sábado, junho 11, 2016

O HOMEM QUE FICOU SEM AMIGOS... OU QUASE


Durante dez anos, o Farhán dedicouse a chamar para toda a lista dos seus amigos. Durante dez anos, fixo telefonemas e mantivo a amizade por teléfono con todos aqueles que non podía combinar para ir tomar algo de vez en cando.

Até que un día parou a pensar e díxose: «Teño a xente moi mal avezada. Sempre ligo eu para eles e eles nunca ligan para min».
E desde ese momento, parou de facer todas aquelas chamadas que facía a miúdo, só chamaba unha vez por semana á pizzaría e era, precisamente, para ordenar unha pizza.
Cabo dunha semana, comezou el a recibir telefonemas dos amigos.
E o máis curioso de todo era que a grande maioría deles estaban anoxados porque o Farhán non os chamaba máis.
Consideraban que era un mal amigo e tiña pouco sentido da amizade.
Outros quebraron a amizade porque pensaron que para que ter relacións con alguén que dun día para outro para de chamar.
En fin, o único amigo verdadeiro que quedou ao Farhán foi o pizzeiro.
                                                                                                © Frantz Ferentz, 2016


quinta-feira, junho 09, 2016

O ROBOT DE DESTRUCIÓN MASIVA [+8 anos]

 

— Mamá, dásme vinte euros? —preguntou a Abilia á súa nai debruzando pola porta do salón, mentres a nai batía nas teclas do telemóbil enganándose con elas unha en cada dúas veces.

A mai interrompeuse, ergueu os ollos e dixo:

— E logo? Xa gastaches toda a paga que che din para este mes?

— Gastei. Non podes adiantarme vinte euros do mes vindeiro? Fáltame un compoñente para rematar un raio láser do meu robot de destrución masiva.

— Olla, filla, lamento moito, mais non che teño troco. Só teño unha nota de cincuenta euros e esa non cha podo dar, porque outramente non fago hoxe as mercas. 

A Abilia deu un puntapé á parede e marchou toda anoxada. 

A mai suspirou aliviada e continuou a bater nas teclas. Escribiu con moito esforzo: «Parei por agora a nena. Gañei un mes máis de vida para o planeta». Mais como faría para a súa filla demorar aínda máis na construción dese robot de destrución masiva? Como? E principalmente, até cando podería xustificar manterlle a paga conxelada para que non lle chegase para os compoñentes de que precisaba?

Que duro é ser mai!


— Mamá, dás-me vinte euros? —perguntou a Abília à sua mãe debruçando pola porta do salom, mentres a mãe batia nas teclas do telemóvel enganando-se com elas uma em cada duas vezes.

A mãe interrompeu-se, ergueu os olhos e dixo:

— E logo? Já gastache toda a paga que che dei para este mês?

— Gastei. Nom podes adiantar-me vinte euros do mês vindeiro? Falta-me un componente para rematar um raio láser do meu robô de destruçom massiva.

— Olha, filha, lamento muito, mas nom che tenho troco. Só tenho uma nota de cinqüenta euros e essa nom cha podo dar, porque outramente nom fago hoje as mercas. 

A Abília deu um pontapé à parede e marchou toda anojada. 

A mãe suspirou aliviada e continuou a bater nas teclas. Escreveu com muito esforço: «Parei por agora a nena. Ganhei um mês mais de vida para o planeta». Mas como faria para a sua filha demorar ainda mais na construçom desse robô de destruçom massiva? Como? E principalmente, até quando podería justificar manter-lhe a paga congelada para que non lhe chegasse para os componentes de que precisava?

Que duro é ser mãe!


© Frantz Ferentz, 2016

terça-feira, junho 07, 2016

O MISTERIO DAS BÓLAS DE PO QUE CORRÍAN POLO CORREDOR [+10 anos]

   «Ding dong»
   A campaíña da porta soara cun ton mesmo alegre. O Olivio foi abrir. Levaba o mandil posto, un pano na cabeza e na man dereita sostiña unha vasoira, que non era precisamente máxica, ao contrario, estaba chea de bólas de po.
   Do outro lado da porta, unha señora con lentes de sol, vestida toda de preto, con traxe mais con saia e medias todas pretas, en zapatos de taco tamén pretos, saudou atentamente:
   – Bo día, don Olivio García?
   – Son eu –respondeu o home.
   – Podo ver a súa vasoira?
   Aquela pregunta era a pregunta máis estraña que tiñan feito ao Olivio en toda a súa vida. Nin sequera a superaba unha outra pregunta que lle fixeran décadas atrás, cando, na escola, o mestre lle preguntou:
   – Vives ou sobrevives?
   Era unha pregunta que nin mesmo hoxe o Olivio era quen de entender, porque sendo tan preguizoso naquela altura, en días de hoxe xa non era así e pasaba o día a traballar. Mais cando chegaba á casa, quería tela toda limpiña. Até que comezaron a xurdir aquelas bólas de po tan odiosas. Si, parecían acudir de todo o predio e acumulábanse na súa casa. Estaba desesperado. Limpaba nelas sen descanso, enchía a vasoira de bólas de po, mais non había xeito de manter a vivenda limpa, pois que, así que se viraba despois de limpar ben nelas, xa había algunha nova a debruzar por algún recanto remoto do corredor e campaba á vontade.
   Mais retornando para a pregunta, o Olivio ficou abraiado. Nin soubo o que responder. Porén, non lle fixo falta, porque xa a señora quitou as lentes de sol e analizou con atención  –e coa axuda dunha lupa que quitara de non se sabe onde– as sedas da vasoira, mentres murmuraba:
   – Interesante... interesante... interesante...
   – Ah, señora –foi protestar o Olivio–, podería explicarme de que vai isto?
   Mais ela non lle prestaba atención ningunha, limitábase a proseguir coa súa análise das sedas da vasoira, que as encontraba apaixonantes, como se se tratase dunha cepa de virus.
   – Requísolle a vasoira –dixo de repente a señora.
   – Queeeee?
   – Requisada no nome da ATRAPA.
   – Da que?
   – Da Axencia Tecnolóxica Re-secreta de Anti-pragas Públicas Anónimas...
   – E iso que é?
   – É unha axencia secreta do goberno, que hai llo explicar todo, xa está ben, ho. Ademais, se é secreta, é secreta.
   O Olivio ficou de boca aberta mentres a señora lle arrebataba das mans a vasoira e marchaba.
Non ía opor resistencia, non. E non pola impresión que lle causara a señora, máis ben porque detrás dela apareceron dous gorilas tamén de preto, con lentes de sol e cara de poucos amigos que non ían permitir que el, o Olivio, se resistise. Con todo, o Olivio, aínda que non entendía nada do que acontecera na súa habitación, decidiu que non ía deixar as bólas de po campar á vontade polo corredor.
Por iso, comprou outra vasoira.
   E continuou a limpar no chan con todas as enerxías, non dando tregua ás teimudas bólas que loitaban por se espallar por toda a casa. Que desgraza tiña o coitado con iso. Con todo, parecía que a súa vida volvera á normalidade. Mais só aparentemente, porque uns ollos escrutadores non perdían detalle do que acontecía no apartamento do Olivio. Eran uns ollos en forma de micro cámara que alguén instalara, aproveitando unha saída do Olivio para comprar leite, ovos, café e bananas, por varios recantos do lar. Así todos os movementos do home eran controlados.
   O coitado Olivio facía a súa vida como se tal cousa, alleo ao que se cocía ás súas costas, ou máis ben por riba do seu cocote. Porén, as bólas de po pareceron aínda máis excitadas do habitual, corrían por toda a casa, até conseguían fuxir da vasoira e do recolledor do Olivio, tanto que o home chegou a se espantar. Parecía mesmo que tiñan vida propia. E claro, tal detalle non pasou desapercibido para as cámaras, porque mal decorreran vinte minutos desde o momento en que saltou a alarma, xa había na porta da casa tres tipos en preto grandes como predios e mais un pequerrecho vestido en branco, con cara de lunático, barbiña de chibo e lentes que ampliaban os ollos até pareceren dúas lúas no rostro. Ese último era, sen dúbida, un cientista da ATRAPA. Como non pertencían a unha desas axencias violentas, os catro membros da ATRAPA chamaron á campaíña, pois non ían botar a porta abaixo, como fan os espións nos filmes. 
   O Olivio foi abrir novamente coa vasoira na man, co mandil posto e un pano na cabeza.
   – Non me digan que son da ATRAPA –dixo el a modo de cumprimento.
   – Somos –respondeu o cientista–. Permítame presentarme. Chámome Rudolf Ticketing, doutor Ticketing, responsábel polo seguimento das operacións de control de pragas de monstros domésticos. 
   Ao Olivio teríalle dado un ataque de riso se non fose por aqueles tres tipos sinistros que acompañaban o doutor Ticketing.
   – Eu non lle teño monstros domésticos –dixo o Olivio.
   – Ah non? Quere unha proba de que si os ten?
   O Olivio nin tivo vagar de dicir unha palabra, pois xa o cientista da barba de chibo quitou unha especie de rede de cazar bolboretas de non se sabe onde e lanzouna sobre unha manada de bólas de po que se achegaran incautamente da porta da rúa. Porén, aquela rede tiña uns buracos moi finos, como se fose unha peneira para grans en miniatura.
   – E agora observe –dixo o doutor Ticketing.
   Nese instante, as bolas de po comezaron unha fuxida empurrando a rede para o máis profundo do lar do Olivio, como se estivesen conscientes do perigo que lles viña enriba.
   – Viu?
   – É que as bólas de po son seres intelixentes?
   – Non, elas son como animais, non sabe? Son dirixidas por uns seres invisíbeis dentro da categoría dos monstros domésticos, como o monstro das medias, para que me entenda –explicou o doutor.
   E aí, xa sen mediar palabra, os tres gorilas lanzáronse sobre a rede das bolboretas e capturaron as bólas de po no medio do corredor. Armaron un estrondo enorme, mais notábase que, xa que non botaran a porta abaixo, algo ruidoso tiñan de facer, porque outramente debían ter a impresión de non gañaren o seu ordenado como é debido, isto é, montando escándalo.
   – E que van facer coas bólas? –preguntou o Olivio.
   – O de sempre: probas, probas e máis probas até conseguirmos demostrar a existencia dos domeadores das bólas de po. E penso que desta vez si imos logralo.
   Por un instante, pola cabeza do Olivio pasaron toda casta de torturas a que someterían aquelas inocentes criaturas, con aparellos impensábeis, feixes de luces abrasadoras, ultrasóns inaturábeis... O único que tiñan feito era correren polo corredor coas bólas e máis nada, non eran perigosos, incomodaban, si, mais non merecían caer nas poutas dunha organización secreta do goberno que ía acabar con eles e, se cadra, metelos en gaiolas ou caixas de vidro para expolos aos curiosos, facéndoos visíbeis... Non, o Olivio tiña o seu corazonciño e non ía permitir aquilo. Ademais, aqueles domeadores das bólas de po vivían no seu lar, por tanto eran os seus animais de compañía! Non señor! Por iso, o Olivio aproveitou que os tres gorilas estaban no limiar a observaren a rede como parvos, mentres o doutor Ticketing frotaba as mans de satisfacción.
   Aí o Olivio foi rápido. Primeiro, arrebatou das mans a rede aos gorilas. Segundo deu un couce á porta e deixou os gorilas fóra, no corredor. Terceiro, colleu o doutor Ticketing pola traseira do pescozo da súa bata e pendurouno dun colgadoiro na entrada, onde acostumaba deixar o saio; alí o guicho comezou a patexar e berrar. Coa situación controlada –polo menos momentaneamente–, o Olivio ceibou as bólas de po no terrazo, as cales axiña se esconderon por onde puideron, e guindou a rede para a rúa.
   Entre tanto, xa si os gorilas tiveron unha reacción propia deles, bateron na porta e estaban para botala abaixo, polo que o Olivio optou por abrila, antes de quedar sen ela. Aqueles tres tipos non falaban moito, notábase que eran axentes de acción. Primeiro entraron coma un furacán na casa. Segundo despenduraron o doutor. Terceiro correron para o terrazo, como se tivesen visto todo o que acontecía no apartamento mentres eles estaban fóra. E aí foi onde o Olivio comezou a sospeitar que talvez o vixiaban dalgunha maneira.
   Cabo duns segundos un dos gorilas dixo ao doutor:
   – Efectivamente, lanzou a rede para a rúa.
   – Imos de présa. Talvez aínda consigamos recuperar algunha das bólas de po co seu monstro domeador...
   Tres segundo máis tarde, a paz retornou ao lar do Olivio.  Non demorou moito o Olivio até que descubriu as varias micro cámaras que lle foran instaladas na súa habitación. En vez de quitalas, decidiu que era mellor pór diante de cada unha delas unha foto en que se vían imaxes do apartamento, de xeito que non era posíbel ver o movemento interior. Imaxinade a vergoña que podería sufrir o coitado do Olivio se un día lle dese en pasar por diante dunha micro cámara en calzóns... Ademais, se súa nai o tivese sabido, certamente lle tería dito:
   – Espero que, polo menos, leves os calzóns limpos, meu! O que van pensar os espías de ti, eh?
   Mais grazas a esa estrataxema, aqueles que vixiaban os seus movementos, pasaron a pensar que a vida do Olivio era aborrecida demais e que nunca se pasaba nada na casa del, que nin se lle vía moverse pola habitación... Talvez até se tornara invisíbel, como os monstros das bólas de po.
   Porén, as cousas eran ben diferentes. Os domeadores de bólas de po do seu apartamento comprenderon que o Olivio era un tipo de fiúza, alguén en quen si podían confiar. Aínda que non se mostrasen aos humanos, pois sempre permanecían invisíbeis para as persoas, quixeron manifestar dalgunha maneira o seu agradecemento. E fixeron unha manifestación de bólas de po polo corredor da casa, como se botasen corridas. O Olivio entendeu que aquelas criaturas vivían da doma das bólas de po e, por riba, tivo unha idea. Alí mesmo no seu apartamento construíu un pequeno circuíto, na realidade  era algo parello aos antigos circos romanos onde se facían corridas de cuadrigas. Era moi xeitosiño para estas cousas, xa tempo atrás construíra unha maqueta da Torre Eiffel á escala, e non con escarvadentes, mais con faragulla de pan, que despois pintou de cincento. Ficou ben curriño. Por iso, decidiu erguer un circo romano tamén á base de faragulla de pan, que despois endureceu. Era espectacular. Tiña gradas, palcos e até bandeiriñas que, para se mexeren, contaban cun ventilador por detrás. Ademais, o Olivio construíu coas súas mans carros de carreiras cunha fita que se axustaba ás bólas de po.
   Embora non se visen os monstros domeadores, estes ben podían subir neles e botar carreiras. Porén, como o Olivio gustaba de ver xente, tamén fixo uns guiadores dos carros, tamén de faragulla endurecida e, loxicamente, vestidos de romanos, mais colocados nun lado do carriño para os monstros das bólas de po poderen guiar perfectamente as súas cuadrigas. Foi todo un suceso. Tres veces por semana, había corridas de cuadrigas de bólas de po no corredor da casa do Olivio, xusto por baixo de dúas micro cámaras da ATRAPA, mais alí non tiña xeito de ficar a saber o que acontecía. O Olivio decidiu gravar as corridas en vídeo e despois subilo ás redes sociais.
Hoxe en día, conta con máis de dous millóns de seguidores de todo o mundo, porque as súas carreiras de cuadrigas son espectaculares.
   Só os da ATRAPA están amoscados, mais como non o ven, non poden facer nada. Xa se sabe: ollos que non ven, corazón que non sente.

domingo, junho 05, 2016

VIAXE AO PAÍS DOS HOBITIÑOS [+12 anos]

   Naquela mañá, de repente, a Cesca ergueuse cunha sorpresa. O seu pé esquerdo era moito maior do que o seu pé dereito. Ela estaba ben certiña que aquilo non fora así na noite anterior, que, cando fora deitarse, ambos os pés eran igualiños.
   Porén, agora un era meirande do outro. Axiña chamou para a nai:
   – Mamá, ven ver a desgraza que me aconteceu.
   A nai acudiu rapidamente. Non precisou de explicacións, axiña viu o que se pasaba.
   – Coido que che debo unha explicación –dixo o nai–. Mais antes confírmame unha cousa: non caíches polas escadas, certo?
   – Non.
   – Daquela has saber que o que che acontece é xenético.
   – De que estás a falar? –quixo saber a Cesca, para quen todo aquilo soaba a misterio insondábel.
   A nai suspirou. Sabía que chegara o momento de contar a verdade á filla.
   – Lembras que sempre che dixen que o teu pai morreu nun accidente no espazo exterior na colisión de dous transbordadores, porque o piloto da outra aeronave excedera a taxa de alcohol permitida?
   – Lembro.
   – Pois non é certo. Teu pai non era piloto de transbordadores espaciais, teu pai era e é un hobbit, mais por aquí chamámoslles hobitiños.
   – De que estás a falar?
   – Verás, acontece que nesta casa hai un portal espazo-temporal que permite viaxar a outras dimensións. Cando adolescente, eu atraveseino unha vez. Fun parar á aldea dos Bolsóns. Alí me apaixonei por un pequeno hobitiño, chamado Hugo. Como eu son pequeniña, el case nin notaba a miña estatura superior... Bo, non che vou entrar en detalles. A cousa é que nove meses despois daquilo naciches ti...
   – Que historia tan tenra –dixo a Cesca, quen por un momento se deixou levar polo romantismo, en vez de pola súa situación tráxica con aquel pé inzado.
   – É evidente que a xenética do teu pai está a se manifestar. Por iso tes ese cacho de pé.
   – Si, mais o outro continúa a ser normal.
   – É certo.
   A Cesca continuou a pensar un momento.
   – Mamá, ese portal continúa aberto?
   – Só abre nas lúas cheas.
   – Hoxe haberá lúa chea! E onde está?
   – No cortizo vello do umeiro fórmase unha espiral. Tes que saltar por alí. Fica aberto apenas un minuto. Despois non se pode retornar até a próxima lúa chea. Mais ten coidado como o fas, porque eu unha vez, querendo voltar, aparecín no Uzbequistán e miña nai castigoume sen sobremesa vinte e cinco anos, por iso eu aínda non tomo sobremesa, porque me dura o castigo dela.
   – Tereino presente.
   A Cesca preparou unha mochila con varias cousas e foi para o vello umeiro. Quería coñecer o seu pai e resolver o seu problema do pé, mais camiñar cun pé que parece un zapato de mergullador évos ben complicado. Con todo, conseguiu chegar xusto cando o portal abría no toro da árbore.
   Así, case un mes despois, durante a seguinte lúa chea, a Cesca voltaba onda ela. Petou na porta da casa. A nai foille abrir.
   – Filla, estás ben?
   Mais a Cesca, en vez de responder, acenou para o pé dereito. Víase que era tan grande coma o esquerdo.
   – Agora xa teño os dous pés de hobitiño, mamá!
   A mamá pensou que non era moita desgraza. Era peor ter cara ou poutas de orco. Os pés até se podían disimular.
   Cando estivo dentro da casa, a rapariga contou:
   – Non coñecín o meu pai, o Hugo. Marchara loitar contra as hordas de orcos do sul. Porén, si coñecín o meu avó, o Bolbo, un tipo engrazado que fuma en cachimbo polo nariz porque di que, se o fixer pola boca, lle deixaría un alento horríbel.
   »El contoume todo sobre os hobitiños. Acolleume na súa casa, como a súa neta que son. E deume de comer comida de hobitiños, por iso agora teño o pé dereito así. Porén, resolvín que quería voltar e aquí estou.
   A nai deulle unha aperta. Aceptaba súa filla como era, mesmo con aqueles pés como caldeiros de grandes.
   – O que vou facer con estes pés? –preguntou a Cesca.
   O peor dos pés de hobitiño son as sedas que os cobren por riba. E aí quixeron, entre a nai e a filla, depilalos. Probaron con coitelas, con cremas, con máquinas de barbear e até coa máquina de podar do veciño, mais non houbo maneira. A única solución era un incendio controlado, para o cal pediron axuda a un veciño do que todos sospeitaban que era un pirómano.
   O tipo non daba creto a que lle pagasen por provocar un lume, embora fose tan pequeniño. Porén, grazas a iso conseguiron depilar os pés da Cesca.
   – E agora que será da miña vida con estes pés, mamá?
   A pregunta ficou no ar, sen resposta.Imaxinade unha rapariga con pés como os zapatos dun mergullador. Até para camiñar tiña de facer uns esforzos sobrehumanos. Que futuro lle agardaba?
   Mais como isto é un conto e esta estoria ten de acabar ben, heivos dicir que a fin é moi boa. A Cesca foi fichada por unha equipa de hóquei sobre xeo coma gar-darredes. Con eses pés que ten, non entra a pastilla nin que a disparen cun morteiro. Aínda que non entenda nin papa de hóquei, ela o único que fai é sentar na portaría coma gardarredes e ocupar todo o espazo cos seus pés.
   A súa equipa vai ser a única á que non lle marcaron un gol en toda a liga. Agora só falta que o resto da equipa aprendan a marcar goles eles. En fin, non hai nada perfecto nesta vida.

© Texto: Frantz Ferentz, 2016
© Debuxo: Valadouro