1. CRIS E O SEU GATO
GOZAN COMA UN RATO
Un día Cris ergueuse toda a bocexar
e de repente viu o seu gato só a falar
"Minino”, dixo, “de verdade sabes falar?"
mais el disimulou e a patiña deu por chupar.
"No me enganes", rifoulle Cris alucinada,
"sentinte largar toda unha parolada".
Cris sabía que os seus ouvidos nunca mentían
e que o gato ben sentira falar nese día.
Mais o gato súas habilidades non mostraba
visto que en ningún humano confiaba.
A coitada Cris o gato espiou unha e outra vez,
se por acaso falaba, aínda que fose do revés.
E nada, o gato non larga máis paroladas
polo menos diante de xentes tan asombradas
Só de cando en vez el só ante o espello
dise “ola, gato, todo ben co teu pelello?”
Cris perdeu toda a esperanza de ouvir o gato falar
e dedicou todas as sus horas a traballar sen parar.
E foron tantas e tantas as horas de traballo
que a saúde lle ficou peor ca un estropallo.
Cris era tradutora e traducía libros, documentos,
películas e discursos que parecían excrementos.
Por iso, a pobriña dela gravemente enfermou
E na cama, sen poder traducir, unha semana ficou.
“Hei de traballar, hei de traballar”, tenaz se repetía
mais da que se alzaba, para o chan escorría.
O gato Minino sentiu a súa dona queixarse,
era unha desgraza non poder nin alzarse.
Cabo dunha semana, Cris volveu traducir
pois diñeiro era xa urxente producir.
Non quería imaxinar canto traballo acumulado
tería na súa computadora todo inesperado.
“¡Horror de horrores, demorarei media vida”,
díxose Cris, “actualizar esta carga desmedida!”
A coitada tradutora, toda infeliz e con olleiras
sentou ante a computadora a se sentir unha peneira.
Cal foi a sorpresa cando atopou xa todo traducido
o traballo de toda a semana e estaba ben lucido.
“Haiche trasgos nesta casa”, díxose Cris abraiada,
“que me fan o traballo mentres eu estou deitada”.
Daquela o gato Minino responde con voz de tenor:
“Nada diso, a tradución fixen eu, que son un primor”.
“Con estas poutas que houben recortar”,
dixo o gato, “batín nas teclas até as descolar”.
“Xa aí tes todo feito, bríndame un xeado,
Se for posíbel, que non sexa da tenda do lado”.
Cris bica o gato e a súa boca enche de pelos,
quérelle ben, tanto canto se estiman dous camelos,
“Como é que sabes as linguas que eu traduzo”,
preguntou Cris, “se por veces nin sei o que produzo?”
Minino lambeu unha pouta con moita precisión
antes de lle responder con correcta entoación.
“Miña querida, son tantos anos ao teu lado
que teño aprendido idiomas sen ter reparado,
pois sempre dis en alto canto escribes
sen temeres que a min me ruborices.
Desde aquela, xa Cris non traballa coma louca
pois sabe que o gato traduce se ela fica rouca.
Coas linguas raramente o gato se engana
mais si co rato, que parece
Agora Cris e Minino traballan sempre xuntos,
tanto é así que entrambos gañan máis e máis puntos.
E cómpre gardar ben o segredo do gato tradutor,
ou non quererán tamén que sexa felino condutor.
2. O ANCIÁN LONXEVO
QUE PARECE DO MEDIEVO
Deron doce badaladas e chegou un de xaneiro.
Contenta estaban as xentes de estrearen un ano enteiro.
Na rúa lanzaban foguetes e soaban orquestras,
aínda que houbese pouca cordura e demasiadas festas.
Como todos os aninovos, á lúa xaquecas producían
aquelas persoas eufóricas que de xeito algún a seducían.
Todo o persoal estaba daquela tan ledo e folgazán,
que ninguén percibiu pola rúa aquel lonxevo ancián.
A súa barba toda branca arrastraba polo chan
tan longa que ás veces se confundía cun gabán.
O ancián entre as sombras en silencio apareceu
e na entrada dun banco baleiro se estremeceu.
Espantábanlle os foguetes a estoupar, a xente a gritar,
os autos a buguinar e a música os ouvidos a destripar
Ninguén na cidade veu saber da súa chegada
e menos aínda daquela improvisada morada.
Até aquela mañá, con aquela mortal friaxe
cando Antonia foi ao caixeiro antes de saír de viaxe.
Marcou os catro díxitos e sentiu que unha voz airada
e adormecida lle espetaba: “Isto é peor ca unha estacada
O caixeiro pola primeira vez falaba con ela,
tanto así que se considerou unha doncela.
A máquina díxolle: “Para que dez euros tan noviños?
Mellor invita os teus fillos ao cine a un bo filmiño”.
E saíron tres entradas para un filme de heroes e viláns
no cinema do seu barrio, que lles ficaba ben a man.
Despois chegou Vicente con cara de moito desamor
que nin mil euros agasallados lle devolverían a boa cor.
Quería o telemóbil recargar para chamar aos Valdez,
toda a súa familia, pois estaba triste e non era estupidez.
Ás presas marcou o código, o caixeiro dixo “bo día”,
mais el daquela non estaba para tanta camaradaría.
Tentou quitar trinta euros de cinco en cinco
mais o caixeiro pasoulle un boleto como de circo.
Vicente ollouno e descubriu sete números seguidos,
seica sería para algunha rifa de desexos non pedidos?
O caixeiro falou daquela con voz clara e potente:
«Ese número é do telemóbil da túa alma xemelga, Vicente.
Chámaa e coñécea. Ela ben te escoitará.
Bríndalle un café con bolachas, que feliz che axudará».
Vicente marchou do banco a dar pulos de contento,
aquel caixeiro, ademais de milagroso, era un portento.
Despois chegou Amelia a muller máis triste
que precisaba de cartos para comprar alpiste.
Seguía unha dieta de grans, follas e algo de soda,
que non estaba entre os dietistas na moda,
O caixeiro deixoulle que as teclas teclease e teclease,
ela insistía unha e outra vez, como se as acariciase.
Ao cabo, Amelia acabou rindo coma unha perdiz
polas cóxegas que sentía nos dedos toda feliz.
Había anos que non ría tanto,
mais agora o seu riso era un espanto.
Despois dos risos, Amalia estaba tan leda,
que xa non se sentiu a súa alma máis nunca aceda.
O caixeiro sabía que ela precisaba de rir con ganas
por iso o ataque de risos a mantivo feliz unha semana.
Daquela correu a voz da maxia que había no caixeiro,
que daba alegrías, cariños, beixos, mais non daba diñeiro.
Houbo xente a facer filas todo o día
só por volver para a casa con algunha alegría.
Chegou aos ouvidos do director do banco
a noticia daquel enorme atranco.
Quixo saber o que procuraba nel toda a xente,
pois só era unha maquina vella toda repelente.
Cando pechou a sucursal, tecleou a clave con fricción
e no caixeiro houbo, que cousas, unha pequena explosión.
O señor director maldixo aquel aparello
que por riba parecía ollar para el de esguello.
Pensou que no outro día aquel traste mudaría
por un caixeiro luxoso que no banco encaixaría.
Mais naquela noite o ancián lonxevo e silencioso
do banco se afastou sen ser visto por ningún curioso.
Eran horas de marchar, a misión fora cumprida.
Mas ía tanto, tanto frío na noite da súa partida.
“Sede felices”, dixo á xente aínda que ninguén o sentise,
puxo a barba por bufanda para que o pescozo lle cubrise.
Apenas a lúa sentiu a súa presenza calada
e soubo que na cidade ficaría moita voz apagada.
“Abur, amigo”, despediuno mequeira a lúa brillante.
“Abur, amiga”, respondeu o ancián en ton case cantante.
“Vas partillar con outros a túa maxia, quixo saber a eito”
“Claro”, dixo el, “ben sabes que son un xenio sen teito”.
Des que me roubaron a lámpada, moro nos caixeiros
para durante horas satisfacer os desexos máis silandeiros
“Cóidate, meu xenio”, e a lúa mandoulle un bico celeste.
“Abur, miña luz”, apañou o beixo da lúa mentres ía para o leste.
3. AS NÉBOAS EN VILAQUÍS
QUE NON CAUSARON UNS ESQUÍS
Disque Vilaquís daquela o fundaron
unha parella de ingleses que se apaixonaron.
Pasaban o día a se dicir: “Gimme a kiss”
de aí que o lugar se chamase Vilaquís.
Como ambos eran ingleses de verdade
trouxeron néboas inglesas para a cidade,
mais as néboas ficaban cabo do río
porque para aló o sol a empurraba con brío.
Como era abondo pequeno o lugar,
todos se paraban xentilmente a saudar.
— Boa tarde, señor xuíz. Todo ben con súa señoría?
— Boa tarde, dona Regalicia, aquí a queimar algunha caloría.
— Boa tarde, dona Magnolia, de paseo co seu can?
— Si, don Sintáctico, se non o paseo, deixa o barrio sen pan.
— Ola, meu amor. Imos ao serán ao cinema?
— Claro, meu rei, mais só se antes resolvo este teorema.
— Good evening, where is the station, please?
— Non, señor, nesta casa non mora ningunha Cris.
Toda a xente se coñecía
porque pola rúa sempre se vían.
Se preguntaban como era don Carapiño
todos dirían que era baixiño e calviño.
Ou se preguntaban pola farmacéutica
dirían que tiña da vila a cara máis terapéutica.
Que como era don Sulfúrico o pedreiro?
Pois era un señor con andar moi lebreiro.
E é que en Vilaquís a memoria coñecían
os rostros de todos e iso ben se agradecía.
Até aquel día tan frío, tenaz e terrorífico
cando as néboas envurullaron Vilaquís como un frigorífico.
Debeu acontecer por aquel ser un inverno frío de máis
que até o sol se amormou –atchís– como todos os demais.
o cal foi aproveitado polas néboas para do río escapar
para a cidade toda, silandeiras, sen esforzo ocupar.
E aí comezou para os de Vilaquís unha traxedia
que deixaron de se veren as caras, e non é comedia.
As néboas eran tan espesas que se podían cortar con coitelo,
mais algúns tentaron quebralas batendo nelas co martelo.
mais quen tentou atinxir as néboas no peito,
non fixo outro que abrir un buraco enorme no teito.
A señora López quixo daquela ao seu marido López
a calva acariñar, mais na verdade tocou pedra pómez.
— Moito a man me rascas, querido esposo,
—dixo ela—, polo menos así non estarás casposo.
O señor López nada entendía, pois a súa calva
ben protexía baixo un gorro toda sa e salva.
Guillermiño quixo apreixar súa mai dun xeito fermoso,
mais notou que o corpo dela parecía o dun oso.
— Mamá, estás ben? –preguntou o neno angustiado,
mais na verdade era que si, era un oso o que tiña apreixado,
o cal, como nunca recibía afecto,
ficou a vivir co interfecto.
Entrementres apareceu dona Inés
que tocaba en todo, mais sempre do revés.
Quixo recoñecer a meixela de Berta, mais era peluda!
Por acaso é que antes se rasuraba e agora era barbuda?
Despois foi facer festas ao seu can pastor,
mais aconteceu que tiña dentes de... castor.
Ao cabo quixo notar o rostro do seu esposo,
mais meteu a man nun caldeiro todo pingoso.
A todos os habitantes de Vilaquís calafríos lles daban
pois seica pola rúa só con descoñecidos se atopaban,
pois era posíbel unha aspiradora cunha persoa confundir
por non poder ver polos dedos e así o caos difundir.
Por sorte para todos, o sol sandou e volveu a Vilaquís
despois de expulsar a gripe con varios “atchís”.
Cando as néboas disiparon e todos se viron devagar
a xente entendeu que tocarse non era nada vulgar,
só que hai que aprender a ver cos dedos
e a tocar cos ollos máis tarde ou máis cedo.
4. RODRIGO ESCRIBE VERSOS
QUE ESPANTAN O UNIVERSO
QUE ESPANTAN O UNIVERSO
A rexedora dona Remedios ten un fillo, Rodrigo, xa crecidiño,
mais na casa lle chaman sempre Rodriguíño, ai probriño.
Desde cativo, Rodriguiño dixo sempre que el era escritor,
e por iso dona Remedios quere que el sexa “máis” mellor.
O mozo pasa a escribir versos e versos noites e días,
poesía sublime para el e a mamá; para outros, porcarías.
Dona Remedios quere o seu fillo ser publicado
de todos os libros que na súa vida ten xa creado.
Daquela cos libros da súa criatura
enche ducias de libros, mais que fartura!
Os versos de Rodriguiño dan para setenta e sete títulos
sen á mai lle importar que todo canto escriba sexa ridículo.
Súa mai, a rexedora, publícalle todo canto escribe
e o señor da gráfica ben ledo todo llo recibe.
Ademais de cada libro tira máis de dez mil exemplares
que é como vivir entre pesadelos sen espertares.
A amorosa dona Remedios enche a vila de libriños
tantos que das rúas non se ven nin os tixoliños.
Até o río tivo de mudar o seu eterno curso
sen atopar avogado que lle iniciase un recurso,
porque o leito cheo de libros estaba
e malgrado todo ás carpas ler non prestaba.
Entre tanto Rodriguiño un libro á semana imprimía
porque súa mai, a rexedora, niso moito insistía.
Se polo menos o rapaz soubese escribir poesía
se cadra a vida alegraría a toda a freguesía,
mais non, de certo era un horroroso poeta
como ser ferido na orella cunha longa seta.
Pouco se importaba dona Remedios, era entusiasta
como se seu fillo fose un importante cineasta.
E así os libros deron cuberto toda a cidade
tal como quixo a rexedora sen ningunha impunidade
Os habitantes ben se anoxaron
e aos poucos de alí marcharon.
Ninguén alí lía tanta poesía, ben, aqueles ripios
nin que os lesen do envés ou se lanzasen a precipicios.
O día das eleccións ninguén votou pola rexedora,
nin por ela nin por calquera outra mandadora
Na verdade ninguén non ficaba na vila para votar
porque todos marcharan lonxe para desafogar.
Só ficou na vila unha anciá sabia
que á rexedora aconsellou sen rabia.
— Olla, alcaidesa, que non vés sabendo de nada,
teu fillo non ten talento para tanta fatada.
— De que fatada me falas? —inquiriu a alcaidesa.
— Da poesía —díxolle a anciá— que nos é unha ofensa.
— Tenche razón a anciá —recoñeceu Rodriguiño—,
mellor sento e respiro aquí só un cachiño
— Ti fas arte —berrou a rexedora—, ti fas unha marabilla,
saiban todos que ninguén te supera de aquí a Sevilla.
Mais Rodrigo tiña ollos e sentido do ridículo,
por tanto decidiu deixar o ripio e facer currículo.
Descubriu que tiña talento para pintar farois da rúa,
tanto que llo recoñeceu até o mesmo Gargantúa.
A mamá xa sen votantes, aceptou do fillo a manía,
mentres o fillo pintaba os farois da rúa da cor que quería.
Aos poucos regresaron os habitantes á vila.
Entraron todos respectando ordenadamente a fila.
Os farois da rúa non só daban mellor luz,
mais tamén camiñar á noite non era unha cruz.
Mais as eleccións dona Remedios non gañou,
mais foi seu fillo quen a todos irmandou.
Agora dona Remedios, xa retirada,
dedica o tempo a escribir ripios obsesionada,
mentres o fillo goberna, suspira e repinta
todos os farois da rúa por vez vixésimo quinta.
5. DA SOPA DA AVOA MARTA
A XENTE NUNCA FARTA
Nunha remota cidade, onde o inverno é sempre de neve
e a xente se abeiraba nas casas á caída do sol,
vivía a avoa Marta, a mellor cociñeira de todos os tempos
capaz de encantar coa súa sopa até a un caracol.
Nunca a ninguén revelara a súas receitas,
de todos os seus pratos o mellor eran as sopas,
ofrecéranlle mesmo millóns polos seus segredos
mais ela recusaba, nin que lle desen ouro en copas.
Até os gatos vagabundos que polo barrio roldaban
sabían que nos días de frío e fame na súa ventá
a avoa Marta de seguro pratos quentes lles poría
cheos de sopa que os alimentaría por toda a mañá.
A avoa Marta escollía ben todos os ingredientes,
cabaciñas, patacas, cenorias, perexil e tomates,
todo mesturaba con coidado e fervía na dose xusta
para logo engadir lentellas, soia, millo e abacates.
Aquel cheiriño delicioso que saía pola xanela
á xente na rúa sorridente congregaba,
e todos coa lingua de gusto se relambían
sen saberen que a sopa na casa de Marta se atopaba.
Un día que a xente a almorzar convida
a avoa proba cunha sopa toda da Galicia,
ela nunca cos seus convidados se engana,
pois a sopa que prepara élles unha delicia.
Até que un día da ONU a Marta chamaron.
Era un funcionario amigo da infancia do seu neto,
que anos atrás aquela sopa tiña experimentado
e agora sabía que só ela resolvería aquel reto.
— Prepare a súa mellor sopa —pediulle o funcionario—,
a mellor que teña feito en calquera ano,
pois segundo a señora cociñe, cara avoíña,
as disputas serán resolvidas ás canonadas ou nos escanos.
Marta non entendía o interese da ONU pola súa sopa,
mais algo de importante debía de ser aquela petición,
porque lle pagaron o avión até Nova York
e na bagaxe non lle dixeron nada da súa equipación.
Con todo o esmero mestura remolacha con mandioca
mentres ferve con fideos de arroz e unhas ervellas,
aquilo xa ole delicioso, mais aínda non é todo,
engade o seu ingrediente secreto de épocas moi vellas.
Todos na ONU escoitan as súas tripas ruxir
en lles chegando daquela sopa todo o olor,
a xente relámbese como se quixese xa comer,
pois pensar en non comela élles unha dor
A sopa é colocada no medio da máis seria reunión
que na ONU se tiver en moitos anos celebrado,
dous señores se ameazan con bombas nucleares
e deixar a totalidade do planeta -pum!- descerebrado.
Tan cedo como o aroma da sopa de Marta
ocupa as fosas nasais daqueles señores berróns
pásalles a gana de se mataren con mísiles
e comen até fartar daquela sopa con ilusións.
Por sorte a avoa Marta leva unha segunda sopeira
en que preparara aínda outra das súas máxicas receitas.
Os dous señores, os seus séquitos e tradutores,
comen toda a sopa co coller que teñen á dereita.
Así, grazas ás sopas da avoa Marta,
o mundo fica salvo da total destrución,
na súa cidade é proclamada exemplar veciña
e a súa sopa todo un motivo de celebración.
6. AS VOCES DO CORREDOR
SONARON A ALGO ATERRADOR
SONARON A ALGO ATERRADOR
Deixade que vos conte esta historia incríbel
que aconteceu no meu lar hai ben pouco,
pensara que fose cousas de bruxas ou monstros,
ou que simplemente eu me tornara louco.
Todo comezou nunha mañá de inverno,
cando saín da cama en pantuflas.
unha voz no corredor díxome “bo día”
mais só me saíu un “ola” como que se camufla.
Preparei un bo café na cociña,
acompañado de bolachas de chocolate,
da que ía para o baño medio adormecido
pensei que soñara un disparate.
Como eu, que vivía só, podía escoitar
unha voz que da mañá me saudaba
en indo polo corredor, mais
ao volver a voz de novo me falaba:
— Bo día, durmiches ben? Alégranos —
repetiu a mesma voz cun timbre moi suaviño,
tanto que me espantei e dei un pulo,
mentres preguntaba: — Es ti moi veciño?
Non era o meu veciño, nin ninguén coñecido,
talvez soíño se prendera o televisor,
mais ollei para o chan e vin algo mexer,
despois exclamei con todo o meu horror
— É unha peluxe falante, socorro! —
berrei co café polo susto derramando,
o cal foi aínda peor, segundo creo,
pois acudiron máis peluxes saltando.
— Café para todas —berraron de repente.
Eu sentín os meus pés rodeados.
Eran as peluxes da casa
que acudían ao chamado.
Nunca tiña crido que as peluxes
gustasen do café sen cafeína,
mais é ben certo que as coitadas
teñen necesidade de moita proteína.
Cando todo acougou no corredor
falou a peluxe maior con voz estábel,
Era a líder daquela tribo peluxeira
e daba unha explicación razoábel:
— Somos peluxes, si, mais con sentimentos,
A xente cre que só somos po con pelos,
mais erran, pois somos brincallonas,
mequeiras, loucas por un quilo de caramelos.
Se nos adoptas seremos as túas mascotas,
se nos mimas, imos acompañarte,
cando estiveres só seremos as túas amigas,
se estiveres triste, saberemos consolarte
Aquel discurso sooume moito ben
pois recoñezo vivir sen compañía,
ás veces gustaría de con alguén falar,
e síntome coma un calvo na perrucaría.
Foi bo ter na casa tanta compañía,
ver a tevé con peluxes ao meu lado,
elas comentaban comigo os programas
mentres eu me sentía ben arroupado.
Á noite xa non durmía eu só,
as peluxes metíanse na miña cama,
dábanme caloriña, paz e tenrura,
tanto que eu durmía toda a noite sen drama
Ás peluxes daba café descafeinado,
elas todas felices ao almorzo acudían,
toda a cociña de peluxes se enchía
e eu ficaba feliz de ver como elas crecían.
Un día ao regresar do meu traballo,
sentín que as peluxes non me saudaban.
Procureinas pola casa toda,
mais de certo elas alí non se atopaban.
No seu lugar sentín unha voz que me dicía:
— Boa tarde.— Es ti a miña veciña?
preguntei eu ás escuras no corredor.
— Ai, non, sonche Cleopatra, a túa sobriña.
Dela case nin me lembraba.
De repente abrín as fiestras
para ver ben a miña sobriña
pois case quebramos as testas.
“Vin facerche unha visita, tío,
porque miña mai está preocupada.
Hai meses que non nos visitas
e tiñas a casa toda abandonada.
Díxome a miña sobriña Cleopatra.
— Por iso hai un anaco pasei o aspirador
e todas as peluxes foron ben aspiradas,
Xa podes vivir na casa coma un emperador.
— As miñas peluxes! —exclamei a chorar.
—Tranquilo, xa está todo o clan exterminado —
díxome Cleopatra toda sorridente
cun xesto da boca que ía de lado a lado.
E así pasaron moitos, moitos meses
en que vivo eu só comigo,
até que esta mañá no corredor
unha voz fraquiña faloume ao embigo.
— Bo día, meu amigo. Convídasme a café? —
Eu pregunteille se era peluxe confusa,
ao que a voz me respondeu divertida
que non, que era un peúgo medusa.
Agora estou ben ledo pois teño nova mascota
para me facer compañía, aínda que sexa bicho miudiño,
mais para evitar sorpresas, Cleopatra xa non ten chaves
pois eu quero vivir todo feliz coa miña medusa peuguiño.
7. O TRASTE DE CRIS
QUE EMBRUXA NUN TRIS
Un día, o papá de Cris, veu á casa contento:
“Ola familia, por aí comprei algo modesto”.
Todos foron ver de que se trataba,
e el dixo: “Évos un traste moi honesto”.
“¿Un traste para que?”, preguntaron,
pois tiña buracos en ambos lados,
dous enganches por baixo e unha abertura
que a todos deixou descolocados.
“Non volo sei, mais me gusta”, dixo o pai.
Pendurémolo no corredor cun bo martelo”,
propuxo o pai sen moito pensar,
como se aquela casa fose un enorme castelo.
Toda a familia reparou no traste,
para que valía, para que servía,
ninguén lle atopaba uso algún,
parecía un enigma que ninguén resolvía
— Eu creo que ese traste. tal como eu vexo,
é para á noite poder atrapar ladróns,
pois fican enganchados no escuro.
—opinou a mai sen esperar outras opinións.
— En troques, eu penso que ese traste vale
para filtrar sons e tornalos harmónicos
—dixo Cris toda seria aproximando a orella—.
Escoito os ventos, aínda que algo afónicos.
Daquela tomou a palabra o gato:
“Miau, miau, miau, miau, remiau...”,
pois o bicho sempre, sempre opinaba:
“Miau, miau, miau, miau, remiau...”,
— Pode ser —comentou o pai pensativo—,
mais coido que este traste de cara horrorosa,
vale como protección contra pantasmas,
pois ten unha expresión ben espantosa”.
Cada membro da familia
algunha opinión sobre o traste daba,
todos rían até ficaren sen alento,
pois aquela cousa a todos intrigaba.
Viñeron veciños, familiares e até inimigos,
todos para sobre o traste opinar,
ninguén coincidía en para que servía
cada quen coa súa teoría quería elucubrar.
Que se era unha máscara extraterrestre,
que se era un domador de pensamentos,
que se era un brinquedo para rinocerontes,
que se era ventilador de sentimentos.
A cada vez que alguén sobre o traste opinaba
as gargalladas estoupaban por toda a cidade,
até o rexedor quixo saber o que se pasaba,
mais tamén el acabou rindo sen piedade.
E entón Cris á fin comprendeu
cal era o uso daquel traste enigmático:
“Serve para todos nós rirmos
é un traste hiper-súper-simpático”.
Mais a ninguén non llo dixo, pois quixo
que todos pola súa casa se achegasen
e sobre o traste desen a súa opinión,
para que así os risos moito tempo continuasen.
8. OS VERSOS DE SINTÉTICO
MATAN TODO O ESTÉTICO
Sintético García ten unha especie de diarrea,
e é que fala sen parar, mais a iso chaman verborrea.
Na verdade Sintético é un bruxo poeta
que recita como se fose unha metralleta.
En vez de facer esconxuros con lagartos,
sapos e grallas, a todos ten fartos,
pois declama versos e copras de mal poeta,
non sabe sequera compor unha cuarteta.
Como bruxo que é, á xente rouba palabras,
mentres lles di todo serio: "abracadabra".
A todo o mundo rouba os seus vocábulos
con que logo os seus maiores espectáculos.
Na súa vila mudos están os veciños
polos seus esconxuros de aspas de muíño.
Só el recita poemas crendo que a xente seduce
mais na verdade a todos fortes xaquecas produce.
Por riba é un pésimo poeta lírico,
que ouvilo parece un panexírico.
Recita de día, recita de noite,
sen que ninguén resistilo adoite.
Má combinación son verborrea e poesía
que poden matar calquera alegría.
Xa fartos os veciños con eccemas
a Sintético gravan a ler os poemas.
Pensan que así finalmente verá o horror
que é escoitalo recitar con voz de tenor.
Mais non, niso se enganan totalmente,
pois adora escoitar a súa voz tolamente.
Toda a vila cae na desesperación,
precisan que outro bruxo entre en acción.
Por sorte atopan un bruxo en gugleando
que lles fornece unha solución en paseando.
Trátase dun libro castaño e vetusto
que ten o aroma dun vello arbusto.
En silencio —coitados, no poden falar—
déixano á noite na porta do seu lar.
O bruxo de mañá pon cara de curuxo
crendo que sexa un manual de embruxos.
Así que o abre, le o título veloz:
"Manual de métrica do poeta precoz".
Follea varias follas con xeito,
pois o libro está moi ben feito.
Daquela decátase da súa grande falla:
roubar voces non é senón de canalla
O verdadeiro poeta non é verborreico,
mais alguén que escribe proteico.
Desenganado destrúe todos os frasquiños
cheos de voces e palabras atropeladiños
Mais palabras e voces mesturan fatamente
e van parar ás bocas doutra moita xente.
Que confusión, así en vez de pan
alguén pide sen querer alcatrán.
Ou para saudar amábel o veciño,
alguén di "Ola, que bo cochiño".
Han de agardar uns meses
até os vocábulos se sentiren siameses.
Cando ao cabo torna a calma,
di Sintético que lle falta a alma,
di que quere continuar a escribir poemas
pois para el todo iso é máis ca un teorema.
Mais entón todos os veciños da cidade
colectan diñeiro para agasallarlle calidade.
Non é un obxecto máxico, mais si revolucionario
que contén todas as palabras e se chama dicionario.
© Frantz Ferentz, 2016
Sem comentários:
Enviar um comentário