segunda-feira, novembro 01, 2010

Isto é halouín, isto é halouín [+10 anos].- XFC

    A nova mestra veu toda contenta co proxecto estrela:
    - Neste ano imos celebrar o halouín.
    - O que? -preguntaron os estudantes a coro.
    - O halouín -repetiu ela.
    - E que é iso? -preguntou Melquiades.
    - É unha cousa moderna. Trátase de facer unha festa de terror -seguiu a explicar a mestra-. Évos unha festa que celebran ano tras ano nos Estados Unidos. E vós tendes de ser modernos tamén, con que este ano imos celebralo aquí tamén. O que vos parece?
    A mestra esperaba unha resposta entusiasta dos seus estudantes, mais estes ficaron a mirala coa boca aberta, como se esperasen que pasase por alí unha mosca bombardeira, cousa pouco probábel pola altura do ano en que estaban.
    Mais a mestra non se desanimou. Decidiu torrar do proxecto e comezou a organizar a festa para os seus estudantes, que obedecían cegamente as instrucións, embora non entendesen ben de que ía todo aquilo.
    Cada un deles foi nomeado responsábel por un obxecto ou unha función do halouín.
    Ao Vicenzo encargáronlle que trouxese as cabazas para a decoración.
    Mais o Vicenzo non tiña cabazas, na casa o único que atopou foi cogombros, que para el eran relativamente parecidos. Trouxo uns cantos.
    - E logo? -exclamou a mestra case anoxada-, como queres que fagamos máscaras cos cogombros? Precisamente as cabazas son para facermos cabezas; fúranse por dentro, fánselles uns ollos e unha boca en forma de serra e despois métense candeas dentro para que iluminen e poñan medo… -explicou a boa mestra.
    Coitada. Porén, o Vicenzo comezou a traballar cunha navalla e fabricou unha cabeza de elefante co cogrombro. Medo non puña, mais tiña moita arte. Ademais, despois serviría para facer unhas boas papas de cogombro.
    A mestra explicou despois aos estudantes que debían maquillarse e vestirse con farrapos. Para iso mostroulles algunhas fotografías.
    Os rapaces pareceron comprender.
    - Señorita -dixo o Melquiades-, eu voulle vir que vai tremer de medo…
    - Aínda ben, aínda ben -exclamou a mestra pensando que, por fin, aqueles seus estudantes comezaban a entender de que ía aquilo do halouín, que, de vez, ían ser civilizados, ían celebrar como o resto de rapaces occidentais, que poñen todo o seu interese naquela festa fantástica.
    O Melquiades, no día do halouín, apareceu na sala de aula. Na realidade tratábase dunha figura altísima, cun aspecto que lembraba terribelmente ao Frankenstein, mais non era verde, era alaranxado. Daquel vulto saíu a voz do Melquiades a saudar a mestra:
    - Gusta do monstro?
    - Impresionante.
    - Alédome - e entón, o rapaz saiu de detrás do monstro e chantouse no medio da sala de aulas. Non ía disfrazado.
    Mais o peor non foi iso. O peor é que o monstro parecía ter vida propia. Por riba medía dous metros e medio. Daba pasos torpemente.
    - Melquiades! -berrou a mestra aterrada-. O que é iso?
    - Chámase Gulusemia, porque é moi doce, ou polo menos iso di o meu avó -explicou Melquiades-. Mire o que sabe facer: Gulusemia, mostra o cerebro.
    E entón, o xigante moveu unha das súas mans, quitou unha especie de caravilla dun lateral do rostro e este abriu como se fose unha portiña. Alí víanse os ollos como dúas bólas redondas e un cerebro en funcionamento do que, ás veces, saían faíscas.
    A mestra non o aturou. Largou un grito de horror que resoou en toda a escola. Despois esvaeceu.
    Cando a mestra recuperou o sentido, dúas horas despois, lembrou o que acontecera, mais non quixo falar do asunto, preferiu finxir que nada acontecera. Con todo, tomou unha semana de ferias e foi alentar os ares polucionados da cidade, que lle sentarían ben, sen dúbida. Nin remotamente volveu a propor celebrar ningunha outra festa de halouín, máis nunca.
    Un ano despois, cando chegou de novo o halouín, a mestra propuxo iren recoller cugumelos ao campo. E entón Melquiades pensou que, talvez, sería boa idea levaren Gulusemia porque era moi forte e podería cargar cun saco cheo de cugumelos. Con certeza -pensou el- á señorita prestaríalle a idea.


© Xavier Frias Conde
All rights reserved worldwide