para-ler-receitas-de-cociña-mentres-conta-chistes-aos-seus-avós.

SIXTINA. Non, non é así. Évos Meniña-que-senta-nas-nubes-e-conta-as-cores-do-arco-da-vella.

TRÍPTICO. Errades ambos. Chámase Rapariga-que-tece-soños-mentres-inventa-sabores-de-xeado.

AROMÁTICA. Algún de vós viu a miña memoria por algures?

ANGUS. Non tendes remedio. Mais chámadame cada un como dixestes, así terei moitos nomes e será máis complicado gastárdesmos.

Angus senta e volve á súa lectura. Os avós van saíndo do palco por cadanseulado.

Vai para o escuro.

Pano

© Frantz Ferentz, 2021

COUSAS DE DINOSAUROS

 

PERSONAXES

Aligator: é un rapaz. Pronúnciese claramente como está escrito, e non <aliguéitor>

Reparador: é o pai de Aligator

Xenérica: é a nai de Aligator.

ACTO ÚNICO

CADRO 1

A sala de xantar dunha casa calquera. No centro do palco, próximo do público, hai unha mesa grande, onde a xente almorza e xanta.

A Xenérica está tranquilamente a tomar unha sopa nunha cunca, coa ollada perdida. A metade das veces que mete o coller na sopa, sácaa baleira ou cáelle case todo de novo na cunca.

De repente entra o Reparador por un lateral a camiñar con pasos amplos, decididos, case a saltar, até que chega ao pé da muller. Leva unha mochila nas costas.

REPARADOR [en ton xovial]. Xa estou aquí!

XENÉRICA [indiferente, apática]. Ah, ola.

REPARADOR. Chegou o neno? [bícalle a cabeza, sen ela deixar de alzar o coller unha e outra vez].

XENÉRICA. Aínda non.

REPARADOR. Aínda ben.

XENÉRICA [sempre a meter e quitar o coller na sopa]. E logo? Xa cansaches do rapaz? 

REPARADOR. Non é iso, muller. Hoxe é o seu día de anos, non te lembrabas?

XENÉRICA. A verdade, non. Non teño eu cabeza para lembrar os aniversarios de todos os meus fillos.

REPARADOR. Fillos? Só tes un.

XENÉRICA. É verdade. [Alzando a vista para o home] Mercaches a sopa, logo?

REPARADOR [lixeiramente alporizado]. Non, raios, non. Ocupeime do agasallo do noso fillo hoxe.

XENÉRICA [frustrada]. Outro día a pasar fame, que desgraza.

REPARADOR. Non entendo por que só comes sopa.

XENÉRICA. Porque gusto dela e só teño que a quentar no microondas.

REPARADOR [a recuperar o ton xovial]. A cuestión é que xa teño o presente para o noso fillo, custoume moito atopalo.

Mentres fala, Reparador pousa a mochila no chan da mesa. Non está fechada. Xenérica non fai outro que ollar para dentro, moi curiosa, mentres Reparador continúa a falar, évos máis ben un monólogo.

REPARADOR. O noso fillo é un neno moi especial. O que el procura é algo que máis ninguén teña. E eu, como seu pai, estou aquí para lle fornecer aquilo que el desexa [emociónase e até parece que lle vai caer unha bágoa]. Como che digo, case calquera agasallo pode ser conseguido con imaxinación.

Xenérica para de mirar na mochila. Fita para o seu home.

XENÉRICA. Que parvadas dis? Se o neno che pedir como agasallo de aniversario facer de gladiador, como o farías?

REPARADOR [largando unha breve gargallada]. Moi fácil, simplemente o levaría a ver un filme de gladiadores, ou até lle compraría uns lentes de visión virtual cun xogo de gladiadores. Con imaxinación é todo posíbel.

XENÉRICA. Que parvadas dis, meu. 

Xenérica volve interesarse polo contido da mochila, até mete a man e atopa dous ovos, que recolle e quita da mochila. Póusaos na mesa.

XENÉRICA. Estes dous oviños, cocidos, poden servirme para a cea.

REPARADOR [sobresaltado]. Para aí! Non toques eses dous ovos!

XENÉRICA. Egoísta, quérelos ambos para ti, que nin fuches facer as mercas.

REPARADOR. Nooooon! Ese é o agasallo para o Aligator!

XENÉRICA. Un par de ovos? Talvez cocidos? Viva a imaxinación!

REPARADOR. Non entendes nada.

Reparador mete a man na mochila e quita unha caixa de cartón e mais unha pequena lámpada con baterías que coloca na parede da caixa. Alí deposita con moito coidado os dous ovos e prepara unha incubadora.

REPARADOR. Viches?

XENÉRICA. O que é que teño que ver?

REPARADOR. A incubadora.

XENÉRICA. Esa caixa é unha incubadora?

REPARADOR. De ovos de dinosauro.

XENÉRICA. Eu sempre pensara que os ovos de dinosauro serían meirandes. Estes ben parecen de galiña.

REPARADOR. É que son de galiña.

XENÉRICA. Mais non acabas de me dicir que eran de dinosauro?

REPARADOR. Certo, son de galiña e de dinosauro asemade.

XENÉRICA. Toleaches?

CADRO 2

Chega Aligator que interrompe a conversa entre os seus pais. Entra polo lateral. Leva unha mochila ás costas. Achégase da mesa onde están os pais.

ALIGATOR. Ola, familia!

REPARADOR. Ola, fillo. Feliz día de anos!

Dálle un bico na bochecha. Despois, volve sentar.

XENÉRICA. Feliz aniversario, Aligator.

Xenérica érguese e dálle tamén un bico, despois senta de novo para continuar a sorber na súa sopa. 

De repente, Aligator repara na caixa enriba da mesa con dous ovos.

ALIGATOR [apuntando para a caixa]. E isto que é?

REPARADOR. O teu presente de aniversario.

ALIGATOR. A serio? Unha caixa con dous ovos? É para eu aprender a cociñalos?

REPARADOR. Non, fillo, isto son ovos de dinosauro.

ALIGATOR [sorprendidísimo]. Lembrácheste do que vos pedira para este aniversario!

REPARADOR. Claro, filliño.

XENÉRICA. Dille a verdade, dille que son ovos de galiña.

ALIGATOR [deludido]. Que son de galiña? Non son de dinosauro?

Nese momento, Reparador recolle a súa mochila e comeza a quitar libros que deixa enriba da mesa. Hai ademais un cartaz, que é este:

REPARADOR. Olla, todos estes libros falan da evolución. Neles demostran que os dinosauros evoluíron nas galiñas. Este afiche mostra iso.

O Aligator enxerga o cartaz con interese.

REPARADOR. Como es un amante da bioloxía, creo que poderás reverter a evolución destes dous ovos até os converteres en ovos de dinosauro, porque nos seus xenes están aqueles bichos espaventosos.

ALIGATOR [fascinado, con cara de parvo]. Tes razón, podo choerme no meu cuarto a investigar e esperar que os ovos eclosionen, para os someter a un proceso de retorno evolutivo. Coido que poderei alcanzar un estado previo en cuestión de meses, uns dinosauros pequerrechos do tamaño dunha galiña... [ri] Soa ben iso. Ademais, así podo usar o voso presente de hai un par de anos, o traxe de cientista tolo, mais sen eu tolear [agora ri maleficamente, coma un cientista louco]

Reparador aplaude entusiasta.

REPARADOR. Este é o meu fillo [abrázao].

XENÉRICA [parando de sorber na sopa]. Imaxino que mercarías os ovos xa fecundados. En que negocio de animais de compañía os mercaches? Ou foi nunha granxa?

REPARADOR. De que falas? Compreinos no supermercado, que che me saen moito máis baratos.

XENÉRICA [erguéndose e recollendo os ovos]. Olla que es parvo ti. O mellor que se pode facer con estes ovos é fritilos. 

ALIGATOR. Eu quero un ovo estrelado.

REPARADOR. Daquela, eu quérocho cocido.

XENÉRICA. Non, o outro ovo é para min. Ti vai ao supermercado e merca outro ovo para ti. E de paso, merca unhas candeas para que o fillo as sopre. É incríbel que teña que facelo sobre uns ovos en vez de sobre unha torta... Eu vou preparar os ovos.

REPARADOR. Eu vou comprar polo menos media ducia deles...

ALIGATOR. Eu vou... eu vou... ao meu cuarto fabricarme eu propio o meu agasallo de aniversario.

Cada un dos personaxes sae do palco por puntos diferentes.

Vai para o escuro.

Pano

© Frantz Ferentz, 2021