CANDO A LIDIA FOI UN PAQUETE DOS CORREOS

A Lidia pousou os cóbados no balcón dos correos e dixo toda seria á señora que se encargaba de pór selos, pesar cartas, certificar cartas, desbotar cartas e botar cartas na caixa.

— Bo día, canto custaría enviarme até a miña casa?

A señora dos correos, que se chamaba Camila, non tiña nada nadiña de sentido do humor. Pensou que a Lidia estaba de brincadeira, de modo que lle dixo:

— Depende do que lle custe un taxi.

— Mais eu non teño cartos de máis para un taxi, nin para un bus nin para o tren, nin para nada. Só teño cartos para un selo.

A Camila, que non tivera un moi bo día, case que botou faíscas polo nariz. Se cadra, fora un dragón na súa vida anterior e algo diso lle quedara.

— Mire, señorita, marche por onde veu e non incomode máis.

— A ver —tentou razoar a Lidia—, os correos son un servizo público, non si?

— Son.

— Daquela, se eu levo un selo pago, cun enderezo escrito ben clariño, podo ser enviada como un paquete, non si?

— Pode.

— Daquela, quero que me envíen á miña casa polo correo.

A Camila ficou coa boca aberta. O razoamento da Lidia era impecábel, de maneira que tiña razón. Ademais, ela podía ser moi rabuda e ter moi mal xenio, mais era a tipa máis cumpridora de todos os correos do mundo mundial. E se alguén tiña razón canto ao servizo, ela íallo recoñecer, de modo que dixo:

— Pase por aquí.

A Lidia pasou. A seguir, a Camila envolveuna en papel de embalaxe, mais tivo coidado de máis de lle deixar o rostro descuberto para que puidese respirar. 

— Cal é o seu enderezo?

— Rúa das Papoulas 7 —dixo a Lidia.

A Camila escribiu o enderezo con moito coidado sobre o papel de embalaxe, escribiu con letras maiúsculas. Despois decatouse de que para lle pór o selo, tiña que pesala. 

— Alipio, axúdame a subir esta señora paquete á pesa

O Alipio non daba creto ao que vía, mais non estaba disposto a levar un gruñido da Camila, de modo que lle axudou a alzar a Lidia. Abondou con sentala na pesa.

— Non diga o meu peso en alto —pediu a Lidia.

A Camila non o dixo. Ela era moi profesional. Tecleou na maquiniña e imprimiu un selo.

— Cinco euros e sesenta céntimos.

— Non ve como é o máis barato? —dixo a Lidia.

— Ten razón... Mais vai ter que esperar até o servizo de mañá.

Aí a Lidia mudou o rostro e preguntou:

— E non poden enviarme hoxe? É que o meu fillo vai chegar da escola e non vai ter a merenda feita. Vostede non ten fillos?

— Non, eu teño unha cadela que é como se fose a miña filla. Quérolle ben.

— Daquela imaxine a súa cadela soa na casa, á espera da señora.

O corazón da Camila estragaba só de pensar niso.

— Alipio, servizo exprés. Agarra o carriño e leva esta señora-paquete ao seu domicilio!

O Alipio deu un pulo no asento. Nunca tal lle acontecera. Mais como estaba á proba nos correos, non gurgutou. Colocou a Lidia no trolei, cargouna como puido na traseira da vespa e levouna ao seu domicilio tesa coma un pau. Parecía un pararraios na traseira da moto.

— Pare, pare, que é aí —berrou a Lidia cando se decatou que xa estaban diante do seu portal e que estaban a piques de ultrapasalo.

O Alipio detivo a vespa, pousou a Lidia no chan, saudou coa man e marchou na súa moto, desexando non ter que facer encargos como aquel máis nunca.

Porén, a Lidia quedou embalada ao lado do seu portal. Coitada. Que desastre de servizo o dos correos. Tería que protestar. Ademais, a xente que pasaba por alí, nin lle facía caso. Por tanto, a Lidia foi dando puliños até o portal, que por sorte estaba aberto, abriu como puido o ascensor, calcou o botón do seu andar co nariz e subiu. Despois chamou á campaíña tamén co nariz. 

Abriu o seu home. Cando viu aquela embalaxe alí, berroulle ao seu fillo:

— Ah, David, boas noticias! Os teus desexos tornáronse realidade. Envíanche a nova nai que pediras!

Frantz Ferentz, 2013

A ODISEA DUNHA BOLA DE BEISBOL [+8 anos]

Aquel día, Carl ía bater nunha bóla de beisbol pola primeira vez na súa vida. Na equipo todos rían del, porque pensaban que era moi frouxo, pois é que para o Carl acertar na bóla sería preciso que houbese unha alineación planetaria ou mesmo algo máis serio. O lanzador era outro rapaz da súa idade, once anos, cuxa fama xa era inmensa en todo o Estado de Dakota. Lanzou a bóla con todas as súas forzas na dirección do Carl. E o Carl bateu nela. Bateu á primeira. O bate rompeu en dous, mais a bóla ascendeu para os ceus e perdeuse. Non caeu, aínda que durante unha hora estiveron á espera da queda da bóla en algures.

Dez anos despois, Carl convertérase nun xogador medíocre dunha equipa de beisbol en Misuri. O episodio daquela bóla lanzada para os ares e perdida nas alturas era xa unha vaga lembranza no fondo do seu cerebro. Porén, talvez aquela fose a partida máis importante da súa vida. Só talvez. Se a súa equipa non gañaba aquela partida, el e todos os demais xa se poderían dedicar a calquera cousa que non fose o beisbol.

A equipa contraria gañaba por un punto. Se facían a derradeira carreira, levarían a vitoria e todo o esforzo da equipa do Carl non tería servido para nada. O lanzador da equipa de Carl aventou a bóla contra o bateador da equipa adversaria. Aquel bateu nela como batera anos atrás o propio Carl, facendo subir a bóla até as nubes, até se perder de vista. No estadio un berro de vitoria soou nas grades. A equipa do Carl estaba vencida.

Mais non. De repente un zumbido se sentiu no ceu. Axiña todos puideron comprobar que era unha bóla. Mentres o bateador corría tranquilamente, sen présas, polo estadio, celebrando a vitoria, o Carl alzou o seu brazo esquerdo e apañou aquela bóla que por algún estraño motivo non caía como se fose un proxectil. Carl atrapouna e o estadio enmudeceu de repente.

A equipa do Carl vencera. O propio Carl observou aquela bóla. Non era na que batera o adversario había uns minutos, senón a mesma bóla que el propio lanzara para os ares dez anos atrás. Inexplicabelmente caéralle a el xusto alí e daquela. Non había explicación para aquilo. 

Espontaneamente os seus colegas alzaron o Carl polos ares, mentres el se preguntaba como chegara até el aquela bóla dez anos despois, se era cousa dos anxos, ou de quen. 

E entrementres, a varios centenares de quilómetros por riba da atmosfera da Terra, un ET dicíalle a outro dentro da súa nave invisíbel aos telescopios e aos radares:

"E logo, xa volviches a inmiscuírte nos asuntos dos terrícolas?"

"Só un pouco", dixo o segundo. "Adoro ver a cara de pánfilos que poñen os humanos cando suceden cousas para as que non atopan explicación racional..."

E a seguir, meteu aquela bóla de beisbol nunha gabeta onde coleccionaba obxectos curiosos dos humanos. Talvez cabo duns anos volvese a facer unha brincadeira con ela. Talvez.

Frantz Ferentz, 2013